ตอนที่ : 4 อยากเลี้ยงลูกพี่ก็มาเป็นเมียพี่สิ 2

“พวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับคุณนักรบ คุณเจนเนตรครับเชิญทางนี้กับพวกเราหน่อยครับ” ธราเทพเอ่ยลาเจ้าของบ้าน ก่อนหันไปพยักหน้าให้เจนเนตรตามพวกเขาออกไปด้วย

“พี่น่านไม่ได้เป็นแบบนี้จริง ๆ นะคะ เขากินเหล้าเมาทุกวัน ไม่สนใจดูแลลูกด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้เขาถึงได้เป็นแบบนี้ได้ ฉันไม่ได้โกหกพวกคุณจริง ๆ นะคะ” ลับสายตาของนักรบเจนเนตรก็รีบบอกทั้งคู่ในทันที

“ผมเข้าใจครับคุณเจนเนตร เพราะฉะนั้นคุณต้องมีหลักฐานนะครับหากจะร้องเรียนครั้งต่อไป เพราะดูท่าคุณนักรบจะไม่ยอมแน่ ๆ”

“หลักฐานเหรอคะ” หญิงสาวทำหน้าปั้นยาก จะให้หาหลักฐานจากไหนล่ะ หรือต้องตั้งกล้องบันทึกภาพเขาไว้จริง ๆ

“แต่ฉันเห็นต่างนะคะคุณธราเทพคุณเจนเนตร ฉันว่าคุณนักรบคงไม่ได้ทำร้ายลูกหรอกค่ะ ดูเขาปกติดีทุกอย่าง” สุจิตรามองตามมุมที่ตนเองเห็น

“พี่น่านไม่ได้จะทำร้ายลูกตัวเองค่ะแต่เขาไม่ดูแลลูก พวกคุณเข้าใจไหมคะ ถ้าฉันไปจากบ้านหลังนี้หลานฉันจะเป็นยังไง ถ้าพ่อเอาแต่ไร้สติอยู่แบบนี้”

“คุณเจนเนตรคะ คนเพิ่งเสียภรรยาไปก็อาจจะมีอาการเป๋ไปบ้าง แต่สักพักเขาจะทำใจได้เองค่ะ ดิฉันแนะนำให้คุณอยู่ดูแลหลานไปก่อน จนกว่าคุณนักรบจะพร้อมนะคะ แต่ถ้ามีเหตุการณ์ร้ายแรงจริง ๆ รีบโทรบอกพวกเราได้เลยค่ะ”

“เป๋แบบนี้ก็ไม่ไหวนะคะ”

“ยังไงเด็กก็เป็นหลานของคุณนะคะ ไม่มีใครหวังดีเท่ากับคนในครอบครัวหรอกค่ะ”

‘คนในครอบครัว’ เพราะคำนี้แหละถึงทำให้เจนเนตรกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ในตอนนี้

“นี่นามบัตรของผมครับคุณเจนเนตร หากระยะนี้มีอะไรผิดปกติ หรือร้ายแรงจนคุณรู้สึกไม่ปลอดภัย รีบโทรหาผมได้เลยนะครับ ผมจะรีบมาหาให้เร็วที่สุด” ธราเทพยื่นนามบัตรให้หญิงสาว แล้วเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ

“ขอบคุณมากค่ะ” เจนเนตรยืนส่งทั้งคู่จนลับสายตาไปแล้ว หญิงสาวรู้เสียวสันหลังวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จะหนีไปไหนได้ในเมื่อหลานชายของเธอยังอยู่ในบ้าน

แค่ก้าวเท้าเข้าบ้านก็เจอกับพี่เขยหน้าดุ ซึ่งยืนจ้องเธอเขม็งอยู่ตรงห้องรับแขก เจนเนตรกำลังจะเดินเลี่ยงไปยังห้องนอนของหลานชาย แต่เขาก็ตรงเข้ามาดักหน้าเอาไว้เสียก่อน

“อ๊ายยย !” เจนเนตรถูกจับเหวี่ยงไปกองอยู่บนโซฟา หญิงสาวเจ็บจนจุกพูดไม่ออก

“ร้องเรียนพี่อย่างนั้นเหรอซอ กล้าเหยียบหัวพี่ขนาดนี้เลยเหรอ” นักรบกระชากท่อนแขนของหญิงสาวขึ้นมา มืออีกข้างก็จับปลายคางบีบเอาไว้แน่น บังคับให้จ้องตาเขาตรง ๆ

“ไสหัวออกไปจากบ้านพี่เดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่พี่จะหมดความอดทน”

“ไม่นะคะซอยังอยากเลี้ยงน้องวินก่อน”

“พี่ไม่ให้เลี้ยง ลูกพี่พี่เลี้ยงเองได้”

“วัน ๆ เอาแต่กินเหล้า หน้าลูกยังไม่เคยมอง คนอย่างพี่นี่นะจะเลี้ยงลูกเอง”

“พี่เลี้ยงได้ก็แล้วกัน”

“วันก่อนลูกร้องพี่ยังไม่สนใจเลย เกิดวันไหนน้องวินป่วยขึ้นมาพี่น่านจะรู้เรื่องไหม นอกจากจมอยู่กับความเสียใจ”

“อย่ามาสะเออะเรื่องของพี่”

“แต่นี่หลานซอ ซอสงสารหลานที่มีพ่อไร้สติแบบพี่”

“ซอ !” นักรบเงื้อฝ่ามือขึ้นสูง

“อื้อ !” เจนเนตรหลับตาแน่นพร้อมกับยกมือขึ้นบังหน้าตัวเองไว้ ทว่าฝ่ามือของเขาก็ไม่ได้ตบลงมาบนหน้าเธอ หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเห็นสายตาของเขาเหมือนคนกำลังจะขยี้เธอให้แหลกลงคามือ เสียงกัดฟันของเขาดังกรอด ๆ

“จะไม่ออกไปจากชีวิตพี่กับลูกพี่ใช่ไหมซอ” เขาเข่นเขี้ยวถามออกมา

“ตอนนี้ไม่ค่ะ”

“ถ้าอยากเลี้ยงลูกพี่นักก็มาเป็นเมียพี่สิ” นักรบเยาะหยันน้องเมียตัวเองออกมา

“ค่ะเป็นก็ได้” เจนเนตรมองเขาอย่างคนเหลืออดคิดว่าเธอไม่กล้าเหรอ

ต่างฝ่ายต่างเงียบ เจนเนตรเองก็ไม่คิดว่าเธอจะตอบแบบนั้นออกไป นักรบเองถึงกับอึ้งไปหลังได้ยิน ไม่เคยมีเรื่องนี้อยู่ในหัวเขามาก่อน ที่พูดไปก็แค่อยากให้เจนเนตรไปให้พ้น ๆ หน้าเขาเท่านั้น

“พูดใหม่อีกทีซิ” นักรบปล่อยมือจากหญิงสาว

ซึ่งเจ้าตัวก็รีบลุกขึ้นมานั่ง จัดเสื้อผ้าที่ร่นสูงถึงโคนขาให้เรียบร้อย และไม่ยอมตอบเขาในทันที เจนเนตรนั่งเงียบหลบตาพี่เขยตัวเองไปอีกทาง

“หึ นี่ซอกล้าขนาดนี้เลยเหรอ อยากได้ทั้งลูกกับผัวของพี่สาวตัวเองจริง ๆ เหรอ”

เพียะ !

คนถูกตบจนหน้าหันใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเองแรง ๆ ส่วนเจนเนตรนั้นหายใจขึ้นลงแบบแรง ๆ กำมือเอาไว้แน่นจ้องเขากลับแบบไม่ลดละ

“ซอจะอยู่เลี้ยงหลานที่นี่ค่ะ ไม่ใช่ว่าอยากได้ผัวของพี่สาว ถ้าพี่น่านทำตัวปกติดูแลลูกได้ มีหรือซอจะอยากอยู่ต่อ แต่นี่พี่ดูสภาพตัวเองหน่อยเถอะ น่าสมเพชสิ้นดี” เพราะความเป็นห่วงหลานชายตัวน้อยคำเดียว ทำให้เจนเนตรดื้อดึงและกล้าต่อปากต่อคำกับเขาในตอนนี้

“อยากอยู่ก็ต้องอยู่ในฐานะเมียพี่” นักรบเน้นย้ำเสียงต่ำ แววตาจ้องอีกคนแบบเกรี้ยวกราด

“รู้แล้วค่ะ” เจนเนตรก็แทบจะตะโกนตอบออกมา ต่างฝ่ายต่างใช้อารมณ์ห้ำหั่นกัน

“มานี่เลย”

“เดี๋ยวพี่น่านจะทำอะไรคะ” คนถูกลากขึ้นบันไดบ้านไปยื้อตัวเองไว้สุดฤทธิ์

“จะเป็นเมียพี่ได้ไหม มันก็ต้องลองดูก่อนนะซอ อยู่ดีไม่ว่าดีใช่ไหม อยากหาเรื่องใส่ตัวดีนัก” นักรบลากน้องเมียเข้าไปในห้องห้องหนึ่งซึ่งไม่มีคนใช้เลยในตอนนี้ เป็นห้องสำหรับรับแขกของบ้าน

“พี่น่านจะทำอะไร ปล่อยซอนะ” คนถูกลากเข้าห้องไปเกิดความกลัวขึ้นมา

“ก็อยากเป็นเมียพี่ไม่เหรอ”

“ไม่นะ อย่าทำแบบนี้นะคะพี่น่าน !”