ตอนที่ : 3 อยากเลี้ยงลูกพี่ก็มาเป็นเมียพี่สิ

2

อยากเลี้ยงลูกพี่ก็มาเป็นเมียพี่สิ

สองวันถัดมาเจ้าหน้าที่จากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับสิทธิเด็กและสตรี ได้เดินทางเข้ามาขอพบนักรบที่บ้านแบบไม่ได้นัดหมายล่วงหน้า เจนเนตรเป็นคนออกมาต้อนรับพวกเขาเป็นอย่างดี

ก๊อก ก๊อก

“พี่น่านคะ มีเจ้าหน้าที่ของรัฐมาขอพบค่ะ” เจนเนตรกลั้นใจเคาะประตูห้องเรียกเขา ซึ่งวันนี้เหมือนเขาจะเมาค้างตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เช้านี้เลยยังไม่เห็นออกจากห้องนอนมา น่าเสียดายที่เขาไม่ได้นอนที่ห้องนั่งเล่นเหมือนก่อนหน้า

ก๊อก ก๊อก

“พี่น่านคะ มีเจ้าหน้าที่ของรัฐมาขอพบพี่น่านค่ะ เขารออยู่ข้างล่างแล้วนะคะ” แม้ทุกอย่างจะผิดแผนไปหน่อยแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมแพ้

“ใครนะ” คนในห้องตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด

“เจ้าหน้าที่ของรัฐค่ะ”

“เจ้าหน้าที่ของรัฐนี่นะ หน่วยงานอะไร”

“เอ่อ เด็กและสตรีค่ะ” เจนเนตรไม่กล้าโกหกเลยบอกไปตามตรง

“เด็กและสตรีงั้นเหรอบ้าบออะไรวะเนี่ย งั้นบอกเขารอสิบนาที” เสียงที่ตะโกนตอบกลับมานั้นฟังดูเหมือนคนกำลังโกรธอยู่

“ได้ค่ะ” เจนเนตรรีบออกมาจากหน้าห้องของเขา

ตรงเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ชายหญิงด้านล่าง ระหว่างรอนักรบก็เริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟังอีกรอบ หลังจากได้เล่าผ่านทางโทรศัพท์ไปบ้างแล้ว มันน่าเจ็บใจตรงที่เจ้าหน้าที่มาในวันนี้ วันที่นักรบยังไม่ได้ลงมานั่งกินเหล้าเหมือนเช่นทุกวัน ไม่อย่างนั้นเธอคงมีหลักฐานคาตามากกว่านี้

“เท่าที่คุณเล่ามามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับคุณเจนเนตร ยังไงเขาก็เป็นพ่อลูกกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย” ธราเทพบอกหญิงสาวหลังฟังเรื่องราวทุกอย่างจบลง

“แต่ฉันเล่าความจริงนะคะ ฉันถึงไม่กล้าจากหลานชายไปไหนในตอนนี้ฉันเป็นห่วงค่ะ ที่แกต้องมีพ่อเมาเหล้าแบบนี้ทุกวัน”

“สภาพผมเหมือนคนเลี้ยงลูกเองไม่ได้อย่างนั้นเหรอครับ” นักรบเดินออกมาในภาพลักษณ์ที่ดูดีผิดปกติ ผมเผ้าหวีเรียบร้อยหนวดเคราถูกโกนจนหมด เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เป็นชุดที่ถูกรีดเรียบร้อยต่างจากทุกวัน

“ทำไม” เขาทำแบบนั้นได้อย่างไรในระยะเวลาแค่สิบกว่านาที เจนเนตรอ้าปากค้างเล็กน้อยรู้สึกว่าเธอกำลังโดนดัดหลังเข้าให้แล้ว

“สวัสดีครับคุณนักรบ นี่คุณสุจิตราผมธราเทพครับพวกเรามาจากหน่วยงานพิทักษ์สิทธิเด็กและสตรี” เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนแนะนำตัวกับเจ้าของบ้าน แล้วหันกลับมามองเจนเนตรอีกครั้ง

“เอ่อ ทุกวันเขาไม่ได้เป็นแบบนี้นะคะ” เจนเนตรหันมาบอกทั้งคู่เบา ๆ

“แล้วพี่เป็นยังไงเหรอซอ แปลกนะครับเมียผมเพิ่งตาย แต่น้องสาวเมียกลับเข้ามาเจ้ากี้เจ้าการในชีวิตของเราสองพ่อลูก ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรกันแน่” นักรบนั่งลงกอดอกมองน้องเมียด้วยสายตาดุ ๆ

“พี่น่านนี่พี่พูดอะไร ถ้าไม่มีซอป่านนี้น้องวินคงได้ร้องไห้คอแห้ง โดยพ่ออย่างพี่ไม่คิดสนใจด้วยซ้ำ” เจนเนตรหันไปต่อว่าเขาต่อหน้าทุกคน

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่พี่นะซอ”

“ก็มันเรื่องจริงนี่คะ”

“ดิฉันว่าพวกคุณค่อย ๆ คุยกันดีกว่านะคะ พวกเราก็มาตามที่ได้รับร้องเรียนไปเท่านั้นเองค่ะ” สุจิตราเจ้าหน้าที่หญิงวัยกลางคนรีบปรามทั้งคู่ ก่อนที่จะมีการทะเลาะกันไปใหญ่โตกว่านี้

“ร้องเรียนอย่างนั้นเหรอครับ” นักรบทำหน้าไม่เข้าใจ ก่อนจะหันไปมองทางน้องเมีย ซึ่งเจนเนตรก็หลบตาเขาไปทางอื่น

“ใช่ครับมีการร้องเรียนไป” ธราเทพย้ำอีกรอบ เจ้าของบ้านหนุ่มถึงกับแค่นหัวเราะใส่หน้าเจนเนตรเบา ๆ

“ซอนี่ถึงขั้นร้องเรียนกันเลยเหรอ นี่เธออยากจะเข้ามามีสิทธิ์มีเสียงในบ้านของพี่ แทนพี่สาวเธอขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะกล้าทำแบบนี้กับพี่ แล้วก็หลานชายแท้ ๆ ของเธอเอง”

“พี่น่าน !”

“ไม่ต้องมาเสียงดังใส่พี่ กล้าดียังไงมาร้องเรียนพี่ นี่บ้านพี่ลูกพี่ แบบนี้เขาเรียกกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาชัด ๆ”

“ก็เพราะพี่เป็นแบบนี้ไง ซอถึงได้ร้องเรียน”

“เป็นแบบไหนไม่ทราบ”

“ตัวเองยังเอาไม่รอด ให้คนมาเลี้ยงลูกก็ไม่ทำ ซอรักหลานห่วงหลานถึงได้ทำแบบนี้”

“แล้วพี่ไม่รักลูกตัวเองเหรอ ดูถูกกันเกินไปแล้วนะซอ”

“ผมว่าพวกคุณใจเย็น ๆ กันก่อนนะครับ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากกันนะครับ” ธราเทพเห็นท่าไม่ดีรีบห้ามทั้งคู่ไว้ นักรบถึงกับหันมามองเขาแบบคนตาขวาง

“เรื่องในครอบครัวผมผมจัดการเองได้ครับ เชิญพวกคุณกลับไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นผมคงต้องแจ้งความข้อหาบุกรุกนะครับ” นักรบขู่สายตาดูเอาจริง

“เรายังไม่ได้คุยกับคุณเลยนะครับคุณนักรบ” ธราเทพยังไม่ยอมกลับง่าย ๆ

“ผมไม่มีอะไรจะคุยครับ พวกคุณก็เห็นผมแล้วนี่ครับ ผมจนมากจนไม่ปัญญาเลี้ยงลูกเหรอครับ ไปดูห้องนอนลูกชายผมไหมครับจะได้รู้ว่าผมทำร้ายลูกหรือเปล่า" เขาผายมือไปทางชั้นสองของบ้าน ซึ่งลูกชายตัวน้อยยังนอนหลับอยู่บนนั้น

“พี่น่านไม่เคยดูลูกด้วยซ้ำ มีแต่ซอเลี้ยงอยู่ทุกวัน”

“เหลวไหลอย่ามาตอแหลหน้าด้าน ๆ แบบนี้นะซอ ที่เธอได้เลี้ยงหลานก็เพราะพี่ยอมให้เลี้ยงเท่านั้น”

“แต่ซอพูดความจริง” เจนเนตรหันไปมองเจ้าหน้าที่อย่างขอความเห็นใจ ทว่าพวกเขากลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เพราะหลักฐานนั้นไม่มีให้เอาผิดนักรบได้เลย

“เอาเป็นว่าพวกคุณทั้งสองควรเข้าใจเสียใหม่นะครับ ผมเป็นเจ้าของบ้านเป็นพ่อของเด็ก ส่วนผู้หญิงคนนี้เป็นคนอื่นเป็นแค่น้องเมียที่อยากจะได้ลูกคนอื่นไปเป็นของตัวเอง อ้อ คงทำลูกเองไม่เป็นสินะ ถึงได้ดิ้นรนอยากได้น้องวินไปเป็นลูกตัวเองขนาดนี้”

“พี่น่าน !” คนถูกว่ากำหมัดเอาไว้แน่น โกรธจนตัวสั่นไปหมดแล้วในตอนนี้

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราคงต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ ไปเถอะคุณธราเทพ” สุจิตราไม่อยากให้มีปัญหาไปมากกว่านี้ จึงชวนธราเทพกลับกัน