5 อาบน้ำกับหมอ

“พอร์ช อื้อ พอร์ช”

พายกอดคอหนาครวญครางอย่างกระสันเสียว ใบหน้าสวยแหงนเงยตาปรือปรอยกับความสุขสมที่คนตัวโตมอบให้ เธอนั่งคร่อมอยู่บนตักของพอร์ชที่กำลังเด้งเอวขึ้นมาหาแรงๆ น้ำในอ่างกระเพื่อมไปตามแรงเคลื่อนไหวของคนทั้งคู่จนกระฉอกออกมาข้างนอกตลอดเวลา

“อย่าทำหน้ายั่วสิพี่พาย มันดูร่าน”

“ฮึก จุก พี่จุก”

พายสะอื้นเมื่อมือหนาจับเอวเธอกดลงมารับแกนกายจนมันเข้าไปลึกและเน้นหนักกว่าเดิม ความเสียดเสียวปนเปกับความจุกแน่นจนต้องซบหน้าลงไปที่ไหล่หนา พอร์ชกระตุกยิ้มก่อนจะกระซิบที่ใบหูขาวเสียงพร่า

“เสียวก็บอกเสียว จะโกหกทำไม”

จากนั้นคนตัวโตก็เร่งจังหวะถี่ยิบจนพายกระตุกเสร็จสมออกมา

“อ๊ะ อ๊าาา”

น้ำรักอุ่นร้อนจากแกนกายใหญ่ฉีดพ่นเข้าไปในรูคับแคบ พอร์ชกระแทกเข้าไปหนักๆอีกไม่กี่ทีก็รีดน้ำออกจนหมดก่อนจะถอนตัวตนออกมา พายที่คิดว่าอีกคนน่าจะพอใจแล้วเลยลุกขึ้นยืนขาสั่นเพื่อจะไปอาบน้ำอีกรอบ แต่เสียงดุๆก็ถามขึ้นจนชะงัก

“จะลุกไปไหนครับ”

“ไปอาบน้ำไง พี่ง่วงแล้วพรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้า”

“มันยังไม่ดึกเลย ที่จะออกแต่เช้านี่นัดใครไว้เหรอ”

พอร์ชถามพลางกระตุกร่างบางให้ลงมานั่งที่ตักเหมือนเดิม พายส่ายหน้าปฏิเสธขณะที่พอร์ชก้มลงไปดูดดึงเนื้อขาวที่ลำคอจนขึ้นรอยสีแดงช้ำ ทั้งที่พายเคยบอกตลอดว่าอย่าทำรอยไว้เพราะกลัวคนเห็นเวลาไปทำงาน แต่พอร์ชก็ไม่เคยฟังและทำมันไว้ทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน ราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ ตีตราย้ำๆให้พายจำว่าเธอคือของใคร

“พี่เปล่า อื้อ!”

“อย่าให้รู้นะพี่พาย พอร์ชเตือนไปแล้วจำได้ใช่มั้ยครับ”

“จะ จำได้ พี่ไม่ได้เจอเค้าแล้ว”

“ยังไม่หายหงุดหงิดเลย ทำให้อารมณ์ดีหน่อยสิ”

พอร์ชเสยผมขึ้นพลางเอนตัวพิงขอบอ่างด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดอย่างที่ว่า ช่วงนี้มีคนมากวนอารมณ์ให้ขุ่นมัวแทบทุกวันจนกลายเป็นความเครียดสะสม และสิ่งเดียวที่จะทำให้ดีขึ้นได้ก็คือการมาหาพายแล้วระบายออกมาทางร่างกายแบบนี้ เพราะการอยู่กับพายที่ยอมตามใจทุกอย่างมันทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาได้ไม่ยาก

“อื้อ ไม่โมโหนะ”

พายกอดคอหนาเอาไว้ ก่อนจะกดจูบลงที่ปลายคางอีกคนอย่างออดอ้อน เหมือนที่เคยทำมาตลอด เธออาจไม่ชอบที่อีกคนบังคับและพูดจาร้ายๆใส่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอก็ต้องการความอบอุ่นจากอีกคนเช่นกัน และเวลาที่พอร์ชไม่สบายใจเธอก็เต็มใจที่จะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น ถึงจะต้องเหนื่อยกว่าปกติก็ตาม

“หึ น่ารักว่ะ น่าเอาด้วย”

พอร์ชกระตุกยิ้มพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วจับร่างบางให้หันหลังก้มลงไปเกาะขอบอ่างเอาไว้ มือหนาจับแกนกายที่ผงาดขึ้นมาอีกรอบจ่อเข้าที่ร่องรักที่ยังมีน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาแล้วถูไถลงไป พายเม้มปากแน่นเมื่อรู้ว่าความต้องการของพอร์ชมันยังไม่จบ มือบางจิกเข้าที่ขอบอ่างแรงๆเมื่อถูกสอดแทรกเข้ามาจนจุกแน่น

“ซี้ด พี่พายแม่ง ยั่วเยฉิบเลยว่ะ”

พอร์ชสบถออกมาเมื่อร่องรักตอดหนึบจนต้องกัดฟันครางพร่า จากนั้นก็โน้มตัวลงไปกระแทกกระทั้นเข้าหาคนตัวเล็กอย่างเร่าร้อนทันที

ปั้ก ปั้ก ปั้ก

“อ๊ะ อ๊ะ พอร์ช เบาๆหน่อย”

“จำไว้ว่าถ้าอยากให้ใจดีด้วยก็อย่าดื้อ ซี้ด”

ปั้ก ปั้ก ปั้ก

“อ๊ะ อ๊าา พอร์ช”

“พี่เป็นของพอร์ช ของพอร์ชคนเดียวจำไว้”

พอร์ชสั่งย้ำเสียงเข้ม ขณะที่กดตัวตนเข้าหาเน้นๆราวกับจะตอกตรึงความเสียวซ่านไว้ทุกอณูของร่างกายอีกคน ให้จดจำว่าร่างกายนี้เป็นของเค้าคนเดียวเท่านั้น และไม่มีวันที่พอร์ชจะปล่อยให้ใครมาแย่งไป

พายกระตุกหงึกตาพร่า อ้าปากครวญครางพลางจิกมือแน่น ขาเรียวสั่นระริกขณะที่ถูกตอกอัดถี่รัว ไม่นานก็ปลดปล่อยออกมาคาแท่งร้อนและตอดรัดอีกคนอย่างรุนแรง

“อ๊าาา พอร์ช”

พรวด!

“อ่าา”

—-------

“ไม่รับเหรอ”

พายถามเมื่อเห็นว่ามือถืออีกคนสว่างวาบเพราะมีสายเรียกเข้าอยู่หลายครั้ง และต่อให้ไม่ตั้งใจมองเธอก็เห็นอยู่ดีว่าคนที่โทรมาดึกขนาดนี้คือหมอบี พอร์ชที่นอนอ่านหนังสืออยู่สักพักทำเพียงปรายตามองแล้วส่ายหัว

“ขี้เกียจ”

“อาจจะมีธุระก็ได้นะ”

“ช่างเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกันจะโทรมาทำไม”

พอร์ชตอบปัดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะปิดหนังสือวางไว้ข้างเตียงแล้วหลับตาลง พายที่เห็นแบบนั้นเลยวางมือถือตัวเองลงเหมือนกันเพราะเธอทั้งเพลียทั้งง่วงมานานแล้ว

“พี่ปิดไฟนะ”

“อืม มากอดด้วย”

คำขอที่เหมือนทุกครั้งเวลาพอร์ชมานอนด้วยทำเอาพายแอบยิ้มออกมา เพราะพอร์ชในมุมนี้เหมือนเด็กน้อยที่ต้องการความอบอุ่นและคงมีแค่เธอคนเดียวที่ได้เห็น ถึงแม้ว่าต่อจากนี้ในอนาคตอาจจะมีใครอีกคนได้เห็นทุกมุมของพอร์ชเหมือนเธอก็ตาม พายรีบสลัดความวูบโหวงในอกที่ไม่ควรเกิดออกไป ก่อนจะขยับตัวเข้าไปหาคนที่นอนอ้าแขนรออยู่

หัวเล็กซบลงที่ไหล่หนาแล้ววาดแขนโอบรอบเอวอีกคนไว้ กลิ่นหอมเฉพาะตัวของพอร์ชยังคงทำให้พายผ่อนคลายเสมอ คงไม่ต่างอะไรกับพอร์ชที่ชอบก้มลงมาหอมที่ผมนิ่มของพายเช่นกัน ความอบอุ่นอ่อนโยนที่โอบล้อมชวนให้เคลิบเคลิ้มนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก และพายก็ชอบมันมากๆจนอยากให้มันคงอยู่ตลอดไปถึงแม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ก็ตาม

“วันหยุดนี้พี่ว่าจะไปเยี่ยมแม่นะ พี่ไปได้มั้ย”

พายรีบถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นจังหวะเหมาะแล้ว เพราะต้องทำงานในที่ที่ค่าตอบแทนสูงเธอเลยยังไปดูแลแม่อย่างใกล้ชิดไม่ได้ เลยได้แต่ไปเยี่ยมบ่อยๆแทนแม้จะต้องเหนื่อยเดินทางไกลๆก็ตาม

“ได้สิครับพอร์ชจะห้ามทำไม แต่ว่าไม่ว่างพาไปนี่สิให้คนไปส่งแทนได้มั้ย”

“ไม่ต้องหรอกพี่ไปเองก็ได้”

“ไม่เอาอ่ะเป็นห่วง เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่งครับ”

พอร์ชปฏิเสธพลางลูบแขนเล็กแผ่วเบา และเมื่ออีกคนยืนยันแบบนี้พายก็ทำได้แค่ตอบรับอย่างไม่อาจขัดใจ เพราะพอร์ชไม่ชอบคนดื้อรั้น ชอบคนที่โอนอ่อนและตามใจพายรู้ดีกว่าใคร

“อื้อ ขอบคุณนะ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ดูแลพี่ก็เป็นหน้าที่พอร์ชไง”

พอร์ชยิ้มก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผากเนียนอย่างพอใจที่อีกคนว่าง่าย พายเม้มปากแน่นกับความอ่อนโยนที่เธอไม่อยากเคยตัวที่ได้รับมัน เพราะเวลาที่พอร์ชทำให้เจ็บเธอก็เจ็บไปทั้งใจแทบตายเหมือนกัน

เธอเป็นของหมอพอร์ช แต่หมอพอร์ชไม่เคยบอกสักครั้งว่าเป็นของเธอ ถึงอย่างนั้นพายก็ต้องหลับตาว่ายวนในห้วงความฝันชั่วคราวนี้ต่อไป จนกว่ามันจะจบลงในสักวัน…

“ฝันดีนะพอร์ช”

“ฝันดีครับ”