4 เป็นของหมอพอร์ช

พริมาที่เดินไปเปิดประตูห้องด้วยความกังวลกลับต้องเบิกตาโตอย่างตกใจ เมื่อคนที่เข้ามาใหม่กระแทกประตูปิดแล้วดันเธอเข้ามาชิดผนังทันที

“พอร์ช อ๊ะ เดี๋ยว!”

คนตัวเล็กร้องห้ามเมื่อชุดนอนที่เพิ่งสวมไปได้ไม่กี่นาทีถูกอีกคนแกะกระดุมออก เธอยังไม่ทันได้เข้าใจว่าทำไมถึงต้องรีบร้อนขนาดนี้ แต่พอเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่ดุดันกว่าปกติก็เข้าใจได้ทันที หมอพอร์ชกำลังอารมณ์ไม่ดีมากๆ และเธอก็มีหน้าที่ต้องตามใจอีกคนเหมือนเคย

ชุดนอนตัวบางถูกถอดออกไปจนหมดเหลือเพียงชั้นในที่ปกปิดร่างกายขาวเนียนไว้เท่านั้น สองมือเล็กทำได้เพียงขยุ้มอกเสื้ออีกคนแน่นเมื่อถูกจมูกโด่งซุกไซ้สูดดมไปทั่วลำคอและลาดไหล่เนียน กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยทำให้หมอพอร์ชยิ้มออกมาอย่างพอใจ กลิ่นที่ทำให้ผ่อนคลายและรู้สึกดีขึ้นอย่างน่าประหลาด ร่างสูงถามออกมาชิดใบหูขาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“เพิ่งอาบน้ำเหรอ หอมจัง”

“อื้อ พอร์ช ทำไม…”

ไม่ทันได้ถามจบนิ้วยาวก็แตะเข้าที่ปากอิ่มให้หยุดพูด พายทำได้เพียงเงยหน้าสบตาคมดุที่เจือประกายบางอย่างที่เธอไม่เคยชอบเวลาอีกคนเป็นแบบนี้ เพราะมันจะเป็นเวลาที่หมอพอร์ชคนขี้เล่นหายไป เหลือเพียงหมอพอร์ชที่ดุดันเหมือนปีศาจ และเธอ ก็คือมนุษย์ที่ขายวิญญาณให้ปีศาจตนนี้มานานแล้ว หน้าที่ตอนนี้คือต้องชดใช้จนกว่าจะหลุดพ้น

มือหนาเชยคางคนตัวเล็กขึ้นมา ก่อนจะกดจูบลงไปที่ปากอิ่ม สอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจและกวาดต้อนเอาทุกหยาดหยดมากลืนกินจนพายตัวอ่อน และในตอนที่เธอเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับจูบรสหวานนั่น คนตัวโตก็ปลดเปลื้องเอาชั้นในของเธอหล่นลงพื้นไปจนหมดแล้ว

“ไม่ต้องถาม แค่ตามใจพอร์ชก็พอครับ”

พอร์ชละออกมาพูดด้วยดวงตาเป็นกระกายวาววับ มันเผยความต้องการออกมาชัดเจนจนพายใจสั่น จนเมื่ออีกคนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตและเข็มขัดออกแล้ว ถึงได้ถามออกมาเสียงเบาแม้จะรู้คำตอบดีก็ตาม

“พอร์ช อ๊ะ จะทำตรงนี้เหรอ อื้อ”

“ตรงไหนพี่ก็โดนเอายับอยู่ดีแหละ ต้องเลือกด้วยเหรอ”

พอร์ชตอบพลางมองตรงนี้ที่พายถามแล้วกระตุกยิ้ม ทางเข้าห้องที่อยู่ห่างประตูเพียงนิดเดียว ได้ยินเสียงคนข้างนอกที่เดินผ่านไปมาตลอดเวลาและอาจได้ยินเสียงจากในนี้ด้วยเช่นกัน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่พอร์ชต้องสนใจสักนิด

“อื้อ”

พายครางแผ่วในลำคอเมื่ออีกคนก้มลงมาดูดดึงที่อกสวยแรงๆ ร่างสูงดันเธอจนแนบกับกำแพงแล้วแทรกขาเข้ามาตรงกลางหว่างขาของเธอจนอ้ากว้าง มือหนากอบกุมหน้าอกบีบขยำสลับดูดดึงด้วยริมฝีปากที่ร้อนชื้นจนพายบิดเร่าด้วยความเสียดเสียว ยอดอกชูชันเปียกชื้นเพราะน้ำลายจากอีกคน ยามที่พอร์ชละออกมามันก็ยืดยาวเป็นเส้นสีใสดูลามกจนพายหน้าแดง

ยิ่งพอร์ชกลืนกินมันเข้าไปเท่าไหร่ พายก็ยิ่งวาบหวามและแอ่นอกเข้าหาปากร้อนนั่นอย่างลืมตัว สำหรับเธอแล้ว ต่อให้พอร์ชไม่บังคับร่างกายก็ตอบสนองอีกคนอยู่ดี ถึงจะไม่เต็มใจหรือไร้อารมณ์ในตอนแรก แต่แค่โดนพอร์ชสัมผัสร่างกายไม่นาน พายก็เป็นแค่คนที่ไร้หนทางต่อต้านเพราะร่างกายของเธอมันซื่อสัตย์เกินไป ปฏิเสธยังไงสุดท้ายก็แสดงออกชัดเจนจนพอร์ชรู้ว่าเธอรู้สึกดี และนั่นมันทำให้พอร์ชยิ่งได้ใจ

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เห็นแล้วอยากกระแทกแรงๆไม่รู้เหรอ”

พอร์ชบอกเสียงพร่า กระตุกยิ้มเยาะเมื่อเห็นว่าพายแฉะไปหมดทั้งที่ดูเหมือนไม่อยากทำ แกนกายร้อนปริ่มน้ำถูไถอยู่ตรงร่องรัก พอร์ชจับขาเรียวของพายขึ้นมาวางบนขาตัวเองหนึ่งข้างแล้วยกมันสูงขึ้น ก่อนจะแทงเข้าไปจนมิดในครั้งเดียว

สวบ!

“อ๊าาา”

“ดีมาก ซี้ดด ครางออกมาดังๆ”

ร่างสูงกัดฟันพูดพลางนิ่วหน้าอย่างทรมาน ร่องรักตอดรัดรุนแรงจนปวดหนึบ พอร์ชรั้งเอวบางเข้ามาแนบแน่นก่อนจะเริ่มกระแทกกระทั้นเข้าหาในทันที

ปั้ก ปั้ก ปั้ก

“อ๊ะ อ๊ะ พอร์ช เบาๆ”

พายหวีดครางตัวสั่นคลอน วันนี้พอร์ชรุนแรงกว่าเคยซึ่งเธอรู้ดีว่าเพราะอะไร เวลาที่พอร์ชหงุดหงิด หรือทะเลาะกับใครมา หลังจากนั้นเธอจะกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของอีกคนจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้น ส่วนเธอก็ทำได้แค่ยอมไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบก็ตาม เพราะพอร์ชก็ไม่เคยฟังความต้องการของเธออยู่ดี

“บอกให้เบาๆแต่ตอดไม่หยุดแบบนี้ ขี้โกหกเหรอพาย หืม”

ปั้ก

“อ๊าา”

พายกระตุกสั่นครางดังลั่นจนลืมว่านี่คือหน้าประตูห้องที่คนข้างนอกอาจได้ยินเสียงเธอ ส่วนหัวบานหยักกระแทกเข้าจุดกระสันภายในเต็มๆเมื่อพอร์ชแกล้งถอนออกแล้วกระทุ้งเข้ามาเต็มแรง

“ดูสิว่าตัวเองครางดังขนาดไหน จะให้เบาเหรอ”

ปั้ก ปั้ก ปั้ก

“อ๊ะ ฮึก มัน อ๊าา”

“ทำหน้ายัวเยฉิบ พี่พายโคตรร่านเลยว่ะ”

ร่างสูงมองดูพายที่แหงนเงยครวญครางน้ำตาคลอก็ยิ่งพลุ่งพล่าน มือหนาจับใบหน้าเล็กให้เงยขึ้นมาก่อนจะแลบลิ้นเลียที่คอขาวแล้วดูดดึงแรงๆจนขึ้นรอยช้ำ พายสะดุ้งตัวสั่นเพราะตรงนั้นคือส่วนที่ไวต่อความรู้สึกของเธอ มันยิ้งกระตุ้นให้ร่างกายร่านร้อนอย่างที่พอร์ชว่า คนตัวโตมองดูผลตอบรับที่น่าพอใจก่อนจะถอนแกนกายออกจนสุดแล้วกดกระแทกเข้าหาถี่รัวอีกครั้ง

ปั้ก ปั้ก ปั้ก

“พอร์ช เบาๆ มัน อื้อ”

“มันทำไม เสียวแทบบ้าเลยดิ”

“พอร์ช ฮึก อย่า อย่ากัด”

พายสะอื้นด้วยความเสียวซ่านเมื่อถูกปากหยักกัดเข้าที่ยอดอกจนเจ็บ

“เอาแรงก็ไม่ได้ กัดนมก็ห้ามอีกเหรอ”

คราวนี้พอร์ชละออกมาถามอย่างหงุดหงิด วันนี้พายพูดมากจนน่ารำคาญจนอยากสั่งสอน ว่าอีกคนทำได้แค่ตามใจและครางให้ฟังเท่านั้น ร่างสูงเลยหยุดแล้วถอนแกนกายออกมาจนสุดอีกครั้ง ก่อนจะกระแทกเข้าไปเต็มแรง

ปั้ก

“อ๊า”

“มีสิทธิ์ห้ามกันตั้งแต่เมื่อไหร่”

ปั้ก

“อ๊า”

“ลืมเหรอว่าพี่พายเป็นของพอร์ช”

ปั้ก

“อื้อ ฮึก”

“ซี้ดด หน้าที่พี่พายก็แค่อ้าขาให้พอร์ชไง จำไม่ได้เหรอครับ หืม”

พอร์ชกำลังพอใจที่เห็นคนตัวเล็กไร้ทางต่อต้านและเสียดเสียวจนตาลอย พออีกคนเชื่อฟังและครวญครางเสียงหวานแบบนี้ก็ยิ่งอยากบดขยี้ให้หลาบจำว่าควรทำตัวยังไง

พอร์ชถอนแกนกายออกมา ก่อนจะจับร่างบางมาคุกเข่าคลานอยู่ตรงหน้าประตูแล้วตามไปคร่อมทับ มือหนาถูไถร่องรักที่เยิ้มแฉะจนพายสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความเสียว แกนกายร้อนจ่อเข้าไปตรงรูคับแคบแล้วกดกระแทกเข้าไปจนสุด จากนั้นพอร์ชก็บดขยี้ร่องรักถี่รัวจนพายอ้าปากค้างตาเหลือกลอยเพราะเสียวจนชาไปทั้งตัว

ปั้ก ปั้ก ปั้ก

“อ๊า พอร์ช”

ปั้ก ปั้ก ปั้ก

“อ๊ะ ฮึก อ๊าาา”

ร่างบางกระตุกสั่น ปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรงจนพอร์ชกัดฟันแน่นที่ถูกตอดรัดจนปวดหนึบไปทั้งลำ แกนกายร้อนกระแทกเข้าหารัวเร็วและกระตุกเสร็จสมออกมาในทันที

พรวด!

“ซี้ดดด อ่า ตะกละจังนะพาย ตอดแรงจนหัวจะขาดคารูแล้วครับ”

“อึก อื้อ”

พายครางอยู่ในลำคอ ร่างกายอ่อนปวกเปียกยามที่อีกคนจับเธอให้ลุกขึ้นยืน

“ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าไม่ชอบให้ขัดใจ พี่พายเนี่ยดื้อจังนะครับ หรือว่าลืมหน้าที่ตัวเองแล้ว”

“ปะ เปล่า พี่ขอโทษ…”

พายบอกเสียงแผ่ว ร่างกายโงนเงนเพราะหมดแรง ขาเรียวสั่นระริกจนต้องยันกำแพงเอาไว้ พอร์ชก้มเก็บเสื้อผ้าที่หล่นอยู่บนพื้นก่อนจะสั่งออกมาอีกรอบ

“ช่างเถอะ พาไปอาบน้ำหน่อย”

“อื้อ ดะ ได้สิ…”