บทที่ 4

“เจ้าจะขัดขืนข้าทำไม ยังไงคืนนี้เจ้าก็ต้องเป็นของข้า และเป็นของลูกน้องข้าด้วย” จากนั้นพวกมันก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

สาวงามนางนั้นถึงกับมีสีหน้าไม่ต่างจากตายทั้งเป็น

“ไม่นะ” นางถึงกล้ากับตบหน้า หัวหน้าโจรอย่างปาหี่ ท่ามกลางสายตาลูกน้องนับสิบคน

นังสารเลว กล้าตบเขา

“นังสารเลว”

“ลูกพี่อย่าไปยอมนาง” ลูกน้องนับสิบเอ่ยขึ้น

“ข้าไม่ยอมหรอก” ปาหี่จุมพิตเร่าร้อนต่อหน้าลูกน้องนับสิบ สาวงามนางนั้นถึงกับทำอะไรไม่ถูก นางพยายามดิ้นขัดขืน

“ปล่อยนะ”

“พวกเจ้าอยากดูอะไรไหม ข้าจะทำให้ดู”

กล่าวจบเขาฉีกอาภรณ์สาวงามนางนั้น จนเห็นอะไรต่อมิอะไรจนหมด ผิวขาวเนียนราวกับหิมะประจักษ์แก่สายตาโจรภูเขานับสิบ

ปาหี่ขึ้นคร่อมร่างสาวงาม เสี้ยวเพลานั้นนางอยากจะตายเหลือเกิน พวกมันเห็นปาหี่ ทารุณร่างงามอย่างหนักก็หัวเราะชอบใจ สาวงามนางนั้นอับอายเหลือเกิน นางได้แต่หลับตาไว้ปล่อยให้ปาหี่ทรมาน

บุปผางามอ้างรับกับแท่งหยกสีดำสนิท อย่างช้าๆ ลูกน้องนับสิบเห็นอย่างนี้ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ จูจูพอจะเข้าใจและนางก็เห็นอะไรที่ชัดเจน

พวกมันไม่ใช่คน กล้าทำเรื่องบัดสีเยี่ยงนี้ได้อย่างไร พวกมันลากสาวงามแต่ละคนออกมา ทำอะไรกลางแจ้ง สาวงามนับสิบคน โดนพวกมันจับออกมา เสียงพวกนางกรีดร้องอย่างทรมาน จูจูน้ำตาไหลพราก นางไม่อยากจะมีจุดจบเยี่ยงนี้

ดูเหมือนว่าบุรุษชุดดำจะเดินมาทางนี้ มันปลดกางเกงออกแล้ว จากนั้นก็ยิงกระต่าย จูจูที่อยู่ในเกวียนแทบกลั้นลมหายใจไว้

ครอก!!!

ตายแล้วเสียงท้องนางดันมาร้องตอนนี้ ดูเหมือนว่ามันจะได้ยินเสียแล้ว ชายชุดดำมองเข้าไปในเกวียนมีผ้าหลายผืนซ้อนกันอยู่ ตะกี้นี้เขาได้ยินเหมือนกับท้องคนร้อง แสดงว่าต้องมีคนอยู่ในนี้แน่ๆ เลย

ชายชุดดำไม่รอช้า ดึงผ้านั้นนั้นออก พบว่าเป็นสตรีที่นั่งคุดคู้อยู่

“ลูกพี่…”

จูจูแทบจะหยุดหายใจ แต่ทว่าเขายังไม่เอ่ยอะไรออกมา ร่างหนาล้มลงไปเสียก่อน

“แย่แล้ว ทหารบุกค่าย”

เสียงนี้ทำให้พวกมันที่กำลังเคี่ยวรำสาวงามถึงกับหยุดทันที สาวงามนางได้ยินกระนั้นต่างรีบใส่เสื้อผ้า

บุรุษบนหลังม้าท่าทีสง่างดงาม บนตัวนั้นสวมชุดเกราะสีน้ำเงิน ดวงหน้าเข้มเฉิดฉาย คิ้วพาดดั่งกระบี่ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาได้รูปอย่างงดงาม ดวงตาดอกท้อทอดสายตามองออกไปท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่าง เขาไม่เคยเห็นภาพบัดสีเยี่ยงนี้มาก่อน เขา เสิ่นหยงเยี่ย คือท่านแม่ทัพแห่งเมืองฉางอัน แคว้นหลี่ ได้รับคำสั่ง จากฮ่องเต้องค์ปัจจุบันให้มาปราบเหล่าโจรภูเขาแห่งนี้

เนื่องด้วยราษฎรถวายฎีกา ว่ามีโจรป่าดักปล้นเสบียงทางมาเมืองหลวงฉางอัน ทำให้เสิ่นหยงเยี่ยไม่รอช้ารีบหาแหล่งรังโจร จนสืบจนพบว่าพวกมันตั้งค่ายที่ภูเขาแห่งนี้

“ฆ่ามันให้หมด” เสิ่นหยงเยี่ยสั่งการลูกน้อง

ลูกธนูนับสิบยิงเข้าไปในกองไฟ สังหารเหล่าหัวหน้าโจรอย่างปาหี่ พร้อมลูกน้องโจรนับสิบที่ถูกลูกธนูปักอก นอนตายอย่างเกลื่อนกลาด

เสิ่นหยงเยี่ยลงจากหลังม้า เดินลงมาดูศพนับสิบที่ไร้ลมหายใจ สาวงามต่างนั่งรวมกันพร้อมทั้งร่ำไห้

“ข้าจะส่งพวกเจ้ากลับบ้านเรือน”

“ขอบคุณท่านมาก” เหล่าสาวงามต่างโขกศีรษะให้ท่านแม่ทัพเสิ่น

“ไปดูข้างในเรือน มีสมบัติอันใดเอาออกมาให้หมด” เขาสั่งนายทหารนับสิบนาย

ไม่นาน เหล่าทหารก็ขนหีบสมบัตินับสิบออกมา เขาสั่งให้ทหารเปิดออก พบว่าเป็น เพชรพลอย ปิ่น ของมีค่ามากมาย

สายตามองดูเหล่าสาวงามถูกกระทำช่างน่าสงสารยิ่งนัก “พวกเจ้าเลือกเอา เอาไว้ไปตั้งตัว”

สาวงามได้ยินกระนั้นเอ่ยขอบคุณ ทั้งหยิบสมบัติอย่างไม่เกรงใจ ชายหนุ่มเห็นเกวียนผ้าสามเกวียนจึงตัดสินใจเดินไปดูเกวียนแรก

“ช่วยด้วย” น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้น

ภายใต้เกวียน เขาจึงก้มลงส่อง พบว่าเป็นสตรีนางหนึ่งหลบอยู่ในนี้ ชายหนุ่มใช้สองมือลากนางออกมา

จูจูปรายตามองบุรุษชุดเกราะน้ำเงินช่วยนาง เขาคงจะเป็นท่านแม่ทัพแน่ๆ ดูจากการแต่งกาย