3

“เย้ๆๆ ขอบคุณคุณแม่มากค่ะ คุณแม่น่ารักที่สุดเลย” ประภาวรรณลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่ เดินมาหอมแก้มประไพ

พันลภมองความดีใจของประภาวรรณแล้วเผลอยิ้ม หน้าตาเธอตอนนี้ไร้เครื่องสำอาง แต่ถึงไม่แต่งหน้า เธอก็มีความสวยแบบธรรมชาติ เขาชอบมองประภาวรรณตอนไม่แต่งหน้ามากกว่า ดูรื่นตาดี ปรินทร์มองหน้ายุรนันท์ ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างเข้าใจความคิด ก่อนเบนสายตามองพันลภ

“วันนี้บอกแม่ว่าจะไปเที่ยว ไปตอนไหนล่ะหยก” คุณหญิงรื่นฤดีถามบุตรสาว

“นัดกันไว้สิบเอ็ดโมงค่ะ กะว่ากินข้าวเสร็จก็จะขึ้นไปแต่งตัว” ประภาพรรณตอบ

“ไปเที่ยวกับใคร หนุ่มๆ ใช่ไหม” คนถามคือประไพ และคำถามนี้เรียกความสนใจให้พันลภทันที แต่ก็สงวนท่าทีไม่แสดงออกว่า อยากรู้ นั่งกินมื้อเช้าและนั่งฟังอย่างใจเย็น

“ใช่ค่ะ นัดหนุ่มๆ ไว้สองคนค่ะ หล่อและรวย”

ประภาวรรณตอบ พันลภหน้าตึงทันใด โดยไม่รู้ตัวว่า มีคนสังเกตเห็น

“หนุ่มที่ไหน พี่รู้จักไหม” ยุรนันท์ถาม ถามเผื่ออีกคนที่คงอยากรู้

“เพื่อนของมิวค่ะ พี่เฮิร์ปคงไม่รู้จักเพราะหยกก็เพิ่งรู้จักไม่ถึงเดือนค่ะ เขามาเที่ยวเชียงใหม่ เลยนัดกันว่าจะไปไหว้พระที่ดอยสุเทพ แล้วก็จะไปเที่ยวไร่องุ่นของพี่ชายเต้ค่ะ” ประภาวรรณตอบ พร้อมกับบอกโปรแกรมการเที่ยว

“เพิ่งรู้จักกันเอง ไว้ใจได้เหรอหยก” ปรินทร์พูดขึ้นบ้าง

“ก็ไม่น่ามีอะไรนี่คะ มิวเป็นเพื่อนสนิทหยก เพื่อนมิวก็ต้องดีด้วย”

“พี่ว่าหาใครไปเพื่อนดีกว่านะ เพิ่งรู้จักเต้ด้วย ยังไม่รู้นิสัยใจคอดี แม้เป็นเพื่อนมิวก็เถอะ” ยุรนันท์มองหน้าปรินทร์ ยิ้มอย่างรู้กัน

“พีทไง ให้พีทไปเป็นเพื่อนดีที่สุด มีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยหยกได้” เจ้าของชื่อเล่นมองหน้าคนพูด กำลังอ้าปากพูด ทว่าเสียงประไพดังขัดเสียก่อน

“ก็ดีนะหยก ให้พีทไปเป็นเพื่อนด้วย คนสมัยนี้ดูยาก บางคนคบกันนานๆ ยังหักหลังกันได้เลย” ประไพสนับสนุน “พีทไปกับหยกนะลูก ไปช่วยดูแลน้อง”

“พี่พีทคงไม่สะดวกไป หยกไปเองดีกว่าค่ะ หยกไม่อยากรบกวนใคร หยกดูแลตัวเองได้ค่ะ” น้ำเสียงน้อยใจเมื่อเห็นสีหน้าพันลภ ใบหน้าเธอจึงเศร้า “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดค่ะ”

“พี่ไปเป็นเพื่อนก็ได้ ไม่ต้องมาทำหน้าตา ทำเสียงแบบนี้เลย” พันลภรีบพูด “แล้วพี่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าไม่ไปด้วย”

“แน่นะที่พี่พีทจะไปเที่ยวกับหยก” ประภาวรรณถามย้ำ

“แน่สิ” พันลภตอบกลับ

“ทุกคนเป็นพยานด้วยนะว่า พี่พีทจะไปเที่ยวกับหยก” พันลภนึกสงสัย ว่าเหตุใดเธอถึงได้ให้ทุกคนเป็นสักขีพยาน กับเรื่องแค่เขาจะไปเที่ยวเป็นเพื่อนเธอ เมื่อทุกคนยืนยันว่า เป็นพยานให้ ประภาวรรณจึงเอ่ยประโยคต่อมา “หยกไม่ไปเที่ยวกับเต้แล้ว เดี๋ยวจะโทรไปยกเลิกนัด หยกจะไปเที่ยวกับพี่พีทแทน หยกขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะคะ ส่วนพี่พีทห้ามเบี้ยวนะ ทุกคนเป็นพยานแล้ว ถ้าเบี้ยวหยกจะถือว่าพี่พีทเป็นหมา”

“เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย เดี๋ยวหยก หยก”

พันลภร้องเรียกประภาวรรณ ที่ไม่สนใจเสียงใคร เดินแกมวิ่งขึ้นไปชั้นบนของบ้าน บุคคลที่ร่วมกินมื้อเช้าพากันยิ้มกับแก่นกะโหลกของประภาภรรณ

“นายรับปากหยกแล้วนะ ไม่ทำตามล่ะก็ หมาเลยนะ” ปรินทร์ย้ำ

“ใช่ๆ แล้วฉันจะเปลี่ยนชื่อนายจากพีทเป็นหมาแทน” ยุรนันท์ตอกย้ำไปอีกหนึ่งดอก

“แม่ก็จะเปลี่ยนชื่อให้แกเหมือนกัน” ประไพร่วมด้วยอีกคน

“ผมทำตามคำพูดอยู่แล้วครับ ไม่ต้องย้ำกันนักก็ได้ ไปเที่ยวกับหยก ผมคงต้องพกยาพาราไปหนึ่งแผง ไม่งั้นสมองระเบิดแน่”

ปากพูดเหมือนไม่อยากไปไหนกับประภาวรรณ ทว่าในใจกลับดีใจที่จะได้ไปเที่ยวกับเธอ และพอใจที่เธอยกเลิกนัดกับชายที่ชื่อเต้

ปวดหัวรอไว้เลย...

พันลภนอนไม่หลับ เขาพลิกกายไปมาบนเตียง พยายามข่มตานอนเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล อาจเป็นเพราะจิตใจเขาไม่สงบสักเท่าไหร่ มีเรื่องมาปั่นหัวใจให้ฟุ้งซ่าน สตรีคนหนึ่งที่เขาไม่เคยลืม วนกลับเข้ามาในหัว

นานหลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอ ไม่ได้ข่าวคราวผู้หญิงคนนั้น และไม่เคยลืมเธอไปจากใจเสียที เธอยังวนเวียนเข้ามาในห้วงความรู้สึกพันลภต่อเนื่อง เหตุผลที่วันนี้เขาคิดถึงเธอคนนั้นขึ้นมา เป็นเพราะขณะไปเที่ยวกับประภาวรรณ เขากับเธอแวะกินอาหารตามสั่ง ตรงทางขึ้นวัดดอยสุเทพ เธอสั่งอาหารเมนูง่ายๆ หรือที่ใครพูดกันว่า อาหารสิ้นคิด และเป็นอาหารจานโปรดของอดีตคนรัก ที่เหมือนกันไม่มีผิด

“ผัดกะเพราหมูสับกับเนื้อไก่ค่ะ ใส่หอมหัวใหญ่ให้ด้วยนะคะ แล้วก็ไข่ดาว เอาแบบไข่แดงตานีค่ะ” พันลภถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินเมนูอาหารที่เธอสั่งแม่ค้าอาหารตามสั่ง และอาการอึ้งของเขา ทำให้ประภาวรรณสงสัย “พี่พีทเป็นอะไรคะ ทำหน้าตาอึ้งเลย หรือไม่คิดว่า หยกจะกินอาหารข้างทางไม่ได้”

“อ๋อ...ประมาณนั้น” พันลภไหลไปตามน้ำ “นึกว่าจะกินได้แต่ร้านติดแอร์”

“อาหารเหลาอยู่ในห้องแอร์ อาหาราคาแพงๆ บางร้านก็อร่อยไม่เท่าร้านข้างทางนะคะพี่พีท หยกน่ะกินได้ทั้งนั้นค่ะ ร้านเพิงหมาแหงนยังกินมาแล้วเลย” เธอพูดตามความจริง พันลภไม่ได้กล่าวคำใด ในใจกระหวัดถึงอดีตคนรักที่วิ่งเข้าจู่โจมจิตใจ