บทที่ 5 ความจริงที่รับรู้

วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายก่อนจะปิดภาคเรียนใหญ่ส่วนพระลบก็กลับไปเรียนต่อในเมืองเช่นเดิมทั้งสองต้องห่างกันอีกครั้งซึ่งเป็นความรู้สึกที่พลอยน้ำเพชรรู้สึกไม่ชอบนัก

“สอบวันสุดท้ายแล้วไปหาพี่กราฟไหม?” ฟ้าใสหันมาถามเพื่อนสาวที่นั่งเหม่ยลอยอยู่

“ไม่ไปดีกว่า”

“ไปหน่อยสิเพื่อจะเจออะไร” ฟ้าใสคะยั้นคะยอให้เพื่อนไปหาพระลบ คนอยู่ห่างกันก็ต้องแอบไปดูเป็นธรรมดา

“แต่...ว่า”

“แอบไปดูเผื่อพี่กราฟแอบซ่อนใครไว้”

“จะดีเหรอ” ด้วยความที่ไว้ใจพระลบจึงไม่อยากทำแบบที่เพื่อนบอกหากชายหนุ่มรู้ว่าเธอไม่ไว้ใจก็คงจะทะเลาะกัน

“แค่ไปดูเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก” เพราะหลายวันก่อนพี่ชายของฟ้าใสบอกว่าเห็นพระลบไปเที่ยวกับหญิงสาวคงจะหนีไม่พ้นอัญชลีที่คิดไม่ซื่อกับเพื่อน

“นั้นเดี๋ยวเราจะลองไปดู” พลอยน้ำเพชรจึงเดินทางกลับบ้านหลังจากที่สอบเสร็จแล้ว พลอยน้ำเพชรจึงหยิบมือถือเพื่อเข้าไปดูความเคลื่นไหวในโลกโชเชียลของพระลบ

“แท็กจนคิดว่าเป็นแฟนกันแล้ว” หญิงสาวเห็นอัญชลีแท็กรูปที่ไปเที่ยวด้วยกันมาที่ให้พระลบ น่าน้อยใจแม้แต่ชื่อของเธอพระลบก็ไม่พูดถึง

“ลองไปดูหน่อยดีกว่าเผื่อจะมีอะไร” หญิงสาวจึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวเพื่อเข้าเมืองไปหาชายหนุ่มซึ่งใช้เวลาเดินทางเกือบหนึ่งชั่วโมง พอมาถึงท้องฟ้าก็มืดสนิทแต่หญิงสาวไม่สามารถติดต่อพระลบได้เลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

พลอยน้ำเพชรยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องของพระลบแต่ก็ไม่มีใครมาเปิดจึงคิดว่าชายหนุ่มอาจจะไม่ได้อยู่ในห้องจึงกดโทรศัพท์โทรหาอีกครั้ง

“มีอะไรเหรอ”

“พี่กราฟอยู่ไหนเหรอคะ”

“อยู่ร้านเหล้าแถวมหาลัยนะ มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีค่ะ”

หญิงสาวจึงกดวางสายไปและเลื่อนดูว่าร้านเหล้าที่ชายหนุ่มไปอยู่ตรงไหน เมื่อรู้แล้วจึงโบกวินรับจ้างไปทันที

“เมียโทรตามเสียระบบหมดเลย” แดนเทพแซวพระลบที่เพิ่งวางสายจากพลอยน้ำเพชร

“เสือก!”

“น้องพลอยก็จริงๆเลย ตอนกูจีบไม่สนใจพอโดนมึงหลอกแค่นั้นแหละ” แดนเทพพูดติดตลกเพราะตอนนี้เขาก็ไม่คิดจะจีบหญิงสาวแล้ว

“แสดงว่าที่กราฟยอมหมั้นเพราะโดนแม่เขาจับได้เหรอ”

อัญชลีที่เข้ามาได้ยินประโยคนั้นพอดีจึงดีใจออกมาเพราะชายหนุ่มไม่ได้หมั้นเพราะความรัก

“อัญได้ยินอะไร” พระลบไม่อยากให้อัญชลีไม่ใช่เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเสียใจแต่เพราะเขากลัวว่าพลอยน้ำเพชรจะรู้ต่างหาก

“ก็ได้ยินที่แดนพูดทั้งหมด” หญิงสาวยิ้มอย่างโล่งใจเพราะยังไงเธอก็ยังมีสิทธิ์ตราบใดที่ชายหนุ่มยังไม่แต่งงาน

“ก็ตามนั่นแหละ”

“น้องพลอยนี้ไม่เบาเลยนะ แอบไปนอนกับผู้ชายแล้วไปฟ้องแม่” แบบนี้ใครก็ทำได้แต่พลอยน้ำเพชรยังเด็กพระลบจึงยอมทำทุกอย่างตามที่ผู้ใหญ่สั่ง

“อย่าพูดแบบนี้อีก” พระลบแสดงความไม่พอใจออกมาเมื่ออัญชลีพูดถึงหญิงสาวในแง่ลบ ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากปกป้องหญิงสาว

“กราฟแคร์มันเหรอ”

“อัญเป็นผู้หญิงด้วยกันไม่ควรจะข่มใครนะ อย่างน้อยน้องพลอยก็เป็นคู่หมั้นของเรา” ความไม่พอใจฉายชัดออกมาจนอัญชลีต้องหลบตา

“เลิกเถียงกันดีกว่า มันดื่มเร็วเดี๋ยวไอ้ชาติก็มาถึงแล้ว” แดนเทพจึงห้ามทัพไว้ได้ทัน และเห็นอะไรบางอย่างจากแววตาของพระลบ

“อัญขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” เพราะความอิจฉาจึงรีบออกมาจากตรงนั้นเพราะกลัวพระลบจะเห็นด้านไม่ดีของเธอ เธอจะต้องทำให้พระลบเป็นของเธอโดยเร็ว

“ถ้าน้องพลอยรู้มึงจะทำยังไงวะ ว่าทุกอย่างมึงแค่หลอกเขา” แดนเทพหันมาถามชายหนุ่มถ้าเขาเป็นพลอยน้ำเพชรก็คงจะเสียใจที่โดนหลอก

“มึงเป็นคนเริ่มก่อนไม่เหรอ” หากเพื่อนไม่ท้าเขาก็คงไม่ต้องทำแบบนี้

“กูท้าแต่มึงไม่ต้องทำจริงๆ ก็ได้ไหมวะ”

“มึงจะมาสงสารอะไรตอนนี้”

“ที่มึงยอมรับผิดชอบมึงรักเขาหรือไง” แดนเทพถามคำถามที่จี้หัวใจขึ้นมา หากมีรักแล้วต้องอยู่ด้วยกันเขาคงฝืนใจลำบาก

“เงียบคือ...”

“กูไม่เคยรัก และไม่รักด้วย” พระลบตอบออกไปอย่างไม่คิด คนปากหนักจึงพูดในสิ่งที่สวนทางกับหัวใจ แต่บทสนทนาทั้งหมดคนที่ได้ยินถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“น้องพลอยไหวไหม” วีรชาติที่เดินเข้ามาเจอกับพลอยน้ำเพชรพอดีจึงจะพาเข้ามาหาพระลบแต่ไม่คิดว่าเพื่อนจะพากันพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

“พี่ชาติรู้เรื่องนี้กับเขาด้วยไหมคะ” พลอยน้ำเพชรยังคงร้องไห้ออกมาเธอคงเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่นและเชื่อคนง่ายจึงถูกหลอกแบบนี้

“พี่ พี่พยายามบอกมันแล้ว” วีรชาติรู้สึกผิดเช่นกันที่เขาไม่ห้ามเพื่อนแถมยังเห็นดีเห็นงามกันอีก

“พลอยเข้าใจ”

พลอยน้ำเพชรจึงเดินเข้าไปเพื่อให้ชายหนุ่มเห็นว่าเธอได้ยินเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาเธอมันก็แค่เครื่องมือที่ถูกใช้เพื่อความสนุกสนานก็แค่นั้น

“น้องพลอย! / น้องพลอย!”

ซ่า!

สายตาคนทั้งร้านจึงหันมาที่โต๊ะของพระลบนั่งอยู่พลอยน้ำเพชรหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาสาดใส่ใบหน้าของพระลบจนเปียกไปจนถึงเสื้อ

“ขอบคุณที่ทำให้พลอยตาสว่างขึ้นมา” หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มผ่านม่านน้ำตา อัญชลีจึงวิ่งฝ่าวงล้อมเข้ามาดูเหตุการณ์และยืนอยู่ข้างๆชายหนุ่ม

“...”

“พี่มันก็เก่งแค่หลับหลังแค่นั้นแหละ” พลอยน้ำเพชรสีเห็นพระลบเงียบจึงไม่ถามหาความจริงเพราะได้รับรู้มาแล้ว

“พี่คงจะดีใจจนตัวสั่นสินะ ที่ผู้ชายที่หมายปองโสดแล้ว”พลอยน้ำเพชรพูดกับอัญชลีเสร็จจึงหันหลังเดินออกไป

“น้องพลอยฟังพี่ก่อน”

“กราฟอย่าไปเลย” อัญชลีเข้ามาคว้าแขนชายหนุ่มไว้แต่โดนแดนเทพผลักออกจนพระลบวิ่งตามหญิงสาวออกไป

“เธอก็เห็นว่าไอ้กราฟมันแคร์น้องพลอยแค่ไหน”

“แล้วไงสุดท้ายก็ต้องเลิกกันป่ะ” อัญชลีจึงนั่งลงอย่างหงุดหงิดทุกอย่างดูขัดใจไปหมด

พระลบวิ่งตามพลอยน้ำเพชรออกมาจนถึงหน้าร้านและคว้าแขนไว้ได้ทันโดยที่ผู้คนเริ่มมองมาจนชายหนุ่มลากหญิงสาวไปคุยกันที่ลานจอดรถ

“ปล่อยค่ะน้องพลอยจะกลับแล้ว”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่ต้องค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว” มือรีบเช็ดน้ำตาเพราะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ ตอนนี้เรี่ยวแรงจะเดินยังไม่มีแต่ก็ต้องฝืน

“น้องพลอยจะเลิกกับพี่เลยเหรอ” ซึ่งเขาไม่ได้เตรียมตัวในเรื่องนี้และยังไม่ตั้งตัวว่าต่อไปจะเป็นยังไง

“เราไม่เคยรักกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ให้มันจบๆ ไปพี่กราฟก็จะได้ไปใช้ชีวิตของตัวเอง ฮึก!” แม้จะพยายามเช็ดน้ำตาแค่ไหนแต่ก็ร้องไห้ออกมาจนห่อไหล่ด้วยความสงสาร

“พี่ไม่มีคำแก้ตัว พี่...” พระลบเหมือนคนกำลังจะเป็นใบ้ที่หาเสียงตัวเองไม่เจอ เขาไม่รู้จะต้องพูดคำไหนเพื่อให้พลอยน้ำเพชรใจเย็นลง

“ปล่อยค่ะ! บอกให้ปล่อย” หญิงสาวกำลังจะหันหลังแต่ก็ถูกพระลบสวมกอดไว้พลอยน้ำเพชรจึงหยุดนิ่งและออกให้ออกมาด้วยความเสียใจ เธอมอบทั้งกายและหัวใจให้เขาแต่เขามีแต่ความหลอกลวง

“กลับไปนอนที่ห้องพี่ก่อนเช้าค่อยกลับ ไม่งั้นพี่ก็ไม่ให้ไปไหน” พระลบยื่นคำขาดเพราะตอนนี้ดึกแล้วและอันตรายมากสำหรับผู้หญิง

พลอยน้ำเพชรจึงยอมขึ้นรถไปพร้อมกับพระลบโดยไม่พูดไม่จาอะไรออกมาไม่ได้โกรธพระลบ แต่มันจุกจนพูดไม่ออกในหัวมีแต่คำถามว่าเพราะอะไรถึงเป็นแบบนี้

“น้องพลอยไปนอนที่เตียงนะ...” พระลบพูดไม่ทันจบหญิงสาวก็เดินออกมาและล้มตัวลงนอนที่โชฟานอกห้องนอน ชายหนุ่มได้แต่มองตามออกไปจะบังคับหญิงสาวก็กลัวพลอยน้ำเพชรจะโกรธเข้าไปอีก

ครืด! ครืด! ครืด!

พระลบมองไปที่โทรศัพท์ของตัวเองที่มีสายเข้า และข้อความมากมายที่ถูกส่งเข้ามาถามไถ่แต่พระลบเลือกที่จะปิดเครื่องทิ้ง

“ผ้าห่มพี่วางไว้ตรงนี้นะ” เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินออกไปพลอยน้ำเพชรจึงลืมตาขึ้นมาไม่รู้จะต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะลืมชายหนุ่มที่เป็นรักแรก

หญิงสาวจึงส่งข้อความไปบอกแม่ว่าต้องการเลิกกับพระลบขอให้แม่อย่าห้ามหรือถามอะไรอีกเลย หญิงสาวหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่หยุด

“พี่จะต้องทำยังไง” ปากที่บอกว่าไม่รักแต่พอเห็นหญิงสาวเสียใจก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี

“นั่นรอให้น้องพลอยใจเย็นลงก่อนค่อยคุยกันอีกที”

ชายหนุ่มบอกกับตัวเองเสร็จสรรพและเดินเข้าไปนอนในห้องนอนจะอุ้มหญิงสาวเข้ามานอนด้วยตื่นมาก็กลัวจะอาละวาด แต่ตื่นมาครั้งนี้อาจจะไม่เจอหน้าหญิงสาวอีกเลย

ครืด! ครืด! ดรืด!

พระลบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายโดยไม่ได้มองว่าใครเป็นคนโทรมา แต่เสียงที่ดังเข้ามาทำให้ชายหนุ่มถึงกับตาสว่างทันที

“ไอ้ลูกทรพีแกไปทำอะไรมาอีก!”

“พ่อมีอะไรแต่เช้า”

“ลูกสาวบ้านโน้นเขาโทรมาขอเลิกไง บอกว่าแกมันส่ำส่อนมันชั่วมันเลว!”

“พ่อใจเย็นๆสิ ใครไปทำอะไรให้”

“ก็บ้านแม่ลำดวนเขาเอาของหมั้นมาคืนแกไง และด่าฉันว่าเลี้ยงลูกได้เหี้_ เหมือนหมา!”

พระลบทนฟังเสียงพ่อไม่ไหวจึงตัดสายทิ้งและเดินออกมาดูนอกห้องพลอยน้ำเพชรไปแล้ว โดยไม่บอกเขาสักคำมีแค่ผ้าห่มที่ถูกพับไว้และวางไว้บนโชฟา

“ทำไมไม่ฟังพี่ก่อน”

ชายหนุ่มเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงและกดโทรหาหญิงสาวแต่ก็ติดต่อไม่ได้จะส่งข้อความไปหาก็ไม่ยอมตอบ วันนี้เขาเข้าใจความรู้สึกของพลอยน้ำเพชรแล้วว่าการถูกละเลยมันเป็นยังไงหลายๆข้อความที่หญิงสาวส่งมาเขาก็เลือกที่จะไม่ตอบ แต่ทุกข้อความบ่งบอกว่าพลอยน้ำเพชรเป็นห่วงเขามากแค่ไหน