ดั่งต้องมนต์รัก

กลางดึกในคืนที่ฝนตกทำให้บรรยากาศรอบๆ ดูน่ากลัวยิ่งแถวบ้านนอกแล้วไฟข้างทางกับดับสนิท ด้วยความที่บ้านห่างจากตัวเมืองทำให้พระลบพาแฟนสาวต้องแวะที่รีสอร์ตเพื่อรอฝนหยุดตก

“หนาวเหรอ ถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกก่อนจะได้ไม่เป็นหวัด”

“แต่หนูไม่มีเสื้อผ้าใส่นะคะ พี่กราฟทำอะไร!” เด็กสาวรีบถามกลับเพราะเห็นพระลบกำลังถอดเสื้อผ้าและใช้ผ้าเช็ดตัวพันกายไว้

“ไม่ถอดก็นอนหนาวอยู่นั่นแหละ เช้าแล้วพี่จะพากลับ”

พระลบจ้องมองพลอยน้ำเพชรอย่างไม่วางตาแต่หญิงสาวยังเด็กเกินกว่าที่จะทำเรื่องอย่างว่า

พลอยน้ำเพชรจึงตัดสินใจถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกและรีบขึ้นมานอนบนที่นอนถึงแม้ทั้งสองจะคบหาดูใจกันแต่ก็ไม่เคยใกล้ชิดกันขนาดนี้มาก่อน

“อุ้ย พี่กราฟมากอดน้องพลอยไว้ทำไม”

“ให้ความอบอุ่นไง” กลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็กลอยเข้ามาแตะจมูกของพระลบทำให้อะไรต่อมิอะไรตื่นตัวขึ้นมามือหนาจึงค่อยๆเลื่อนลงต่ำ

“พี่กราฟ มันต่ำลงไปแล้ว อ๊ะ!” พลอยน้ำเพชรร้องออกมาเพราะมือหนาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข และจมูกโด่งเริ่มฝั่งเข้าไปที่ซอกคอของหญิงสาว

“ไหนว่าจะไม่ทำอะไรคะ”

“ก็น้องพลอยตัวหอม จนพี่อยากจะ...” พระลบเว้นคำไว้ด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์มือหนามาวางไว้บนหน้าอกของพลอยน้ำเพชร

“อะ เอามือออกไปจากหน้าอกนะ” พลอยน้ำเพชรเริ่มโวยวายเมื่อชายหนุ่มเริ่มไม่ทำตามที่พูดไว้

“เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ ก็ต้องทำได้สิมันเป็นเรื่องธรรมชาติ” พระลบพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยและเริ่มรุกหนักขึ้นกว่าเดิม

“พี่ขอได้ไหม”

“ตะ แต่หนูยังเด็ก” เพราะอายุยังไม่บรรลุนิติภาวะหญิงสาวจึงรู้สึกกลัวขึ้นมา หากพลาดท้องไปพ่อแม่ก็ต้องอับอายชาวบ้านอีก

“พี่ก็จะรับผิดชอบไง” พระลบตอบกลับมาเพื่อให้หญิงสาวสบายใจแต่ปากจะทำแบบที่พูดหรือไม่นั้นก็อีกเรื่องแต่ตอนนี้ชายหนุ่มอยากจะกินพลอยน้ำเพชรไปทั้งตัว

“ถ้าพี่ได้หนู จะทิ้งหนูไหมคะ” เพราะความกลัวว่าชายหนุ่มจะทิ้งจึงตัดสินใจถามออกมา เธอรักเขาจึงยอมพระลบทุกอย่างเพราะไม่อยากเสียชายหนุ่มไป

“พี่จะทิ้งไปไหน พี่สัญญาเลยเดี๋ยวพี่พาแม่ไปขอเลย”

ด้วยความที่บ้านรวยระดับจังหวัดชายหนุ่มจึงพูดแบบไม่คิด ตอนนี้ขอแค่ได้พลอยน้ำเพชรก็พอ

“อื้อออ” ชายหนุ่มไม่ให้หญิงสาวถามอีกจึงจูบปิดปากหญิงสาวมือหนาค่อยเลื่อนเข้าไปในผ้าห่มและค่อยสัมผัสกับหน้าอกของพลอยน้ำเพชรที่ใหญ่โตเกินวัย

“อ่าส์! พี่ไม่ไหวแล้วขอนะครับ” พระลบไม่รอช้าที่จะสะบัดผ้าห่มออกจากกายร่างหนาขึ้นคร่อมหญิงสาวและเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมา

“หือ อ๊า! มันจั๊กจี้” คนไม่มีประสบการณ์จึงรู้สึกแปลกแต่ความรู้สึกกับต้องการเป็นอย่างมากกับสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังจะมอบให้

“พี่กราฟจะทำอะไร!” หญิงสาวแปลกใจเพราะเห็นชายหนุ่มเลื่อนตัวจนไปหยุดที่ระหว่างเรียวขอของเธอและยังจับเรียวขาอ้าออกกว้าง

“ก็จะเลียไงครับ ปิดทำไม”

พระลบดึงมือของหญิงสาวออกและแทรกใบหน้าเข้าไประหว่างเรียวขาก่อนจะจ้องมองกลีบกุหลาบที่มีน้ำไหลเยิ้มออกมาเล็กน้อย

“อ๊ะ! ไม่อาววว อ่าส์..!!” หญิงสาวพยายามจะผลักใบหน้าของพระลบออกแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อลิ้นอุ่นร้อนสัมผัสกับกลีบกุหลาบพลอยน้ำเพชรสะดุ้งตัวขึ้นมา

“มัน อ๊ะ! เสียว อืมมมม” หญิงสาวครางออกมาไม่เป็นศัพท์เมื่อชายหนุ่มกำลังจะมอบประสบการณ์ใหม่ๆให้

ลิ้นหนายังคงหยอกล้อกับกลีบกุหลาบไม่หยุดถึงแม้จะมีแฟนมาแล้วหลายคนแต่ก็ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครมาก่อน นิ้วเรียวค่อยแทงเข้าไปในร่องสวาท

“กรี๊ดดด จ เจ็บเอามันออกไป”

“เดี๋ยวก็หายเจ็บทนหน่อย” แรงตอดรัดทำให้ชายหนุ่มรู้สึกพอใจเพราะยังไงเขาก็เป็นคนแรกของพลอยน้ำเพชร แต่ทำไมความรู้สึกเหมือนกำลังจะทำลายชีวิตเด็กคนหนึ่ง

“เจ็บค่ะ น้องพลอยไม่ไหวแล้ว”

“ทนอีกนิด” พระลบยังคงสอดนิ้วเข้าไปและเริ่มขยับเข้าออกพร้อมกับก้มเลียน้ำหวานที่ไหลออกมา

“อ๊ะ! มันเหมือน...” ตอนนี้เหมือนกับว่าร่างกายกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศ

“เสร็จแล้วใช่ไหม” พระลบดึงนิ้วมือออกจากร่องสวาทและใช้ปากดูดเลียน้ำหวานที่อยู่บนนิ้วตัวเองอย่างเอร็ดอร่อยและสายตายังคงจับจ้องไปที่พลอยน้ำเพชร

“พี่จะทำจริงๆแล้วนะ” พระลบทาบทับตัวลงมาและใช้มือจับท่อนเอ็นมาถูไถที่ร่องสวาทก่อนจะดันเข้ามาในร่องสวาทอันแสนคับแน่นไปหมดกว่าจะผ่านเยื่อพรหมจรรย์มาได้

“จะ เจ็บค่ะ อื้อเอาออกไป” ตอนนี้ช่วงล่างเหมือนโดนมีดกรีดเพราะรู้สึกเจ็บ

“ซี๊ดด! โอ้ว! มันแน่นมาก” เมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มปรับตัวได้จึงเริ่มขยับสะโพกและกระแทกเข้าไปในร่องสวาทอย่างเมามันโดยลืมตัวไปว่าสิ่งที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะความคึกคะนองและคำท้าพนันของเพื่อนเท่านั้น

“อื้อ! อ่าส์!” พลอยน้ำเพชรครางออกมาแข่งกับเสียงฝนข้างนอก ตอนนี้เธอมีความสุขที่สุดเหมือนกำลังได้ขึ้นสวรรค์

“อ่าส์! แม่ง! ขอแตกในก็แล้วกัน” เพราะจะหันไปหยิบถุงยางอนามัยก็กลัวจะเสียเวลาแถมเอาสดยังมันกว่าใส่เครื่องป้องกันอีกหลายเท่า

“อย่าค่ะ อร้ายยย!”

“โอ้วววว...!!” พระลบปลดปล่อยน้ำกามเข้าไปในมดลูกของหญิงสาวและยังคงไม่ยอมถอนแก่นกายออกจากร่องสวาท

“มันอุ่น”

ความอุ่นร้อนที่เข้ามาในมดลูกทำให้พลอยน้ำเพชรรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาเพราะกลัวว่าจะพลาดท้องก่อนวัยอันควร

“พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวพี่พาแวะซื้อยาคุมกิน ห้ามลืมกินเด็กขาดถ้าไม่อยากเลี้ยงเด็ก”

พระลบลุกขึ้นและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำตอนนี้ความรู้สึกกำลังสับสน

พระลบกับพลอยน้ำเพชรเพิ่งตกลงเป็นแฟนกันได้หนึ่งเดือนโดยที่เขายอมขอเป็นแฟนก็เพราะเพื่อนท้าพนันหากถ้าพลอยน้ำเพชรขึ้นเตียงได้จะยอมจ่ายให้หนึ่งแสน

“เพราะเงินเหรอวะเราถึงทำแบบนี้” หากพ่อแม่ของหญิงสาวรู้เขาคงจะได้ไปนอนคุกถ้าเดียวเพราะพลอยน้ำเพชรอายุเพิ่งสิบเจ็ดปีซึ่งอายุห่างจากเขาสองปี

“ถูกพ่อแม่เขาจับได้ขึ้นมาสิ้นชื่อพระลบแน่นอน” ตอนนี้สิ่งที่เขาจะทำได้ก็คงแค่คุยกับหญิงสาวให้รู้เรื่องเพราะเป็นการยินยอมทั้งสองฝ่ายและเขาก็ไม่ได้บังคับขืนใจ

“เข้าไปล้างตัวก่อนค่อยนอน”

“ค่ะ” หญิงสาวพูดอย่างว่าง่ายและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำส่วนพระลบก็หยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความหาเพื่อน

“กูทำตามที่ท้าพนันไว้แล้วจ่ายมาเลย” โดยไม่รู้อนาคตว่าสิ่งที่จะต้องจ่ายนั้นมากกว่าเพื่อแสนด้วยซ้ำไป พระลบจึงผล็อยหลับไปก่อนที่หญิงสาวจะออกมาจากห้องน้ำ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ปัง! ปัง! ปัง!

จากเสียงเคาะประตูแปรเปลี่ยนเป็นเสียงทุบประตูพร้อมกับเสียงไขกุญแจห้องเข้ามา พลอยน้ำเพชรสะดุ้งตื่นเพราะเสียงที่คุ้นหูที่ดังเข้ามา

“แม่!”

“บักห่า มึงเฮ็ดหยั๋งลูกกู กูสิแจ้งตำรวจจับมึง” (มึงทำอะไรลูกกูกูจะแจ้งตำรวจมาจับมึง) ลำดวนที่เห็นสภาพของทั้งสองคงไม่ต้องคิดว่าทำอะไรกันมา

“โอ๊ยย ก็ตามที่เห็นละตาบอดติ” (ก็ตามที่เห็นตาบอดหรือไง) พระลบจึงรีบลุกขึ้นมาแต่งตัวทันทีเป็นเรื่องเข้าจนได้

“อีหล่าไปแต่งโต เป็นแม่หญิงมานอนให้มันสี่เฮ็ดหยั๋ง” (ไปแต่งตัวเป็นผู้หญิงจะมานอนให้ผู้ชายเอาทำไม) ลำดวนจึงเดินออกมารอข้างนอก

“พี่กราฟคะ?”

“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก”

ทั้งสองจึงเดินออกมาจากรีสอร์ตส่วนแม่ของพลอยน้ำเพชรก็ยืนรออยู่แล้ว

“ถ้ามึงบ่ไปขอลูกกู กูสิแจ้งตำรวจจับมึงไปกลับบ้าน!” (ถ้ามึงไม่ไปขอลูกกู กูจะแจ้งตำรวจ) ลำดวนจึงลากลูกสาวกลับบ้าน

“ไผ๋มันเอาข่าวไปบอกวะ ล่อสี่สำนี่แม่งเป็นเรื่องจนได้” (ใครมันเอาข่าวไปบอก หลอกแค่นี้เป็นเรื่องจนได้) พระลบจึงเดินทางกลับมาบ้านด้วยรถเครื่องคู่ใจ

พระลบ วรวงศ์คุณากร วัย 19 ปี หนุ่มเมืองกรุงที่ย้ายถิ่นฐานมาอยู่ต่างจังหวัดตามพ่อแม่ นิสัยเป็นคนที่ดื้อตั้งแต่เด็กเพราะถูกแม่ตามใจ ชอบฟันผู้หญิงไปเรื่อยรักสนุกแต่ไม่ผูกมัด

บ้านที่อยู่ต่างจังหวัดและอยู่ในจังหวัดหนึ่งทางภาคอีสานทำให้เรื่องเหล่านี้กลายเป็นใหญ่เพราะแม่ของพลอยน้ำเพชรตามมาเอาเรื่องถึงหน้าบ้านของพระลบ

“ไงไปสร้างเรื่องมาจนแม่เขาตามมาเอาเรื่องถึงหน้าบ้าน?”

ตรีเมฆที่เพิ่งกลับมาบ้านจึงเดินเข้ามาหาน้องชายตัวเองที่ไปก่อเรื่องไว้จนชาวบ้านแถวนี้เอาไปนินทากัน

“เรื่องแค่นี้เอง” พระลบทำหน้าแบบเซ็งอีกไม่วินาทีพ่อของเขาคงเดินมาเอาเรื่องเขาแน่

“ไอ้กราฟ! มึงออกไปรับผิดกับสิ่งที่มึงทำเดี๋ยวนี้!” ธนินพ่อของพระลบเดินมามองหน้าลูกชายตัวดีพร้อมกับชี้หน้าด่าลูกตัวเอง

“คุณห้ามมาด่าลูกฉันนะ” ตรีนุชเดินเข้ามาห้ามและปกป้องลูกชายหัวแก้วหัวแหวนลูกผิดก็ว่าไปตามผิดแต่ไม่ควรมาซ้ำเติมกันแบบนี้

“ตามใจมันเป็นแบบนี้ไงถึงได้เสียผู้เสียคนมึงออกไปรับผิดชอบนั่งหนูคนนั้นเลยนะ” ธนินรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากที่เป็นขี้ปากของชาวบ้าน

“พ่อผมไม่ข่มขืนเขาสักหน่อย”

“เงียบ!”

“ไม่เป็นไรนะลูกแม่จะอยู่ข้างๆลูกเอง” ตรีนุชพยายามปลอบใจลูกชายคนเล็กเพราะกลัวว่าจะคิดมาก

“ตกลงสิเอาแบบได๋ เว้ามาเลย” (ตกลงจะเอายังไงพูดมาเลย)

ลำดวนถามเข้าเรื่องส่วนพลอยน้ำเพชรนั่งก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดยอมจา

“ผมจะให้ลูกชายรับผิดชอบแต่ทั้งสองยังเด็กเอาเป็นว่าผูกข้อไม้ข้อมือไว้ก่อนดีกว่า” ธนิน พยายามหาทางออกที่ดีที่สุดเพราะตัวเองเป็นคนมีหน้ามีตากลัวว่าจะครอบครัวจะโดนคำครหาได้

“ครับ” พระลบจำใจต้องตอบไปและจ้องหน้าพลอยน้ำเพชรต้องเป็นฝีมือสองแม่ลูกแน่ๆ หากคืนนั้นหญิงสาวไม่บอกใครก็จะไม่มีใครรู้

“เดี๋ยวผมจะหาฤกษ์งามยามดีให้นะครับ”

“แบบนี่ค่อยเว้ากันได้” (อย่างนี้คอยยังพูดกันได้)

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นพระลบจึงเดินหนีออกมาจากบ้านเขาไม่น่าจะเรื่องเข้าตัวเลย เมื่อกำลังจะออกจากบ้านก็ได้ยินเสียงพลอยน้ำเพชรเรียก

“พี่กราฟ” หญิงสาวเดินมาทำให้พระลบต้องลากหญิงสาวออกมาคุยข้างนอก

“น้องพลอยไม่รู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้”

“ไม่รู้ แล้วทำไมแม่ของน้องพลอยถึงตามาขู่พี่ได้ทั้งๆที่คืนนั้นเราก็สมยอมกัน” พระลบพูดความในใจออกมาเขาเพิ่งอายุสิบเก้าปีแต่ต้องแต่งงานมีครอบครัวแล้วเวลาชีวิตที่เหลือใครจะรับผิดชอบ

“น้องพลอยไม่รู้เหมือนกันค่ะ” พลอยน้ำเพชรจึงก้มหน้าเธอกลัวว่าพระลบจะเกลียดจึงไม่อยากพูดอะไรมากเกินไป

“เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วช่างมันเถอะ ถอยไปพี่จะออกไปข้างนอก”

“พี่กราฟจะไปไหน”

“ยังไม่ใช่เมียพี่ ไม่ต้องถามมาก” พระลบจึงตะคอกใส่หญิงสาวซึ่งตั้งแต่คบหาดูใจกันชายหนุ่มไม่เคยหงุดหงิดใส่หญิงสาวเลยสักครั้ง

“น้องพลอยก็แค่เป็นเป็นห่วง” หญิงสาวจึงถอยหลังออกมาสองก้าวเพื่อหลักทางให้ชายหนุ่มตอนนี้เธอรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มไม่เหมือนคนที่เคยรู้จัก

“พี่แค่หงุดหงิด เอาไว้พี่จะโทรหานะ”

พระลบจึงขับรถเครื่องออกไปส่วนพลอยน้ำเพชรจึงเดินคอตกออกจากบ้านของพระลบเพราะไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อทำไม ทำไมเธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นคนผิด

“ให้เวลาไอ้กราฟมันหน่อย” ตรีเมฆที่ยืนดูเหตุการณ์จึงสงสารหญิงสาวตรงหน้า ยังเด็กทั้งคู่คงต้องปรับตัวเข้าหากันอีกเยอะ

“ค่ะ”

“พี่ชื่อเมฆเป็นชายไอ้กราฟ มีอะไรมาคุยกับพี่ได้” เพราะหญิงสาวตรงหน้าจะต้องกลายมาเป็นน้องสะใภ้ในไม่ช้านี้มีปัญหาอะไรเขาจะได้ช่วยได้

“พลอยค่ะ ขอตัวกลับก่อนนะคะ” หญิงสาวจึงเดินขึ้นรถไปพร้อมกับมารดา