บทที่ 2 เริ่มเปลี่ยนไป

สามวันแล้วที่พระลบหายหน้าหายตาไปไม่ยอมติดต่อมาหาพลอยน้ำเพชรตั้งแต่วันนั้นหญิงสาวก็ติดต่อชายหนุ่มไม่ได้อีกเลยไม่มีแม้แต่ข้อความจากชายหนุ่ม

พลอยน้ำเพชร ปิติโอภาสพงศ์ วัย 17 ปี ลูกสาวเจ้าของโรงสีใช้ชีวิตอยู่กับแม่เพราะบิดาเสียชีวิตไปนานแล้ว นิสัยยอมช่วยเหลือคนเป็นคนหัวอ่อนเชื่อคนง่าย

“ติดต่อพี่กราฟไม่ได้เหรอ” ฟ้าใสถามพลอยน้ำเพชรที่นั่งเหม่อลอยตลอดเวลาที่เรียนหนังสือ

“อือ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า” พลอยน้ำเพชรยังคงกดส่งข้อความหาพระลบไม่หยุด เพราะเป็นห่วงกลัวว่าชายหนุ่มจะเป็นอะไรไป

“ก็ไปตามดูที่หอสิ นั่งรถไปตัวเมืองไม่นานหรอก”

“พรุ่งนี้วันหยุดเดี๋ยวเราจะลองไปดูนะ” หญิงสาวพยายามคิดในแง่บวกพระลบอาจจะยุ่งในการเรียนจนไม่มีเวลาก็ได้

ในวันหยุดพลอยน้ำเพชรจึงเดินทางเข้าเมืองด้วยรถโดยสารประจำทาง ตอนนี้พระลบกำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่หนึ่งอยู่ในจังหวัดส่วนหญิงสาวนั้นยังเรียนชั้นมัธยมอยู่แถวบ้าน

Ploy : “เดี๋ยวน้องพลอยไปหาพี่กราฟนะคะ”

.

พระลบที่ยังนอนหลับพริ้มอยู่บนที่นอนเพราะเมื่อคืนชายหนุ่มไปปาร์ตี้กับเพื่อนจึงทำให้กลับมานอนเกือบเช้าใครจะโทรมาหรือส่งข้อความมาชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจจะเปิดอ่าน

“กราฟตื่นได้แล้ว”

อัญชลี เดินเข้ามาในห้องพักของพระลบเพราะเธอมีกุญแจสำรองอยู่ ทั้งสองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมปลาย

อัญชลีแอบรักพระลบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้าแต่พยายามแค่ไหนชายหนุ่มก็ไม่เคยเหลียวแลทำให้หญิงสาวต้องพยายามที่จะทำให้ชายหนุ่มรักและตัดสินใจมาเรียนคณะเดียวกับพระลบ

“อือ คนจะนอน” ชายหนุ่มยังคงหลับตาและพลิกตัวหนีเมื่อมีเสียงรบกวนพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมโปงไว้

“มันสายมากแล้วนะ ลืมไปหรือเปล่าวันนี้วันเกิดอัญเรานัดกันจะไปทำบุญ” หญิงสาวทวงสัญญาเพราะตกลงกันไว้แล้วหญิงสาวมักไปไหนกับพระลบสองคนจนบางครั้งทุกคนก็เข้าใจว่ากำลังคบหาดูใจกันอยู่

“ขอนอนต่ออีกสัก 30 นาที” พระลบจึงหลับต่อไม่สนใจหญิงสาว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“สงสัยไอ้ชาติจะมา”

อัญชลีจึงเดินไปเปิดประตูโดยไม่ได้ส่องดูตาแมวว่าใครเป็นคนมาเคาะประตู เมื่อเปิดประตูทำให้ทั้งเผชิญหน้ากัน

“มาหาใครคะ?”

“หนูมาหาพี่กราฟค่ะ” ถึงแม้จะตกใจที่เห็นผู้หญิงเป็นคนเดินมาเปิดประตูแต่คิดในแง่ดีอาจจะเป็นเพื่อนของพระลบ ถึงแม้จะสงสัยก็ตาม

“เธอเป็นอะไรกับกราฟไม่ทราบ” อัญชลีกอดอกแล้วจ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าจากการแต่งตัวคงจะเป็นเด็กมัธยม พระลบมีแต่พี่ชายแล้วคนตรงหน้าเป็นใคร

“เป็น...”

“ใครมาหา?” พระลบเดินออกมาจากห้องนอนแต่มองไม่เห็นว่าใครมาหาเพราะอัญชลียืนบังไว้อยู่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ ถึงกับต้องตกใจ

“น้องพลอย!”

“พี่กราฟ”

พลอยน้ำเพชรจึงแทรกตัวเข้ามาโดยไม่สนใจหญิงสาวที่ยืนขวางประตูอยู่ และเดินเข้ามาเกาะแขนของพระลบไว้เธอมีคำถามมากมายอยากจะพูดกับชายหนุ่ม

“มาได้ยังไงทำไมไม่โทรบอกพี่”

“น้องพลอยโทรหาแล้วค่ะแต่พี่กราฟก็ไม่รับสาย” เธอทั้งโทรทั้งส่งข้อความแต่ก็ไม่เห็นว่าชายหนุ่มจะตอบกลับ

“กราฟ แล้วเราละ” อัญชลีรีบแทรกขึ้นมาตอนนี้เธอเหมือนธาตุอากาศมากกว่าเพราะทั้งสองไม่มีใครสนใจเอเลย ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน

“เราขอคุยกับน้องพลอยสองคนนะ” พระลบหันมาบอกหญิงสาวเพื่อให้อัญชลีกลับไปก่อน

ปัง!

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ” พลอยน้ำเพชรถามในสิ่งที่อยากรู้เธอมองออกว่าผู้หญิงคนนั้นคงไม่ใช่แค่เพื่อน

“น้องพลอยไม่มีสิทธิ์มาถามพี่นะ ต่อไปห้ามมาหาพี่อีก”

“ทำไมคะ มีอะไรทำไมน้องพลอยจะถามไม่ได้ก็ในเมื่อเรากำลังจะหมั้นกัน”

“แค่ผูกข้อไม้ข้อมือยังไม่ได้แต่สักหน่อย อย่าทำเหมือนเป็นเจ้าชีวิตพี่ได้ไหม” พระลบพูดออกไปอย่างน่ารำคาญเพราะรู้สึกว่าหญิงสาวกำลังจะล้ำเส้นเขามากเกินไป

“ทำไมพี่กราฟไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย” เมื่อก่อนชายหนุ่มทั้งอ่อนโยนและคอยเอาใจหญิงสาวถึงแม้จะอยู่ไกลกันแต่ก็กลับมาหาเธอได้ทุกอาทิตย์

“ตอนนั้นกับตอนนี้มันเหมือนกันที่ไหน! ถ้าเธอไม่บอกแม่เรื่องมันก็คงไม่ต้องมาไกลขนาดนี้หรอก” ชายหนุ่มยังคงตะคอกใส่หญิงสาวไม่หยุด

“น้องพลอยไม่ได้เป็นคนบอกนะคะ” เมื่อเห็นชายหนุ่มโยนความผิดให้จึงรีบแก้ตัว

“กลับไปซะ อย่ามาที่นี่อีก”

“กลัวผู้หญิงคนนั้นจะรู้เหรอคะ?”

พลอยน้ำเพชรที่ยังเด็กเลยเก็บอาการไม่อยู่ ท่าทีของพระลบเหมือนกำลังฝืนใจที่จะต้องเจอหน้าเธอ

“อย่ามาแตะต้องอัญ เขาคือเพื่อนของฉันกลับไปได้แล้ว ยังไงฉันก็ต้องกลับไปเจอหน้าเธออยู่ดี” พระลบจึงหันหลังให้พลอยน้ำเพชรเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของหญิงสาว

“ฮึก!” หญิงสาวเช็ดน้ำตาและรีบเดินออกจากห้องไปแต่พอเปิดประตูออกมาก็ยังเห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งรออยู่ที่โชฟาพร้อมส่งสายตาเยาะเย้ยมา

“ผู้ชายเขาไม่รักก็อย่าตามตื๊อเขาเลย”

“น้องพลอยคือเมียของพี่กราฟเข้าใจไว้ด้วย เราจะหมั้นกันในอีกไม่กี่วันแล้ว” เพราะความหมั่นไส้จึงพูดออกไปและเห็นแววตาที่ดูโกรธเคืองของหญิงสาวตรงหน้า

“แกพูดอะไร อีเด็กตอแหล” เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่เด็กตรงหน้าพูดเลยเกิดความโมโหคิดจะเดินเข้ามาผลักพลอยน้ำเพชร แต่ผิดคาด

“กรี๊ดดดด”

เสียงอัญชลีกรีดร้องดังขึ้นเพราะโดยพลอยน้ำเพชรผลักจนล้มไปกองอยู่ที่พื้น

“ทำอะไรกัน!” พระลบเมื่อได้ยินเสียงคนกรีดร้องจึงเดินออกมาดู

“เด็กคนนี้ผลักอัญค่ะ อัญแค่เข้ามาถาม”

“ขอโทษเพื่อนพี่เดี๋ยวนี้นะน้องพลอย” พระลบหันมาเอาเรื่องพลอยน้ำเพชรโดยที่ไม่ถามหญิงสาวสักครั้ง

“ไม่ค่ะ” พลอยน้ำเพชรไม่ยอมทำตามที่ชายหนุ่มสั่งเพราะรู้สึกโกรธที่ชายหนุ่มปกป้องคนอื่น หญิงสาวมองหน้าพระลบผ่านม่านน้ำตาและหันหลังเดินออกไปจากห้องพัก

“น้องพลอยหยุดเดี๋ยวนี้นะ พี่บอกให้หยุด!” พระลบไม่คิดว่าหญิงสาวจะเดินออกไปง่ายดายเช่นนี้ทุกครั้งหากเขาพูดอะไรไปหญิงสาวก็จะเชื่อฟัง แต่ครั้งนี้กับไม่เป็นอย่างที่คิด

“กราฟ วันนี้เราต้องไปทำบุญ” อัญชลีดึงแขนของชายหนุ่มไว้ เมื่อเห็นว่าพระลบกำลังจะเดินตามหญิงสาวออกไป

“ไปสิ” พระลบตัดสินใจไม่ตามพลอยน้ำเพชรเพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้ว ค่อยตามง้อวันนั้นก็ไม่สายไป

.

พลอยน้ำเพชรเดินออกมาจากหอพักของพระลบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ตอนนี้หญิงสาวกำลังนั่งรถกลับบ้านมือก็ปาดน้ำตาด้วยความเสียใจ

“พลอยไปไสมา” (พลอยไปไหนมา) ลำดวนที่เห็นลูกสาวเดินเข้ามาในบ้านจึงทักลูกสาว

“เปล่าจ้ะ” หญิงสาวเลือกที่จะปฏิเสธและเดินเข้าบ้านไปแม้แต่ข้อความเธอก็ไม่เห็นพระลบส่งมาอธิบายหรืออะไร หญิงสาวจึงกดเข้าแอบพริเคชั่นเห็นรูปพระลบกับหญิงสาวคนนั้นโพสลงเฟสบุ้คพร้อมกับแคปชั่นไปทำบุญ หญิงสาวจึงกดเข้าไปดูคอมเม้นต์

“เมื่อไรจะเปิดตัว”

“หวานฉ่ำ”

“คนนี้สงสัยตัวจริง”

พลอยน้ำเพชรจึงกดปิดโทรศัพท์และเก็บตัวเงียบกำลังนั่งไตร่ตรองหากหมั้นกันไปจะอยู่กันยังไงให้ได้นาน

พระลบนั่งคิดหนักตอนนี้กำลังนั่งดื่มเหล้ากันอย่างสนุกชายหนุ่มอยากจะส่งข้อความไปหาพลอยน้ำเพชรแต่คิดว่าหญิงสาวคงยังโกรธเพราะไม่มีข้อความส่งมาหาเขา

“มึงมีหยั๋งสิบอกกูวะ” (มึงมีอะไรจะบอกกู) วีรชาติเพื่อนสนิทของพระลบถามขึ้นหากอยู่กันสองคนชายหนุ่มจะพูดภาษาบ้านเกิด

“กูกำลังสิผูกแขน” (กูกำลังจะหมั้น) พระลบตอบออกไป

“มึง อย่าบอกนะว่าน้องพลอย”

“เออ แบบที่มึงคิด”

“มึงได้น้องเขาแล้วติวะ” (มึงได้น้องเขาแล้วเหรอวะ)

วีรชาติถามด้วยความตื่นเต้นแสดงว่าสิ่งที่พนันพวกเขาก็ชนะ เพื่อนอีกคนก็จะต้องจ่ายเงินให้

“ได้จนเป็นเรื่อง แม่เขาจับได้ชะตาเกือบขาดแล้วกู แม่งเสียเงินบ่พอกูได้เมียมานำ” (เสียเงินไม่พอแถมได้เมียมาอีก) พระลบพูดด้วยความหงุดหงิดถึงจะชนะการพนันแต่ชีวิตก็ต้องมีบ่วงมาผูกคอไว้

“สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆๆ” วีรชาติหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนอีกกลุ่มเดินมาจึงหยุดหัวเรา

“มึงจ่ายเงินให้ไอ้กราฟด้วยนะมันทำสำเร็จแล้ว” วีรชาติหันไปบอกอีกคนที่เพิ่งเดินนั่ง

“มึงทำได้จริงๆเหรอวะ” แดนเทพหันไปถามพระลบไม่คิดว่าผู้หญิงเรียบร้อยแบบนั้นจะยอมพลีกายให้พระลบได้เชยชม ตอนที่เขาจีบตอนนั้นทำเป็นเล่นตัว

“มึงมันได้น้องพลอยไม่พอนะ แถมมันยังได้เมียอีกแม่เขาจับได้วะมึงให้เงินแสนมันไปเลยถือว่าเป็นค่าผูกแขน” วีรชาติพูดไปขำไปทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้า

“อย่างนี้อัญก็เสียใจแย่เลยสิ” แดนเทพพูดขึ้นเพราะรู้ว่าอัญชลีคิดยังไงกับพระลบ

“พูดถึงอัญกันอยู่เหรอ!”

เจ้าของชื่อเดินเข้ามาพอดีพร้อมกับนั่งลงข้างกายพระลบและยังคงไม่รู้ว่าชายที่หมายปองกำลังจะตกไปเป็นของคนอื่น

“ถามไอ้กราฟมันดูสิ” แดนเทพโยนให้พระลบเป็นคนพูดเขารู้จักกับพลอยน้ำเพชรมานานเพราะหญิงสาวคือรุ่นน้อง เมื่อจีบไม่ติดจึงท้าพนันให้พระลบเป็นคนไปจีบแทน

“มีอะไรกันเหรอกราฟ” อัญชลียังคงอยากรู้เพราะเมื่อสักครู่ได้ยินชายหนุ่มพูดถึงเธอ

“ไม่ใช่เรื่องอะไร เรากำลังจะหมั้นนะ” พระลบรู้ว่าอัญชลีคิดกับตัวเองยังไงแต่เขาไม่ได้กับหญิงสาวไปมากกว่าเพื่อน

“กราฟล้อเล่นหรือเปล่า อย่ามาอำเลย” อัญชลีกำลังแบ่งรับแบ่งสู้แม้ภายในใจอยากจะกรีดร้องออกมาที่อยู่ๆชายที่หมายปองกำลังจะหมั้นกับคนอื่น

“จริง”

“เมื่อไรเหรอ?”

“อีก 2 วัน” พระลบยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มบรรยากาศดูอึดอัดไปหมดเขาอยากจะให้หญิงสาวตัดใจ คนดีๆยังมีอีกเยอะ

“กับน้องคนนั้นนะเหรอ” อัญชลีกำหมัดแน่นเธอสงสัยตั้งแต่หญิงสาวคนนั้นแล้วแต่ไม่คิดว่าจะเป็นความจริง แถมเจ็บใจกว่านั้นคือผู้หญิงคนนั้นไม่ต้องพยายามอะไรเลย

“พอดีเรามีธุระ เราขอตัวก่อนนะ” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มจึงเดินออกมาเหมือนหัวใจกำลังถูกกรีดออกมาทำลาย ทำไมพระลบถึงใจร้ายกับเธอได้ลงคอ

“อัญ...”

“เงียบ!” แดนเทพกำลังจะอ้าปากพูดแต่ถูกวีรชาติดักคอไว้ก่อนทั้งสามจึงนั่งดื่มกันจนเมามาย และลืมเรื่องของอัญชลี

พลอยน้ำเพชรกำลังนั่งถักไหมพร้อมอยู่ในบ้านใกล้จะถึงวันหมั้นแล้วแม่ไม่ให้ออกไปไหนจึงหาอะไรทำแก้เบื่อ ไม่รู้หากถึงวันนั้นแล้วพระลบจะมาเข้าพิธีหรือไม่

“พลอย มีหยั๋งทุกข์ใจก็บอกแม่” (มีอะไรทุกข์ใจให้บอกแม่) เห็นลูกสาวนั่งเหม่อลอยจึวเดินเข้ามาทัก ลำดวนมีลูกสาวคนเดียวจึงหวงเป็นอย่างมาก

“ถ้าหนูกับพี่กราฟเราไปไหนกันไม่รอด...”

“พลอยจำคำของแม่ไว้เด้อลูก ต่อให้ไผ๋บ่เห็นค่าให้ลูกหันมายังมีแม่อยู่ ชีวิตสิไปกันบ่รอดแม่ก็ท่าอ้าแขนฮับลูกเสมอ” (ให้จำคำของแม่ไว้หากใครไม่เห็นคุณค่าให้ลูกหันมายังมีแม่อยู่ ชีวิตจะไปกันไม่รอดก็ยังมีแม่อ้าแขนรอรับลูกเสมอ)

“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจหนู” พลอยน้ำเพชรจึงโผล่เข้ากอดแม่ สุดท้ายก็ยังมีแม่ที่อยู่ข้างเราเสมอ

“ท่าผู้ซายมันซั่วมันบ่ดี ไปกันบ่รอดแม่ก็สิบว่าหยั๋งดอก ลูกอย่าไปทนอยู่กับคนแบบนั่น” (ถ้าผู้ชายมันเลวมันไม่ดี ไปกันไม่รอดแม่ก็จะไม่ว่าอะไร ลูกอย่าไปทนอยู่กับคนแบบนั้น) ลำดวนเห็นใจลูกแต่ในเมื่อเรื่องเกิดขึ้นแล้วลูกสาวเป็นผู้หญิงก็มีแต่จะเสียหาย

“พลอยรักแม่นะคะ”

หญิงสาวสดใสขึ้นมาเล็กน้อยเพราะตลอดทั้งวันนั่งคิดถึงแต่เรื่องของพระลบจนไม่เป็นอันทำอะไร