บทที่ 3 งานผูกแขน

วันงานหมั้นของพลอยน้ำเพชรกับพระลบก็มาถึงหญิงสาวมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก เพราะตั้งแต่วันนั้นก็ไม่เจอหน้าพระลบอีกเลยจนหญิงสาวคิดว่าวันนี้ชายหนุ่มคงไม่มา

“รออีกหน่อยก็แล้วกันนะคะ” ตรีนุชพยายามติดต่อหาลูกชายคนเล็กแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ตอนนี้เธอไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

“ติดต่อเจ้ากราฟได้ไหม”

“น้องพยายามอยู่ค่ะ ตากราฟนะตากราฟแม่จะหยิกให้ตัวเขียวเลย”

ไม่ว่าจะโทรไปกี่สายก็ไม่มีท่าทีว่าลูกสายจะรับสายจนใกล้จะเลยฤกษ์งามยามดีไปแล้ว

เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นเรื่อยๆจนพลอยน้ำเพชรคิดว่าจะไม่ทนอีกต่อไปเมื่อกำลังจะลุกออกจากงานก็มีเสียงของพระลบดังขึ้นมาก่อน

“ผมมาแล้ว!” พระลบเดินเข้ามาในบ้านของพลอยน้ำเพชรและนั่งลงข้างๆ หญิงสาวโดยไม่สนใจเสียงดุด่าของพ่อกับแม่เพราะเขาอยู่ในชุดไม่เรียบร้อยเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสีดำและกลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยมา

พลอยน้ำเพชรพยายามที่จะไม่สนใจเพราะคิดว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำเหมือนกำลังต่อต้านและคงเสียใจที่โดนบังคับให้หมั้นกับเธอถึงแม้จะเสียใจแต่ก็พยายามที่จะปั้นหน้ายิ้มให้ทุกคน

“อยากได้พี่เป็นผัวนักไม่ใช่เหรอ ได้สมใจแล้วสินะ” พระลบก้มลงมากระซิบข้างใบหูของหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่นิ่งและแววตาที่ไม่บ่งบอกอะไร

“ใครอยากได้ไม่ทราบ” หญิงสาวสวนกลับทันควันเพราะเธอไม่ได้เป็นคนไปฟ้องผู้ใหญ่และก็ไม่ได้บังคับให้ชายหนุ่มต้องมารับผิดชอบ

“เดี๋ยวจะได้รู้ว่านรกมันมีจริง”

“ลูกยื่นข้อมือมาสิ” ตรีนุชจึงผูกแขนให้ลูกชายด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

“ให้ฮักกันจนฟ้าสลายเด้อบักหล่าอย่าด่ากัน” (ให้รักกันจนฟ้าพังทลายอย่าดุด่ากัน)

“ให้ฮักแพงกัน เคียดให้กันก็ให้อภัยกัน” (ให้รักกันโกรธก็ยกโทษให้กัน)

“ดูแลกันดีๆ เด้ออีหล่าหนักเบาก็สู้กันไป” (ดูแลกันดีๆหนักเบาก็สู้กันไป)

และคำอวยพรอีกมากมายที่พระลบไม่สนใจที่จะดูฟังและหันหน้าหนีตลอดทั้งงานชายหน้าถูกพ่อกับแม่บังคับให้ยิ้มอยู่ตลอดเวลา

พอเสร็จพิธีพระลบก็ถูกสั่งให้นอนอยู่บ้านฝ่ายหญิงเป็นเวลาสามวันห้ามไปนอนที่อื่นซึ่งพระลบก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือก

“แม่ให้เอาข้าวมาให้” พลอยน้ำเพชรถือถาดข้าวเข้ามาในห้องนอนที่พระลบกำลังนอนเล่นเกมอยู่เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้วหมู่บ้านก็จะเงียบเพราะชาวบ้านจะพากันนอนเร็วและต้องรีบออกไปทำงานกันตั้งแต่เช้าตรู่

“เดี๋ยวสิ!” พระลบจึงคว้าตัวของหญิงสาวไว้และกระตูกข้อมือออกแรงให้หญิงสาวลงมานั่งกับเขาบนที่นอน

“พะ พี่กราฟมีอะไรก็พูดมาเลยค่ะ”

“อยากเป็นเมียพี่ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้พี่อยาก...”

“มะ ไม่ปล่อยน้องพลอย อุ้ยยย” หญิงสาวร้องออกมาเมื่อชายหนุ่มผลักให้เธอนอนราบบนที่นอน

“ร้องเสียงดังเดี๋ยวชาวบ้านเขาก็รู้หมดหรอกว่าเราทำอะไรกันอยู่” ในใจแค่อยากแกล้งเฉยๆแต่เมื่อได้กลิ่นกายของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มไม่อยากหยุดอยู่แค่นี้

“พี่กราฟนี่มันในบ้านนะ”

“ไม่เอาเอากันในบ้านแล้วจะให้ไปเอาที่เถียงนาหรือไง” ชายหนุ่มจ้องใบหน้าของหญิงสาวและไม่รอช้าที่จะทำแบบที่สมองต้องการ

“อื้อออ!” เสียงหวานถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อพระลบจูบปากหญิงสาวกลิ่นบุหรี่อ่อนๆและกลิ่นเหล้าทำให้อารมณ์ของหญิงสาวเริ่มเตลิด

“จูบแค่ไหนถึงกับแฉะเลยเหรอ” มือหนายังคงยังจับกลีบกุหลาบผ่านเนื้อผ้าและรับรู้ถึงความเปียกข้างในอย่าว่าแต่พลอยน้ำเพชรเลยเขาก็ไม่ต่างกัน

“ปะ ปล่อยน้องพลอยจะไปนอนที่อื่น” ความอับอายทำให้หญิงสาวจะลุกออกจากที่นอนแต่มีหรือที่พระลบจะปล่อยออกไปง่ายๆ

“นอนกับพี่จะกลัวอะไร พูดเหมือนไม่เคยนอนเอากัน”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ” พลอยน้ำเพชรใช้มือปิดหูเอาไว้เพราะไม่อยากได้ยินคำพูดของพระลบ

“อ๊ะ!” หญิงสาวครางออกมาเบาๆเมื่อชายหนุ่มกำลังซอกคอของเธอและเม้มเบาๆ เพื่อสร้างความเสียวซ่านให้หญิงสาวที่ตอนนี้กำลังเคลิบเคลิ้ม

ครืด ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่พระลบก็ไม่สนใจที่จะรับสายแต่ปลายสายก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด จึงสร้างความรำคาญให้กับชายหนุ่มจึงยื่นมือไปกดรับโดยไม่มองว่าใครเป็นคนโทรมา

“ว่า!” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไปด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด

“กราฟว่างไหมอัญเอง”

“มีอะไร”

“อัญเหงา อัญไม่มีเพื่อนมาหาอัญหน่อยได้ไหม”

“อยู่นิ่งๆสิ” พระลบหันไปพูดกับพลอยน้ำเพชรที่พยายามจะผลักเขาออกห่างแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมลุกไปไหน

“กราฟว่าอะไรนะอัญไม่ได้ยินเลย”

“อือ เดี๋ยวเราไป” พระลบหันมาจ้องหน้าพลอยน้ำเพชรและปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ

“เพื่อนพี่เขาคงสำคัญมากไปสิคะ”

เพราะได้ยินทั้งหมดจึงให้พระลบออกไปหาเพื่อน เพื่อนคนนี้คงจะสำคัญสำหรับชีวิตของพระลบมากดึกๆดื่นๆ อยู่ไกลแค่ไหนก็จะไปจนได้

“อัญเขาเป็นโรคซึมเศร้า เขาเป็นเพื่อนของพะ...” ชายหนุ่มยังพูดไม่จบประโยคหญิงสาวก็พูดขึ้นมาก่อน

“ค่ะ น้องพลอยก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะสำหรับพี่กราฟเพื่อนมาก่อนเสมอ” พลอยน้ำเพชรจึงเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองเพราะหากยืนอยู่นานกว่านี้คงจะร้องไห้ออกมา

“ฮึก! ฮือ! ถ้าน้องพลอยเลิกรักพี่กราฟเมื่อไรจะไปไม่ง้อเลย”

พลอยน้ำเพชรร้องไห้ออกมาเมื่อได้ยินเสียงรถของพระลบแล่นออกจากบ้านไป เขาแคร์เพื่อนมากกว่าเธอ

พระลบขับรถออกจากหมู่บ้านและมุ่งหน้าเขาสู่ตัวเมืองทันทีตอนนี้ความรู้สึกของเขาดูสับสนไปหมด ทำไมในใจถึงแคร์พลอยน้ำเพชรทั้งที่เขาไม่ได้รักหญิงสาวเลย

“กราฟมาแล้วเหรอ?”

“ไหนว่าอยู่คนเดียว” จากภาพที่เห็นคือหญิงสาวกำลังอยู่กับวีรชาติและแดนเทพ

“ก็ทั้งสองเพิ่งมา”

“มานั่งก่อนสิไอ้กราฟแคร์เมียมากหรือไง”

แดนเทพถามอย่างกวนเพราะเข้าใจว่าพระลบคงไม่รู้สึกอะไรกับพลอยน้ำเพชร คงจะเป็นแค่การรับผิดชอบมากกว่า

พระลบจึงนั่งลงและยกเหล้าขึ้นดื่มออกมาเที่ยวแบบนี้ก็ดีเหมือนกันชีวิตจะได้ไม่น่าเบื่อ กลับบ้านไปก็ไม่ได้เจอหน้าใครหากให้อยู่กับพลอยน้ำเพชรทั้งวันเขาคงเป็นบ้าตายก่อน

“เพิ่งหมั้นได้วันเดียวหนีออกมากินเหล้าย้อมใจแล้วเหรอวะ น้องพลอยเสียใจแย่เลย” วีรชาติพยายามจะเตือนสติของเพื่อนเพราะตอนนี้พระลบไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว

“ใครสนกัน”

“มึงแม่ง! ถูกทิ้งมาเมื่อไรกูจะสมน้ำหน้าคนแรก” แต่คำตอบของพระลบทำให้อัญชลีรู้สึกพอใจเพราะเท่าที่รู้มาชายหนุ่มหมั้นเพราะความจำเป็นแบบนี้เธอก็มีสิทธิ์ที่จะได้ครอบครองพระลบ

“แดกๆเข้าไปอย่าพูดมาก” พระลบตัดความรำคาญแต่พอกินเหล้าหนักๆและเริ่มเมาในใจก็คิดถึงพลอยน้ำเพชรจึงคิดจะขับรถกลับบ้านของหญิงสาว

“กราฟจะไปไหนเมามากแล้วนะ” อัญชลีพยายามห้ามเพราะกลัวเพื่อนจะเกิดอุบัติเหตุ

“ปล่อย!”

“มึงจะไปไหนวะ” แดนเทพเดินเข้ามาเพราะพระลบจะขับรถออกไปท่าเดียว

“กูจะกลับบ้าน!” ความเมาทำให้พระลบไม่สนใจเสียงร้องห้ามของเพื่อน พยายามจะสะบัดแขนของแดนเทพออกตอนนี้ในหัวกำลังคิดถึงพลอยน้ำเพชร

“กลับบ้าน บ้านมึงอยู่หน้าปากซอยหรือไง” วีรชาติเดินมาสมทบเพราะบ้านของชายหนุ่มต้องขับรถข้ามไปอีกอำเภอซึ่งระยะทางค่อนข้างไกล

“ห้ามกูทำไมกูจะกลับ”

“มึงเป็นบ้าอะไรเนี้ย เดี๋ยวก็ได้ตายกันบ่ดี”

“กราฟเมาแล้วก็นอนที่นี่เถอะ” อัญชลีเป็นห่วงชายหนุ่มจึงไม่อยากให้ขับรถขณะตอนที่เมา

“บ้านมึงมีอะไรวะถึงจะกลับตอนเที่ยงคืน” แดนเทพเท้าสะเอวแล้วถามอยากจะต่อยหน้าให้เพื่อนหลับไปนักเพราะตอนนี้เริ่มจะห้ามไม่อยู่

“กูคิดถึงเมีย!”

คำตอบของพระลบทำให้ทุกคนที่ได้ยินถึงกับมองหน้ากันไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรือหัวใจเป็นคนสั่งให้พูดออกมาแต่อัญชลีที่ได้ยินถึงกับกำหมัดแน่นด้วยความอิจฉา

“เดี๋ยวกูไปส่งเอง” วีรชาติที่อยู่บ้านใกล้ๆ พระลบจึงอาสาเพราะเขาไม่ได้กินเหล้าเมาขากลับจะได้แวะนอนที่บ้านตัวเอง

“กลับกันดีๆนะ” วีรชาติหันมาลาเพื่อนๆ แต่คนคิดถึงเมียขึ้นไปนั่งรออยู่บนรถแล้ว

“ขับรถเร็วๆดิวะ” คนใจร้อนที่อยากจะถึงบ้านเร็วๆ ถึงกับหงุดหงิดเพราะคิดถึงพลอยน้ำเพชรอยากนอนกอดหญิงสาวให้สมกับที่หัวใจเรียกหา

“บักห่า!” (เป็นคำอุทานด่าของวัยรุ่นในภาคอีสาน)

“บักซาติหมา” พระลบด่าเพื่อนออกมาเพราะไม่ได้ดั่งใจ

“กูชื่อชาติไม่ต้องเติมคำข้างหลังให้กู”

เมื่อมาถึงบ้านปรากฏว่าพลอยน้ำเพชรล็อกห้องไว้ชายหนุ่มจะตะโกนเรียกก็กลัวว่าแม่ของหญิงสาวและคนทั้งบ้านจะตื่นขึ้นมาในเวลานี้

“พลอย น้องพลอย”

พรืบ!

ไฟทั้งบ้านสว่างขึ้นมาทำให้ชายหนุ่มต้องหันมามองเห็นแม่ของหญิงสาวยืนกอดอกอยู่

“อ้อย ไปปลุกลูกฉัน เมาแล้วมาที่นี่ทำไม” ลำดวนที่เห็นสภาพของลูกเขาถึงกับส่ายหัว

“ผม ผม...” พระลบกลายเป็นคนติดอ่างขึ้นมาทันทีเพราะไม่รู้จะแก้ตัวยังไง จะยืนก็ยังเซตอนนี้เขาอยากทิ้งตัวลงนอนมาก

“แม่ พี่กราฟกลับมาทำไม”

พลอยน้ำเพชรที่เห็นสภาพของชายหนุ่มจึงรีบเดินเข้ามาหาเวลานี้เกือบตีหนึ่งแล้วไม่คิดว่าพระลบจะกลับมา

“อีหล่าพามันเข้าไปนอน แม่ปวดหัวอีหลี” (ลูกพามันเข้าไปนอนแม่ปวดหัวจริงๆ)

“จ้ะ เข้าห้องเร็ว” พลอยน้ำเพชรจึงพาชายหนุ่มเข้ามาในห้องนอนเมื่อคืนเธอไปขอนอนกับแม่เพราะคิดว่าพระลบคงไม่กลับมาแล้ว

“ขอกอดหน่อยสิน้องพลอยมาให้พี่กอดหน่อย” คนเมาเริ่มจะงอแงขึ้นมาแถมยังอ้าแขนเพื่อให้หญิงสาวเข้ามากอดแต่พลอยน้ำเพชรกับเดินออกจากห้องไปและกลับเข้ามาด้วยกะละมังและผ้าผืนเล็กๆ

“อยู่นิ่งๆน้องพลอยจะเช็ดตัวให้”

“ม่ายอาว ขอกอดหน่อย” พระลบไม่ยอมและฉุดให้หญิงสาวมานอนข้างกาย เมื่อได้กลิ่นหอมจากตัวหญิงสาวชายหนุ่มจึงลืมตาขึ้นมา

“น้องพลอย”

“จะเช็ดตัวให้ค่ะจะได้นอนสบาย”

“เดี๋ยวค่อยเช็ดทีหลังตอนนี้ไม่ไหวแล้ว” พระลบไม่รอให้หญิงสาวพูดจึงใช้ปากหนาจูบพลอยน้ำเพชรส่วนมือก็ไม่รอช้าที่จะจัดการเสื้อผ้าของเขาและพลอยน้ำเพชร

“อย่า พรุ่งนี้น้องพลอยมีสอบ” หญิงสาวพยายามปฏิเสธแต่ชายหนุ่มก็ไม่หยุดอยู่แค่นั้นปากหนาพรมจูบไปทั่วใบหน้าของหญิงสาวตามด้วยลำคอ

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง อ่าส์!” พระลบเผลอครางออกมาตอนนี้กำลังมัวเมากับหน้าอกของหญิงสาวปากหนาเลียยอดปทุมถันจนแข็งดูดเลียสลับกันไปมา

“ย หยุดไม่เอาแบบนี้น้องพลอยกลัว” เพราะความรู้สึกเจ็บเหมือนครั้งแรกอยู่ฝั่งอยู่ในสมองจึงรู้สึกกลัวขึ้นมา

“พี่จะทำเบาๆ ไม่ให้ช้ำหรอก” ครั้งก่อนเขาเผลอรุนแรงไปนิดหน่อยจนลืมคิดว่าหญิงสาวยังบริสุทธิ์ ครั้งนี้เขาจะแก้มือให้จะทำให้หญิงสาวลืมครั้งแรกไปเลย

“อ๊ะ! มะ ไม่”

พระลบก้มปาดเลียน้ำหวานที่ร่องสวาทของหญิงสาวอย่างไม่นึกรังเกียจกลิ่นกายที่บริสุทธิ์ผุดผ่องยิ่งทำให้เขาหลงและเกิดความหวงแหนขึ้นมา

“พี่แทงเข้าไปแล้วนะ โอ้ว!!”

“อ๊ะ! เจ็บน้องพลอยไม่เอาแล้ว”

“อย่าร้องดังไปสิเดี๋ยวแม่ก็ได้ยินหรอก” พระลบยังไม่เลิกแกล้งหญิงสาวเวลาที่ชายหนุ่มได้ยินเสียงครางของพลอยน้ำเพชรทำให้เขารู้สึกดีทุกที

“ร้องให้ฟังหน่อย”

“ไม่เอา” หญิงสาวพยายามใช้มือปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงดังเล็ดลอดออกมาจากปากแต่เหมือนชายหนุ่มจะแกล้งจึงกระแทกสะโพกเข้าออกมาอย่างถี่เร็ว

“เอามือออกจากปาก”

“อ๊ะ อื้อ! อ่าส์!”

เมื่อได้ยินเสียงครางของหญิงสาวสาวจึงรู้สึกพอใจแต่คืนนี้คงใช้เวลาไม่มากเพราะพรุ่งนี้หญิงสาวต้องไปเรียน

กว่าทั้งสองจะได้นอนก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง พลอยน้ำเพชรไม่รู้ว่าตัวเผลอหลับไปตอนไหนรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้า