บทที่ 6 เลิกลาแต่ไม่เลิกรัก

พระลบเดินทางกลับมาที่บ้านโดยมีพ่อกับแม่และพระรามนั่งรออยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้วโดยทั้งสามมีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

เพี้ยะ!

ตรีนุชที่ไม่เคยแม้แต่จะตีลูกแต่ครั้งนี้เธอรับไม่ได้จริงๆ ที่ลูกชายไม่เห็นคุณค่าของเพศแม่แถมยังดูถูกเหยียบย้ำศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง

“ผมขอโทษครับแม่”

“เงินหนึ่งแสนแม่ก็มีให้ทำไมลูกถึงทำแบบนี้” ตรีนุชทั้งอับอายชาวบ้านรอบที่สองที่ลูกชายไม่เอาไหน

“แม่ยังเสียใจที่ลูกทำแบบนี้แล้วน้องพลอยคนบ้านั้นเขาจะรู้สึกยังไง กราฟแม่ไม่เคยสอนให้ลูกหลอกผู้หญิงแบบนี้” หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจากปากของลำดวนตรีนุชก็อยากจะก้มกราบขอโทษเลยทีเดียว

“ผม ผม...” พระลบพูดไม่ออกเพราะทุกอย่างไม่มีข้อแก้ตัวแค่ความคึกคะนอง

“คนที่ลูกต้องไปขอโทษคือหนูพลอยไม่ใช่แม่”

“อย่าเพิ่งไปตอนนี้เลยเดี๋ยวนายจะได้กินลูกปืนเปล่าๆ” พระรามพูดขึ้นมาก่อนไปตอนที่ยังร้อนเป็นไฟยังไงก็จะมีแต่พังกับพัง

“พ่อจะไม่ซ้ำเติมอะไรหรอก แต่ให้จำไว้เป็นบทเรียนว่าอย่าทำอะไรแบบนี้อีก”

.

พลอยน้ำเพชรเตรียมตัวที่จะเดินทางไปอยู่กับน้าสาวที่เมืองกรุงและตัดสินใจไปเรียนต่อที่นั่นโดยมีแม่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ หญิงสาวเลือกที่จะหักซิมมือถือทิ้ง

“แม่สิบ่ถามอีหยั๋งลูกเลย ให้ลูกแม่เข้มแข็ง” (แม่จะไม่ถามอะไรลูกเลย) ลำดวนกอดปลอบลูกสาวและเข้าใจที่ลูกตัดสินใจแบบนี้

“คุณนายขา คุณ...เอ่อ เขามารอพบหนูพลอย” อ้อยวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในบ้าน พลอยน้ำเพชรรู้ว่าคือใครจึงจะออกไปคุยกับชายหนุ่ม

“ลูก..”

“หนูจะออกไปดูและคุยกันให้จบๆ” หญิงสาวจึงเดินออกมาเห็นพระลบยื่นอยู่หน้าบ้านพร้อมกับแม่ของชายหนุ่ม หญิงสาวจึงเดินออกไป

“พี่อยากคุยกับน้องพลอยตามลำพัง ได้ไหม” พระลบเอ่ยขอร้องหญิงสาวขอแค่เขาได้ขอโทษก็ยังดี

“เดี๋ยวแม่ไปรอที่อื่น”

“พูดมาสิ” หญิงสาวไม่มองแม้แต่หน้าของชายหนุ่มเพราะไม่อยากร้องไห้ออกมา ตอนนี้เธออยากจะหลบหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไปได้

“น้องพลอยบล็อกการติดต่อพี่ทำไมครับ” เพราะหญิงสาวบล็อกการติดต่อทุกช่องทางทำให้เขาไม่สบายใจ

“จะพูดแค่นี้ใช่ไหมคะ?”

“น้องอยากด่าอะไรพี่ก็ด่ามาเลย ไม่เลิกกันได้ไหม” พระลบยังไม่อยากเสียหญิงสาวไปไม่ใช่ว่ายังสนุกไม่พอแต่หัวใจบอกให้รั้งหญิงสาวไว้

“อยากให้ด่า?”

“น้องพลอยอยากว่าอะไรพี่ก็ว่ามาเลย พี่ผิดไปแล้ว”

“ชั่วเหมือนหมายังกล้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ ตอนทำไม่คิดพอมาตอนนี้จะมาตีน่าเศร้าทำไม เลิกก็คือเลิก” พลอยน้ำเพชรมองหน้าชายหนุ่ม

“รู้สึกผิดกับรู้สึกรักความหมายมันต่างกัน เราจบกันด้วยดีดีกว่า” ตอนนี้เธอตัดสินใจแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะไปจากที่นี่แล้วทุกอย่างถือว่าจบลง

“น้องพลอยลืมพี่ได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ”

“ออกไป”

“น้องพลอย”

“หนูพลอยฟังแม่ก่อนได้ไหม แม่ขอโทษที่สั่งสอนลูกไม่ดีแม่ก็มีส่วนผิด ยกโทษให้ลูกชายแม่เถอะนะ”

“คุณแม่! / คุณน้า! อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ” หญิงสาวรีบไปรับไหว้แม่ของชายหนุ่ม หญิงสาวสงสารแม่ของพระลบจึงได้แต่ขอร้อง

“แม่เลี้ยงลูกไม่ดีเอง”

“คุณน้าไม่ผิดเลยค่ะ อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ”พลอยน้ำเพชรจึงให้พระลบกลับไปก่อนและค่อยมาคุยกันวันหลังซึ่งชายหนุ่มก็ยอมกลับโดยที่ไม่รู้เลยว่าวันนี้ทั้งสองจะต้องแยกจากกัน

“หนูไปแล้วนะคะ”

“โชคดีเด้อลูก” ลำดวนกอดลาลูกสาวที่จะต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ขอแค่ลูกมีความสุข คนเป็นแม่ก็มีความสุขตามไปด้วยหมดเวรหมดกรรมกันเสียที

“ลาก่อนนะคะพี่กราฟ เราอย่าได้เจอกันอีกเลย” พลอยน้ำเพชรเก็บรูปคู่กันไว้ในกระเป๋าเงิน

วันแรกที่ชายหนุ่มมาจีบพระลบเป็นคนน่ารักมากและยอมตามใจเธอทุกอย่าง พอได้ในสิ่งที่ต้องการชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปต่อจากนี้พลอยน้ำเพชรคนเดิมได้ตายจากใจไปแล้ว จะมีแค่พลอยน้ำเพชรคนใหม่คนที่ไม่เชื่อใจใครอีก

“น้องพลอยคนเก่าได้ตายไปแล้ว” หญิงสาวสัญญากับตัวเองว่าจะเข้มแข็งให้เร็วและจะลืมพระลบ หากวันไหนหวนกลับมาเจอกันอีกเธอจะไม่ยอมใจอ่อนอีกแล้ว

.

“อะไรนะ! น้องพลอยไปแล้ว” พระลบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองวันนี้เขามาตามง้อหญิงสาว แต่ป้าข้างบ้านบอกว่าพลอยน้ำเพชรขนข้าวขนของออกไปหมดแล้ว

“เขาไปไหนครับ”

“ป้าไม่รู้หรอก”

พระลบจึงเดินคอตกออกมาทำไมพลอยน้ำเพชรถึงหนีไปทำไมถึงไม่ให้โอกาสเขาได้แก้ตัว ชายหนุ่มเดินมาทรุดเข่าลงที่เถียงนาน้อย

“เหล้าบ่” (เอาเหล้าไหม) วีรชาติเดินถือเหล้าขาวเข้ามาสิ่งเดียวที่จะปลอบใจเพื่อนได้ตอนนี้คือน้ำเมา

“เอามา” พระลบเปิดฝาและสาดดีกรีลงคอจนเริ่มเมามายและเพ้อออกมา สภาพตอนนี้เหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด

“ฮึก! ฮือ! เขาถิ่มกูไปแล้วเขาบอกกูซัวปานหมา” (เขาทิ้งกูไปแล้วเขาบอกกูเลวเหมือนหมา) พระลบร้องไห้ออกมาด้วยความเมาภาพของพลอยน้ำเพชรยิ่งชัดขึ้น

“ก็มึงซัวอีหลี กินเข้าไป เหล้าบ่ได่ซ่อยให่ลืมแต่มันเฮ็ดให่เฮาแฮงจำ” (ก็มึงเลวจริงๆกินเข้าไป เหล้าไม่ได้ช่วยให้ลืมแต่ยิ่งทำให้จำ) วีรชาติเห็นสภาพเพื่อนแล้วก็อยากสมน้ำหน้าเข้าให้

“อึก! เขาสิมีผัวใหม่บ่วะ” (เขาจะมีผัวใหม่ไหม)

“ผัวเก่ามันบ่ดีก็หาใหม่” (ผัวเก่าไม่ดีก็หาใหม่) วีรชาติจึงนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนพระลบจนหมดไปเกือบสองขวด เมื่อไม่ไหวจึงนอนพักแต่พอตื่นขึ้นมาพระลบก็หายไป

“มันคงสิไปโตนน้ำตายดอกมั้ง” (มันคงจะไม่ไปกระโดดน้ำตายหรอกมั้ง) วีรชาติจึงโทรหาแต่ก็ไม่มีใครรับสาย

วีรชาติเดินหาเพื่อนไปรอบๆกองฟางไม่ไกลจากเถียงนาที่พากันนั่งดื่มและก็เดินไปสะดุดขาของพระลบที่นั่งพิงกองฟางอยู่เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก

“บักห่า มึงมานั่งหยั๋งอยู่นี่” (มึงมานั่งอะไรอยู่ตรงนี้)

“เฮ็ดจั่งได๋เขาจังสิกลับมาวะ” (ทำยังไงเขาถึงจะกลับมา) พระลบนั่งกินเหล้าไม่หยึดจนตอนนี้ใกล้จะค่ำแล้วก็ยังเพ้อพาพลอยน้ำเพชรไม่หยุด

“เฮ็ดใจ มึงเซาแล้วกลับไปนอน” (ทำใจมึงหยุดแล้วกลับไปนอน) วีรชาติส่ายหัวขึ้นอย่างหงส์ลงอยากหมาของจริงหมดสภาพพระลบเดือนมหาลัย

“กูคิดฮอดเขา เฮ็ดจังได๋สิได่เขาคืนมา” (กูคิดถึงเขาทำยังไงถึงจะได้เขาคืนมา) พระลบยังคงกอดขวดเหล้าและเพ้อออกมาจนเพื่อนต้องโทรตามให้พี่ชายของพระลบมารับกลับบ้าน

“เฮ็ดใจส่าหมู่ เขาไปแล้วบ่กลับมาแล้ว” (ทำใจซะเพื่อน)

“ฮึก! ฮือ!”

“เห้ยยย มึงปล่อยกู”

พระลบกอดขาเพื่อนและร้องออกมาวีรชาติพยายามปลอบก็ยิ่งร้องดังกว่าเดิมโชคดีที่พระรามมาก่อนที่เขาจะได้ลงมือ

“ไอ้กราฟ ทำไมนายหมดสภาพแบบนี้”พระรามเห็นน้องชายตัวเองแล้วถึงกับส่ายหัว

“พี่พามันกลับเลยมันเพ้อจนเหนื่อยแล้วมั้ง”

“เราก็กลับดีๆนะ”

พระรามจึงพาน้องชายขึ้นรถกระบะกลับบ้านตอนทำไม่คิดพอมาตอนนี้กลับมาสำนึกผิดซึ่งไม่ได้ช่วยอะไร

“ตายแล้วทำไมสภาพเป็นแบบนี้”

“คงจะเสียใจ”

“กราฟไม่เคยเป็นแบบนี้เลย” ตรีนุชสงสารลูกชายบทเรียนครั้งนี้คงจะทำให้พระลบโตขึ้น

“ให้มันโตกว่านี้มันจะเข้าใจเอง ปล่อยให้เวลาทำงานไปเถอะครับ” ถ้าหากเป็นคู่กันก็คงหนีกันไม่พ้นในวันข้างหน้าพระลบจะได้โตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

“แม่เช็ดตัวให้เองรามไปพักผ่อนนะ”

ตรีนุชจึงเช็ดตัวให้ลูกชายคนเล็กไม่รู้ว่าครั้งนี้จะปลอบลูกชายยังไงให้หายเสียใจ

เช้าวันถัดมาพระลบตื่นขึ้นมาด้วยความมึนศีรษะและปวดหัวหนักจึงคว้าโทรศัพท์และกดโทรหาพลอยน้ำเพชรก็ไม่สามารถติดต่อได้

“ลุกมากินข้าวก่อนสิ”

“แม่ได้ไปถามแม่ลำดวนไหมครับว่าน้องพลอยไปไหน”

“เอาไว้ให้ทางนั้นใจเย็นแล้วแม่จะไปคุยให้นะ”

พระลบจึงลุกมากินข้าวกินน้ำไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อทุกอย่างดูน่าเบื่อไปหมดช่วงเป็นช่วงมหาลัยปิดเทอมอยู่บ้านก็คิดถึงพลอยน้ำเพชร

ครืด ครืด ครืด

“ว่าไง!”

“กราฟไปเที่ยวกันไหม หรือไปดื่มดี”

“เรา ก็ได้”

“เจอกันนะ”

พระลบจึงแต่งตัวและเข้าเมืองไปหาเพื่อนๆ เพื่อหาอะไรทำแก้เบื่อ

“กราฟทำไมโทรมจัง” อัญชลีเห็นก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าพระลบจะโทรมถึงขนาดนี้จากคนผิวดีตอนนี้ก็คล้ำไปหมดดวงตาที่เหมือนคนไม่ได้นอน

“น้องพลอยทำของใส่ป่ะเนี่ย เอาของมึง” แดนเทพยื่นกล่องขนาดเล็กให้เป็นของพลอยน้ำเพชรที่ทำตกไว้ให้วันเกิดเหตุคงจะเอามาให้พระลบ

“อะไรวะกูไม่เอา”

“ของน้องพลอย ไม่เอากูกะ...” พูดไม่ทันจบพระลบก็คว้าไปและรีบแกะออกดูโดยมีสายตาของอัญชลีมองตามว่าข้างในคืออะไร

“สร้อยข้อมือน่ารักเชียว” แดนเทพมองไปเห็นสร้อยข้อมือสีชมพูโดยมีตัวอักษรภาษาอังกฤษห้อยอยู่สองตัว

“ของกูอย่ายุ่ง”

“กราฟจะใส่จริงๆเหรอ”

พระลบก็รีบใส่สร้อยข้อมือทันทีคงจะเป็นชื่อย่อภาษาอังกฤษซึ่งมีตัว P กับ P นั่นคือชื่อของเขากับหญิงสาว

“ก็น่ารักดี” พระลบยิ้มกับสร้อยข้อมืออย่างน้อยก็ยังมีตัวแทนความรักอยู่ เขาจะรอวันและเวลาเพื่อที่จะได้เจอหญิงสาวอีกครั้ง