บทที่ 3 แฝดพี่ตระกูลมอโร 1.2

“ไม่เห็นเหม็นเลย หอมจะตาย ไม่เชื่อดมดูสิ”

เฟรเดอริคพูดพร้อมกับชูลำแขนขวาขึ้นเหยียดตรง เอนลำตัวเข้าใกล้หญิงสาว กะให้ใต้พับแขนตรงกับจมูกของเธอ เพื่อพิสูจน์ให้พลอยพัตรารู้ว่าเขาไม่มีกลิ่นตัวที่เหม็นชวนอาเจียนอย่างที่เธอบอกเลยสักนิดเดียว พลอยพัตราเอนตัวหลบกับการจู่โจมของเขาแทบไม่ทัน ข้อเท็จจริงแล้วกลิ่นตัวของเขาไม่ได้เหม็นเหมือนกับที่พูดออกไป ตรงกันข้ามมันหอมชวนหลงใหลและเคลิบเคลิ้มมากกว่า แต่ที่พูดออกไปเพราะอยากให้เขากลับไปนั่งที่เดิมแล้วให้ชายหนุ่มรู้ว่าเธอรังเกียจไม่อยากเข้าใกล้เขานั่นเอง

“คนบ้า ทุเรศที่สุด”

พลอยพัตราไม่เคยด่าทอใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่เธอมีความรู้สึกว่าทนไม่ไหว ทนไม่ไหวกับมารยาททราม คุกคามของชายหนุ่มคนนี้

“บ้าตรงไหน ทุเรศตรงไหน ก็เธอบอกว่ากลิ่นตัวฉันเหม็น ฉันก็ให้เธอพิสูจน์ไงว่ามันเหม็นจริงหรือเปล่า ดมสิ ดมจะได้รู้กันไปเลยว่าเหม็นหรือไม่เหม็น”

เขายังคงพยักพเยิดให้เธอพิสูจน์กลิ่นกายของเขาอย่างไม่ลดละ ใบหน้าหวาน ซึ้งเปลี่ยนสีอีกครั้งเป็นสีแดงเรื่อ ที่มาจากเขินอายกับคนรอบข้างที่มองมายังเธอและเขาด้วยความสนใจ และความโกรธกับนิสัยของเขา

“คุณมันเป็นผู้ชายที่ทรามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา หน้าตาหล่อซะเปล่า แต่จิตใจและมารยาทไม่ได้ดีเด่ตามหน้าตาเลย ฉันไม่นั่งกับคุณแล้ว คนบ้า ไร้มารยาท”

พลอยพัตราตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินไปหาแอร์โฮสเตสที่อยู่ด้านหลัง เพื่อบอกกับเจ้าหน้าที่ประจำเครื่องบินว่า ขอเปลี่ยนที่นั่งไปนั่งที่อื่น เนื่องจากเธอถูกคุกคามจากผู้ชายที่นั่งข้างๆ

“ตอนนี้เรายังเปลี่ยนที่นั่งให้กับคุณไม่ได้นะคะ เพราะเครื่องบินกำลังจะขึ้นแล้ว เชิญคุณกลับไปนั่งที่ก่อนนะคะ รัดเข็มขัดให้เรียบร้อย พอเครื่องบินขึ้นดิฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้คุณเองค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

แอร์โฮสเตสสาวปลีกตัวไปดูแลลูกค้าที่นั่งในชั้นเฟิร์สคลาส เมื่อปุ่มแดงจากชั้นนั้นปรากฏขึ้น พลอยพัตรากลอกตาอย่างเซ็งในอารมณ์ นึกในใจไว้อยู่แล้วว่าลูกค้าชั้นประหยัดหรือจะสู้ชั้นอื่นๆ ได้ การช่วยเหลือและการบริการก็ต่างกันลิบลับ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่ม อาหารการกิน การขอความช่วยเหลือในเรื่องต่างๆ

พลอยพัตราไม่อยากกลับไปนั่งที่เดิมแต่ทุกอย่างเหมือนจะบีบบังคับเธอ จะไม่กลับไปนั่งก็ไม่ได้เพราะเครื่องบินกำลังจะขึ้น จะเดินลงไปจากเครื่องบินลำนี้ก็ไม่ได้อีก เธอจึงเดินกลับไปนั่งที่เดิมอย่างจำใจ

“ไปไหนมาเหรอเพตรา?”

เฟรเดอริคเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้ายียวน พลอยพัตราไม่ตอบแต่ทำเสียงฮึดฮัดคล้ายกับไม่พอใจ หมีตัวใหญ่กำลังจะอ้าปากพูดประโยคต่อไป หากแต่เสียงของแอร์โฮสเตสประกาศให้ผู้โดยสารรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย เพราะตอนนี้เครื่องบินกำลังจะขึ้นสู่ท้องฟ้า

เมื่อเครื่องบินลอยลำอยู่บนน่านฟ้าในระดับมาตรฐานของการบิน พลอยพัตราปลดเข็มขัดนิรภัยออก ลุกเดินไปหาแอร์โฮสเตสคนเดิมทันที เธอทนนั่งอยู่ที่เดิม ไปจนถึงเมืองไทยไม่ได้ ท่าทางและสายตาของหมีตัวโตทำให้เธอรู้สึกถึงการคุกคามอย่างรุนแรง

“คุณคะ เรื่องที่นั่งของดิฉันตกลงจะให้ดิฉันไปนั่งที่ไหนคะ?” พลอยพัตราเอ่ยถามแอร์สาวคนเดิมที่คุยเมื่อสักครู่

“ถ้าคุณยังไม่เปลี่ยนความตั้งใจที่จะเปลี่ยนที่นั่ง พอดีมีที่ว่างอยู่ที่หนึ่งและที่เดียวด้วยค่ะ เชิญค่ะ ดิฉันจะพาไป” แอร์สาวยิ้มแล้วเดินนำสาวร่างเล็กไปยังที่นั่งชั้นประหยัดที่อยู่ด้านหลังสุด

“ตรงนี้แหละค่ะ” แอร์สาวเอ่ยบอกพลอยพัตราเมื่อเดินมาถึงที่นั่งที่ใหม่ของผู้โดยสารสาวชาวไทย

พลอยพัตรามองไปยังที่นั่งที่ใหม่ของเธอด้วยสายตากล้ำกลืน ที่นั่งตัวนี้ อยู่ตรงกลางระหว่างร่างของชายต่างชาติสองคน ผู้ชายทางด้านซ้ายเป็นชาย ร่างสูงใหญ่ และอ้วนจึงไม่พอดีกับที่นั่งที่มีขนาดเล็กกว่า ทำให้ช่วงไหล่และลำแขนของเขากินพื้นที่ไปยังที่นั่งข้างๆ สังเกตได้จากชายร่างเล็กที่นั่งต่อจากชายคนดังกล่าว นั่งตัวลีบเอนตัวไปอีกข้างเหมือนคนนั่งไม่ถนัด หากเธอนั่งมีหวังคงมีกิริยาไม่ต่างกับชายร่างเล็กคนนี้แน่นอน

หญิงสาวมองไปยังผู้ชายที่นั่งทางด้านขวามือ เป็นชายหนุ่มอายุน่าจะไม่เกินสามสิบปี สีหน้าและแววตาของเขาที่มองมายังเธอนั้น ร้อนแรงและจาบจ้วงยิ่งกว่าหมีตัวโตคนนั้นเสียอีก แลบลิ้นเลียริมฝีปากเวลาที่มองมายังใบหน้าของเธอ เป็นกิริยาที่น่าขยะแขยงสิ้นดี พอสาวชาวไทยมองมายังเสื้อที่เขาสวมใส่ เธอตัดสินใจทันทีเลยว่าไปนั่งที่เดิมดีกว่า เสื้อที่ชายคนดังกล่าวสวมใส่นั้น สกรีนเป็นรูปผู้หญิงเปลือยกาย เห็นสรีระทุกสัดส่วน หากเธอนั่งตรงนี้ก็ต้องเบี่ยงตัวไปหาชายหนุ่มคนนี้ ซึ่งมันแย่กว่านั่งที่เดิมเสียอีก

“ดิฉันกลับไปนั่งที่เดิมดีกว่าค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

พลอยพัตราเอ่ยขอบคุณและตัดสินใจเดินกลับไปนั่งที่เดิม แอร์โฮสเตสยิ้มสวยแล้วเดินกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง มีเรื่องหนึ่งที่แอร์สาวไม่ได้บอก เรื่องที่ว่านั้นก็คือสาเหตุที่ที่นั่งตรงนี้ว่างเป็นเพราะ เจ้าของที่นั่งเดิมเป็นสตรีวัยยี่สามสิบปีได้ขอเปลี่ยนที่นั่ง เนื่องจากทนอึดอัดกับที่นั่งที่ไม่สบายและสายตาหยาบโลนของผู้ชายที่นั่งข้างๆ ไม่ได้ แอร์สาวเลือกที่จะพาพลอยพัตรามาที่นั่งตรงนี้เพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน

“อ้าว...ไปไหนมาล่ะจ๊ะเพตราจ๋า”

เฟรเดอริคทำเสียงหวานปนยียวน หลังจากที่พลอยพัตรากระแทกตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ใบหน้าของหญิงสาวงอง้ำ หันมามองคนที่พูดตาเขียวปัด นึกในใจว่า

‘นี่เธอต้องทนนั่งตรงนี้ไปจนถึงเมืองไทยจริงๆ หรือ มีหวังสติแตกแน่งานนี้’ มีทางเดียวที่ทำให้เธอไม่รู้ไม่เห็นสายตาของเขา ไม่ได้ยินเสียงของเขาก็คือ เธอต้องนอนหลับและหาอะไรมาปิดหูไว้ ไอพอดคือคำตอบของหญิงสาวตอนนี้ เธอนำหูฟังมาใส่ไว้ในรูหูทั้งซ้ายขวา ก่อนจะเปิดเพลงที่โหลดเก็บเอาไว้ให้ดังที่สุด เพื่อที่เสียงของเขาจะไม่ดังเข้ามาในหู พร้อมกับหลับตาลงหวังลึกๆ ว่าเธอจะหลับในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

เฟรเดอริคเสียหน้าเล็กน้อยที่สาวหุ่นดีสรีระหน้าฟัดไม่มีทีท่าสนใจเขาเหมือนหญิงสาวคนอื่นๆ ที่แทบจะวิ่งเข้ามาซบอก เขาหันไปมองหน้าสาวที่หลับตาพริ้มอย่างเพลิดเพลิน ใบหน้าของเธอยามหลับดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด เขาไล้สายตามองตั้งแต่หน้าผากกลมเกลี้ยงนูน ดวงตายาวรีปิดสนิท จมูกโด่งเรียวสวยและริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อน่าบดจูบ ตอนนี้เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่ ความกระหายอยากจะจูบเรียวปากอิ่มทำให้ปลายลิ้นหนายื่นออกมานอกริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะเลียไปมา มองริมฝีปากสวยตาเป็นมันบ่งบอกถึงอารมณ์พิศวาส เฟรเดอริคแทบจะทนไม่ไหวอยากจะเลื่อนกายไปจูบปากหญิงสาวให้หนำใจ

คนที่แกล้งหลับใจเต้นตุ๊มๆ ต้อมๆ เพราะมีความรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองเธออยู่ ซึ่งสายตาคู่นี้เป็นของใครไปไม่ได้เลยหากไม่ใช่ของหมีตัวโตนิสัยไม่ดีที่นั่งข้างๆ หญิงสาวไม่รู้จะทำอย่างไร จะลืมตาก็ไม่กล้า จะแกล้งหลับต่อไปก็ไม่ไหว ทำไมการเดินทางกลับเมืองไทยของเธอในครั้งนี้มันถึงน่ากลัวอย่างนี้ พลอยพัตราโอดครวญอยู่ในใจ จนในที่สุดเธอก็แกล้งหลับต่อไปไม่ไหว เธอเปิดเปลือกตาแล้วใช้มือดึงหูฟังออก หันมามองหน้าคนที่จ้องเธอตาไม่กะพริบ

“คุณจะจ้องอะไรฉันนักหนา ไม่มีมารยาท” พลอยพัตราต่อว่าชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมองเธอ ก็เธอหลับตาอยู่ไม่ใช่เหรอ หรือว่ามีตาทิพย์”

หนุ่มฝรั่งเศสย้อนถามกวนๆ คนที่ถูกย้อนอยากจะกรี๊ดใส่หูเขาให้แก้วหูแตก อยากจะนำนิ้วไปจิ้มตาเขาให้บอด ให้สมกับการยียวนกวนประสาทของเขา

“คุณนี่มัน...มัน”

สาวชาวไทยถึงกับพูดไม่ออก ด่าไม่เป็นก็ว่าได้ หอบหายใจแรงพยายามจะระงับสติอารมณ์ของตัวเองเอาไว้สุดกำลัง คิดไปในทางที่ดีว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงเมืองไทย และจะไม่เจอชายหนุ่มคนนี้อีกแล้ว แต่กว่าจะถึงนี่สิคือปัญหา คงได้ประสาทเสียหรือไม่ก็เส้นสมองแตกตายก่อนแน่ๆ