ตอนที่ 4 บุรุษผู้นั้น

หลานเอ้อร์หลาง

"ท่านพี่ท่านมองผู้ใดหรือ"

"บุรุษผู้นั้นงดงามยิ่งนักเหมือนข้าเคยเห็นจากที่ใดมาก่อน"

"คนผู้นั้นที่ส่งชุดสีแดงอย่างนั้นหรือ"

"ใช่คนผู้นั้นแหละ"

"เป็นบุคคลที่งดงามเหมือนที่ท่านพี่กล่าวไว้"

"น่าเสียดายที่เป็นบุรุษ ถ้าเป็นสตรีคงมีบุตรชายบุตรสาวให้แก่ข้าได้"

"ท่านพี่คิดไปไกลขนาดนั้นเชียวเขายังไม่รู้จักกันพี่เลยนะอยากแต่งงานกับเขาเสียแล้ว"

"ข้าอยากแต่งงานกับคนคนนี้จริงๆ"

สิ่งที่ข้าพูดออกไปทำให้น้องสาวของข้าหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะแตะบ่าของข้าก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย

"ให้คนผู้นั้นตกหลุมรักท่านคงจะยากหน่อยกระมังเห็นคนผู้นั้นหรือไม่ผู้ที่ตามติดบุรุษคนนั้นอย่างกับเงามองดูก็รู้ว่าเป็นคนรักกัน"

"แล้วถ้าเกิดว่าหนุ่มชุดแดงผู้นั้นยังไม่แต่งงานหรือมีคนรักล่ะข้าคงมีโอกาสสินะ"

"ถ้าท่านชอบข้าจะเป็นแม่สื่อให้เอง"

"เจ้านี้สมกับเป็นน้องสาวของข้าเสียจริงรู้ใจข้ายิ่งนัก"

การท่องเที่ยวยุทธภพก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อข้าได้พบกับคนที่อยู่ในดวงใจข้าจึงพักอาศัยอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้เพื่อที่จะรอคอย บุรุษหนุ่มชุดแดงพรุ่งนี้อีกครั้ง

ผ่านไปเกือบ 7 วันก็ได้พบกันอีกครั้งหนึ่งครั้งนี้มาด้วยชุดสีฟ้าอ่อนเหมาะสมกับใบหน้าอ่อนเยาว์ยิ่งนัก

"คุณชาย"

"พวกท่านมีเรื่องอันใดเหตุใดจึงเรียกข้า"

"แม่นางผู้นี้มาดักรอคอยถามหาท่านตั้งนานข้าก็บอกไปแล้วนะขอรับว่าคุณชายจะมาอีก 7 วันก็ยังคงรอคอยแสดงว่านางคงจะชอบคุณชายมากนะขอรับ"

"ไล่เขาออกไป"

แต่ว่าคุณชาย

"เจ้าไม่เห็นหรือว่าป้ายหยกพกของพวกเขาสลักคำว่าอะไรตระกูลของเราไม่ต้อนรับคนสกุลหลาน ไล่พวกเขาออกไปได้แล้วถ้าข้าไม่ตรวจก็คงไม่รู้สินะว่าพวกเขามาอาศัยอยู่ที่นี่ 7 วันแล้ว"

"คุณชายเหตุใดจึงไล่พวกเราออกไปพวกเราเป็นแขก..."

"คนสกุลหยางไม่ต้อนรับคนสกุลหลานเช่นพวกเจ้าออกไปซะ"

"คนสกุลหยาง"

"เจ้าคงเป็นบุตรชายของท่านแม่ทัพหลานใช่หรือไม่"

"ใช่"

"เช่นนั้นยิ่งต้องรีบออกไปซะก่อนที่มารดาของข้ามาถึงที่นี่ไม่เช่นนั้นจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปหาบิดาและมารดาของเจ้า"

"เหตุใดต้องไร้เยื่อใยถึงเพียงนี้"

"ไปถามบิดามารดาเจ้าเถอะ ถ้าพวกเขายังไม่ออกไปจัดการทุบตีได้เลย"

"ขอบรับคุณชายน้อย"

คนที่ข้าแอบรักเหตุใดจึงใจร้ายเช่นนี้คนตระกูลหยางอย่างนั้นหรือ หรือว่าบุรุษชุดแดงในตอนนั้นที่เคยเป็นภรรยาของท่านพ่อก่อนที่ท่านพ่อจะมีท่านแม่เป็นพี่สะใภ้ที่ท่านอารักและเทิดทูลที่สุด เป็นเช่นนี้นี่เองถึงว่าทำไมถึงรู้ว่าข้าเป็นคนของตระกูลหลานจึงรีบไล่ข้าออกมาความแค้นของสองตระกูลชั่งยากแท้หยั่งถึงยิ่งนัก

"ข้าขอตัวลา"

ข้าเอ่ยก่อนจะขอตัวลาข้าอยากให้ทั้งสองตระกูลปองดองกันเพราะข้าหลงรักตัวของบุรุษผู้นั้นจนหมดใจในตอนนี้

"ท่านพี่"

"ว่าอย่างไร"

"เหตุใดท่านจึงยอมถอยเร็วขนาดนี้"

"พี่รู้ว่าทั้งสองตระกูลมีความขัดแย้งกันพี่ไม่อยากเป็นคนจุดชนวนความแค้นขึ้นแต่พี่ไม่ได้ยอมแพ้ต่อความรักครั้งนี้เด็ดขาด"

"ท่านพี่ท่านจะทำอย่างไร"

"พิสูจใจความดีของข้าจะชนะใจเขาให้ได้"

"ข้าจะช่วยท่านอีกแรง"

"ขอบใจเจ้ามากนะน้องพี่"

"ก็ข้าเป็นน้องของท่านนี้นะ"

(หยางหลีอวิ๋น)

.........

...........

"หยางหลีอวิ๋น"

"ขอรับท่านแม่"

"เป็นอันใดทำหน้าทำตาเช่นนี้เป็นอันใด"

"ท่านแม่"

"เป็นอันใด"

"คนตระกูลหลาน ทำไมท่านแม่ถึงเกลียดคนพวกนั้นมากขนาดนั้นล่ะขอรับ"

"คนเรามีอคติอยู่ในใจข้าเองก็เหมือนกัน ในตอนนั้น คนต่ำต้อยที่ได้มีโอกาสเล่นๆขั้นเป็นถึงแม่ทัพ เป็นตัวข้าที่คอยดูแลได้อยู่ใกล้ชิดยอมเสียสละศักดิ์ศรีของตนเองเพื่อที่แต่งให้กับบุรุษ สัญญารักของตัวข้ากับคนผู้นั้น ตอนแรกดูเหมือนจะมีความหมาย เมื่อตอนนั้นที่แต่งให้แล้วต้องดูแลมารดาของเขาและน้องชายที่กำลังจะเข้าเรียน เพื่อสอบเข้าเป็นบัณฑิต ตอนนั้นเขาก็ไปที่ชายแดนตอนนั้นข้ากำลังตั้งท้องเจ้าอยู่แต่กลับมาคลอดที่บ้าน เพื่อที่จะไม่ให้ใครสงสัย แต่เมื่อผ่านไปหลายปี เขาก็มียังไม่กลับมาแต่ว่าตอนที่เขากลับมามาพร้อมกับสตรีที่กำลังตั้งครรภ์ และเด็กน้อย อีกคนนึงในวัยไล่เลี่ยกันกับเจ้า"

"คนเราเจ็บปวดแล้วเหตุใดจะไม่จำ คนตระกูลหลานไว้ใจไม่ได้เคยฟังนิทาน ในอดีตเป็นตำนานที่เล่าขาน แต่นั่นก็เป็นเพียงนิยายที่เจ้าเคยอ่านแต่ตอนนี้คนตระกูลนี้ทำร้ายจิตใจของข้าที่ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อเขาเช่นนี้แล้วเหตุใดจะไม่มีความแข็งต้องการ"

"ท่านแม่โกรธท่านพ่อมากใช่ไหมขอรับ"

"เขาทำลายความรักความเชื่อใจศักดิ์ศรี และความจงรักภักดีของข้าจนหมดไม่เหลือ อะไรให้ต้องละอายใจกันอีก"

"วันนี้ข้าเจอคนตระกูลหลาน มาที่โรงเตี๊ยมของเราและก็จัดการให้พวกเขาไปแล้ว ท่านแม่อย่าโกรธข้าเลยนะขอรับ"

"ช่างมันเถิดเรื่องราวมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วต่อให้ข้าจะเกลียดพวกมันเหตุใดต้องเอามาลงที่คนรุ่นหลังด้วยแม้ตอนนั้นถ้าจะบอกว่าเห็นคนตระกูลหลานที่ใดจะสังหารที่นั่น แต่ว่าพวกเขาที่ไม่รู้เรื่องอะไรจะให้ทำอย่างไรสั่งหารได้ก็ตายเสียเปล่าเป็นบาปแก่ตนเองอีก"

"ในเมื่อท่านแม่รักพ่อมากเหตุใดไม่แย่งชิงกับคืนมาทั้งแม่ทำไมต้องเสียสละตนเองยอมถอยออกมาล่ะขอรับ"

"แย่งชิงมาแล้วอย่างไรในเมื่อคนไม่ได้รักกันอีกแล้วต่อให้ข้ารักพ่อของเจ้าและพ่อของเจ้าไม่ได้รักข้าแล้วแต่เขาก็ไม่รู้ถึงตัวตนของเจ้าว่าข้ากับเขามีเจ้าเป็นตัวแทนแห่งความรักแต่ตอนนั้นเขาก็คงคิดผิดได้เลือกใครไม่ได้จึงตั้งใจเลือกค่าประกันเวลาในช่วงนั้น"

"ลูกเชื่อว่าท่านแม่จะเจอคนที่รักท่านแม่ด้วยใจจริงนะขอรับ"

"ถ้าจะมาก็คงมาแล้วอยู่คนเดียวก็ไม่ได้ลำบากอะไร ดีเจอีกจะได้อยู่กับเจ้า จะได้ไม่มีผู้ใด มาแย่งความรักของเจ้าอย่างไรล่ะ"

"ท่านแม่รักพ่อถ้าเจอคนที่ถูกใจอยู่คนหนึ่ง บุรุษผู้นั้นงดงามยิ่งนักและดูเป็นสุภาพชนอย่างยิ่ง"

"ขอเพียงไม่ใช่คนตระกูลหลานไม่ยอมให้เจ้าแต่งให้กับคนผู้นั้นแน่นอน"

"ขอบคุณขอรับท่านแม่"

"ก็เจ้าเป็นทายาทที่ข้ารัก เป็นตัวแทนความรักของข้าและพ่อของเจ้า แม่ต้องออกไปฝึกกระบี่ แล้วล่ะ ตัวของเจ้าเองก็ฝึกกระบี่ให้เชียวชาญฝึกการต่อสู้ ให้เก่งกาจจะได้ไม่มีผู้ใดมารังแกเจ้า"

"ลูกทราบแล้วขอรับ"