ตอนที่ 3 พบรัก



หลานหลิงอวี๋

10 ปีต่อมา

ไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะผ่านมาถึง 10 ปีแล้วการระวังตัวในการใช้ชีวิตของข้ากับครอบครัวก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อ 5 ปีก่อนมารดาผู้ป่วยหนักของข้าก็เสียชีวิตไปแล้วจะโศกเศร้าเสียใจแต่ก็ดียินดีที่ท่านได้ปลงจากโลกใบนี้แล้ว บุตรชายของข้าจะบุตรสาวก็เติบโต เป็นบุรุษที่แข็งแกร่งเป็นสตรีที่งดงามในใต้หล้านี้ความงดงามของบุตรสาวข้าก็หาผู้ใดเปรียบเทียบไม่ได้

น้องชายของข้าสอบเข้าเป็นมหาบัณฑิต เป็นขุนนางรับใช้ ราชวงศ์มีความเที่ยงตรงและยิ่งใหญ่ข้าเอง ก็ออกรบและช่วงนี้ก็สึกสงบไม่ได้มีเรื่องราวอันใดเข้ามาเกี่ยวข้อง จึงเป็นเหตุให้ข้าได้ว่างงาน แมวทุกวันจะมีการตรวจตาทหารภายในเมืองหลวงแต่ว่าก็ไม่ได้ออกรบอย่างเช่นการก่อน

"ท่านพ่อ"

"ว่าอย่างไรเอ้อร์หลาง"

*หลานเอ้อร์หลาง เป็นบุตรชายคนโตของตระกูลหลาน เป็นบุรุษที่มีความคิดที่จะเลือกฉลาด และมีความแข็งแกร่งเฉกเช่นเทพแห่งสงคราม

*หลานอิ๋งหรง เป็นบุตรสาวคนเล็กของตระกูลหลานเป็นคนงามที่อยู่เหนือหมู่มวลผกาทั้งหมด เป็นสตรีที่บุรุษต่างหมายปองอยากครอบครอง

"หลายปีมานี้ลูกเฝ้าอยู่แต่ที่นี่ลูกอยากออกท่องเที่ยวตามหาความฝันที่ลูกอยากจะทำ"

"พ่อกลัวแต่ว่าพวกเราจะไม่เห็นหน้าเจ้าอีกเพราะกลัวว่าเจ้าจะได้พบกับคนผู้นั้น วิชากระบี่ของเขามีความแข็งแกร่ง แล้วโหดเหี้ยมพ่อไม่อยากให้เจ้าต้องได้รับอันตราย"

"เรื่องมันผ่านมาหลายปีลูกไม่ได้กลัวเรื่องนั้นอีกต่อไปแล้วแต่สิ่งที่ลูกกลัวก็คือการไม่ได้ออกไปตามหาความฝันของตนเองแม้ว่าลูกจะมีพร้อมทุกอย่างแต่ว่าลูกก็อยากหาสิ่งที่ตนเองชอบมากที่สุดเช่นเดียวกัน"

"ถ้านั่นเป็นความประสงค์ของเจ้าก็ไปเถิดพ่อจะไม่ขัดเศร้าเลยแม้แต่นิด"

"ขอบคุณท่านพ่อที่ไม่ขัดขวางลูก"

"เฝ้าระวังตนให้ดีอย่าได้พบเธอกับคนผู้นั้นอีก"

"ลูกทราบแล้วจะระวังตนให้ดี"

ไม่คาดคิดว่าสักวันข้าจะต้องปล่อยให้ บุตรชายของข้าได้กลางปีกบินออกไปสู่โลกภายนอก ไม่คาดคิดเลยจริงๆ แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อนิสัยนี้ได้สืบทอดประกาศสายเลือดของข้า

"ท่านพี่ท่านจะให้ลูกของเราออกไปจริงๆหรือท่านไม่กลัวว่าลูกของเราจะพบเจอกับคนพูดนั้นหรอกหรือ"

"จะให้ทำอย่างไรความดื้อรั้นของเขาข้าก็ไม่อาจที่จะดึงชุดรั้งตัวของเขาเอาไว้"

"ข้าอยากให้เขามีชีวิตที่มีความสุขอย่าได้เจอคนนั้นอีกเลย"

"ท่านจะกลัวไปทำไมพวกท่านทั้งสองทำผิดบาปต่อพี่สะใภ้ของข้ายังจะกลัวผู้ใดมาทำร้ายพวกท่านได้อีกคนเลือดเย็นเช่นพวกท่านจะกลัวไปทำไม"

"หลานหลิงหง เจ้าปากหนักเกินไปแล้วจะต่อว่าข้าก็ได้แต่เหตุใดต้องต่อว่าพี่สะใภ้แล้วเรียกบุคคลอื่นว่าเป็นพี่สะใภ้เช่นนี้ได้อย่างไร"

"พี่สะใภ้ข้าไม่ใช่คนอื่นแต่เป็นนางต่างหากที่เป็นคนอื่นถ้าไม่รักเธอนางเป็นพี่สะใภ้หรอกนะถ้าท่านอยากรักนางก็อยู่กับนางไปอย่าบังคับให้ข้าเรียกสตรีนางนี้ว่าพี่สะใภ้อีกเลย"

"เจ้าน้องคนนี้!!"

"พอเถิดท่านพี่ข้าผิดเองท่านจะได้โกรธกับน้องชายเลย"

"เป็นข้าที่ผิดเองแม่อาจกระทำผิดได้อีกไม่ด่วนตัดสินใจในตอนนั้นแต่เขาเข้ามาคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้"

ใช่ หากตัวของข้าไม่ด่วนตัดสินใจที่จะแต่งเขาเข้ามาก็คงไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อย่างแน่นอนแล้วแต่เวรแต่กรรมชาตินี้ข้าไม่อาจจะชดเชยให้เจ้าได้ชาติหน้าข้าขอชดเชยให้เจ้าก็แล้วกัน

หลานเอ้อร์หลาง

ข้าเตรียมของที่จะออกท่องเที่ยว เตรียมของเอาไว้อยู่นานก็ไม่คาดคิดว่าน้องสาวของข้าจะเตรียมของด้วยเช่นเดียวกันหลานอิ๋งหรง เป็นน้องสาวที่ข้ารักมากเรามีกันสองพี่น้องท่านพ่อท่านแม่รักพวกเรามากแม้ว่าตั้งแต่เด็กพวกเราจะต้องอยู่ในกรอบเพราะว่าท่านพ่อกลัวว่าคนผู้นั้นจะมาทำร้ายพวกเราสองคนรวมถึงขั้นแม่ด้วยคนผู้นั้นในความทรงจำของข้าสวมชุดสีแดงงดงามปักลายดอกเหมยสีทอง ผมยาวงดงามนั่นยังตราตรึงในใจของข้าแม้ว่าจะผ่านมาหลายปีข้าก็ยังสามารถที่จะวาดภาพของบุรุษผู้นั้นได้เป็นอย่างดี

"หลานอิ๋งหรง เจ้าเองก็จะไปพร้อมกับพี่อย่างนั้นหรือ"

"ตัวของข้าเองก็อยากออกท่องเที่ยวเราก็อายุ 14-15 กันแล้วสมควรที่จะมีโอกาสได้ออกไปท่องเที่ยวข้าเองก็อยากไปฉันพี่ให้ข้าด้วยนะ"

"หากเจ้าไม่กลัวลำบากก็ตามใจแต่เจ้าเถิด"

"เจ้าค่ะ ข้าดีใจเหลือเกินที่ท่านยอมให้ข้าไป"

ข้าออกเดินทางพร้อมกับน้องสาวก่อนจะไปก็ร่ำลาท่านพ่อและท่านแม่แม้กระทั่งท่านอา ผู้ที่ไม่ได้ใยดีอะไรพวกเราเลยแม้แต่น้อยแต่ข้าก็ยังมีความสุขที่ยังมีท่านอาที่เก่งกาจ แม้ว่าท่านอาของข้าจะไม่ชื่นชอบพวกเราทั้งสองคนก็ตามและท่านอาก็ชอบทะเลาะกันกับท่านพ่อแถมยังด่าทอท่านแม่อยู่บ่อยครั้งแต่ท่านแม่ก็บอกเพียงว่าเป็นแม่ที่ผิดเองอยู่เสมอถ้าไม่รู้หรอกนะว่าในอดีตพวกเขามีปัญหาอะไรกัน แต่ข้าก็อยากให้ทุกอย่างมันจบลงและเข้าใจกันดีทั้งสองฝ่าย

การเดินทางไปยังเมืองต่างๆก็ดำเนินต่อไปข้ามาถึงชายแดนแห่งแคว้นหนึ่ง ผู้คนมากมายต่างสัญจรไปมา การค้าขายก็มีมากมายเช่นเดียวกันส่วนมากจะเป็นผู้สูงศักดิ์ขนาดที่นี่เป็นที่ที่ติดชายแดน แต่ก็ยังมีผู้คนมากมายมาทำการค้าขายเช่นนี้

"พวกเราแวะพักกันที่นี่กันเถิด"

"เจ้าค่ะ"

โรงเตี๊ยมไห่ถัง ถ้าได้ข่าวมาว่าโรงเตี๊ยมนี้พนักงานแต่ละคนมีแต่ผู้คนที่งดงามเป็นโรงเตี๊ยมที่ยิ่งใหญ่แต่ราคาย่อมเยาสะอาดสะอ้านและงดงาม ได้ข่าวว่าคนตระกูลหยางเป็นผู้ก่อตั้งที่นี่เป็นจุดพักแรมพักทานอาหารให้แก่ผู้สัญจรไปมาตระกูลที่โด่งดังและมีชื่อเสียงขนาดฮ่องเต้ยังต้องเกรงใจไม่น่าเชื่อว่าข้าจะมีโอกาสเหยียบย่างเข้ามาในที่แห่งนี้

"ว่าอย่างไรคนงามจ้าวสนใจมานั่งร่วมทานอาหารมื้อค่ำกับข้าดีหรือไม่"

"ขอบคุณท่านที่ชวนตัวของข้าไปร่วมทานอาหารแต่ว่าข้ามากับพี่ชายคงไม่สะดวกที่จะเข้าไปทานด้วยขอบคุณที่ชวนเจ้าค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจเหตุใดต้องเกรงใจกันด้วยมาเถิดน้องสาวคนสวย"

"น้องสาวของข้าก็เอ่ยปากบอกพวกเศร้าแล้วว่าไม่สะดวกที่จะไปนั่งด้วยเหตุใดต้องมาบังคับจิตใจสตรีผู้หนึ่งด้วย"

"ค่ะส่วนน้องสาวของเก่าไม่ได้ชวนเจ้าเสียหน่อยปากไปหรือเจ้าอยากมีเรื่อง!"

"ข้าเองก็อยากมีเรื่องเหมือนกันลองดูกันไหมล่ะ!!"

ข้าชักกระบี่ออกมามาจะเข้าไปต่อสู้กับอีกฝ่ายที่มีจำนวนคนมากแต่การกระทำทุกอย่างต้องหยุดลงเมื่อเสียงของคนพูดหนึ่งดังขึ้น

"โรงเตี๊ยมไห่ถัง เป็นสิ่งที่ทุกคนสามารถเข้าหรือออกมาได้แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำร้ายทำลายข้าวของกันที่นี่ หากพวกเจ้ายังอยากอยู่ที่นี่และพักแรมก็จงอยู่ไป ถ้าหากอยู่ไม่ได้ก็ไสหัวไปซะ!!"

"ขออภัยที่พวกเราเสียมารยาท ต่อหน้า นายท่าน7 เช่นนี้"

"เข้าใจแล้วมันก็ดีที่นี่เป็นโรงเตี๊ยมของน้องชาย12 ของข้า หากทำสิ่งใดไม่เหมาะสมอีกถ้าคงปล่อยเอาไว้ไม่ได้จงจำเอาไว้อยากอยู่ที่นี่ต้องอยู่อย่างสงบอย่าหาเรื่องเด็ดขาด"

"ทราบแล้วขอรับนายท่าน 7"

สตรีผู้นี้ หน้าตาคล้ายๆบางคนแต่ข้าจำไม่ได้แล้วว่าเป็นผู้ใดหรือว่าข้าจะคิดมากไปเองดวงหน้างดงามที่มีท่าทีหยิ่งยโสคนผู้นี้ช่างน่ากลัวเหลือเกินแรงกดดันที่อีกฝ่ายมอบให้กับทุกคนทำเอาร่างกายแข็งค้างไม่กล้าออกขยับเขยื้อนออกไปไหนก่อนที่สายตาของข้าจะปะทะเข้ากับสายตากลมโตของอีกคนที่เดินตามหลังมา

"ท่านน้า7รอข้าด้วย"

"หยางหลีอวิ๋นถ้าหากเจ้าชักช้าน้าคงจะไปก่อนแล้ว"

"ท่านน้าต้องรอข้าด้วยนะขอรับแฮะๆ"

เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ข้ารู้สึกตราตรึงในรอยยิ้มของคนผู้นั้นผู้นี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับข้าหรือว่านี่จะเป็นพรหมลิขิตสวรรค์ประทานให้แก่ข้าข้าจะจงจำเอาไว้ว่าชื่อของเขามีชื่อว่าอะไร

หยางหลีอวิ๋น

เจ้าช่างงดงามเหลือเกิน