4. บาดเจ็บ

หนานอิงเมื่อกลับมาถึงจวน ก็ไม่พูดไม่จาอะไร เข้าห้องนอนไปทันที #

"คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ"

เหมยหลิงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง 

" ข้าไม่เป็นอะไรพี่ไปนอนเถอะ ข้าก็จะนอนแล้ว "

หนานอิงเอยบอกกับเหมยหลิงเมื่อล้มตัวลงนอนก็พลันนึกถึงรอยจูบของหนุ่มรูปงาม 

"นอนได้แล้วหนานอิง ทำไมจะต้องนึกถึงเขาด้วย"

หนานอิงบอกกับตัวเอง ไม่นานก็ผล่อยหลับไป 

ก่อนถึงวันแต่งงาน 2 วัน

"ท่านแม่ทัพจะออกไปล่าสัตว์กับองค์ชายจริงๆหรือขอรับ อีก 2 วันท่านก็ต้องเข้าพิธีแต่งงานแล้วนะขอรับ "

"ข้าก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นปัญหาตรงไหนเลยเฟ่ยหยาง"

 หลานหลิงเอ่ยกับคนสนิทตน เมื่อถึงป่าสำหรับล่าสัตว์ ทุกคนก็ขี่ม้าออกล่าสัตว์ทันที องค์ชายและหลานหลิงไปด้วยกัน การล่าสัตว์เป็นไปด้วยความสนุกจนกระทั้งมีกลุ่มลอบสังหารปรากฏตัว 

" สังหารองค์ชายให้ได้"

 หัวหน้ากลุ่มลอบสังหารเอ่ยกับลูกน้องของตน แม่ทัพหลานหลิงต่อสู้กับคนร้ายจนบาดเจ็บพลาดท่าตกน้ำไป

" ท่านแม่ทัพ "

เฟ่ยหยางร้องเรียกนายของตน แต่ก็ต้องหันกลับมาเพื่อปกป้ององค์ชาย ไม่นานกองทหารและเหล่าองครักษ์ก็ตามมาช่วย คนร้ายจึงได้หนีไป ทหารและทุกคนออกตามหาท่านแม่ทัพแต่กะแสน้ำไหลแรง จึงคาดว่าน่าจะไหลไปไกลแล้ว  แต่เฟ่ยหยางก็ยังคงออกตามหาอยู่เช่นนั้น 

หนานอิงและเหมยหลิงที่ออกมาหาสมุนไพรสำหรับปรุงยา ก็ได้แวะพักที่ข้างลำธาร 

"วันนี้อากาศดีจังเลยค่ะคุณหนู พรุ่งนี้เราก็ออกมาแบบนี้ไม่ได้แล้วนะคะ "

"นั้นสินะ แต่งงานแล้วก็คงถูกขังให้อยู่แต่ในจวนแน่ๆ"

หนานอิงและเหมยหลิงที่กำลังจะกลับก็หันไปพบกับร่างของคนที่นอนหงายอยู่ 

" คุณหนูเจ้าค่ะ เหมือนจะมีคนบาดเจ็บเจ้าค่ะ "

"เราไปดูกันเถอะพี่เหมยหลิงเผื่อเขายังไม่ตาย "

เมื่อหนานอิงเข้าไปใกล้ๆ จึงพบว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามที่พบในงานโคมไฟ  

"ถูกแทงค่ะคุณหนู "

"ยังมีลมหายใจอยู่พี่เหมยหลิงช่วยพยุงเขากลับไปที่กระท่อมกันเถอะ"

 ทั้งสองจึงพยุงชายหนุ่มกลับไปที่กระท่อมร้าง 

" ข้าจะทำแผลให้เขา พี่ไปหารถม้ามาเถอะเราจะได้พาเขากลับเข้าไปในเมือง พี่เหมยหลิงระวังตัวด้วยนะ "

"เจ้าค่ะคุณหนู "

หนานอิงกำลังถอดเสื้อที่เปียกออก หลานหลิงก็ลืมตาขึ้นมาพอดี 

" เจ้ากำลังจะทำอะไร "

" ข้ากำลังจะทำแผลให้ท่าน เจ็บสักหน่อยแต่ใส่ยาแล้วก็จะรู้สึกดีขึ้น "

 หลานหลิงมองหญิงสาวด้วยความสับสนและดีใจ 

"ข้าไม่คิดว่าจะได้เจอเจ้าอีก "

"ข้าก็ไม่คิดว่าจะเจอท่านได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ "

 หนานอิงโรยยาบนแผลด้านขวาของอกแกร่ง แล้วจึงใช้ปากเป่าเบาๆ เพื่อไม่ให้แสบร้อนเมื่อยาถูกโรยลงบนแผลสด 

 ฟู่ๆๆ 

หลานหลิงเฝ้ามองปากอวบอิ่มน่าจูบนั้นอยู่นาน จนคนที่ถูกมองหน้าแดง 

" แก้มของเจ้าแดง เจ้าเขินอายข้าอย่างนั้นหรือ "

 หลานหลิงใช้มือเชยคางหญิงสาวหมายจะบดจูบอีกครั้ง 

" อย่าเจ้าค่ะ ข้ากำลังจะแต่งงาน "

 หนานอิงทำแผลเสร็จก็ลุกขึ้นยืนและออกไปรอเหมยหลิงด้านนอก 

" นางบอกนางกำลังจะแต่งงานเช่นนั้นหรือ ทำไมข้าถึงได้รู้สึกพอใจหญิงที่กำลังจะแต่งงาน "

 ไม่นานรถม้าก็มาถึง 

" ข้าน้อยจะไปส่งคุณชายที่เรือน คุณชายบอกมาเถอะว่าเรือนของคุณชายอยู่ที่ใด "

 หนานอิงเอ่ยบอกกับแม่ทัพ 

"ไปส่งข้าที่จวนแม่ทัพหลานหลิง "

หนานอิงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกหวูบไหว หันไปมองหน้ากันกับเหมยหลิง 

" คุณหนูหรือท่านนี้คือท่านแม่ทัพหลานหลิงเจ้าคะ"

เหมยหลิงกระซิบกับคุณหนูของตน 

" ท่านคือ ท่านแม่ทัพหลานหลิงใช่หรือไม่เจ้าคะ"

 หลานหลิงเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว 

"ข้าคือแม่ทัพหลานหลิง เจ้าไม่รู้จักข้าเช่นนั้นหรือ "

"เจ้าค่ะข้าน้อยไม่รู้จักท่าน ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยจะไปส่งท่านที่จวนนะเจ้าคะ "

หนานอิงหันไปพยักหน้ากับ เหมยหลิง และพาแม่ทัพขึ้นรถม้ากลับจวน เมื่อมาถึงจวนแล้วก็ได้พบเจอกับองค์ชายและเหล่าองครักษ์ที่กำลังจะออกตามหาอีกครั้ง  เมื่อทั้ง 3 ลงจากรถม้า 

"แม่นางท่านมากับหลานหลิงได้เช่นไร "

 องค์ชายเอ่ยถามหนานอิง 

" พวกท่านรู้จักกันด้วยหรือ "

 หลานหลิงเอ่ยถามคนทั้ง 2 

"นางคือคนที่ช่วยชีวิตข้าเป็นคนดูดพิษออกให้ข้า "

องค์ชายเอ่ยกับแม่ทัพอย่างเป็นต่อ  

"นางก็เพิ่งช่วยชีวิตหม่อมฉันและเป่าแผลที่อกให้หม่อมฉันเช่นกัน "

เหมยหลิงที่เห็นทั้ง 2 หนุ่มต่างก็กำลังโออวดว่าคุณหนูตนนั้นใส่ใจเพียงใดก็นึกขำ ทำให้ถูกหนานอิงหยิกเบาๆที่ต้นแขน

" ท่านแม่ทัพถึงจวนแล้วข้าน้อยขอตัวก่อนนะเจ้าคะ "

"เดี๋ยวสิเจ้าจะรีบไปไหนกันเข้าไปดื่มน้ำชาก่อนแล้วค่อยกลับ ให้ข้าตอบแทนเจ้าสักเล็กน้อยก็ยังดี "

หลานหลิงเอ่ยบอกพร้อมกับมือหนาที่เกาะกุมแขนเล็กไว้ หนานอิงมองตามมือหนาจึงทำให้หลานหลิงปล่อยมือออกอย่างเสียดาย 

"นั่นสิข้าเองก็ยังไม่ได้ตอบแทนเจ้าเลย เจ้าก็แวะเข้าไปดื่มชาที่เรือนแม่ทัพก่อนข้าเองก็จะได้ตอบแทนเจ้าเช่นกัน "

 องค์ชายเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นการดีที่จะได้ทำความรู้จักกับคนตรงหน้า

"หนานอิงเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"

หมอหลวงที่ถูกตามตัวมาหลังจากที่ทราบว่าแม่ทัพถูกทำร้าย และกำลังจะเดินทางไปพร้อมกับกลุ่มของเฟ่ยหยางเพื่อตามหาแม่ทัพเพื่อจะได้รักษาได้ทัน 

" ท่านพ่อลูกออกไปเก็บสมุนไพร จึงได้พบเจอกับท่านแม่ทัพที่บาดเจ็บโดยบังเอิญเจ้าค่ะ "

" เป็นเจ้าที่ช่วยท่านแม่ทัพกลับมา "

 หมอหลวงเอ่ยกับบุตรสาวตน 

" เจ้าค่ะนายท่านเป็นคุณหนูที่ช่วยท่านแม่ทัพ และเรากำลังจะกลับเรือนกันแล้วเจ้าค่ะ "

 หลานหลิงและองค์ ชาย ต่างก็ แปลกใจที่หญิง สาว ตรงหน้าคือบุตรีหมอหลวง"

 นางคือคนที่ข้าจะต้องแต่งงานด้วย  ใช่หรือไม่ท่านหมอหลวง "

"ใช่ขอรับท่านแม่ทัพ นางคือบุตรีคนโตของข้าน้อยนามหนานอิง "

 หมอหลวงเอ่ยบอกกับแม่ทัพหลานหลิง 

"ข้าน้อยหนานอิงคาระวะองค์ชายและท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ "

" ดี ดีถ้าเช่นนั้นก็ให้นางอยู่ดูแลข้าเพราะข้ายังรู้สึกเจ็บแผลอยู่คงไม่เป็นเรื่องยากเพราะอีก 2 วันนางก็จะแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินของข้าแล้ว "

"เออ มันจะดูไม่งามนะขอรับ"

"จะมีอะไรไม่งามอีก อีก 2วันนางก็เป็นฮูหยินของข้าแล้ว"

หลานหลิงยังคงยืนยันที่จะให้หนานอิงอยู่ที่นี่กับตน  เพราะหากปล่อยไว้อาจจะถูกโขมยไปเป็นแน่ ​​​