5. พอใจ

หลานหลิงที่ยืนกรานที่จะให้หนานอิงอยู่ที่จวนของตนให้ได้ก็ไม่สำเร็จ เพราะหนานอิงไม่ยอมที่จะอยู่ หากแต่ก็ได้รับปากว่าจะมาตรวจบาดแผลจนกว่าจะย้ายมาอยู่ที่จวนแม่ทัพ 

" ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็เข้าไปทำแผลให้ข้าก่อนเจ้ากลับก็แล้วกัน"

 หมอหลวงจึงได้เอ่ยให้บุตรสาวตนเข้าไปทำแผลตนจะรออยู่ด้านนอก 

" นางเป็นบุตรีของท่านจริงๆหรือหมอหลวง "

"พะยะค่ะองค์ชาย "

 องค์ชายหลงจื่อหน้าเศร้าทันที  พลางคิดในใจ 

" ทำไมข้าถึงเจอเจ้าช้าไปทำไมไม่เจอเจ้าให้เร็วกว่านี้ "

ด้านในห้องของแม่ทัพ 

" เฟ่ยหยางเจ้าออกไปก่อน "

 เมื่อคนสนิทออกไปแล้วหลานหลิงก็ถอดชุดออกเหลือเพียงกางเกงที่สวมอยู่ เผยให้เห็นมัดกล้ามที่น่ามอง ชวนหลงไหล หนานอิงที่เห็นเช่นนั้นก็หันหลังทันที 

" ถ้าเจ้าหันหลังเช่นนั้นจะทำแผลให้พี่ได้ยังไง "

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร หลานหลิงก็เปลี่ยนสรรพนามตนทันที มือหนาจึงเอื้อมมือมาสอดเข้าที่เอวเล็กทันที 

" อ่ะ ท่านแม่ทัพปล่อยเถอะเจ้าค่ะ "

"ข้าไม่ปล่อย และข้าก็จะทำมากกว่ากอดเจ้า "

  หลานหลิงจับคนตัวเล็กหันมาหาตน แล้วจึงใช้มือรั้งท้ายทอยขึ้นมารับจูบ

" จ้วบๆๆ อื้มมม "

 เสียงจูบและเสียงครางในลำคออย่างพึงพอใจ ปากหนาบดขยี้ปากอวบอิ่มจนพอใจ น้ำหวานที่ไหลตรงมุมปากยิ่งเพิ่มความซ่านให้กับคนตัวโต 

" ปากของเจ้าหวานเหลือเกิน   อ๊าา"

มือแกร่งลูบวนใต้เสื้อผ้า แล้วจึงหยุดอยู่ที่ดอกบัวงาม หลานหลิงสอดมือเข้าไปใต้เสื้อหญิงสาว สะกิดดอกบัวงาม 

" อ่ะ อื้ออ ท่านแม่ทัพ อ่ะ อื้ออ "

 เสียงของเจ้าชั่งยั่วยวนข้าเหลือเกิน หลานหลิงกดจูบอีกครั้งพร้อมกับสอดลิ้นร้อนเข้าไปขวานหาน้ำหวาน คนในอ้อมกอดอ่อนแรงไปแล้ว ในขณะที่กำลังมัวเมาอยู่นั้น 

" หนานอิงถึงเวลาต้องกลับแล้ว ออกมาได้แล้ว "

หมอหลวงที่เอ่ยเสียงดังเพื่อเรียกลูกสาวตนให้กลับเพราะเกรงจะตกเป็นคำติฉินนินทาของชาวเมือง 

" เจ้าค่ะ ท่านพ่อข้าไปเดียวนี้ "

 หนานอิงที่ตอนนี้ปากบวมเพราะอีกฝ่ายบดจูบอย่างหนักก็อายแก้มแดงไปแล้ว 

" คืนนี้พี่จะไปหาเจ้า"

"จะไปทำไมเจ้าค่ะ ท่านยังบาดเจ็บอยู่ พักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ    พี่เหมยหลิงนอนกับข้าทุกคืน "

 หนานอิงกลัวว่าหลานหลิงจะไปหาตนจริงๆจึงได้โกหกไป 

" ท่านแม่ทัพพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะกลับแล้ว"

 หนานอิงเดินออกมาจากห้องแม่ทัพ 

" พ่อคิดว่าเจ้าจะใจอ่อนอยู่ที่นี่เสียแล้ว "

"ไม่หรอกเจ้าค่ะท่านพ่อข้ารู้ดี เรากลับกันเถอะท่านพ่อ"

หลานหลิงที่มองตามอย่างนึกเสียดาย

" อีก 2 วันเจ้าจะเป็นของพี่ "

 คิดพรางยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว

หนานอิงเมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็อดนึกถึงรอยจูบจากคนตัวโตที่จู่โจมตนไม่ได้ 

" ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้นะ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน"

 หนานอิงเฝ้าคิดหาคำตอบอยู่นานแต่ก็คิดไม่ออก จนกระทั่งหลับไป 

อีกฝั่งที่ตำหนักองค์ชาย 

"ตกลงนางคือบุตรีของหมอหลวงอย่างนั้นหรือ หึ นางต้องแต่งงานกับหลานหลิงในอีก 2 วันนี้แล้ว ข้าจะทำอะไรได้  ทำไมข้าถึงเจอเจ้าช้าไป  "

 องค์ชายหลงจื่อตัดพ้อโชคชะตาที่ไม่อาจสมหวังกับนางในดวงใจ องค์ชายได้แต่ทอดถอนใจ 

เช้าวันนี้ที่จวนหมอหลวง ก็ดูวุ่นวายเพื่อเตรียมข้าวของในงานแต่ง 

" คุณหนูพรุ่งนี้แล้วสินะคะ รู้สึกยังไงบ้างคะคุณหนู "

"พี่จะให้ข้ารู้สึกยังไง "

"ก็ตื่นเต้นน่ะสิคะ พรุ่งนี้ต้องแต่งงานแล้วก็เข้าหอนะเจ้าคะ"

 เหมยหลิงเอ่ยแซวหนานอิง 

" พี่เหมยหลิงพูดอะไรของพี่ "

"ไม่เห็นต้องอายเลยค่ะ คุณหนูมันเป็นเรื่องปกติที่คู่แต่งงานเขาทำกัน "

หนานอิงมองพี่เลี้ยงของตนแล้วก็ยิ้ม 

" พี่หนานอิงถ้าพี่แต่งงานแล้วข้าจะไปเยี่ยมท่านที่จวนได้หรือไม่ "

ชิงชิงเอ่ยถามพี่สาวต่างมารดา แม้จะไม่ถูกกันแต่ก็ต้องหาวิธีที่จะได้ใกล้ชิดกับแม่ทัพ เพราะเมื่อได้เห็นหน้าตาอันหล่อเหลาองอาจของแม่ทัพก็ทำให้ชิงชิงนั้นถูกใจเป็นอย่างมาก หากได้เป็นฮูหยินรองก็คงดี 

" พี่คงต้องขออนุญาตท่านแม่ทัพก่อน พี่คงตัดสินใจไม่ได้ แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องยากที่เจ้าจะไปเยี่ยมพี่ "

 หนานอิงเอ่ยบอกกับชิงชิงอย่างจริงใจ 

จวนแม่ทัพ 

" ท่านแม่ทัพ อารมณ์ดีจังเลยนะขอรับ สงสัยพราะจะได้แต่งงานกับคุณหนูหนานอิงแน่ๆ ใครกันนะที่ไม่เคยจะสนใจสตรี แต่มาตอนนี้กลับเฝ้ารอวันแต่งจนนอนไม่หลับ "

"เฟ่ยหยางข้าจะให้เจ้าไปล้างคอกม้าพรุ่งนี้ไม่ต้องเข้างานแต่งข้า ดีไหม "

"ไม่ดีขอรับ " 

เฟ่ยหยางเอ่ยพร้อมกับยิ้มแห้ง 

" ข้าก็คิดนะว่าทำไมข้าถึงใส่ใจนางขนาดนี้ เป็นเพราะรูปโฉมของนาง หรือเป็นเพราะนางรอบรู้และเก่งวรยุทธ ทุกๆสิ่งล้วนอยู่ในตัวนาง ข้ารู้สึกว่าข้าโชคดีที่ได้นางเป็นฮูหยิน "

 หลานหลิงเอ่ยกับเฟ่ยหยางแล้วต่างก็แยกย้ายกันไปนอน 

วันแต่งงาน จวนแม่ทัพบ่าวในจวนต่างวิ่งวุ่นจัดโต๊ะต้อนรับแขกเรื่อที่มาร่วมแสดงความยินดี 

" เตรียมน้ำชาหรือยัง จัดเตรียมให้เรียบร้อย สุราเหล่าเจ้าเตรียมหรือยัง "

"ท่านพ่อบ้านเฉิน ท่านใจเย็นๆก่อนเถอะ ยังพอมีเวลา ไม่ต้องรีบร้อน "

เฟ่ยหยางเอ่ยกับพ่อบ้านเพราะเห็นท่าทางที่ดูกังวล 

" ท่านจะไม่ให้ข้าร้อนรนได้ยังไง นานแค่ไหนที่จวนนี้ไม่มีงานมงคล  ข้าคิดว่าจะต้องตายไปโดยที่ไม่ได้เห็นท่านแม่ทัพแต่งงานเสียแล้ว "

 พ่อบ้านเอ่ยกับเฟ่ยหยาง

" นั้นสินะ ข้าก็คิดว่าจะไม่เห็นท่านแม่ทัพได้แต่งงานเสียแล้ว แต่พอได้แต่งก็ได้แต่งกับหญิงงามดั่งเทพธิดาบนสวรรค์"

"ท่านเคยเห็นคุณหนูหนานอิงแล้วหรือ ข้าได้ยินจากบ่าววันที่ท่านแม่ทัพได้รับบาดเจ็บว่าคุณหนูงดงามมาก"

"ไม่ผิดงดงามมาก "

 ทั้ง 2 พูดคุยกันไม่นานก็เริ่มมีแขกเข้ามาแสดงความยินดีส่วนมากเป็นตระกูลมี่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง  และเหล่าขุนนางก็เริ่ม  ถยอยกันมายินดีกับเจ้าบ่าว หลานหลิงที่ออกมาจากห้องก็ออกมายืนเด่นเป็นสง่ากลางจวนเพื่อตอนรับแขกที่มาร่วมยินดี หลานหลิงที่อยู่ในชุดสีแดงทั้งตัว ปักลายหงส์สีทองที่แขนเสื้อ  ผมถูกเกล้าขึ้นมีที่คลอบผม และปิ่นสีทองปักไว้ ทำให้ดูหล่อเหล่าขึ้นไปอีกด้วยใบหน้าที่ครบเครื่อง หญิงนางใดได้เห็นก็เป็นต้องหลงไหล 

" ท่านแม่ทัพอีกไม่นานก็ถึงเวลาไปรับเจ้าสาวแล้วขอรับ"

พ่อบ้านเอ่ยกับนายของตน 

"เตรียมม้าให้ข้าแล้วใช่ไหม "

"ขอรับท่านแม่ทัพ "

 เฟ่ยหยางเอ่ยและมองดูนายของตนที่ยิ้มไม่หุบ