ดวงใจแม่ทัพ

แม่ทัพหลานหลิงวัย 27ผู้ซึ่งออกรบทุกครา ชนะทุกคราเก่งทั้งบุ๋นและบู๋ เป็นบุรุษหนุ่มรูปงามหากแต่เย็นชาต่ออิสตรี แต่ก็เป็นเพียงบุรุษหนุ่มธรรมดาที่ยังมีความเป็นบุรุษอยู่ในตัวตน 

 "อ๊าา ท่านแม่ทัพแรงไปแล้วเจ้าค่ะ อ๊ะ พั่บๆๆ ปึกๆๆ ส่วบๆๆ" 

เสียงกระแทกที่ดังสนั่นห้อง แม้หญิงสาวจะร้องว่าเจ็บเพียงใดแม่ทัพก็ไม่ยอมหยุด ยังคงแทรกมักกรเข้าออกด้วยแรงกระแทกถี่ๆ

 " เจ้าบอกเองว่ารับข้าไว้ แล้วตอนนี้เจ้าจะบอกว่าไม่ไหวข้าก็ไม่หยุดหรอก อ๊าาา  ซี๊ดด  พั่บๆๆ "

เสียงกระแทกอันหยาบโล้นดังขึ้นต่อเนื่อง 

" ข้าไม่ไหวแล้วท่านแม่ทัพ ข้าไม่ไหวแล้ว อ๊าาา # ถ้าข้าไม่อิ่มอย่าคิดว่าเจ้าจะได้นอน "

หลานหลิง กระแทกอยู่เช่นนั้นจวบจนหญิงสาวสลบไป 

"พวกเจ้าเอากลับไปส่งที่หอนางโลมจ่ายเงินให้นางอย่างเหมาะสม "

 ​​​​​​หลานหลิงออกคำสั่งกับทหารรับใช้ 

" ท่านแม่ทัพสลบอีกแล้วหรือขอรับ "

 เฟ่ยหยางคนสนิทของแม่ทัพเอ่ยกับผู้เป็นนายตน 

 " หึ ข้าเอาไม่กี่ทีก็สลบไปแล้ว "

"มีใครบ้างที่ไม่สลบ เมื่อมาเจอท่านแม่ทัพขอรับ ข้าเห็นสลบทุกราย ทำไมท่านแม่ทัพถึงไม่อ่อนโยนกับพวกนางบ้างขอรับ"

     " ก็แค่ที่ระบาย " 

หลานหลิง เอยบอกกับคนสนิท เฟ่ยหยางส่ายหน้าให้กับผู้เป็นนาย แม่ทัพหลานหลิงผู้ไม่เคยจะแยแสความรู้สึกของสตรีใด 

" เสร็จศึกแล้วอีก 2 วันก็ออกเดินทางกลับเมืองหลวงกันได้แล้ว "

"ขอรับท่านแม่ทัพ "

 ​​​​​หลานหลิงเอ่ยกับคนสนิทเสร็จแล้ว ก็เข้านอนทันที  

เมืองหลวงแคว้นต้าลี่ กองทหารของแม่ทัพหลานหลิงเดินทางมาถึงเมืองหลวง มีองค์ชาย 3 ออกมาต้อนรับ เนื่องด้วยทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน             

 " เจ้ามาถึงแล้วยินดีกับชัยชนะของเจ้า " 

"ไม่เห็นจะต้องเสียเวลาออกมาต้อนรับหม่อมฉันเลย "

"ข้าออกมาต้อนรับสหายข้า จะเป็นไรไปข้ารอร่ำสุรากับเจ้ามานานแล้ว วันนี้เจ้ากลับมาไม่เมาไม่เลิก " 

องค์ชายและแม่ทัพกลับไปยังจวนของแม่ทัพเพื่อดื่มฉลองชัยชนะร่วมกัน 

" นี่พวกเจ้าเห็นท่านแม่ทัพหรือไม่ ดูสง่างามน่าเกรงขามยิ่งนัก "

"นั่นสิช่างเป็นบุรุษหนุ่มรูปงามเหลือเกิน "

"ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพมิสนใจสตรี  จนป่านนี้ก็ยังไม่มีฮูหยินหรืออนุเลยสักคน "

 เสียงซุบซิบของเหล่าชาวเมืองดังขึ้นตามหลัง

" พวกเจ้าไปพักผ่อนตามสบายเถอะ ข้าจะดื่มกับองค์ชาย" 

หลานหลิงเอ่ยบอกกับบ่าวรับใช้ของตน

 " ข้าได้ยินเสด็จพ่อรับสั่งกับเหล่าขุนนางว่าจะประทานสมรสให้กับเจ้า "

 องค์ชายหลงจื่อ เอ่ยกับสหายตน 

" ท่านว่ายังไงนะจะประทานสมรสให้หม่อมฉันหรือ หม่อมฉันไม่ได้อยากมีฮูหยิน "

  " ข้ารู้แต่หากเป็นราชโองการจะขัดได้ยังไง " 

หลานหลิงได้แต่ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไร  

"แล้วท่านรู้หรือไม่ว่าบุตรีบ้านใดกันที่จะประทานสมรสให้กับหม่อมฉัน "

 " เห็นว่าเป็นบุตรีของหมอหลวง แต่นางก็ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงตอนนี้หรอกนะ เห็นว่าอีก 3 วันก็จะเดินทางมาถึง นางถูกส่งให้ไปอยู่บนเขากับท่านลุงของนางตั้งแต่ 10 ขวบ ยังไม่เคยมีผู้ใดได้เห็นหน้านาง "

 องค์ชายบอกกับแม่ทัพ

"แล้วถ้านางมาไม่ได้ล่ะ "

" เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงเจ้าจะสังหารนางอย่างนั้นหรือ นางเป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ "

 องค์ชายเตือนสติหลานหลิง 

" หม่อมฉันไม่ได้โหดร้ายกับผู้หญิงขนาดนั้นหรอกแต่ถ้าหากนางโดนจับไปนางก็ไม่คู่ควรที่จะมาเป็นฮูหยินของหม่อมฉัน" 

 "นี่เจ้าหมายถึงจะจับนางขังไว้ "

หลานหลิงไม่ตอบอะไรแล้วก็รินเหล้าดื่มต่อ 

เมือเมืองเล็กๆก่อนถึงเมืองหลวง

" พี่เหมยหลิงเราพักกันที่นี่สักคืนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ"

"ได้พี่จะไปถามเถ้าแก่ว่ามีห้องว่างหรือไม่ "

 หนานอิงบุตรีคนโตของหมอหลวงกำลังเดินทางกลับเมืองหลวงเพื่อไปเข้าพิธีแต่งงานในอีก 10 วันข้างหน้า 

" คุณหนูมีห้องว่างแล้วค่ะ เราไปที่ห้องพักกันเถอะ"

 หนานอิงที่สังเกตเห็น ว่ามีคนกำลังเฝ้ามองอยู่ ก็ระวังตัวเพิ่มขึ้น

 "คุณหนูดื่มชาสักหน่อยนะเจ้าค่ะ "

" พี่เหมยหลิงในชาอาจมียา ระวังตัวด้วย มีใครมาจุดกำยานในห้อง พี่จุดหรือเปล่า "

" พี่เข้าห้องมาพร้อมกับคุณหนูเจ้าค่ะ "

 ทั้งสองมองตากัน   แล้วจึงดับกำยาน

" คืนนี้พี่จะเฝ้ายามเอง คุณหนูพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ "

"ถ้างั้นข้าจะตื่นมาผลัดเวรกับพี่ "

 เมื่อคุยกันเสร็จหนานอิงก็เข้านอน เหมยหลิงนั่งเฝ้ายามที่ข้างเตียง ในดึกคืนนั้น ก็มีกลุ่มชายชุดดำ เข้ามาจะจับตัวหญิงสาวทั้งสอง จึงเกิดการต่อสู้ขึ้น หนานอิงและเหมยหลิงต่อสู้กับคนชุดดำไม่นานก็หนีหายไปหมด   

 " ท่านหัวหน้านั่นเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ 2 คนเท่านั้น เหตุใดถึงต่อสู้เก่งกาจถึงเพียงนี้ หนำซ้ำเราจุดกำยานยาสลบแล้ว แต่ทำไมพวกนางยังตื่นมาต่อสู้กับเราได้อีก คนที่ว่าจ้างไม่เห็นบอกกับพวกเราว่านางมีวรยุทธเช่นนี้ "

" นั่นสิดีที่พวกเราหนีออกมาได้ "

" งานไม่สำเร็จเราจะทำยังไงดี "

"ไม่เกี่ยวกับเราแล้ว ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง พวกเราก็แยกย้ายกันเถอะ " 

กลุ่มชายชุดดำก็ได้แยกย้ายกันไปเมื่อทำงานไม่สำเร็จ 

" คุณหนูท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าเจ้าคะ "

 เหมยหลิงเอ่ยถามผู้เป็นนาย

 "ข้าไม่เป็นไรแล้วพี่ล่ะบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า "

"ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ "

"ถ้างั้นพี่ก็พักผ่อนเถอะมันคงไม่กลับมากันอีกแล้วแหละ ข้าจะเฝ้ายามเอง"

"คุณหนูนอนต่อเถอะเจ้าค่ะพี่เฝ้ายามได้ "

"ข้านอนไม่หลับแล้วพี่ไปนอนเถอะ"

"ถ้าเช่นนั้นพี่จะนอนสักหน่อยมีอะไรก็เรียกพี่นะเจ้าค่ะคุณหนู " 

หนานอิงมองเหมยหลิงที่หลับไปแล้ว

 " ใครกันนะที่อยากทำร้ายเรา ทั้งๆที่เราก็เพิ่งมาเมืองหลวงแท้ๆ หรือเป็นเพียงแค่พวกโจรที่ต้องการจะปล้นคนต่างเมือง "

 หนานอิงนั่งคิดถึง เรื่องที่เกิดขึ้น หากแต่โชคดีที่ทั้งสองฝึกวรยุทธต่อสู้มาจากท่านลุงลี่จึงไม่เป็นเรื่องยากที่จะต่อสู้กับคนร้ายและปกป้องตัวเอง การที่ถูกส่งไปอยู่บนเขาสำหรับหนานอิงแล้วเป็นเรื่องที่ดีมากกว่าที่จะอยู่ในจวน เป็นเพียงแค่คุณหนูเย็บปักถักร้อยไปวันๆ 

เมื่อถึงเช้าของอีกวันทั้งสองก็ออกเดินทางอีกครั้งจวบจนมาถึงเมืองหลวง 

" คุณหนูเรามาถึงเมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะ " 

ทั้งสองลงจากม้า 

"เราเดินเลี่ยงออกนอกตลาดกันเถอะ ผู้คนมากเกินไป "

"ค่ะคุณหนู "

 เมื่อเดินเลี่ยงออกจากตลาด ก็ได้เจอกับขบวนรถม้า

"พวกเจ้าไม่เห็นเหรอว่ามีขบวนรถม้าขององค์ชายกำลังเลื่อนผ่าน เหตุใดยังขวางทางอยู่อีก "