2. ลอบสังหาร

หนานอิงได้ยินว่าเป็นขบวนเสด็จขององค์ชายจึงได้หลบทาง "

" มีอะไรกันหรือกู่ไห่ "

 องค์ชายเอยถามองครักษ์ตน

 "มีสตรี 2 นางขวางขบวนรถม้าพยะค่ะ "

 องค์ชายหลงจื่อเปิดม่านออกมาดู จึงเห็นสตรีสวมหมวกปิดบังใบหน้า จึงไม่ได้คิดอะไรจึงสั่งให้ทหารเดินทางต่อ แต่จู่ๆก็มีกลุ่มคนยิงธนูมาทำให้มีทหารที่ติดตามมาบาดเจ็บและล้มตาย 

" อารักขาองค์ชาย "

หนานอิงที่เห็นเหตุการณ์ก็เข้าไปช่วยเหลือ ต่อสู้กับกลุ่มที่ลอบสังหารองค์ชาย  ในขณะที่ทุกคนกำลังต่อสู้ก็ได้มีคนร้ายยิงธนูปักไปที่แขนขององค์ชาย เมื่อกลุ่มลอบสังหารเห็นว่าองค์ชายถูกยิงด้วยธนูก็รีบหนีหายไป 

" องค์ชายทรงได้รับบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้างพะยะค่ะ# แผลแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก อึ้ก "

องค์ชายตอบออกไปแต่เพียงไม่นานก็กระอักเลือด      

 "ลูกธนูมีพิษ "

 หนานอิงเอยบอกกับองครักษ์ขององค์ชาย 

 " เจ้าเป็นพวกเดียวกับมันสินะ "

 กู่ไห่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด 

" ถ้าไม่รีบรักษาองค์ชายของเจ้าไม่รอดแน่ พากลับขึ้นไปบนรถม้า ข้าจะรักษาองค์ชายเอง "

"ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าจะรักษาองค์ชายได้ "

กู่ไห่ยังคงไม่เชื่อใจ

"ถ้าเจ้ายังดื้อดึงองค์ชายของเจ้าไม่รอดแน่ คุณหนูของข้าสามารถรักษาองค์ชายของเจ้าได้แต่หากเจ้ายังชักช้าอยู่ต่อให้เป็นหมอเทวดาก็ช่วยไม่ได้ "

กู่ไห่จึงได้นำองค์ชายขึ้นไปบนรถม้าภายในรถม้า หนานอิงถอดหมวกที่ปิดบังใบหน้าออกแล้วจึงดึงธนูที่ปักแขนออก 

" ทนเจ็บหน่อยนะเพคะ "

 หนานอิงที่กำลังถอดเสื้อขององค์ชายออก ก็ไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าคนที่ถูกพิษกำลังมองด้วยความพึงพอใจเพียงใด  เมื่อปลดเสื้อออกแล้วก็ก้มลงดูดพิษที่แขนออก จึงใส่ยาถอนพิษที่ปรุงขึ้นมาเอง  พร้อมทั้งให้ยากินแก่องค์ชาย เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าอาการดีขึ้น จึงได้ขอตัวกลับบ้านของตน 

"เจ้าเป็นใครกันชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าบอกข้าหน่อยได้ไหม "

หนานอิงส่งยิ้มแก่องค์ชาย 

" หม่อมฉันไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีกเพคะ องค์ชายทายาและทานยาที่หม่อมฉันให้ไว้อย่างสม่ำเสมอนะเพคะอีกไม่นานก็จะดีขึ้น หม่อมฉันทูลลาเพคะ"

 องค์ชายหลงจื่อทำได้เพียงมองตามหลังสตรีที่ตนพึงใจ แต่ก็มิอาจจะทำอะไรได้เพราะยังคงอ่อนล้าเพราะยาพิษที่ได้รับ 

"เราไปกันเถอะพี่เหมยหลิง ป่านนี้ท่านพ่อคงรอแย่แล้ว # เจ้าค่ะคุณหนู " 

ภายในตำหนักองค์ชายหลงจื่อ 

" ลูกแม่เจ้าเป็นเช่นไรบ้างได้ยินว่าเจ้าถูกพิษ "

 สนมกุ้ยเฟยเอ่ยถามลูกชายตน       

"ลูกไม่เป็นอะไรเสด็จแม่พิษก็ถูกถอนแล้ว "

" ดีจังโชคดีจังเลยลูกแม่ "

"พะยะค่ะหม่อมชั้นโชคดี ที่ได้เจอกับนาง "

 พระสนมแปลกใจที่เห็นลูกชายของตนเอ่ยถึงสตรี 

" เจ้าหมายถึงใครกัน "

" องค์ชายหมายถึงหญิงงามที่ช่วยถอนพิษให้องค์ชายพะยะค่ะ "

 กู่ไห่รายงานต่อพระสนม 

" หญิงสาวเช่นนั้นหรือแล้วยังถอนพิษให้เจ้าอีก เป็นลูกเต้าเหล่าใครกัน "

 หม่อมฉันก็อยากรู้เหมือนกันพะยะค่ะเสด็จแม่"

 หลงจื่อเฝ้าคิดถึงหญิงสาวที่ช่วยดูดพิษให้กับตน

 " ไม่เคยคิดว่าในเมืองหลวงจะมีหญิงงามถึงเพียงนี้ทำไมข้าไม่เคยพบเจ้า เจ้าเป็นใครกันนะ"

"นายท่าน นายท่านขอรับคุณหนูกลับมาแล้วขอรับ"

 พ่อบ้านจวนหมอหลวง วิ่งเข้ามาบอกกับหมอหลวง 

"มาแล้วหรือหนานอิงลูกพ่อ ลำบากเจ้าที่ต้องเดินทางมากันลำพัง พ่อขอโทษที่ไม่ได้ส่งรถม้าไปรับเจ้า "

 หมอหลวงเอ่ยกับบุตรี               

" ข้าไม่เป็นไรท่านพ่อ  ท่านพ่อสบายดีหรือไม่ "

" สบายดีลูก พ่อสบายดี เจ้าเดินทางมาเหนื่อยๆไปพักผ่อนเถอะ แล้วตอนค่ำออกมากินอาหารกันขอบใจเจ้าเหมยหลิงที่ดูแลบุตรีข้าอย่างดี "

"เป็นหน้าที่ของข้านายท่าน "

 เมื่อทั้ง 2  กลับห้องไปพักผ่อนแล้วฮูหยินรองจวนหมอหลวง ก็ออกมาพร้อมบุญสาวตน 

"ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนกลับมาแล้วหรือเจ้าคะท่านพี่ พอรู้ว่าจะได้แต่งงานกับแม่ทัพก็รีบกลับมา "

"หากเจ้ายังคงพูดเรื่องนี้ไม่หยุด ข้าจะตัดเบี้ยของเจ้า "

"ท่านพี่ท่านทำอย่างนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ "

 ฮูหยินแสดงท่าทีที่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

 "ท่านแม่ข้าว่าเราอย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย ปล่อยให้ผ่านไปก่อนสักระยะแล้วเราค่อยจัดการ "

"แม่จะไม่ยอมให้เจ้าน้อยหน้าหนานอิงเป็นอันขาด"

ฮูหยินเอ่ยกับบุตรสาวของตน 

ในตำหนักขององค์ชายหลงจื่อ 

" หม่อมฉันได้ยินว่าท่านโดนลอบทำร้าย และยังโดนธนูพิษ" 

 หลานหลิงเอ่ยถามองค์ชาย 

"ใช่แต่ดีขึ้นมากแล้ว "

"เป็นเพราะองค์ชายได้ยาดีกระมังพะยะค่ะ "

กู่ไห่เอ่ยหยอกล้อองค์ชาย 

" เจ้าหมายความว่ายังไงกู่ไห่ มียาดีอะไรเช่นนั้นหรือ"

หลานหลิงเอ่ยถามเพราะอยากรู้

  "ก็สตรีที่ถอนพิษให้กับองค์ชายงามราวกับเทพธิดานะสิขอรับท่านแม่ทัพ "

" หากเจ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเจ้าเป็นใบ้หรอกนะกู่ไห่ หรือเจ้าอยากถูกโบย "

"โอ๊ย ไม่นะพะยะค่ะ"

 กู่ไห่ร้องบอกด้วยความตกใจ

 " หม่อมฉันชักอยากจะเห็นหน้าเทพธิดาของท่านแล้วสิ"

หลานหลิงเอ่ยกับองค์ชาย

 "งามจริงๆนะขอรับท่านแม่ทัพงามยิ่งกว่าเทพธิดาเสียอีก ตอนที่นางถอดหมวกออกข้าน้อยยังคิดว่าเป็นเทพธิดาที่ลงมาจากสวรรค์เสียอีก "

"จะมีหญิงงามถึงเพียงนั้นเชียวหรือ "

หลานหลิงไม่อยากจะเชื่อนัก หญิงงามที่ว่าก็คงไม่ต่างจากคุณหนูตระกูลทั่วไปที่เห็นเยอะแยะในเมือง จะมีหญิงงามที่ให้เปรียบดังเทพธิดาสักกี่คน สำหรับหลานหลิงแล้วสตรีก็เหมือนๆกัน 

"ท่านแม่ทัพนางไม่เพียงแต่รูปโฉมงดงามหากแต่นางยังมี วรยุทธตอนที่องค์ชายถูกลอบสังหารนางก็เป็นหนึ่งที่ช่วยต่อสู้กับกลุ่มลอบสังหารและช่วยถอนพิษให้กับองค์ชายขอรับ "

"แล้วเจ้าไม่คิดว่าอาจจะเป็นพวกเดียวกันเช่นนั้นหรือ" 

หลานหลิงเอ่ยขึ้น  

" ทีแรกข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันแต่พอมาถึงตอนนี้ข้าก็แน่ใจแล้วว่านางไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง เอาล่ะมัวแต่พูดเรื่องของข้าอีก 5 วันเจ้าก็ต้องแต่งงานแล้วสินะ "

 เมื่อองค์ชายเอยเช่นนั้นจึงทำให้หลานหลิงนึกขึ้นมาได้ว่าคนที่ตนจ้างนั้นทำงานไม่สำเร็จ จึงทำให้จะต้องแต่งงานในอีก 5 วันข้างหน้า