3.พบเจอ

หนานอิงที่อยู่ในชุดสีฟ้าอ่อน ปล่อยผมยาวมัดครึ่งหัวมีเครื่องประดับที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม กำลังจะออกไปเดินเที่ยวที่งานโคมไฟ และหน้ากาก 

"คุณหนูเสร็จหรือยังเจ้าคะ "

 หนานอิงเดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม 

"  ไม่ต้องรีบก็ได้พี่เหมยหลิงยังไม่มืดเลย โคมไฟเขามักจะปล่อยในตอนค่ำคืนไม่ใช่หรือ พี่ "

"แหมเราก็ออกไปดูผู้คนในตอนกลางวันบ้างก็ดีนะเจ้าคะพี่ไม่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้มานานมากแล้ว "

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันเถอะรถม้าคงพร้อมแล้ว "

ทั้งสองก็ออกจากจวนขึ้นรถม้า เมื่อมาถึงงาน ต่างก็มีเหล่าบุตรีขุนนางและเหล่าคุณชายพร้อมด้วยองค์ชายและผู้ติดตามทั้งหลายหากแต่คนธรรมดาก็มิอาจจะล่วงล้ำเข้าไปได้ หนานอิงไม่อยากให้ใครรู้ว่าตนเองเป็นบุตรสาวของใคร จึงมิได้กล้ำกลายไปในเขตหวงห้ามนั้น

" เราเดินกันอยู่ด้านนอกนี้แหละไม่ต้องเข้าไปด้านในหรอก "

"เจ้าค่ะคุณหนู "

 หนานอิงและเหมยหลิงที่ใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าตั้งแต่เข้างานมา ยืนมองโคมไฟที่ถูกประดับอยู่ด้านบน มีหลากหลายสีจึงไม่ทันระวัง เด็กที่กำลังวิ่งซุกซนชนจนทำให้เกือบล้ม แต่ก็มีแขนแกร่งช้อนกอดเอาไว้ก่อนที่จะล้มลงไป 

" ระวังหน่อยแม่นาง "

 หน้ากากที่ปกปิดใบหน้าหนานอิงหลุดออก ทั้งสองสบตากัน เหมือนถูกมนต์สะกด

"ขอบคุณ คุณชายเจ้าค่ะ"

หนานอิงเอ่ยบอกกับหลานหลิง 

"คุณหนูหน้ากากหลุดแล้วเจ้าค่ะ "

 หนานอิงรีบหยิบหน้ากากในมือเหมยหลิงมาใส่ทันที 

"ข้าน้อยขอตัวเจ้าค่ะคุณชาย ไปเถอะพี่ เหมยหลิง "

"ค่ะคุณหนู "

 หญิงสาวทั้งสองเดินจากไปแล้วแต่แม่ทัพหลานหลิงยังคงจดจ่ออยู่กับความงามที่ได้พบ 

"ท่านแม่ทัพนางไปแล้วขอรับ จะตามหรือไม่ขอรับ "

" จะต้องตามทำไมก็เป็นเพียงอิสตรีที่มีรูปโฉมงดงามเพียงเท่านั้น หาได้สำคัญกับข้าไม่ "

"ถ้าเช่นนั้นเราก็ไปหาองค์ชายกันเถอะขอรับ "

 หลานหลิงและเฟ่ยหยางเดินออกไปหาองค์ชาย ถึงแม้จะบอกว่าเป็นเพียงสตรีที่รูปโฉมงดงามไม่จำเป็นต้องสนใจ แต่หลานหลิงก็ยังคงหันไปมองเพียงเพราะคิดว่าจะพบเจออีกครั้ง

" ​​​​พวกเจ้ามากันแล้วหรือมาๆมานั่งดื่มกับข้า อีกสักพักเขาก็จะจุดพลุไฟกันแล้ว "

 องค์ชายเรียกแม่ทัพเพื่อเข้าไปดื่มด้วยกัน

" พวกเจ้ามัวทำอะไรอยู่พึ่งมาเอาป่านนี้ "

"พอดีท่านแม่ทัพเจอกับเทพธิดาบนโลกมนุษย์น่ะขอรับ"

 เฟ่ยหยางเอ่ยแซวผู้เป็นนายที่ปากแข็งทำเป็นไม่สนใจหญิงสาว  

" เฟ่ยหยางข้าจะให้เจ้าไปล้างคอกม้าดีหรือไม่ "

"  ไม่ๆไม่ดีขอรับท่านแม่ทัพ "

 องค์ชายที่ได้ยินเช่นนั้นก็ทำให้แปลกใจ 

" หญิงสาวที่งามราวเทพธิดา จะมีสักกี่คนกันนะ หรือจะเป็นคนเดียวกันกับที่ช่วยข้าไว้ "

 ในขณะที่ทั้งหมดกำลังพูดคุยกันอยู่

พลุไฟก็ถูกจุดขึ้น ในอีกด้านหนึ่งบนหลังคา หนานอิงและเหมยหลิงที่เหาะขึ้นมาบนหลังคาเพื่อรอดูพลุ 

"สวยจังเลยค่ะคุณหนู ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เห็นพลุไฟอีกครั้ง "

"นั่นสินะเราสองคนอยู่บนเขาไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้มานานมากแล้ว "

 หนานอิงดื่มเหล้าพลางชื่นชมพลุไฟอย่างสำราญ 

"วันนี้ไม่เมาไม่เลิกนะคะคุณหนู "

"ตกลงไม่เมาไม่เลิก "

 หนานอิงตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่มีความสุข 

"แต่งงานแล้วคุณหนูก็คงออกมาทำแบบนี้ไม่ได้แล้ววันนี้ก็เต็มที่ไปเลยนะเจ้าคะคุณหนู "

"นั่นสินะอีกไม่นานข้าก็ต้องแต่งงานแล้ว แต่ข้าก็ยังเป็นข้าพี่เหมยหลิง ????"

 หนานอิงพูดเสร็จก็หันมายิ้มท่าทีกวนเล็กน้อย 

เมื่อพลุไฟจบลงทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับ 

"ท่านจะให้ข้าไปส่งหรือไม่ "

 หลานหลิงเอ่ยถามองค์ชาย

"ไม่เป็นไรมีเหล่าองค์รักษ์ติดตามมาหลายนาย พวกเจ้าก็กลับกันเถอะ "

"ส่งเสด็จองค์ชายพะยะค่ะ"

เมื่อองค์ชายจากไปแล้ว หลานหลิง ก็มุ่งตรงกลับบ้าน ในขณะที่กำลังเดินกลับอยู่นั้น ก็มีไหสุรากลิ้งตกจากหลังคา ลงมาตรงหน้า จึงทำให้หลานหลิงแหงนขึ้นไปดู 

" ท่านรับข้าหน่อย "

 เสียงของเหมยหลิงที่กำลังกระโดดลงมาจากหลังคาพร้อมกับคุณหนูของตน กำลังจะเสียหลักเพราะเมานั้นเอง

" โอ้ย ทำไมท่านไม่รับข้าเสียหน่อย ข้าเจ็บไปหมดแล้ว"

เหมยหลิง กล่าวโทษต่อเฟ่ยหยางที่อยู่ใกล้แต่ไม่ยอมรับตน ส่วนหนานอิงนั้นตกอยู่ในอ้อมกอดของหลานหลิงไปแล้ว 

" เป็นหญิงสาวเหตุใดจึงดื่มเหล้าเมาถึงเพียงนี้ "

 หลานหลิงเอ่ยกับหญิงสาว แต่สายตาก็จดจองคนตรงหน้าไม่หยุด 

" ท่านเป็นใครกันทำไมจึงรูปงามถึงเพียงนี้ น่าเสียดายถ้าว่าที่เจ้าบ่าวของข้ารูปงามเช่นท่านก็คงดี "

 หนานอิงที่พูดขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วเรียวเล็กเกลี่ยลงบนปากหนาได้รูปของอีกฝ่าย หลานหลิงที่เห็นเช่นนั้นก็เกิดความรู้สึกอยากจูบคนตรงหน้าขึ้นมาปากเล็กอวบอิ่มรูปกระจับ 

"ปากอวบอิ่มของเจ้าหากถูกข้าจูบจะเป็นเช่นไรนะ"

 หลานหลิงคิดในใจเพียงเท่านั้นก็กดปากหนาลงบนปากเล็กแล้วขบเม้มเบาๆทันที คนตัวเล็กตกใจจึงพลักคนตัวโตออก 

" คุณหนูคุณหนูไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะ "

 เหมยหลิงเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ชักมีดที่พกติดตัวมาทันที เฟ่ยหยางจึงเข้ามาขวางจึงได้ต่อสู้กัน

"พอเถอะพี่เหมยหลิงเรากลับกันเถอะ"

หลานหลิงที่เห็นดั้งนั้นจึง จับแขนของหนานอิงไว้ 

" บ้านเจ้าอยู่ที่ใดดึกดื่นค่ำคืนเช่นนี้อันตรายข้าจะไปส่ง "

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะขอบคุณคุณชายที่เมตตาข้ากับพี่สาวกลับกันเองได้ "

 หนานอิงที่ตอนนี้รู้สึกหายเมาแล้วจึงได้จูงมือพี่เลี้ยงเดินออกไปอย่างเร็ว หลานหลิงที่มองตามหลังก็เกิดรอยยิ้มและใช้มือแตะที่ริมฝีปากตน 

"ทานแม่ทัพถูกใจหรือขอรับข้าไม่เคยเห็นท่านแม่ทัพจะสนใจสตรีใดและวันนี้ท่านแม่ทัพจูบหญิงสาวเป็นครั้งแรกนะขอรับ"

 เฟ่ยหยางเอ่ยเช่นนี้ก็เป็นเพราะ หลานหลิงแม้จะใช้บริการของหญิงนางโลมเมื่อมีความต้องการ แต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะ  เล้าโล้มคู่นอนของตน เรื่องนี้ผู้ติดตามคนสนิทอย่างเฟ่ยหยางรู้ดี 

"นั่นสิทำไมข้าถึงอยากจูบนาง  ช่างเถอะเรากลับกันเถอะ"

"ท่านแม่ทัพจะไม่สืบดูสักหน่อยหรือขอรับ "

"สืบดูแล้วจะมีประโยชน์อะไรในเมื่ออีกไม่กี่วันข้าก็ต้องแต่งงานแล้ว เจ้าคิดว่าจะมีหญิงงามที่ใดกันจะยอมมาเป็นอนุของข้าดูท่าแล้วนางก็เป็นบุตรีของตระกูลใหญ่ คงไม่ใช่บุตรสาวของชาวบ้านธรรมดา "

"นั่นสินะขอรับ "

​​

#ฝากติดตามอ่านผลงานด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ 

​​