บทที่ 4

“บ่าวคิดว่านางคงจะมาช่วงพลบค่ำเจ้าค่ะ” อาเซิงเอ่ยขึ้น

“ถ้านางมาเจ้าเงียบปากไว้ไม่ต้องไปต่อปากต่อคำกับนาง”

ทำไมคุณหนูของนางถึงยอมให้พวกมันรังแกนะ

“แต่ว่าคุณหนู”

“อาเซิงหมากัดเจ้า เจ้าจะกัดตอบหรือ” ที่นางค่อยพร่ำบอกอาเซิงไม่ให้ทะเลากับเสี่ยวอิงฮวาตลอดเพราะไม่อยากมีเรื่องไม่อยากสร้างปัญหาการใช้ชีวิตที่นี่ช่างลำบากมากพอแล้ว

“เจ้าค่ะ” สองนายบ่าวกำลังจะกินข้าวแต่ทว่าตะเกียบอยู่ในมือของอาเซิงร่วงลง

“คุณหนูดูนั่นเจ้าค่ะ” ดวงตาอาเซิงแทบถลนออกมา

หญิงสาวกำลังจะกินข้าวหันไปมองหน้าประตู

“ไอ้หยา!” นางอุทานอย่างตกใจตะเกียบในมือก็ร่วงหล่น

เขาเป็นบ้ารึกระไรมิใส่กางเกงดีนะที่เสื้อยาว

“พี่สาวเป็นอะไร” ชายหนุ่มเดินโทงๆมาหานาง

อาเซิงรีบเอามือปิดตาทันที “เจ้า…ไปใส่กางเกงบัดเดียวนี้” ก่อนที่นางจะออกมานางวางเสื้อผ้าใหม่ให้เขาครบ

ตายๆๆๆ เจ้าบ้านี่! เจ้าบ้านี่ต้องทำให้นางต้องเป็นตากุ้งยิ่งแน่!

“พี่สาวไปใส่ให้ข้าหน่อย” เขาเข่ยาแขนนาง

เสิ่นเยว่เล่อถอนหายใจ

“อาเซิงไปใส่ให้เขา” นางหันไปสั่งสาวใช้ที่เอามือปิดตา

“ไม่เอาข้าจะให้พี่สาวใส่ให้” เขาส่ายหน้าอย่างแรง

“แต่…”

“คุณหนูไปเถิดเจ้าค่ะ” อาเซิงทนไม่ไหว

“ตามข้ามา” นางเดินนำหน้าพาเขาเข้าไปในห้อง

ชายหนุ่มเดินตามพี่สาวคนดีเข้ามาในห้องของเขา หญิงสาวมองกางเกงที่เตียงนอน “เจ้าใส่เองมิได้หรือ”

“พี่สาวข้าใส่ไม่เป็น”

เขาจะทำให้นางเป็นบ้าตายอยู่แล้ว

ชายหนุ่มยืนตรงหน้านาง “พี่สาวไม่รีบใส่กางเกงให้ข้าล่ะ ข้าหิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว” หญิงสาวใจเต้นแรงราวกับกลองตีรัวๆ

นางหยิบกางเกงสีขาวสายตามองไปที่ข้างล่างมันชี้ออกมาภายใต้ชายเสื้อ หญิงสาวนั่งลงตรงหน้าเขา ชายหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่พี่สาวคนดีคอยปรนนิบัติเขา

“เสร็จแล้ว” ในที่สุดเขาก็สวมกางเกงเสียทีทำเอาหัวใจหญิงสาวแทบวายตาย…

ภายในห้องครัวทั้งสามคนนั่งกินอาหารดูเหมือนว่ามีแต่ชายหนุ่มเท่านั้นที่เจริญอาหารส่วนอาเซิงกลืนไม่ค่อยลงเสิ่นเยว่เล่อก็มิค่อยหิว นางจึงมองเสี่ยวฉานอานกินข้าวอย่างอร่อย

“กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นทำให้ทั้งสามหันไปมองผู้มาเยือน เสี่ยวอิงฮวานำเงินไม่กี่อีแปะ มาให้พวกนางแต่ทว่าเดินเข้าไปในห้องไม่มีใครอยู่จึงเดินเข้ามาในครัวไม่นึกเลยว่าจะเจอบุรุษแปลกหน้านั่งอยู่ด้วย

“เจ้าหยุดร้องเสี่ยวอิงฮวา” เสิ่นเยว่เล่อบอกสตรีบ้าราวดับโดนผีเข้า

“เจ้าเอาใครเข้ามาในหมู่บ้าน” เสี่ยวอิงฮวาได้สติจึงเอ่ยถาม

“ข้าเห็นเขาน่าสงสารไม่มีที่ไป” นางบอกกับเสี่ยวอิงฮวา

“ทำงานแลกข้าวแลกน้ำยังจะให้บุรุษมาพักอาศัยด้วย เจ้ามันแค่คุณหนูไม่มีอำนาจใดๆ ยังจะนำคนแปลกหน้าเข้ามาอาศัยในหมู่บ้านข้าอีก” เสี่ยวอิงฮวามองบุรุษผู้นั้นอย่างรังเกียจ

เพียะ! อาเซิงทนไม่ไหวลุกขึ้นตบหน้าเสียวอิงฮวา

เสิ่นเยว่เล่อไม่คิดว่าสาวใช้จะกล้าทำแบบนี้เพื่อนาง

“นังบ่าวสุนัขกล้าตบข้า” เสี่ยวอิงฮวาถูกตบที่ใบหน้าเจ็บอย่างแรง

“เอ่อ ใช่ข้ากล้าตบหน้าบ่าวเช่นเจ้า เจ้ามันก็บ่าวเหมือนกัน คุณหนูข้าเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนราชครู ใช้ให้เจ้าด่าดูหมิ่นนางได้หรือ นางก็เป็นนายอีกคนแต่ดูเจ้าปฏิบัติกับนางสิ ราวกับคนใช้” อาเซิงโมโหสุดขีดตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมา อาเซิงกับเสิ่นเยว่เล่อใช้ชีวิตไม่ต่างจากสาวใช้ ถึงแม่เสิ่นเยว่เล่อจะเป็นนายพวกเขาแต่พวกเขาไม่ปฏิบัติกับนางอย่างนั้น

หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านท่าราชครูเสิ่นสร้างไว้

“อาเซิง” เสิ่นเยว่เล่อมองสาวใช้ทำเพื่อตน

ส่วนเสี่ยวอานฉานนั่งมองเหตุการณ์เงียบๆ

“เจ้าและคุณหนูของเจ้าต้องโดนทำโทษ” เสี่ยวอิงฮวาชี้นิ้วสั่นระริกแล้วสะบัดแขนเสื้อเดินออกไป

อาเซิงคุกเข่าลงต่อหน้าคุณหนูของนาง

“บ่าวขอโทษ” กล่าวจบอาเซิงโขกศีรษะให้ผู้เป็นนายทันที

“เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว” สองนายบ่าวร้องไห้กอดกัน

“พี่สาวอย่าร้องไห้เลยนะ” เขาสงสารพี่สาวคนดีไม่อยากจะให้นางร้องไห้หรือเสียใจ สตรีวิปลาสผู้นั้นเขามาต่อว่าพี่สาวเขา แต่พี่สาวเขาไม่สู้มีแต่พี่อาเซิงสู้แทนพี่สาว ช่างน่าสงสารเหลือเกิน

“พวกนั้นต้องนำหัวหน้าหมู่บ้านมาที่เรือนเราแน่” เสิ่นเยว่เล่อเอ่ยอย่างวิตก

จริงดั่งคาดที่นางกล่าวไว้ไม่เกินหนึ่งก้านธูปหัวหน้าหมู่บ้านและลู่ฮูหยินได้นำคนมาที่เรือนของนาง พวกเขาเดินเข้ามาภายในห้อง

“คุณหนูเสิ่นเจ้ากล้ามาที่นำบุรุษเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้หนำซ้ำยังทำร้ายบุตรสาวของข้าด้วย” หัวหน้าหมู่กวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่เห็นบุรุษพวกนางคงจะเอาไปซ่อนไว้แน่ๆ

“หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าเป็นคุณหนูเสิ่นแห่งจวนราชครู แต่บุตรสาวท่านดูถูกข้าก็สมควรโดนตบแล้ว ส่วนบุรุษผู้นั้นข้าแค่ช่วยเหลือเขาแค่นั้นเอง” เสิ่นเยว่เล่อไม่อยากอ่อนแอนางจึงต้องเข้าข้างสาวใช้

“เจ้า…”

“คุณหนูใหญ่ของข้า ให้พวกท่านดูถูกได้หรือ” อาเซิงเอ่ยเสริมขึ้น

“ท่านพ่อดูพวกมันสิ” เสี่ยวอิงฮวามองอย่างเคียดแค้น

“คุณหนูเสิ่นท่านอยู่ที่นี่มาสามปีกินข้าวพวกเรา ท่านยังต้องเอาบุรุษมาซุบเลี้ยงอีกหรือ” ลู่ฮูหยินเอ่ยขึ้น

มุมปากของเสิ่นเยว่เล่อยกยิ้มทันที เสี่ยวอิงฮวาต้องไปฟ้องคนพวกนี้ว่านางเลี้ยงบุรุษ

“ข้าแค่ช่วยเหลือเขาข้าผิดตรงไหน อีกอย่างข้าก็ทำงานแลกข้าวแลกเงินไม่ได้ขอพวกเจ้ากินฟรีเสียหน่อย”