บทที่ 3

นางป้อนข้าวเขาทีละคำ ชายหนุ่มก็อ้าปากกินอย่างเอร็ดอร่อย เม็ดข้าวติดที่มุมปากเขานางก็เช็ดออก หญิงสาวมองใบหน้าขาวหล่อ จริงสิเขายังไม่มีชื่อเลย คนปัญญาอ่อนเช่นเขาจำชื่อตนเองก็ไม่ได้

“ในเมื่อเจ้าจำชื่อไม่ได้ข้าจะตั้งให้เจ้าเอง” หญิงสาวเอ่ยแบบยิ้ม

บุรุษปัญญาอ่อนยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน

“เจ้าชื่อเสี่ยวอานฉานแล้วกัน ที่แปลว่าปลอดภัย” อานฉานแปลว่าปลอดภัยในเมื่อเขามีชีวิตรอดมา ชื่อนี้เหมาะสมกับเขาแล้ว

“เสี่ยว อาน ฉาน” บุรุษปัญญาอ่อนเอ่ยชื่อตนอย่างเชื่องช้า

“เอาล่ะเสี่ยวอานฉานเด็กดี เจ้าเล่นอยู่ในห้องนี้นะ” นางจะได้ไปเย็บผ้าอีกห้องกับอาเซิง

“ไม่เอา ข้าจะไปกับพี่สาว” เสี่ยวอานฉานงอแงเขากอดนางไม่ปล่อย

“เอาล่ะ ไปกับข้าก็ได้แต่เจ้าต้องเงียบๆ อย่าส่งเสียงดังนะ” หญิงสาวมองทรงผมที่สยายยาวของเขา นางจึงรวบผมแล้วมัดขึ้นให้เขา แบบนี้ค่อยดูได้หน่อย

“ตามข้ามา”

เสี่ยวอานฉานกระโดดลงจากเตียงตามร่างงามออกไป…

อาเซิงปักผ้าไปแต่ทว่าสายตาสาวใช้มองบุรุษปัญญาอ่อนนั่งไม่ไกลจากพวกนาง เขากำลังเล่นตุ๊กตาผ้าที่คุณหนูของนางนำมาจากจวน เสิ่นเยว่เล่อเหลือบมองเขาอย่างเวทนา ลูกผู้ดีมีสกุลกลับต้องมาเป็นปัญญาอ่อน

“เจ้าเห็นเขาแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง” นางเอ่ยถามสาวใช้

“สงสารเจ้าค่ะ เขาไม่แตกต่างจากคุณชายใหญ่เลย” คุณชายใหญ่คือเสิ่นอี้หวายน้องชายของเสิ่นเยว่เล่อที่เป็นปัญญาอ่อน

“ใช่ ถ้าตั้งชื่อให้เขาว่าเสี่ยวอานฉาน แปลว่าปลอดภัย”

“คุณหนูแล้วพวกเราจะต้องดูแลเขานานแค่ไหนเจ้าคะ” อาเซิงคิดว่าถ้าดูแลเขาตลอดชีวิตคงไม่ได้แน่

“ข้าเชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาต้องหาย”

ในใจอาเซิงก็นึกสงสารทั้งตัวนางและผู้เป็นนายชีวิตรันทดมากพอแล้วยังช่วยเหลือคนแปลกหน้า ยังต้องเป็นภาระให้พวกนางอีก

เสี่ยวอานฉานเล่นตุ๊กตาผ้าอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจสตรีทั้งสองคนมองเขาอย่างเวทนา หัวสมองชายหนุ่มว่างเปล่าดุจเมฆ…

เสี่ยวอานฉานร้อนอยากจะอาบน้ำเหลือเกิน จึงให้พี่สาวคนดีของเขาอาบน้ำให้ เสิ่นเยว่เล่อปวดกบาลกับเขาเหลือเกิน นางจะบอกเขาอย่างไรแต่จะทำไงได้ เขาเป็นปัญญาอ่อนไปแล้ว

หญิงสาวจึงสั่งสาวใช้นำน้ำอุ่นเทในอ่างไม้เตรียมให้เขา แต่ทว่าชายหนุ่มถอดเสื้อไม่เป็นจึงต้องร้องให้เสิ่นเยว่เล่อช่วย

“พี่สาวถอดเสื้อให้ข้าด้วย” ชายหนุ่มตะโกนขึ้น

หญิงสาวจำต้องเดินเข้ามาในห้องน้ำ เหลือบมองชายหนุ่มยืนข้างอ่างไม้ไม่มีท่าทีว่าจะลงไปเสียที

“เสี่ยวฉานอานทำไมไม่ลงอ่างล่ะ” ใบหน้าหญิงสาวนั้นหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

“ข้าอยากให้พี่สาวถอดเสื้อผ้าให้” น้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมยิ้มโชว์ฟันขาวทุกซี่ รอยยิ้มจะทำให้นางละลายราวกับเทียนไข

“ก็ได้” นางจึงถอดแต่เสื้อตัวนอกให้เขาแล้ววางไว้ที่ราวแขวน

“ลงได้ อ่างได้แล้ว” สายตานางมองไปที่แผ่นอกหนาใหญ่หญิงสาวถึงกับกลืนน้ำลายใบหน้าแดงซ่าน

“พี่สาวไม่สบายหรือ” ถึงแม้เขาจะเป็นปัญญาอ่อนแต่เมื่อเห็นนางหน้าแดง เขาคิดว่านางคงไม่สบายกระมัง

“เอาล่ะข้าจะไปช่วยอาเซิงทำอาหารเจ้าอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยเรียกข้า” นางไม่อยากอยู่นานจึงรีบเดินออกจากห้องอาบน้ำ…

ภายในห้องครัวอาเฟิงทำปลานึ่งไว้และข้าวสวยร้อนๆสาวใช้จึงโต๊ะรอผู้เป็นนาย เสิ่นเยว่เล่อเดินเข้ามาเห็นอาหารวางไว้ที่โต๊ะอย่างเรียบร้อย

“เจ้าทำอาหารได้น่ากินมาก” นางเอ่ยชมสาวใช้

“คุณหนูปลาตัวเดียวจะพอกินหรือเจ้าคะ คนตั้งสามคน” เสิ่นเยว่เล่อมองหารนิดเดียวที่จาน แล้วถอนหายใจ

“ไม่พอก็ต้องพอ เสี่ยวอิงฮวาเมื่อไรจะเอาเงินค่าผ้ามาให้” หลายวันก่อนพวกนางสองนายบ่าวปักผ้าได้หลายตะกร้าเสี่ยวอิงฮวาเอาผ้าที่ปักเสร็จไปขายนอกหมู่บ้านแต่เงินไม่ยอมจ่ายให้พวกนางหนำซ้ำเมื่อเช้านี้ยังเอาผ้ามาให้พวกนางปักเพิ่มอีก…

เมื่อเช้านี้อาเซิงว่าจะทวงเงินค่าผ้าแต่ก็ลืมไปเสียสนิทเลยเพราะถูกคำพูดเสี่ยวอิงฮวาถากถาง ถึงแม้เงินจะน้อยนิดแต่ก็พอเก็บไว้ใช้สอยยามจำเป็นได้