ดวงหทัยรัชทายาท

ฟ้าดินชอบกลั่นแกล้งคนอ่อนแอเสมอ สตรีร่างบางทั้งสองคนซักผ้าที่ลำธาร ผ้ากองใหญ่โตซักเท่าไรไม่มีวันหมด วันนี้พวกนางสองคนซักผ้ามิเสร็จคงได้อดกินข้าวแน่!

นางเป็นถึงบุตรตรีคนโตของท่านราชครูเสิ่นแต่ทว่าชีวิตคุณหนูใหญ่อย่างเสิ่นเยว่เล่อต้องตกอับถึงขนาดต้องมาอยู่หมู่บ้านชนบททางชายแดนเหนือ นางทำอะไรผิดบิดาถึงให้นางมาใช้ชีวิตในหมู่บ้านแห่งนี้ เสิ่นเยว่เล่ออยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งแต่อายุสิบสองปีมาบัดนี้หญิงสาวอายุสิบห้าปี บิดาก็ยังไม่มีท่าทีจะมารับนางกลับไปเสียที

สาเหตุนะหรือเมื่อสามปีที่แล้วมารดาของนางสิ้นใจตายหรงอี้หยงเป็นฮูหยินใหญ่ของเสิ่นอู่ หรงอี้

หยงได้เสียชีวิตลงเพราะนางป่วยด้วยพิษไข้ จากนั้นฮูหยินรองลี่ผินผินได้เชิญนักพรตเต๋าท่านหนึ่งนามว่าเต๋าเซียงมาขจัดทำพิธีปัดสิ่งไม่ดีในจวนราชครูเสิ่น นักพรตเต๋าได้ทำนายทายทักว่าคุณหนูใหญ่เสิ่นเยว่เล่อเป็นตัวกาลกิณียิ่งอยู่ในจวนจะทำให้ผู้คนล้มตาย ในเวลานั้นเด็กน้อยอายุสิบสองปีสิ้นมารดาไม่เหลือใครมีน้องชายก็พิการทางสมองจึงทำให้ราชครูเสิ่นตัดสินใจให้คุณหนูใหญ่เสิ่นเยว่เล่อขับไล่นางออกจากจวนไม่มีกำหนดกลับ

ชีวิตคุณหนูใหญ่เสิ่นเยว่เล่อช่างอาภัพนิ่งนัก

ตุบ!

“โอ๊ย!” เสียงร้องของสตรีทั้งสองนางดังขึ้น เมื่อถูกผ้ากระทบที่ศีรษะ

“มัวชักช้า ผ้ากองโตเท่าภูเขาไม่เสร็จเสียที” เสี่ยวอิงฮวาเอ่ยขึ้นอย่างหมั่นไส้ เสี่ยวอิงฮวาคือบุตรสาวหัวหน้าหมู่บ้าน นางนำผ้าของบิดาและมารดามาให้คุณหนูใหญ่ผู้ตกอับซักก่อนที่ตะวันจะตกดิน

“เจ้าก็วางให้พวกข้าดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องโยนแบบนี้” อาเซิงสาวใช้ของเสิ่นเยว่เล่อเอ่ยขึ้น อาเซิงสงสารคุณหนูตนยิ่งนัก ตลอดระยะเวลาสามปีคุณหนูและสาวใช้อย่างนางต้องมานั่งซักผ้าให้คนเลวทรามพวกนี้

“แล้วอย่างไร เจ้าจะทำอะไรข้าได้” เสี่ยวอิงฮวาทำหน้ายียวนชวนหาเรื่อง

เสิ่นเยว่เล่อมองอาเซิงกำลังจะลุกขึ้น “อาเซิงอย่าไปยุ่งกับนาง” อาเซิงกำหมัดแน่นถ้าคุณหนูของนางได้ขอไว้ นางจะตบปากหญิงชั่วนางนี้เป็นแน่

เสิ่นเยว่เล่อไม่อยากมีเรื่องทุกวันนี้นางเหนื่อยมามากพอแล้ว

“ซักให้เสร็จนะ ข้าไปล่ะ” เอ่ยจบเสี่ยวอิงฮวาเดินสะบัดก้นออกไป

“คุณหนูไม่น่าห้ามข้าเลย ข้าจะเอาเลือดปากนางออกเสียหน่อย” อาเซิงพูดด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว

“อย่าไปตอแยกับคนโง่เขลาอย่างนางเลย ซักผ้าให้เสร็จเถอะ” หญิงสาวก้มลงซักผ้ากองโต ส่วนอาเซิงทั้งทำทั้งบ่น

สาวใช้ของนางเป็นคนใช้ร้อนเหลือเกิน ผิดกับผู้เป็นนายใจเย็นดั่งสายน้ำ

สองนายบ่าวซักผ้าจนเสร็จ ตะวันลับขึ้นขอบฟ้า ทั้งสองคนกำลังจะหอบผ้าที่ซักไปตากแต่ทว่าสายตาของเสิ่นเยว่เล่อสะดุดไปที่โขดหินกลางลำธาร

“อาเซิงเจ้ารีบเอาผ้าไปตากก่อน” นางสั่งสาวใช้

หญิงสาวเดินไปที่กลางลำธารโชคดีที่น้ำไหลไม่ค่อยแรง นางมองร่างหนาในชุดสีน้ำเงิน มือเรียวงามพลิกร่างหนา

เป็นบุรุษรูปงามเสียด้วย

ตายรึยัง! นางรีบเอามือไปอังใต้จมูกยังหายใจอยู่ นางจะต้องช่วยบุรุษผู้นี้ เพลาพลบค่ำผู้คนคงจะเข้าเรือนกันหมดแล้ว

“อาเซิงเจ้ารีบตากผ้าเร็ว” นางตะโกนเรียกสาวใช้ที่ตากผ้าอยู่ที่ฝั่ง อาเซิงตากผ้าเสร็จพอดีเห็นคุณหนูของตนกำลังจะลากบุรุษขึ้นฝั่ง สาวใช้รีบสาวเท้าลงน้ำไปช่วยผู้เป็นนายทันที…

ภายในเรือนโกโรโกโสเสิ่นเยว่เล่อนำบุรุษรูปงามที่ตนเก็บได้เอาเข้ามาซ่อนไว้ในเรือน ดีนะที่เรือนของนางมีห้องว่างอีกห้องพอให้บุรุษแปลกหน้าหลบซ่อนได้ ตอนที่พวกนางลากเขาเข้ามาในหมู่บ้านชาวบ้านต่างเข้าเรือนของตนไปหมดแล้วไม่อย่างนั้นเป็นเรื่องแน่

ทำไมอาเซิงยังไม่มาไปตั้งนานแล้วนางให้อาเซิงไปขอข้าวกับหัวหน้าหมู่บ้าน

วันนี้พวกนางซักผ้าเสร็จก็คงจะได้ข้าวมาเพิ่มเยอะเป็นแน่ ถ้าวันไหนพวกนางไม่ทำงานครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้านก็จะไม่นำข้าวสารและอาหารมาให้

นางถอดผ้าเขาออกแล้วเปลี่ยนเป็นชุดผ้าฝ้ายธรรมดา เขาคงตกจากหน้าผามาแน่ที่บริเวณศีรษะมีบาดแผลเล็กน้อย บุรุษผู้นี้คงถูกใครรอบทำร้ายช่างน่าสงสารเหลือเกิน

ไม่นานนักอาเซิงจึงเดินเข้ามาพร้อมข้าวสารและปลาหนึ่งตัว