๗ ขมปลาย (๒)

เมื่อสามารถปลีกตัวออกมาได้ เธอก็เลือกนั่งรถสาธารณะมาลงหน้าร้านรสไทย ช่วงเที่ยงคนจะเยอะมากจึงเลือกเข้าทางด้านหลัง เดินไปช่วยแม่ครัวทำอาหารจนเสร็จ เมื่อมีเวลาพักถึงได้เข้าไปคุยกับคุณชายทวีที่นั่งประจำเคาน์เตอร์คิดเงิน

เรื่องที่จะมาพูดวันนี้ผ่านการตัดสินใจของตนหลายรอบ ยื้อเวลามาหลายวันจนถึงตอนนี้ที่ไม่อาจยืดเวลาออกไปได้อีก

ชีวิตของพวกเขาควรกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที...

“คุณอาคะ พลอยจะกลับไทยวันมะรืนนะคะ” เข้าไปหาท่านพร้อมบอกตามตรง สร้างความตระหนกแก่คนอายุมากกว่า นึกว่าหลานสาวจะอยู่นานกว่านี้เพราะเห็นสนิทสนมกับไบรซ์ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กำลังไปได้ด้วยดี

ดีใจกับหม่อมหลวงพลอยดาวด้วยซ้ำที่ออกจากกรอบของครอบครัวได้ มีแฟนคนแรกเป็นถึงดาราดังระดับโลก ยอมรับว่าเชียร์ทั้งคู่อย่างออกหน้าออกตา ไม่อย่างนั้นคงไม่ตามใจหลานสาวให้ย้ายไปอยู่ข้างนอกหรอก

คิดว่าพลอยดาวคบกับไบรซ์แล้วจะย้ายมาอยู่ไมอามี หรือบางทีตนอาจจะคาดหวังมากเกินไป

“หือ กลับเร็วจังเลย อานึกว่าจะอยู่นานกว่านี้ซะอีก แล้วไบรซ์ว่ายังไง”

“เขาอยากให้พลอยอยู่ต่อ แต่ว่าพลอยต้องกลับไปจัดการเรื่องงานค่ะ ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี่เมื่อไร” ไม่ยอมบอกความจริงกับท่าน เลือกเก็บความเจ็บปวดของตัวเองเอาไว้เพียงคนเดียว

เรื่องงานหล่อนยังไม่ทราบด้วยซ้ำว่ากลับไปจะทำอะไร แต่คงไม่สอนนักเรียนอีกแล้ว...

กิจการบ้านกุลนาถที่บิดาสร้างด้วยตัวเองมีค่อนข้างเยอะ คงเข้าไปช่วยบริหารงานสักแห่ง เป็นทางเลือกของคนที่ล้มเหลวจนต้องกลับไปซบครอบครัว

ทั้งเรื่องงานและความรัก...

อย่างหลังน่าจะเจ็บหนักสุด ไม่คิดด้วยซ้ำว่าการมาผ่อนคลายครั้งนี้จะเพิ่มความทุกข์ให้ตัวเอง

เธอแอบรักปุริมหลายปี เจอไบรซ์ไม่กี่วันก็ยอมเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ ไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำว่าจะหลงรักผู้ชายที่เคยเกลียดได้ ถึงเขาจะเห็นเธอเป็นเพียงของเล่นชิ้นใหม่ที่สร้างความสนุกให้ก็ตาม

หล่อนก็ยังจะรักเขาเหมือนเดิม

“ความสัมพันธ์ของพลอยกับไบรซ์จะเอายังไงต่อ” บุคคลที่สามทำได้แค่ลุ้น

“คงกลับไปเป็นเพื่อนกันค่ะ พลอยไม่อยากคบกันแล้วมีปัญหาเรื่องระยะทาง ที่ผ่านมาพลอยมีความสุข ได้ทำตามใจตัวเอง ได้รู้จักความรัก เท่านี้ก็พอแล้ว” เธอยิ้มให้กับคุณอาทวี แต่ชายหนุ่มก็สังเกตเห็นประกายแห่งความเศร้าที่เอ่อล้นในดวงตากลม จนต้องจับไหล่บางแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“พลอย...มีเรื่องอะไรที่อายังไม่รู้หรือเปล่า”

“ไม่มีค่ะ พลอยขอไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วบอกท่าน ซึ่งอีกฝ่ายไม่อยากเซ้าซี้ให้มากความ เคารพการตัดสินใจของหลานสาวจึงทำเพียงพยักหน้าเป็นการอนุญาต

“ไปเถอะ”

มองตามแผ่นหลังบางที่เดินอย่างอ่อนแรงออกนอกร้าน เริ่มคิดหนักว่าควรปล่อยให้เป็นแบบนี้หรือเข้าไปถามให้รู้เรื่อง

พอลองคิดอีกทีตนก็เลือกปล่อยให้คนทั้งสองจัดการชีวิตรักกันเอง เขาเป็นเพียงคนนอกได้แค่มองอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น

เสียงทุ้มเอ่ยมาแต่ไกลพร้อมเดินเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลัง หล่อนตัวเล็กกว่าเขามาก กอดทีแทบจมไปกับอก ได้กลิ่นกายหอมจนต้องสูดดมกลิ่นผมละมุน ทั้งที่ใช้ยาสระผมกลิ่นเดียวกัน แต่ทำไมผมของเธอถึงหอมกว่า ไหนจะกลิ่นกายหอมกรุ่นและผิวขาวนุ่มลื่นนั่นอีก

เขาชอบเหลือเกิน ชอบจนไม่อยากแบ่งปันเธอให้ใคร กระทั่งหญิงสาวขอไปร้านรสไทยก็ต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าเขาจะยอม

“ผมกลับมาแล้ว”

“ฟอด คิดถึงจังเลย” โน้มใบหน้ามาหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ จนเธอต้องเหลือบมองแล้วค้อนวงโต แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ทุกข์ร้อนสักนิด ยังคงยิ้มหน้าระรื่นเหมือนเดิม เป็นเธอเองที่ต้องพูดขัดแก้เขิน

ถึงอยู่ด้วยกันทุกวันก็ไม่เคยมองว่าไบรซ์หล่อน้อยลงเลย กลับกันเขายิ่งมีเสน่ห์เพิ่มขึ้นในสายตาของเธอ ถ้าเรื่องของเราเป็นความจริงก็คงดี หล่อนไม่รีรอที่จะมาอยู่กับเขาที่นี่ด้วยซ้ำ

แต่เพราะชายหนุ่มเริ่มต้นด้วยคำลวง เธอก็ขอโต้กลับด้วยวิธีการเดียวกัน

“คิดถึงอะไรกัน คุณเพิ่งออกไปไม่นาน ไม่ถึงห้าชั่วโมงด้วยซ้ำ...ปากหวานไปเรื่อย” ส่ายหน้าระอากับคำพูดของเขา แต่ก็ใจเต้นแรงทุกครั้งยามได้ยิน

เธอคงเป็นพวกปากกับใจไม่ตรงกัน ซึ่งร่างสูงรู้ดีจึงไม่ได้พูดให้เธอเขินมากกว่านี้ เขาชะโงกหน้าดูอาหารในหม้อ เห็นเป็นสีที่ไม่คุ้นก็รีบถามอย่างตื่นเต้น

“ทำอะไรกินเหรอ กลิ่นหอมตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว”

“ฉันจะทำแกงเขียวหวานไก่ ปลาราดพริกแล้วก็ทอดไข่เจียวสูตรพิเศษที่คุณชอบ” แค่ได้กลิ่นหอมของอาหารก็น้ำลายสอ ปกติก็ชอบอาหารไทยเป็นทุนเดิม แต่พอได้แฟนเป็นคนไทยกลายเป็นว่าชอบอาหารไทยยิ่งกว่าเดิม

เขาสามารถกินเผ็ดได้ถึงจะเหงื่อออก น้ำตาไหลพรากก็ยังทนกินเพราะอร่อย เธอเห็นอย่างนั้นก็ทั้งตลกทั้งสงสาร มองดูไบรซ์ที่กินส้มตำห้าเม็ดแต่เผ็ดเหมือนกินไปยี่สิบกว่าเม็ด

“ว้าว หิวพอดีเลย ผมไปล้างมือ...” ผละออกแล้วกำลังจะก้าวไปล้างมือ แต่โดนเธอดักเอาไว้พร้อมจ้องตาเขม็ง

“อาบน้ำค่ะ คุณต้องอาบน้ำเพราะมีแต่เหงื่อเต็มไปหมด ถ้าไม่อาบน้ำฉันไม่ยอมให้กินข้าวด้วยหรอกนะ” ทุกวันนี้ต้องคอยบอกเขาให้อาบน้ำ เพราะชายหนุ่มไม่ค่อยชอบอาบน้ำ บางวันก็อาบแค่ครั้งเดียวหรือสองวันอาบครั้ง บอกว่าบ้านตนเป็นเมืองหนาวเหงื่อไม่ออก ไม่ค่อยมีกลิ่นตัว

ทว่าเธอไม่เห็นด้วย หล่อนชินกับการอาบน้ำวันละสองเวลา จึงต้องบอกให้เขาอาบน้ำ หรือถ้าชายหนุ่มงอแงมากนักก็ใช้ไม้ตายคืองดการมีเซ็กซ์

พอบอกแบบนั้นร่างสูงวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน

“โอเค ผมจะอาบน้ำตามคำสั่งของคุณ”

จำต้องเดินคอตกเข้าห้องเพื่ออาบน้ำชำระกาย เขาออกจากห้องมาด้วยเสื้อกล้ามกับกางเกงผ้านิ่ม ผมเพิ่งแห้งหมาด ๆ แล้วก้าวเข้ามานั่งประจำที่ของตัวเอง ขณะที่หญิงสาวคดข้าวใส่จานแล้ววางตรงหน้าเขา ดวงหน้าคมยิ้มกว้างแต่พอมองอาหารก็นึกสงสัย

“ทำไมคุณทำอาหารเยอะจังเลย” ตอนแรกเขาไม่ชินกับการรับประทานอาหารของเอเชียที่มีส่วนกลาง ปกติกินอาหารกับเพื่อนก็สั่งของใครของมัน ไม่ค่อยแชร์อาหารกันเท่าไร ตอนนี้จึงต้องพยายามปรับตัวเรื่องความต่างของการใช้ชีวิต

“พอดีอยากกินหลายอย่างน่ะ แล้วฉันอยากให้คุณลองกินแกงเขียวหวานว่าชอบหรือเปล่า ถ้าชอบฉันจะทำใส่ตู้ไว้” อาหารไทยอร่อยทุกอย่างจนเขาเลือกเมนูโปรดยาก แต่ถ้าให้ชอบก็คงเป็นไข่เจียวหมูสับใส่ใบโหระพา ชายหนุ่มจะกินเก่งเป็นพิเศษจนหล่อนต้องทำให้กินบ่อย ๆ

“ทำไว้ทำไม” เริ่มลงมือรับประทานอาหาร แต่ก็รู้สึกฉงนกับประโยคของพลอยดาว

“จะได้ไม่ต้องทำบ่อย...ทำใส่ตู้เย็นเป็นอาหารแช่แข็ง คุณหิวค่อยเอาออกมาเวฟ” หล่อนรีบแก้ต่างให้ตัวเองทันที ก่อนจะไปก็อยากทำอาหารไทยใส่ตู้เย็นไว้ให้เขากิน รู้ว่าชายหนุ่มชอบโดยเฉพาะฝีมือของตน

เพราะครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้โชว์ฝีมือ คิดแล้วก็ปวดหนึบที่หัวใจจนกลืนข้าวไม่ลง จ้องกรอบหน้าคมนิ่ง

“ทำไมผมต้องทำด้วย แค่มีคุณก็พอแล้ว” เขาพูดอย่างไม่ยี่หระ รู้ดีว่าอย่างไรพลอยดาวก็ต้องอยู่กับตนเอง หล่อนคงไม่รีบกลับไทยเร็ว ๆ นี้หรอก