ณ ดวงใจ (รุ่นลูกวิมานจันทรา)

บทนำ

อาณาบริเวณอันกว้างขวางกว่าสิบสองไร่อยู่เขตชานเมืองของกรุงเทพมหานคร เป็นที่ตั้งของโรงเรียนกุลนาถซึ่งถือเป็นโรงเรียนเอกชนที่เพิ่งจัดตั้งได้ไม่ถึงสามสิบปี แต่นักเรียนที่จบออกไปมีอัตราการสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำในประเทศและต่างประเทศติดหนึ่งในสิบของผลการสำรวจ

ความต้องการส่งลูกเข้าเรียนในสถานศึกษาแห่งนี้จึงเพิ่มมากขึ้นทุกวัน อีกทั้งยังโด่งดังจากการที่ลูกสาวของผู้บริหารคือไอดอลคนดังระดับโลกอย่างหม่อมหลวงพราวรุ้ง กุลนาถ จึงมีการแข่งขันที่เข้มข้นดุเดือด คัดสรรแต่ผู้มีคุณสมบัติเหมาะสม

แต่กระนั้นก็ยังมีคนใช้เส้นสายเข้ามาเรียน ผู้ปกครองสามารถทุ่มเงินไม่อั้นขอเพียงแค่บุตรของตนได้เข้ามาในสังคมที่ดี บางคนถึงกับจ่ายค่าบำรุงการศึกษามากกว่าค่าเทอมที่จะต้องเรียนทั้งหมดหกปี

ทุกวันนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็เหมือนเป็นธุรกิจไปเสียหมด...

หม่อมหลวงพลอยดาว กุลนาถทรุดกายลงที่โซฟาตัวใหญ่ หลังจากยื่นเรื่องลาออกกับบิดาที่ดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการศึกษาสถานศึกษา ดวงตากลมปิดลงอย่างอ่อนล้า เหนื่อยกับสายตาที่จ้องมองและคำนินทาซึ่งไม่เป็นความจริงสักนิด

เมื่อสัปดาห์ก่อนมีนักเรียนชายเข้ามาหาหล่อนในห้องเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการเรียนต่อต่างประเทศ เธอเป็นครูสอนภาษาอังกฤษจึงให้คำแนะนำ แต่ดูเหมือนความต้องการที่แท้จริงของอีกฝ่ายจะไม่ใช่การเรียน

เธอโดนสารภาพรักทั้งยังตรงเข้ามากอด ตกใจเป็นอย่างมากไม่เคยมีชายใดประชิดตัวขนาดนี้มาก่อน จึงรีบผลักอีกฝ่ายออกแล้วบอกปฏิเสธพอดีกับที่มีครูคนอื่นเข้ามา จึงรีบจัดทรงผมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย คิดว่าเด็กนักเรียนคนนั้นจะล่าถอยเมื่อถูกปฏิเสธ

แต่แล้วกลับมีภาพหลุดพวกเธอกอดกันอย่างสนิทสนม ใบหน้าของหล่อนดูคล้ายจะสมยอม เป็นข่าวดังไปทั่วโรงเรียนไม่ว่าจะแก้ไขอย่างไรก็ไม่อาจเปลี่ยนความคิดคนอื่นได้

สายตาที่มองมาเหมือนกำลังกล่าวโทษเธอ สุดท้ายแล้วพลอยดาวจึงตัดสินใจลาออก โดยที่ครอบครัวไม่ได้ห้ามปราม ทั้งยังเข้าใจหล่อน

เรื่องของครูสาวกับนักเรียนชายที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะถือเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ถึงอธิบายไปแต่คนปักใจเชื่อก็ไม่มองเธอดีขึ้นหรอก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เก็บของเสร็จแล้วเหรอ” เสียงเคาะประตูทำให้หล่อนต้องลุกจากโซฟาไปเปิด

พบพี่ชายต่างสายเลือดที่ยืนส่งยิ้มอ่อนโยนให้เหมือนวันวาน หม่อมหลวงพลอยดาวฝืนยิ้มแล้วเดินนำเข้ามาในห้อง เหลือบมองกระเป๋าใบโตของตนที่เข็นไปไว้มุมห้อง เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางที่ยาวนานเป็นครั้งแรก

ตอนแรกคิดจะไปเที่ยวฟลอริดาเพียงหนึ่งสัปดาห์เพื่อผ่อนคลายความเครียดจากงาน ทำเอกสารจนผ่านวีซ่าเรียบร้อย แต่เมื่อเกิดเรื่องที่โรงเรียนจึงต้องเปลี่ยนแผน ยืดระยะเวลาจากหนึ่งสัปดาห์เป็นหนึ่งเดือน

นอกจากไปเที่ยวแล้วยังต้องไปงานแต่งของเพื่อนสนิทที่ตกลงปลงใจวิวาห์กับนักธุรกิจต่างชาติ ทั้งยังถูก มรว.ทวีติยากรที่มีศักดิ์เป็นอาชวนอยู่ด้วย จึงไม่อาจปฏิเสธได้

“ค่ะ”

ตอบสั้นจนคนที่เพิ่งเข้ามาไม่รู้จะถามอะไรต่อ ปุริม วสันทิพย์ถือเป็นคนในครอบครัวกุลนาถไปแล้ว เขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กเพราะก่อนบิดาเสียชีวิตได้ฝากฝังบุตรชายให้หม่อมราชวงศ์กษิดิศช่วยดูแล

ทุกคนในบ้านกุลนาถนับถือเขาเป็นเหมือนพี่ชายคนโตของบ้าน ซึ่งปุริมก็ทำหน้าที่นั้นได้ไม่ขาดตกบกพร่อง จนเคยถูกขอร้องให้มาช่วยบริหารธุรกิจของครอบครัว แต่เขาเลือกเบนสายไปเรียนทันตแพทย์ ตัดขาดการบริหารไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับกิจการของกุลนาถ

ไม่ว่าอย่างไรตนก็เป็นแค่กาฝาก...ในสายตาของหม่อมภัทรวดี

“ลืมอะไรหรือเปล่า แน่ใจนะว่าครบหมดแล้ว” ถามย้ำทั้งที่รู้ดีว่าน้องสาวคนนี้เจ้าระเบียบแค่ไหน ไม่เคยลืมของเลยสักครั้ง ทั้งยังเตรียมเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินอีกต่างหาก

“พลอยเช็กแล้วค่ะ ครบทุกอย่าง” เธอเห็นถึงความเป็นห่วงของพี่ชาย แต่ตอนนี้เพียงแค่เห็นหน้าปุริมก็แทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว

ความรักที่พยายามเก็บซ่อน กดไว้ลึกสุดหัวใจเพราะรู้ว่าเขาเห็นตนเป็นเพียงน้องสาว ไม่กล้ากระทั่งจะบอกกล่าว กลัวทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

เธอแอบรักปุริมมาโดยตลอด...

แต่เขาก็คบหญิงสาวมากหน้าหลายตา เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นทั้งยังมีคนควง โดยไม่รู้เลยว่าน้องสาวคนนี้เจ็บเพียงไรที่ต้องฝืนยิ้มแล้วมองร่างสูงรักกับคนอื่น

เคยวาดหวังเอาไว้ว่าสักวันคนข้างกายเขาอาจเป็นตน...

ทว่าดูเหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้างเธอ ปุริมเพิ่งผ่านพิธีหมั้นหมายกับเพื่อนสนิทของเธอหลังคบหาดูใจได้สามเดือน ทุกอย่างรวดเร็วไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว นอนร้องไห้อยู่หลายคืนด้วยความชอกช้ำ เรื่องที่โดนข่าวฉาวกับนักเรียนไม่ได้ทำให้เธอเครียดเท่ากับการมองพี่ชายคนนี้เข้าพิธีวิวาห์กับหญิงอื่น

พลอยดาวจึงตัดสินใจไปต่างประเทศในช่วงที่จะจัดงาน เธอไม่อาจร่วมแสดงความยินดีได้อย่างจริงใจ รู้สึกผิดกับเขาและเพื่อนสนิทของตนเป็นอย่างมาก

เพราะหัวใจดวงนี้ไม่รักดี...

“พลอยจะไปหนึ่งเดือนเลยเหรอ”

“ค่ะ...แต่พลอยสัญญาจะกลับมาให้ทันงานแต่งของพี่ปุ๊” เธอยิ้มให้เขาเพื่อเป็นการยืนยัน แต่แววตาคมกลับวูบไหวก่อนผินหน้าไปทางอื่น

“ดูแลตัวเองด้วยนะ” มือหนาไพล่หลังพลางกำหมัดแน่น จ้องดวงหน้าหวานที่คุ้นเคย เหมือนการไปของเธอครั้งนี้ทำให้ปุริมกลัวว่าจะสูญเสียหญิงสาวตรงหน้าไปตลอดกาล...

“ค่ะ” พยักหน้าแล้วเดินไปส่งพี่ชายที่หน้าห้องก่อนจะปิดประตู

ก้าวเข้ามานอนคว่ำหน้าบนเตียงกว้างปล่อยน้ำตาให้รินไหล เธอเสียใจแต่ไม่อาจแสดงออกไปได้ ทำเพียงเก็บงำความเจ็บปวดแล้วร้องไห้อยู่ลำพัง