๗ ขมปลาย (๑)

๗

ขมปลาย

การมาอยู่กับไบรซ์ก็ไม่ได้น่าอึดอัดสักเท่าไร เธอปล่อยใจไปตามความรู้สึก ทำทุกสิ่งอย่างที่คิดจะทำมาตลอดกับชายคนรัก ตื่นเช้ามาจิบกาแฟ คลอเคลียร่างสูงไม่ห่างแล้วช่วยกันทำความสะอาดบ้าน แต่ทำไปเพียงครึ่งเดียวเขาก็มาก่อกวนแล้วจบลงบนเตียง

บางวันก็ขับรถไปอาบแดดที่หาดยามไม่ค่อยมีคน แวะไปบ้านของเขาเพื่อพูดคุยกับคุณย่า ทว่าชายหนุ่มไม่ค่อยอยากพาไปเท่าไร เพราะคุณย่าชอบกักตัวหลานสาวคนนี้เอาไว้นานจนคนรอทนไม่ไหว ต้องหาเหตุผลพากลับมาห้อง

“มื้อเย็นอยากกินอะไร” หล่อนสวมเสื้อยืดตัวโคร่งของเขากับกางเกงขาสั้นที่ซ่อนตัวอย่างแนบเนียนจนแทบไม่เห็น ดวงตาคมจ้องขาเรียวยาวแล้วแอบยกยิ้มมุมปาก ค่อยย่องไปทางด้านหลังระหว่างที่เธอกำลังค้นหาวัตถุดิบในตู้เย็นเพื่อทำอาหาร

“ผมขออาหารไทย” จากเมื่อก่อนที่ชอบอาหารไทยเป็นทุนเดิม พอมีแม่ครัวคนสวยอยู่ด้วยก็ขอเมนูไทยไม่ซ้ำวันจนเธอเริ่มสนุกกับการทำอาหาร เขาไม่ใช่คนกินยากทั้งยังยอมกินตามที่เธอทำอีกต่างหาก

“ว้าย! ไบรซ์!” ลิ้นสากเลียที่หน้าเล่นเอาหล่อนตกใจจนสะดุ้ง พอก้มมองกลับพบคนตัวสูงที่ยิ้มกริ่มก่อนลุกยืนเต็มความสูง อุ้มเธอพาดบ่าแล้วปิดตู้เย็น พาหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนที่เพิ่งปูผ้าสีอ่อนผืนใหม่แทนสีทึบ

วางเธอลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมทับ เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าการอยู่คนเดียวเป็นอย่างไร เพราะก่อนนอนก็มีหล่อนข้างกาย ตื่นมาก็ได้กลิ่นอาหารที่หญิงสาวเป็นคนทำเสิร์ฟไม่ซ้ำเมนู เธอจัดการให้เขาทุกอย่างกระทั่งเรื่องเล็กน้อยเช่นบีบยาสีฟันไว้ที่แปรงยามเช้า

ไม่เคยมีใครปฏิบัติต่อตนเช่นนี้มาก่อน...

เขาเคยนึกสนุกกับการเอาชนะหล่อน แต่พอได้ครอบครองพลอยดาวกลับรู้สึกหวงแหน อยากให้หญิงสาวอยู่ในสายตา ไม่ต้องการให้เธอมองชายคนอื่นนอกจากตัวเอง

คนที่เป็นรักแรกจะกลายเป็นแค่ความทรงจำ ไม่อาจครองหัวใจทั้งดวงของหล่อนได้อีก ผู้ที่เป็นเจ้าของอย่างแท้จริงต้องเป็นเขาเพียงคนเดียว

“ฉันหิวข้าว” บอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แต่ทว่าคนตัวสูงกลับไม่สนใจแล้วเลิกเสื้อยืดขึ้นพร้อมมุดศีรษะเข้าไปข้างใน เล่นเอาเธอตกใจจนเบิกตากว้าง จะห้ามก็ไม่ทันเมื่อลิ้นสากโลมเลียที่ปลายถันพร้อมเอ่ยขอเวลานอก

“สิบนาที ขอแค่สิบนาที” เธอไม่ค่อยจะเชื่อน้ำคำของเขาเท่าไร จึงรีบหยัดกายลุกพลางผลักร่างหนาออกห่างทันที ยืนยันเสียงแข็งจนคนที่นึกสนุกทำหน้าเสียดาย เมื่อครู่ได้ชิมความหวานเพียงแค่ข้างเดียว ยังไม่ทันไปอีกข้างก็โดนหล่อนผลักออกเสียก่อน

“ไม่!”

เธอหวังจะลุกจากเตียงเพื่อออกไปกินข้าว แต่ก็ถูกดาราหนุ่มคว้าเอวไว้ก่อนดึงลงมานั่งบนตักหนา จนหล่อนไม่สามารถลุกไปไหนได้ เพราะวงแขนล่ำกอดตนเอาไว้แน่นเสียยิ่งกว่างูรัดอีก ทั้งยังเกยคางที่ไหล่พลางเอ่ยอ้อนเสียงหวาน

เจอไม้นี้บ่อยครั้ง แต่ก็ยังไม่เคยชินสักที...

เสน่ห์ของไบรซ์เกินต้านจนเธอเกรงว่าการกระโดดเข้ากองไฟคราวนี้จะได้ไม่คุ้มเสีย

“โธ่...คุณไม่เห็นใจผมหน่อยเหรอ” จุมพิตที่ลาดไหล่เนียน เรื่อยขึ้นมายังลำคอระหงจนเธอต้องย่นคอหลบแล้วถามกลับบ้าง

“เมื่อคืนก็ทำไม่รู้กี่รอบ ใจคอคุณจะไม่ทำอย่างอื่นเลยหรือไง ฉันไม่ได้ไปร้านหลายวันแล้วนะ” ตนถูกอีกฝ่ายรังแกทั้งคืน ตักตวงไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ถุงยางอนามัยของเขาหมดไปกี่กล่องภายในสองวันเธอไม่อยากจะนับ

บางครั้งก็ไม่ได้สวมด้วยซ้ำซึ่งเธอก็ย้ำกับอีกฝ่ายไปแล้วว่าต้องสวมถุงยางอนามัยทุกครั้ง แม้เขาจะอิดออดแต่ก็ยอมทำตาม คราวนี้พอจะบอกให้หยุดรังแกหล่อน คนตัวสูงก็อ้างว่าซื้อถุงยางมาเยอะเกินไป กลัวจะหมดอายุก่อนได้ใช้ จึงต้องรีบใช้ให้หมด

เธอจึงโดนทั้งขึ้นทั้งล่อง...

“คุณก็อยู่ที่นี่ต่อสิ อย่ากลับไทยเลยนะ” หญิงสาวมัวแต่ขลุกอยู่กับเขาไม่ได้ไปช่วยคุณอาทวีทำงานร้านอาหารด้วยซ้ำ รู้สึกผิดกับท่านมากเพราะตนบอกเหตุผลกับครอบครัวกุลนาถว่าจะมาพักผ่อน และช่วยคุณอาทำงานร้านอาหาร

ซึ่งความจริงมาอาศัยอยู่กับผู้ชาย...

ถ้าหม่อมย่าทราบจะต้องโกรธหล่อนแน่นอน หลานสาวคนนี้ที่ท่านสั่งสอนมาอย่างดี รักนวลสงวนตัวมาตลอด กลับทอดกายให้ชายเชยชมอย่างง่ายดายราวหญิงใจแตก

มือหนาเกลี่ยไรผมแล้วเกี่ยวไว้ที่หูของหล่อน นึกใจหายหากถึงวันที่เธอกลับบ้านเกิด เขายอมรับว่าการอยู่ด้วยกันของเรายิ่งถักทอสายใยบางเบาแต่กลับเหนียวแน่นให้ยาวขึ้นเรื่อย ๆ

ความสนุกและการพนันระหว่างเขากับวิลลี่เหมือนเป็นเรื่องรอง ชายหนุ่มไม่ได้คิดถึงมันด้วยซ้ำ เพราะเขามีความสุขระหว่างที่อยู่กับพลอยดาว

ความสุขที่หายไปนาน...หลังจากโดนแฟนเก่าหักหลัง

“ฉันต้องกลับไปทำงาน ถ้าอยู่ที่นี่ฉันจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะ คุณจะเลี้ยงฉันหรือเปล่า” เหลียวกลับมามองเขาเหมือนต้องการหยั่งเชิง เธอรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ อีกไม่นานเขาก็คงเบื่อแล้วหาเรื่องไล่ตนออกจากชีวิต

แต่กว่าจะถึงวันนั้น หล่อนคงต้องรีบชิ่งออกมาก่อน ไม่ให้ถึงวันที่ตัวเองน่าสมเพช

“เลี้ยง ผมยินดีเลี้ยงคุณ...อยู่ต่อได้ไหม ผมไม่อยากให้คุณกลับ” กระซิบอ้อมกอดแน่นขึ้นแล้วเกยคางบนไหล่บางเช่นเดิม อ้อนหญิงสาวด้วยเสียงแหบพร่า ค่อยสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวโคร่งไม่ให้เธอได้รู้ตัว

“อยู่กับฉันไม่สนุกหรอก อีกไม่นานคุณก็เบื่อ” นอกจากบอกเขาเธอยังย้ำเตือนตัวเอง ดวงหน้าหวานเศร้าสร้อยเพียงแค่คิดว่าจะต้องจากลากับไบรซ์

ถึงเธอพยายามหักห้ามใจของตัวเองมากแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าหลงรักเขาจนหมดหัวใจ...

พื้นที่ทั้งสี่ห้องที่เคยมีเพียงปุริม กลับถูกแทนที่ด้วยนักแสดงหนุ่มชื่อดัง...ไบรซ์ อาเชอร์

เธอตกหลุมรักเขา ทั้งที่มันไม่ควรเกิดขึ้นแท้ ๆ

“ผมไม่ใช่คนขี้เบื่อ” ถึงเขาจะปฏิเสธ แต่เธอก็ไม่ต้องการได้ยิน จึงคิดจะลุกจากตักแกร่งแล้วชวนชายหนุ่มออกไปรับประทานอาหาร

“ฉันหิว...กินข้าวอิ่มแล้วคุณอยากทำอะไรฉันยอมหมดทุกอย่างเลย ตกลงไหมคะ” จับมือหนาที่ลูบไล้หน้าท้องแบนราบ เหลียวกลับมามองเขาพลางยื่นข้อเสนอที่น่าคล้อยตาม แต่ดวงตากลับซุกซนเกินกว่าจะยอมปล่อย เขานั่งไปสักพักแล้วพยักหน้า

“ก็ได้” ยอมปล่อยเธอให้ลุกจากตัก รอคอยจังหวะที่หญิงสาวกำลังจะลงจากเตียง รีบคว้าเอวเธอแล้วดึงพลอยดาวให้กลับมานอนลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนยกยิ้มมุมปากดวงตาเปล่งประกาย แล้วรีบโน้มลงปิดปากหยักไม่ให้เธอส่งเสียงประท้วง

“อื้อ” เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้ร่วมรักกับเธอ

เริ่มคิดว่าอนาคตถ้ามีพลอยดาวอยู่ด้วย...ก็คงดี