๕ เรื่องไม่เข้าใจระหว่างเรา (๑)

๕

เรื่องไม่เข้าใจระหว่างเรา

คนที่กำลังหลับใหลอยู่ในห้วงนิทราค่อยตื่นเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหาร เปลือกตาสีนวลค่อนเปิดออกอย่างเชื่องช้า ก่อนพลิกกายมองเพดานสีขาวของห้องที่ไม่คุ้นเคย กะพริบตาปริบแล้วยันกายลุกนั่งบนเตียง เบิกตากว้างด้วยความตกใจ พึมพำเสียงเบากับตัวเองด้วยลำคอแห้งผาก ยกมือกุมขมับรู้สึกหนักอึ้งอย่างที่ไม่เคยเป็น

“อือ...ที่ ที่ไหน” เหลียวมองกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง หล่อนก็รู้ทันทีว่าอยู่ห้องของใคร จึงรีบลงจากเตียงแล้วสำรวจร่างกาย ค่อยพรูลมหายใจโล่งอกที่อยู่ในชุดเดิม ไม่ได้ถูกเปลี่ยนหรือถูกถอดออกสักชิ้น

ตรงเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า มองเห็นแปรงสีฟันที่ยังไม่ถูกแกะออกจากซอง เหมือนวางไว้สำหรับเธอโดยเฉพาะ หญิงสาวจึงรีบแกะออกมาใช้แล้วมองตัวเองในกระจกอย่างสำรวจ

ดวงตาบวมปูดกับหน้าตาซีดเซียวแทบดูไม่ได้ ถึงกับก่นด่าตัวเองที่เมื่อคืนดื่มแอลกอฮอล์เกินลิมิต มาจากคำชวนเจ้าของห้อง อีกทั้งความเสียใจทำให้ขาดสติ ดื่มไปหลายแก้วน่าจะหมดไปหลายขวดพอสมควร

ถ้าหม่อมย่ารู้ต้องดุเธอแน่ ยังดีที่ท่านไม่ทราบ...

แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือตนมานอนห้องของไบรซ์!

เพิ่งรู้ว่าเขามีเพนต์เฮาส์อยู่ไมอามีทั้งที่มีบ้านแสนอบอุ่น สงสัยต้องการปลีกวิเวกมาอยู่คนเดียว แอบสำรวจห้องยามออกจากห้องน้ำ เตียงกว้างอยู่กลางห้อง มีชั้นวางหนังสือด้านซ้าย ส่วนมากเป็นบทภาพยนตร์ที่เขาแสดงและหนังสือเศรษฐกิจ

เธอได้โอกาสไล่ดูหนังสือด้วยความสนใจ แล้วรีบวางไว้เมื่อรู้สึกว่าตนกำลังเสียมารยาท ค่อยเปิดประตูเสียงเบาเพื่อออกไปข้างนอก

“ตื่นแล้วเหรอ ผมพาคุณมาที่คอนโดของผม พอดีผมซื้อไว้เวลาต้องการอยู่แบบส่วนตัว คุณจำได้ใช่ไหมว่าเมื่อคืนคุณทำอะไรบ้าง” ร่างหนาสวมผ้ากันเปื้อนสีเข้มแล้ววางอาหารเช้าเป็นขนมปังปิ้งกับไข่ดาวและเบคอนไว้โต๊ะอาหารขนาดสี่ที่

ห้องโถงค่อนข้างกว้างพอสมควร เน้นการพักผ่อน โดยมีโทรทัศน์ขนาดห้าสิบสองนิ้วตั้งตระหง่านไว้ตรงกลาง พร้อมโซฟารูปตัวยูที่สามารถเลื่อนมาเป็นเบาะนอนได้ เหมาะแก่การดูภาพยนตร์เป็นอย่างยิ่ง น่าจะเป็นโรงหนังขนาดย่อมได้เลย

ร่างบางนิ่งคิดไปครู่หนึ่งเมื่อเขาถามเรื่องเมื่อคืน เธอเริ่มคิดว่าตนทำอะไรไปบ้าง จำได้ว่านั่งร้องไห้ริมถนนครู่หนึ่ง เขาก็ชวนหล่อนไปขับรถเล่นรับลมยามดึก

“ฉัน...”

ภาพผุดขึ้นเป็นฉากจนเธอเองไม่อยากเชื่อว่าเป็นตน ไบรซ์ชวนหล่อนมาดื่มต่อที่ห้อง ซึ่งถ้าเป็นในยามปกติคงปฏิเสธ ทว่าพลอยดาวที่กำลังเสียใจเลือกตอบรับ แล้วซื้อแอลกอฮอล์มาดื่มที่ห้องพักของร่างหนา

เธอปรับทุกข์กับเขาแล้วดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าจนนั่งไม่ตรง เธอเลือกจะเปิดเพลงในโทรศัพท์แล้วลุกยืนพลางออกสเต็ปที่ไม่ค่อยเข้ากับจังหวะ เรียกเสียงหัวเราะให้คนมองได้เป็นอย่างดี

“ฮู้ว...เต้นสิไบรซ์ มาเต้นกับฉันหน่อย” เต้นคนเดียวไม่พอยังเอ่ยชวนคนที่นั่งมองให้ลุกยืน

ไม่อยากเชื่อสายตาว่าคนที่รักษามารยาทมาตลอดกลับหลุดซะได้ ตนโทรไปบอกคุณชายทวีเรียบร้อยว่าคืนนี้พลอยดาวจะนอนที่บ้านของเขา โดยไม่บอกความจริงว่านอนกันเพียงแค่สองคน แล้วไม่รู้ราตรีนี้จะสิ้นสุดเมื่อไร

“โอเค” เขาคิดว่าคืนนี้คือโอกาสอันดีจะรวบหัวรวบหาง แต่ไม่อยากรังแกคนสติไม่ครบร้อย อย่างน้อยอยู่เป็นเพื่อนเธอให้คลายเหงาก็ยังดี

เขาไม่ใช่คนชอบฉวยโอกาสยามอีกฝ่ายเมา

“คุณเชื่อไหมว่าฉันไม่เคยดื่มหนักขนาดนี้มาก่อนเลยนะ ฉันเป็นเด็กดีของคุณย่า เชื่อฟังคุณพ่อคุณแม่ ชีวิตมีแต่เรียน พอเรียนจบก็เข้าทำงานทันที ฉันไม่เคยมีชีวิตอิสระเลย ไม่เคย ไม่เคยเลยสักครั้ง” เธอหยุดเต้นแล้วเอนกายมาพิงแผงอกหนา ชายหนุ่มจึงต้องยืนนิ่งแล้วฟังสิ่งที่ติดอยู่ในใจของหล่อน

เสียงเพลงยังคงเปิดดัง แต่ไม่มีใครสนใจอีกต่อไป เขาเงียบเพื่อจะได้ฟังเรื่องของพลอยดาว เพิ่งรู้ว่าชีวิตของเธออยู่ในกรงทองมาโดยตลอด

เขาพอจะทราบถึงฐานะของหญิงสาวจากคำบอกเล่าของเมนิษา เธอมีเชื้อเจ้าถึงจะอยู่ปลายสายก็ตาม ตระกูลเก่าแก่เป็นคนในรั้วในวัง ซึ่งสำหรับไบรซ์แล้วไม่รู้ว่ามันยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่คิดว่าหล่อนคงถูกประคบประหงมเป็นอย่างดี

จึงอ่อนหัดในเรื่องความรักอย่างนี้...

“ฉันแอบรักคนคนหนึ่ง รักเขามานานแล้ว นานมาก...ฮึก แต่เขาเพิ่งแต่งงานกับเพื่อนของฉัน” ความจริงหลุดออกจากปากของคนเมา นั่นคือสาเหตุที่ทำให้หล่อนออกจากร้านทันทีที่เห็นข้อความจากพี่ชายต่างสายเลือด

หัวใจดวงโตเจ็บแปลบยามฟังจบ เขานิ่วหน้าเล็กน้อยแล้วนึกสงสัยถึงอาการของตัวเอง แต่ก็รีบปัดความรู้สึกนั้นออกไปทันที

“ฉันโสดมาตลอด ฉันรอเขามาตลอด ทำไมล่ะ ฉันไม่ดีตรงไหนเขาถึงไม่เคยรักฉันเลย ฉันไม่ได้อยากเป็นแค่น้องสาวของเขาสักหน่อย...ฉันอยากให้เขาบอกรักฉันบ้าง ไม่ใช่มีแค่ฉันที่เฝ้ารอฝ่ายเดียว” ความจริงจากปากเธอทำให้เขารู้ว่าเหตุใดหล่อนจึงตัวสั่นเป็นลูกนกยามจูบกันครั้งแรก

นั่นเพราะเป็นจูบแรกของพลอยดาว...

ร่างหนาได้ฟังก็นึกสงสาร ถ้าเป็นเขาคงไม่รอคนคนเดียวมานานขนาดนี้ หัวใจของหล่อนคงเต็มไปด้วยผู้ชายที่ไม่ไยดีคนนั้น ยิ่งคิดก็นึกแค้นเคือง อยากเห็นหน้าคนที่ได้หัวใจหล่อนไปครอบครอง

ทำไมผู้ชายที่เธอเลือกจึงไม่เป็นเขาบ้าง ตนด้อยกว่าตรงไหน เหตุใดเธอจึงไม่หันมามองกัน

“พลอย” เรียกชื่อคนเมาเสียงแผ่ว รับรู้ได้ถึงน้ำตาที่เปียกชุ่มบริเวณอกของตน หญิงสาวค่อยโอบรอบเอวสอบ กอดเขาเอาไว้แน่นเหมือนเป็นที่พึ่ง

“ฮ่า ๆ ๆ ฉันสบายมาก ฉันไม่เป็นอะไรเลยสักนิด ฉันโอเค ฉันยินดีกับเขา” หล่อนเปล่งเสียงหัวเราะและพยายามแสดงความยินดี แต่เพราะไม่ได้มาจากใจจึงถูกมองออกอย่างง่ายดาย ไบรซ์โอบกอดคนที่ตกอยู่ในความเศร้า

“ไม่ คุณไม่ได้ยินดี”

“ทำไมล่ะไบรซ์ คนคนนั้นเป็นฉันไม่ได้เหรอ เขารักฉันไม่ได้เหรอ แค่เขาอยู่ข้างฉัน...แค่เขาหันมามองฉันบ้าง ฉันยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเขา ฉันรักเขามากขนาดนั้นเลยล่ะ รักเขา...ฮือ” สุดจะกลั้นความชอกช้ำ ร้องไห้สะอื้นตัวโยนในอ้อมกอดของคนที่เธอชังน้ำหน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

เขาเป็นเพียงผู้เดียวที่รู้ความลับนี้ เธอไม่กล้าบอกใครกระทั่งเพื่อนสนิทของตัวเอง

ปล่อยโฮไม่นึกอายคนตัวสูง เธอร้องจนหายใจไม่ออกก่อนจะเงยหน้ามองเขา หวังให้ชายหนุ่มช่วยบรรเทาความเจ็บ

“เราจูบกันได้ไหม” คำพูดนั้นไม่ได้ขอร้องตอนหล่อนมีสติ หญิงสาวเพียงแค่อยากใช้จุมพิตของเขาลืมใครอีกคน ไบรซ์เม้มปากแน่น ยอมรับว่าโกรธและน้อยใจที่เธอเห็นเขาเป็นเพียงตัวแทน จึงเลือกกระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิม

“ผมจะกอดคุณเอง”

“ฉันอยากจูบคุณ”

แต่ดูเหมือนว่าร่างแบบบางจะยังไม่หยุด เขาตัดสินใจอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิงแล้วพาเดินเข้าห้องนอน วางหล่อนไว้บนเตียงก่อนจะกอดคนที่หัวใจแตกสลายเอาไว้ทั้งคืน พร้อมกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูเพื่อให้เธอมั่นใจ

“นอนเถอะนะ ผมจะกล่อมคุณเอง”

น่าแปลกที่ความเจ็บปวดค่อยเบาบางลงยามที่มือหนาตบเบา ๆ ตรงแผ่นหลัง ยังคงสะอื้นอยู่บ้างแต่ถูกความง่วงงุนครอบงำจนสุดท้ายผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่อาจทราบ

เธอหลับในอ้อมกอดของไบรซ์!

คนที่กำลังแฮงก์ถึงกับกัดปากตัวเองเมื่อจดจำทุกอย่างได้ชัดเจน เมื่อคืนเมื่อถูกแอลกอฮอล์กลืนกิน เธอไม่หลงเหลือความเป็นตัวเองเลยสักนิด พูดความลับที่เก็บไว้คนเดียวให้อีกฝ่ายฟังทุกอย่าง ระบายความอัดอั้นหลายปี ทั้งยังร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร

แต่ที่สำคัญมากกว่านั้นคือตนเป็นฝ่ายขอจูบไบรซ์!

ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่จึงขอชายหนุ่มจูบ ยังดีที่เขาไม่ยอมทำตามคำขอ ทั้งยังพาเธอไปนอนบนเตียงแล้วกอดไว้ทั้งคืนอีกต่างหาก ถือว่าโชคดีมากที่ตนไม่อ้วกใส่ชายหนุ่ม