๔ ชอบเวลาเธอยิ้ม (๓)

ขนาดตัวเองยังไม่อยากเชื่อเลย...ว่าจะหลงเสน่ห์เขาเหมือนสาวคนอื่น

เพียงแค่ได้อยู่ด้วยไม่กี่วัน

“ถ่ายทำที่ไหนคะ”

“ริมหาดทางโน้น อยากไปดูไหม”

“ไม่ดีกว่าค่ะ พลอยมีงานอื่นต้องทำ” รีบบอกปัดอย่างรวดเร็ว ถึงใจจะอยากเดินไปดูการถ่ายทำ แต่เธอยังคงสงวนท่าทีเอาไว้ ไม่อยากแสดงออกมากเกินไป

หม่อมราชวงศ์ทวีติยากรเก็บอาหารใส่ถุงให้แฟนเรียบร้อย หันมาถามหลานสาวเพราะพลอยดาวมาอยู่ที่นี่หลายวัน กลัวว่าคนทางนั้นจะเป็นห่วง โดยเฉพาะมารดาของตนที่รักหลานสาวคนนี้มาก

ตั้งแต่ออกจากประเทศไทยก็เกือบสามสิบปีแล้ว ทว่ายังไม่ได้รับการให้อภัยจากหม่อมภัทรวดี เป็นปมที่ทำให้เขายังรู้สึกเศร้าทุกครั้งยามนึกถึง แต่ก็ไม่อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรแล้ว

“ติดต่อพ่อบ้างหรือเปล่า”

“เมื่อคืนคุณพ่อก็โทรมาค่ะ บอกว่างานแต่งของพี่ปุ๊เลื่อนเร็วกว่าเดิม อยากให้พลอยกลับไปร่วมงานด้วย” เพียงแค่คิดถึงการแต่งงานของพี่ชายต่างสายเลือดก็หน้าสลด เธอพยายามหาข้ออ้างไม่กลับไปงาน แต่บิดาก็อยากให้ลูกสาวคนโตมาร่วมแสดงความยินดีกับปุริม

โดยไม่รู้เลยว่าบุตรสาวของตนกำลังอกหัก...

“แล้วเราว่ายังไง”

“พลอยยังอยากอยู่ที่นี่ค่ะ” ยืนกรานชัดเจนจนคุณชายทวีถึงกับยิ้มกว้าง มีความสุขที่ได้หลานมาอยู่ด้วย แต่ก็ยังไม่วายเอ่ยเย้าแกมหยอกให้แก้มนวลแดงปลั่ง

“อยากอยู่กับอาหรือว่าอยากอยู่กับใคร” หล่อนเบิกตากว้างไม่คิดว่าท่านจะถามแบบนี้ เรียกท่านเสียงดังอย่างตระหนก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะอ่านใจตนออก

“คุณอา”

“ทำตามใจตัวเองบ้างนะพลอย อย่าตีกรอบให้ตัวเองมากนักเลย ความสุขอยู่ที่มือเราคว้าไม่ใช่ความต้องการของคนอื่น อาเชื่อว่าต้องมีผู้ชายดี ๆ เข้ามาหาหลานอาแน่นอน” จับไหล่เล็กไว้เพียงหลวม ๆ แล้วค่อยตบบ่าเป็นการปลอบ

ท่านอยากเห็นหม่อมหลวงพลอยดาวมีความสุข สมหวังกับความรักสักครั้ง เหมือนที่ตนได้อยู่เคียงข้างกับชายคนรักมาหลายสิบปี...

หลังจากร้านปิดพวกเขาก็ช่วยกันเก็บกวาด ก่อนเงยหน้ามองประตูเมื่อมีคนเดินเข้ามา เป็นแฟนของคุณอาทวีและดาราหนุ่มรูปหล่อที่ไม่ยอมกลับบ้าน เลือกจะมารับประทานอาหารยามดึกตามคำชวนของเพื่อนร่วมงาน

พวกเขาใช้เวลาถ่ายทำงานทั้งวันแทบไม่ได้หยุดพัก หาดถูกปิดกว่าครึ่งเพื่อโฆษณานี้โดยเฉพาะ เธอพยายามชะเง้อมองแต่กลับไม่เห็นอะไร จะเดินไปดูการถ่ายทำงานที่ร้านก็รัดตัว

“เย็นนี้เราทำพิซซ่ากินด้วยกันเถอะ” อาคิงเดินเข้ามาพร้อมบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงหน้าหวานเงยขึ้นก่อนก้มลงอย่างรวดเร็วเมื่อสบสายตาคมพอดี เธอปลีกกายไปหลังร้านเพื่อเก็บอุปกรณ์ทั้งหมด แล้วค่อยเดินมาสมทบคนทั้งสาม

“ใครจะทำ”

“ผมเอง! วันนี้มีแขกพิเศษมาดินเนอร์ด้วยทั้งทีจะพลาดได้ไงล่ะ” แฟนของคุณชายทวีเสนอตัวเพราะอยากโชว์ฝีมือ แต่กลับถูกคนรักขัดพร้อมเหลียวมองไปยังหลานสาวคนสวย

“แต่ผมว่าทำอาหารไทยดีกว่า เดี๋ยวให้พลอยเป็นคนทำ” พอจะมองออกว่าไบรซ์หมายตาหลานสาวตน จึงอยากใช้อาหารไทยมัดใจดาราคนดังให้อยู่หมัด เสน่ห์ปลายจวักสามีรักสามีหลง เชื่อว่าเขาคงไปไหนไม่รอด

“ทำไมล่ะคะ” ถามเสียงหลงเป็นภาษาไทย จนหม่อมราชวงศ์ทวีติยากรจ้องเขม็ง พร้อมเอ่ยด้วยภาษาอังกฤษ

“เมื่อก่อนพลอยไม่เห็นจะถามเยอะแบบนี้เลย เป็นคนแสนงอนตั้งแต่เมื่อไรนะ” เมื่อเจอคุณอาพูดแบบนี้เธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้ จำต้องยอมรับแล้วเหลือบมองร่างสูงที่ส่งยิ้มกว้างให้ตน นึกหงุดหงิดที่อาทวียอมตามใจไบรซ์ทุกอย่าง

ตกลงใครเป็นหลานของท่านกันแน่

“พลอยทำก็ได้ค่ะ”

หญิงสาวเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารยามดึก เลือกเมนูไทยที่ย่อยง่ายและไม่หนักท้อง โดยมีแม่ครัวที่ยังไม่กลับคอยช่วยเหลือ เธอทำสามถึงสี่เมนูออกมาเสิร์ฟ

ขณะที่ร่างสูงชะเง้อคอมองเข้าไปในครัว พอเห็นหล่อนเดินออกมาก็ยิ้มกริ่ม มองตามร่างแบบบางตาไม่กะพริบ ทั้งที่หูฟังคนพูดไม่หยุดอย่างเพื่อนร่วมงานชั่วคราวก็ตาม

“ตอนที่โหนสลิงผมเจ็บมากเลยแต่ต้องทำหน้ายิ้มแย้ม พอลงมาข้างล่างเข่าผมแทบทรุด อายุปูนนี้ให้โหนห้อยบนนั้นนานเป็นชั่วโมงไม่ไหวหรอก”

“อยู่กลางแดดตลอดเวลาผมก็ไม่ไหว...” ชายหนุ่มรีบขยับให้หล่อนนั่งข้างกัน แล้วตอบโต้กับคนตรงข้ามถึงงานที่ถ่ายทำวันนี้ เริ่มลงมือรับประทานอาหารไทยสองสามอย่างที่รสชาติอร่อย จนตักเข้าปากไม่หยุด

แต่แปลกที่หญิงสาวเอาแต่จ้องโทรศัพท์แล้วเงียบทันที...

‘พลอยไม่กลับไทยจริงเหรอ’

‘พลอยจะกลับมาวันไหน บอกพี่ได้ไหม’

‘พี่กำลังจะแต่งงาน...เหมยท้อง’ ข้อความเดียวที่ทำให้เธอถึงกับมือสั่นเมื่ออ่านจบ แววตาวาววับคลอด้วยน้ำสีใส แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้โดยการคว้าแก้วน้ำเปล่าข้างกายขึ้นดื่ม ทว่ามันดูเหมือนจะไม่ดีขึ้นสักนิด

เพื่อนของเธอ...ท้องแล้ว

งานแต่งจึงต้องเลื่อนเร็วขึ้น...

“พลอยขอไปเดินเล่นนะคะ” พูดจบก็เลื่อนเก้าอี้แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ฟังคำอนุญาตจากใคร

เมื่อออกมาจากร้านพ้นสายตาผู้ใหญ่ หญิงสาวปล่อยโฮทันทีด้วยความเสียใจ เธอเดินไปตามถนนที่มีแสงไฟส่องสว่างตลอดเส้นทาง ร้องไห้พลางสะอื้นที่รักอันแสนยาวนานต้องจบลง หล่อนไม่อาจแย่งสามีของใครได้

ยิ่งปุริมกำลังจะเป็นพ่อของลูก...

ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจจนไม่อาจฝืนเดินต่อไปได้ หญิงสาวทรุดนั่งย่อบนพื้น ซุกหน้าลงที่หัวเข่าแล้วปล่อยโฮเกินกว่าจะกลั้นไหว

“พลอย เป็นอะไรหรือเปล่า ผมเห็นคุณรีบลุกออกมาจากโต๊ะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกผมได้นะ” มือหนาแตะลงที่ไหล่ของเธอ จนพลอยดาวเงยหน้าที่มีแต่ร่องรอยน้ำตามองเขา เธอเช็ดมันออกเพื่อให้มองดวงหน้าคมชัดขึ้น

“ฉัน ฉันแค่...อยากร้องไห้”

“ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง อยากร้องเท่าไรร้องได้เลย...คุณยังมีผมอยู่ตรงนี้เสมอ” ดาราหนุ่มยอมนั่งลงข้างเธอ ถึงแม้มันจะเป็นทางเดินข้างถนนก็ตาม จนหญิงสาวเริ่มกังวลต่อสายตาที่มองด้วยความสงสัย ถึงเขาจะสวมหน้ากากอนามัยกว่าครึ่งก็ตาม แต่ความหล่อก็ยังโดดเด่น

“ถึงแม่ว่าผมจะชอบรอยยิ้มของคุณมากกว่าเสียงร้องไห้ก็ตาม” คำพูดของชายหนุ่มเรียกน้ำตาเธอให้ไหลมากกว่าเดิม โผกอดคนตัวโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร้องไห้อยู่ตรงแผงอกหนาด้วยความเสียใจ

กับรักแรกที่หลุดลอย...