บทที่ 3

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ น้องเชียร์” วรินดายกมือไหว้หญิงสาวที่เอ่ยทักทายเธอ นัยน์ตาของเธอมองอีกฝ่าย แบบชนิดหัวจรดเท้า

“เช่นกันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักว่าที่เจ้าสาวของพี่ภพ” เธอยิ้มหวานส่งให้กับคนตรงหน้า นี่น่ะหรือ...คนที่ตามภพบอกว่ารักนักหนา จนแทบไม่อยากปล่อยมือ

หล่อนเป็นคนตัวเล็ก น่าจะสูงไม่เกินร้อยหกสิบ รูปร่างแบบบาง แต่มีกล้ามเนื้อเห็นได้ชัด เพราะหล่อนสวมเสื้อเชิ้ตสีส้มอ่อนแขนกุด กับกางเกงผ้าสีน้ำตาลอ่อนขายาว ผิวของหล่อนเป็นสีน้ำผึ้งนวลเนียน ใบหน้านั้นไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่ใช่คนสวยมากมายอะไร หล่อนตัดผมสั้นแค่คอ มีน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง เท่านั้นกระมัง...ที่ดูจะดีที่สุดแล้ว มีเสน่ห์ที่สุดแล้วในสายตาเธอ

วรินดาคิดอย่างอคติ จะอย่างไรเธอก็เหนือกว่า เธอจะยอมเสียเขาให้ผู้หญิงแบบนี้น่ะเหรอ? คำตอบก็คือไม่มีทาง

“ไปลองชุดได้แล้วครับ เจ้าหญิงของผม”

ตามภพออกมาตามมุกดาว พร้อมกับพูดเสียงทุ้มอ่อนโยน ทำให้พนักงานที่ยืนรออยู่ถึงกับเขินจนหน้าแดง มุกดาวเองก็เขินกับคำพูดของเขา เธอตีแขนเขาเบาๆ แล้วทำขึงตาใส่เขา

“แนะ...บอกกี่หนว่าอย่าพูดแบบนี้ มันเขินนะคะ”

“ก็มุกเป็นเจ้าหญิงของผมจริงๆ นี่ครับ”

ตามภพว่า เขายังแสดงออกอีกว่ารักผู้หญิงที่ดูธรรมดาคนนี้มาก ด้วยการโอบประคองเธอ แถมยังแอบขโมยหอมแก้มเอา จนฝ่ายหญิงต้องหยิกเอาสองสามที

“น่ารักจังเลยนะ” พนักงานหญิงคนหนึ่งหันมาซุบซิบกับเพื่อน วรินดาที่แสร้งนั่งรออ่านหนังสืออยู่แถวๆ นั้นก็เงียบเพื่อฟังว่าพวกหล่อนจะวิจารณ์อะไรบ้าง

“อื้อ...คุณผู้ชายดูรักคุณผู้หญิงมากๆ”

“เนาะ...อิจฉาอะ หล่อมากด้วย”

ดูรัก...มากๆ

ฟังแล้วก็ยิ่งโมโห เธอไม่อยากจะอยู่ทนดูพวกเขาอีกแล้ว วรินดาส่งข้อความบอกตามภพ ว่าเธอมีธุระด่วนจะต้องออกไปข้างนอกก่อน วันนี้คงไม่ได้อยู่รับประทานอาหารเย็นด้วยอีกแล้ว เขาบ่นมานิดหน่อยว่าเสียดาย แล้วก็บอกให้เธอขับรถกลับดีๆ

ความอิจฉา ริษยามันล้นอก จนวรินดาต้องนัดเพื่อนรัก เพื่อไประบายอารมณ์อัดอั้น

“ฉันไม่เข้าใจ ว่าทำไมพี่ภพถึงรักมัน หลงมันขนาดนั้น”

“ความรักน่ะ มันเข้าใจยากจะตาย” มลุลีว่า พร้อมกับลอบถอนใจ อีกนานไหมนะ กว่าเพื่อนของเธอจะหายจากอาการแบบนี้

“พี่ภพอาจจะแค่...หลงกับอะไรแปลกๆ แบบนั้น” วรินดายังคงหัวเราะร่วน พูดจาเหยียดศัตรูของตนไปด้วย

“นังเตี้ยนั่น นมก็แบน รสนิยมก็...บ้านๆ มันจะต้องมีลีลาดีเด็ดแน่ๆ พี่ภพถึงหลงมัน”

“เฮ้อ...พอเหอะยัยเชียร์ ทั้งเรื่องพี่ภพของแก ทั้งเรื่องเหล้านี่ด้วย”

มลุลีแย่งแก้วจากมือของเพื่อนสนิท ซึ่งมันก็ไม่สำเร็จ วรินดาแย่งมันคืน ก่อนจะกระดกทีเดียวหมดแก้ว

“ฉันเหนือกว่า...ฉันดีกว่า”

หล่อนยังคงย้ำ ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนเมาพับหลับไป ให้เพื่อนรักหามกลับบ้าน

“ยัยเชียร์เอ๊ย...หล่อนจะเป็นซึมเศร้า หรือโรคประสาทไปไหมนะ หมกมุ่นอะไรขนาดนี้กัน”

มลุลีบ่น ขณะที่เอาผ้าห่มคลุมร่างที่ไร้สติของเพื่อน เธอหอบน้อยๆ กว่าจะลากวรินดาขึ้นมานอนบนเตียงได้ หล่อนเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนให้กับวรินดา ดูแลเช็ดหน้าเช็ดตาให้แล้วเรียบร้อย อดเอาโทรศัพท์เพื่อนมากดดูรูปว่าที่เจ้าสาวของผู้ชายที่วรินดารักนักหนาอีกหนไม่ได้

หล่อนมองดูภาพของมุกดาว จากใจที่ไม่อคติ ก็เห็นว่าฝ่ายนั้นดูเป็นคนที่แม้จะไม่สวยโดดเด่นนัก หากมีรอยยิ้มที่สดใส และนัยน์ตาที่เป็นประกาย เสน่ห์ของผู้หญิงคนนี้จะต้องมีนั่นแหละ และคงจะไม่ใช่เรื่องอะไรอย่างที่เพื่อนรักเธอเอามาก่นว่า ถ้าไม่อย่างนั้นผู้ชายคงไม่ยอมสละชีวิตโสดให้

หรือเธอควรจะพาวรินดาไปเข้าวัด ไปสถานปฏิบัติธรรมที่เธอชอบไป ไปอบรมจิตดู จะได้ผ่อนคลาย คิดเป็น คิดได้เสียที

มลุลีสั่นหน้าน้อยๆ เธอวางโทรศัพท์ของเพื่อนสนิทลง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักของเพื่อนรัก

...................................................................................................................................................................

วรินดาตื่นขึ้นมาในตอนเกือบค่ำ เธอปวดหัวและอาเจียนไปอีกหลายหน ก่อนจะโซเซกลับมานอนบนเตียง มือเธอคว้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นข้อความของมลุลีที่ทิ้งไว้ก่อนอย่างอื่น

เสาร์อาทิตย์นี้หล่อนว่างไหมยะ ฉันจะชวนหล่อนไปที่ดีๆ นะยัยเชียร์

เธอเบ้ปาก...ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ไปไหนหรอก

วันนี้ไม่ไปกินข้าวด้วยกัน...อาหารอร่อยมาก มุกบอกว่าน้องสาวของพี่สวยน่ารักมาก เลยอยากให้เชียร์เป็นเพื่อนเจ้าสาว

ข้อความต่อมาของตามภพ ทำให้วรินดากัดริมฝีปากจนเจ็บ

เพื่อนเจ้าสาว

เธอไม่ได้อยากเป็นเพื่อนเจ้าสาวบ้าบอนั่น!

เธอต้องการเป็นเจ้าสาวของเขาต่างหาก

วรินดาปาโทรศัพท์ลงพื้นพรมอย่างจะระบายอารมณ์ พลางปิดหน้าร้องไห้ ความเสียใจ เสียดาย ทำให้เธอทั้งเศร้า ทั้งโกรธ

เธอโกรธตามภพที่ไม่เลือกเธอ

เขาจะต้องเลือกเธอ

บางสิ่งวาบเข้ามาในความคิดของวรินดา เธอ...เช็ดน้ำตา ก่อนจะเดินลงจากเตียง มองหาโทรศัพท์ที่ตนเองปาทิ้งไว้ และกดหมายเลขโทรออก

“พี่ภพคะ..พี่ภพ...”

เสียงสั่นพร่าของเธอ ทำให้ปลายสายใจแกว่งด้วยความเป็นห่วง วรินดาตอกย้ำความทุกข์ของเธอ ด้วยการวีดีโอคอลให้เขาเห็นสภาพอันน่าเวทนาของเธอ

“พี่จะรีบไปนะ น้องเชียร์ ใจเย็นๆ นะ”

เธอกดยุติการติดต่อ และยิ้ม...

ความรัก...การอยากครอบครองของรัก กำลังทำให้วรินดา ตัดสินใจทำ...บางสิ่ง...