บทที่ 2

“นึกว่าใครกัน นางฟ้ามาบุกถึงออฟฟิศพี่เลย”

ตามภพยิ้มให้กับคนที่มานั่งรอเขา เธอหันมายิ้มตอบ นัยน์ตาของเธอยามมองเขา บ่งบอกถึงความรู้สึกภายในที่มากมายแทบจะอัดล้นออกมา

“คิดถึงพี่ภพนี่คะ รู้ว่าเชียร์กลับมาแล้ว ก็ใจดำจัง ไม่เห็นไปหาเชียร์อีกเลย เชียร์คิดถึงจะตาย”

เธอลุกขึ้นโอบรอบเอวเขา แล้วซบหน้ากับแขนเขาอย่างประจบ ตามภพหัวเราะน้อยๆ เขาลูบเรือนผมของเธออย่างเอ็นดู ในสายตาเขา หญิงสาวสวยผู้นี้ คือน้องสาว...ที่เขารักและเอ็นดู เพียงเท่านั้นจริงๆ

“พี่งานยุ่งจริงๆ แล้วก็ต้องเตรียมงานหลายอย่าง”

“จริงสินะคะ อีกเดือนหนึ่งก็ถึงงานแต่งงานแล้ว เฮ้อ...เชียร์มาหาพี่ภพผิดเวลาหรือเปล่านะ...อยากกินข้าวกับพี่ภพก็เลยมา”

ว่าแล้วก็ทำหน้าเศร้า ตามภพรีบพูดเสียงปลอบโยน ความที่เคยเอาใจกันมาตั้งแต่เล็กๆ มันทำให้เขายอมและตามใจเธอเสมอ

รักและทนุถนอม เอื้อเอ็นดู แบบความรู้สึกที่บริสุทธิ์ใจล้วนๆ

หารู้ไม่ว่า...เขาก่อเยื่อใยอะไรให้กับหญิงสาวบ้าง จากเด็กสาวเป็นหญิงสาวเติบโตสะพรั่ง ความประทับใจ ความผูกพันนั้น อีกฝ่ายคิดไปเป็นอีกอย่าง

เธอรัก...และอยากครอบครองเขา

“ไม่ผิดเวลาหรอกจ้ะ เดี๋ยวพี่เคลียร์งานอีกนิด แล้วเราไปกันเลย เชียร์อยากไปไหนบ้างล่ะ พี่จะพาไป”

“จริงๆ แล้วอยากไปเที่ยว...ด้วยน่ะค่ะ”

เธอย่นจมูกน้อยๆ รู้ว่าเขาจะต้องตามใจเธอแน่นอน ตามภพไม่เคยขัดใจเธอเลยสักหน จะอย่างไรก็ยังอย่างนั้น...

“อยากไปเที่ยว” ตามภพขมวดคิ้ว แล้วกอดอก พลางมองคนที่ยังเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนม “เอ...อยากไปไหนล่ะจ๊ะ”

“เป็นความลับค่ะ” เจ้าหล่อนว่า

“ให้พี่ภพไปทำงานให้เสร็จ แล้วเชียร์จะรอนะคะ รอตรงนี้” ว่าแล้วเธอก็ทรุดลงนั่ง แล้วหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมา พลางหันมาโบกมือไล่เขาอีกหนด้วยรอยยิ้มสดใส

“ไปสิคะ เร็วๆ เลย เชียร์หิวแล้วด้วย”

เขาสั่นหน้าน้อยๆ แต่ก็ยอมเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานแต่โดยดี โดยทิ้งเธอไว้ที่ห้องรับแขกเพียงลำพัง วรินดามองตามหลังเขา เธอยิ้มน้อยๆ

ที่ซึ่งเธอจะพาเขาไป...

มันเป็นสถานที่พิเศษ

...........................................................................................................................................................................

วรินดายิ้มส่งให้กับคนที่เธอกำลังคล้องแขนเดินอยู่ตรงริมหาด ตามภพมองรอยยิ้มนั้นด้วยสายตาเอื้อเอ็นดู น้องสาวของเขาโตขึ้น และสวยขึ้นมากจริงๆ แม้เธอจะกลับมาเมืองไทยเกือบทุกครั้งยามปิดเทอม แต่หลังๆ เขาและเธอก็ห่างๆ กันอาจจะเพราะชายหนุ่มทำงานหนักเพื่อสร้างความปึกแผ่นให้กับครอบครัว

“วันนี้เชียร์ไม่อยากกลับเลย”

“อืม...ไม่ได้สิ เราต้องกลับนะ พี่ไม่ได้บอกใครเลยว่าออกมาหนีเที่ยวแบบนี้” เขาว่า วรินดาย่นจมูก เธอซบแขนเขาอย่างอ้อนๆ

“นะคะ พี่ภพวันนี้เชียร์ไม่อยากกลับเลย พี่ภพรู้ไหมว่าเชียร์ไม่มีความสุขแบบนี้มานานแล้ว"

“เอ...เชียร์มีอะไรในใจหรือเปล่า” เขาถามอย่างเป็นห่วง ปรกติแล้ววรินดามักจะสดใส มีความสุขอยู่เสมอ ออกปากมาว่าทุกข์แบบนี้ มันต้องเป็นเรื่องที่หนักไม่ใช่เล่นเลยทีเดียว

“มีสิคะ” เธอหยุดเดิน แล้วเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ตัดสินใจว่าจะเอ่ยดีไหม แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนความคิด เป็นยิ้มกว้างส่งให้กับเขา

“เอาเรื่องของเชียร์ไว้ก่อนดีกว่า เชียร์อยากฟังเรื่องของ...ว่าที่เจ้าสาวของพี่ภพ”

“เอ...ทำไมหรือครับ” เขายิ้มอย่างเขินๆ มือของเขาลูบเรือนผมแก้เก้อ

“ก็เชียร์แปลกใจน่ะสิคะ พี่ภพไม่เคยคบใครนานนัก แล้วคนนี้ทำไมจู่ๆ ถึงแต่งงานเลย”

“ก็...บางคนเราก็ไม่อาจจะปล่อยเขาไปได้น่ะสิ” ตามภพหน้าเป็นสีเรื่อ เมื่อเอ่ยถึงมุกดาว ผู้หญิงที่เขารักมากจนต้องฉุดดึงเธอไว้

“ยังไงคะ? เล่าให้เชียร์ฟังหน่อยสิ” แม้จะยอกแสยงในอก แต่เธอก็อยากรู้เรื่องของศัตรูหัวใจ

“พี่เจอคุณมุกเขาตอนที่ไปพักผ่อน เขาเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่เขาใหญ่ เป็นผู้หญิงที่...แปลก ดูบอบบาง ตัวเล็ก แต่ก็เข้มแข็งมาก เขาทำให้พี่ประทับใจ...ตอนที่พี่กับเพื่อนหลงป่า เพราะเราเลี้ยวกันผิด คุณมุกเป็นคนไปช่วยพี่...คือผู้หญิงตัวนิดเดียว แต่เดินป่าคล่องมาก มีสติมาก พวกพี่ต่างหากที่สติเตลิดเปิดเปิงกันไปหมด เพราะตอนที่ไปช่วยมันมืดมากแล้ว จะกลับลงมาก็ไม่ทัน พวกเราเลยต้องค้างกันตรงนั้นอีกคืน”

เล่าแล้วก็ให้นึกขำ ถึงความเปิ่นของตัวเอง และความขี้ขลาดที่เขาไม่เคยแสดงให้ใครเห็นมาก่อน แต่เธอคนนั้นกลับได้เห็น

“พี่เลยประทับใจมาก เลยติดต่อกันมาเรื่อย พี่หาเรื่องแวะไปที่เขาใหญ่บ่อยๆ ถึงกับโดดงานจนแม่บ่น แล้วพอคุณมุกเขาจะไปเรียนต่อที่ออสเตเรีย พี่...ก็คิดว่าไม่อาจจะปล่อยให้เขาหลุดมือไปได้อีกแล้ว พี่เลยขอเขาแต่งงาน จริงๆ ก็เหมือนคนเห็นแก่ตัวนะ ที่ให้เขาเลือกระหว่างการเรียนต่อ กับอนาคตกับพี่ แต่เขาก็เลือกพี่” สีหน้าของเขาทำให้เธอนึกริษยาขึ้นมากจริงๆ

นัยน์ตาแบบนั้น

แสงตะวันของเธอ

เขาคงจะหลงรักนังนั่นจนหมดใจจริงๆ

หึ!

“ฟังๆ ดูแล้ว เชียร์ก็ชักจะอยากเห็นคุณมุกดาวของพี่ภพขึ้นมาเสียแล้วนะคะ จะได้เห็นก่อนวันงานแต่งงานไหมนะ”

“มะรืนคุณมุกจะขึ้นมาลองชุดแต่งงาน เชียร์อยากจะไปด้วยไหม” ตามภพหันมาบอกเธอ วรินดาไม่มีปฏิเสธอยู่แล้ว

“ไปสิคะ จะได้ไปแนะนำตัวว่าเป็นคนพิเศษของพี่ภพ” วรินดาว่า ตามภพยิ้ม ก่อนจะชวนเธอเดินเล่นต่อ

เธอจะได้เห็น ‘ศัตรู’