บทที่6 มีเรื่อง1

“ท่านส่งข้าที่นี่เถอะ”

เสิ่นเยว่หันมาบอกหลี่เซวียน จากนั้นนางก็ขึ้นรถม้าไปนางขี้เกียจเล่นละครต่อหน้าคนอื่นแล้วตอนนี้นางเป็นสะใภ้ตระกูลหลี่อย่างน้อยหลี่ฮูหยินก็ไม่ได้เข้มงวดกับนางนัก นางอยากออกไปเดินเล่นที่ตลาดสักหน่อยใกล้ค่ำค่อยกลับเรือน เสิ่นเยว่คิดกับตนเองอย่างสบายใจ นางไม่เคยได้รับอิสระมากขนาดนี้มาก่อน ในตอนที่อยู่ที่จวนสกุลเสิ่นท่านแม่ของนางล้วนควบคุมนางทุกอย่างตอนนี้นี้นางจะทำทุกอย่างที่นางเคยถูกห้าม เสิ่นเยว่หัวเราะฮ่าๆ ออกมา ทั้งชิงจู๋ทั้งคนขับรถม้าต่างมองเสิ่นเยว่ด้วยความประหลาดใจ ดูท่าทางฮูหยินน้อยจะมีความสุขที่ได้พบกับท่านแม่ทัพถึงได้หัวเราะออกมาเสียงดังเช่นนี้

หลังจากที่ส่งเสิ่นเยว่ออกจากค่ายทหารไปแล้ว หลี่เซวียนก็กลับมาจัดการงานของเขาต่อ ไป๋ชิงรุ่ยที่พึ่งกลับมาตรงดิ่งมาที่หลี่เซวียนทันที

“เซวียนเซวียน ข้าได้ยินว่าฮูหยินของเจ้ามาที่นี่หรือ โถ่เอ้ยข้ากลับมาไม่ทันเลยไม่ได้พบนาง ข้าพลาดงานแต่งของเจ้าไปแล้วรอบหนึ่ง มาตอนนี้ก้พลาดไปอีกรอบ น่าเสียดายเจริงๆ”

หลี่เซวียนกลอกตาใส่ไป๋ชิงรุ่ยด้วยความรำคาญ

“นางเป็นฮูหยินของข้าเหตุใดเจ้าต้องอยากพบนาง นางมิใช่ฮูหยิน ของเจ้าเสียหน่อย เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว เรื่องที่ข้าให้เจ้าไปสืบได้ความว่าอย่างไร”

เสียงไป๋ชิงรุ่ยดังโวยวายออกมาจากห้องทำงานของหลี่เซวียนสักพักจากนั้นจึงเงียบลง

รถม้าของเสิ่นเยว่จอดลงที่หน้าร้านขายเครื่องประดับที่ใหญ่ที่สุดของเมืองหลวงร้านเยี่ยนฟาง นางลงจากรถม้าด้วยการประคองของชิงจู๋ เมื่อใบหน้าของเสิ่นเยว่ปรากฏต่อสายตาของประชาชนนางก็กลายเป็นจุดสนใจทันที

เพราะเสิ่นเยว่นั่งรถม้าของจวนสกุลหลี่ อีกทั้งก่อนหน้านี้งานแต่งงานของสองตระกูลใหญ่ยังเป็นที่พูดถึงของใครหลายคน ทุกคนต่างอยากเห็นใบหน้าอันงดงามของสะใภ้ตระกูลหลี่ที่ถูกเล่าลือไปทั่วเมืองหลวง วันนี้ได้มาเห็นตัวจริงของนางพวกเขาคิดว่าสิ่งที่เล่าลือกันมายังน้อยกว่าภาพตรงหน้าที่พวกเขาได้เห็น ความงามของนางงดงามจนยากจะบรรยาย เป็นความงามที่ดูสูงศักดิ์และไม่สามารถจับต้องได้

เสินเยว่ไม่สนใจว่าใครจะพูดถึงนางว่าอย่างไร นางแค่อยากออกมาเปิดหูเปิดตาเพียงเท่านั้น ตลอดมายากนักที่ท่านแม่ของนางจะปล่อยนางออกมาจากจวนนอกจากจะมีงานเลี้ยงในวัง นอกจากนั้นไม่ว่าเสื้อผ้าเครื่องประดับล้วนเป็นที่ร้านส่งไปให้เลือกที่จวน วันนี้นางจะเที่ยวเล่นให้สนุก

แม้เสิ่นเยว่จะรู้สึกตื่นตากับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ ที่นางได้เห็นแต่กิริยาที่ติดตัวมาโดยกำเนิดทำให้นางดูเป็นสตรีสูงศักดิ์ยากเข้าใกล้

“ฮูหยินน้อยหลี่ท่านต้องการไปที่ห้องรับรองที่อยู่ด้านบนหรือไม่”

ผู้ดูแลร้านเครื่องประดับเดินเข้ามาต้อนรับนางเมื่อรู้ว่าสตรีที่ถูกกล่าวถึงไปทั่วเมืองหลวงกำลังมาเยือนที่ร้านของเขา

“ไม่เป็นไรข้าอยากยืนเลือกที่นี่ ท่านมีเครื่องประดับที่ต้องการแนะนำให้ข้าหรือไม่”

ผู้ดูและผงะไป เขาไม่คิดว่านางจะเรียบง่ายเหมือนสตรีทั่วไปเช่นนี้ ผู้ดูแลคิดว่าจากท่าทางของนาง นางจะต้องมีลักษณะที่เหมือนสตรีตระกูลใหญ่ที่ถือตัวและเอาแต่ใจไม่เห็นลูกจ้างอย่างพวกเขาอยู่ในสายตา

“ทำไมหรือ หรือว่าข้าจะต้องไปเลือกเครื่องประดับที่ห้องรับรองเท่านั้น”

เสิ่นเยว่ไม่เคยมาร้านเครื่องประดับนางจึงไม่รู้กฏกลัวว่าตนเองจะทำอะไรขายหน้าออกไป

“ไม่ใช่ขอรับฮูหยินน้อยท่านสามารถเลือกเครื่องประดับได้ตามที่ท่านต้องการได้เลย”

ผู้ดูแลรีบกุลีกุจออธิบายให้นางฟัง เสิ่นเยว่พยักหน้าอย่างพึงพอใจ เสียงของเสิ่นเยว่กับผู้ดูแลไม่ดังและไม่เบานักแต่คนที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบนของร้านเครื่องประดับก็ได้ยินทุกประโยค นางเดินเฉียดเข้ามาใกล้เสิ่นเยว่ แล้วแกล้งชนนางเบาๆ หวังว่าเครื่องประดับที่นางถืออยู่จะร่วงลงมาและทำให้เสียหาย แต่เสิ่นเยว่กลับสามารถหลบนางได้และเป็นนางเองที่เสียหลักล้มลง หญิงสาวในร้านเครื่องประดับมีอยู่สิบกว่าคนที่กำลังเลือกซื้อของ ทุกคนต่างมองมาที่นางเป็นตาเดียว

“โอ้! เป็นอย่างไรบ้างคุณหนูท่านนี้ ทีหลังจะเดินจะเหินเจ้าต้องระวังหน่อยนะ เครื่องประดับที่นี่ไม่ใช่ราคาถูกๆ หากเจ้าชนจนข้าวของเสียหายข้าเกรงว่าเจ้าจะชดใช้ไม่ไหว”

คนที่เดินชนเสิ่นเยว่คือ หลินซูเมิ่งหญิงสาวที่ไม่ชอบเสิ่นเยว่มาตั้งแต่เด็กนางพยายามเอาชนะเสิ่นเยว่มาตลอดแต่ก็ไม่สามารถเอาชนะได้ หลินซูเมิ่งจึงฝังใจและเจ็บแค้นเมื่อมีโอกาสนางจะหาทางกลั่นแกล้งเสิ่นเยว่ทุกครั้ง แต่ทุกครั้งนางกลับแพ้ภัยตัวเองวันนี้ก็เช่นกัน

เจียงหลีรีบเข้ามาช่วยพยุงหลินซูเมิ่งขึ้น

เสิ่นเยว่มองนางอย่างสนใจ แม่ดอกบัวขาวนางนี้ร้ายกาจกว่าหลินซูเมิ่งที่ไร้สมองเอาแต่โวยวายนัก เสิ่นเยว่รู้ว่านางเป็นคนเช่นไร เจียงหลีคือคนที่อยู่เบื้องหลังของการกลั่นแกล้งเสิ่นเยว่ นางคอยยุแยงให้คนอื่นไม่ชอบเสิ่นเยว่แล้วตัวเองก็ทำเป็นคนดีเข้ามาปลอบเพื่อให้คนอื่นชื่นชมนาง น่ารังเกียจยิ่งนัก

แต่เสิ่นเยว่ไม่รู้ว่า ทั้งเจียงหลีและหลินซูเมิ่งต่างก็พึงใจในตัวของหลี่เซวียน เพราะนางถูกเสิ่นฮูหยินฝึกปรืออยู่แต่ในเรือนไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอก นอกเสียจากว่าจะมีงานเลี้ยงในวังนางจึงจะได้ก้าวเท้าออกนอกจวนเสิ่นเยว่จึงไม่เคยรู้เรื่องข่าวซุบซิบของคนอื่น นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่นางไม่เป็นที่รู้จักในเมืองหลวงทั้งที่นางเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของมหาเสนาบดีเสิ่นขุนนางคู่ใจขององค์ฮ่องเต้