บทที่2 ตอน "สุขได้ ก็ทุกข์ได้" 1

นุสบาเดินออกมาจากห้องของนายแพทย์ ร่างบางแทบทรุดลงไปกองตรงหน้าประตู ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเดินต่อแต่ก็ต้องฝืนทนก้าวเดินผ่าผู้คนมากมาย หญิงสาวพยายามปรับสีหน้าและส่งรอยยิ้มให้กับเพื่อนร่วมงานที่เดินผ่านมาทักทายทำสีหน้าให้เป็นปรกติก้าวออกจากห้องโถงด้วยหัวใจเลื่อนลอยไปทรุดตัวลงบนม้านั่งตรงลานจอดรถร่างบางสั่นไหว่เพราะเธอกำลังร้องไห้เรียวมืองามยกขึ้นปิดริมปากบางสั่นระริกกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ไม่ให้ใครต่อใครที่เดินผ่านไปมาได้ยินเสียงดวงตากลมโตเต็มล้นไปด้วยน้ำตาอุ่นร้อนไหลอาบพวงแก้มอันซีดเซียวดวงหน้าไร้สีเลือดแหงนมองท้องฟ้าอึมครึมเหมือนฝนจะตกช่างเหมือนใจของเธอที่สิ้นหวังดำมืดหาที่รักษาไม่เจอเจ็บหน่วงร้าวรานไปทั้งขั้วหัวใจเรียวมือสวยสั่นระริกกำห่อยากระชับไว้แน่นจนรู้สึกถึงความชื้นแฉะเหงื่อตามง่ามมือสวย ยามีหลายชนิดที่คุณหมออินทัชจัดให้และแนะนำให้เธอทานอย่างสม่ำเสมอ

“คุณหมอ” ดวงหน้าตื่นตะหนกเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิด หญิงสาวอยากรู้อาการปวดศีรษะและเป็นลมไปเมื่อตอนเช้านั้นเกิดจากสาเหตุอะไร

“คุณนุชครับ” คุณหมออินทัชใบหน้าเคร่งขรึม เขาเดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้หนังสีดำระหว่างกลางมีโต๊ะทำงานที่มีแฟ้มเอกสารหลายแฟ้มวางอยู่ คุณหมอมองมือตัวเองที่ถือแฟ้มเอ็กซเรย์ เขาไม่อยากจะบอกให้เจ้าหล่อนรับรู้อาการของเธอเลย

“คุณหมอคะ ฉันเป็นอะไรคะบอกฉันมาเถอะ” ดวงหน้าหวานมีริ้วรอยอิดโรยเงยมองหน้าหมอหนุ่มที่เป็นคนอุ้มเธอลงมาตรวจร่างกายเมื่อเช้านี้

“คุณนุชไม่ต้องกลัวและคิดมากนะครับ” เงยหน้ามองหญิงสาวรับรู้ว่าเจ้าหล่อนมีคาวมเป็นกังวล เขาดูออกแค่มองแววตากลมโตคู่นั้นก็รู้แล้วว่าเธอหวั่นเกรงต่อโรคภัยที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

“ค่ะ ฉันรับฟังได้” น้ำตาคลอเบ้าตากลมโตได้แต่กะพริบๆ กักกลั้นน้ำตาไม่อยากให้ไหล

“คือ..แบบนี้นะครับข้างในสมองของคุณด้านขวาหมอเอ็กซเรย์เจอก้อนเนื้อสองจุดนะครับ..”

“กะ..ก้อนเนื้อในสมอง หมายความว่าไงคะ” ปากคอสั่น น้ำตาคลอเกลือกกลิ้งไหวระริกอยู่บนดวงตากลมโตที่เอาแต่มองหน้าหมอแล้วมองแฟ้มเอกซเรย์สลับกันไปมา

“ครับ ก้อนเนื้อยังไม่โตมากครับ เรายังมีทางรักษา คุณนุชต้องทำตามที่หมอสั่ง และกินยาที่หมอจัดให้นะครับ” คุณหมอหนุ่มไม่อยากจะพูดอะไรให้หญิงสาวตรงหน้ากลัว เขาใช้นิ้วมือเรียวยาวชี้ให้เจ้าหล่อนดูจุดดำบนแผ่นเอกสารเอกซเรย์“ค่ะ ฉันรับฟังได้” น้ำตาคลอเบ้าตากลมโตได้แต่กะพริบๆ กักกลั้นน้ำตาไม่อยากให้ไหล

“คือ..แบบนี้นะครับข้างในสมองของคุณด้านขวาหมอเอ็กซเรย์เจอก้อนเนื้อสองจุดนะครับ..”

“กะ..ก้อนเนื้อในสมอง หมายความว่าไงคะ” ปากคอสั่น น้ำตาคลอเกลือกกลิ้งไหวระริกอยู่บนดวงตากลมโตที่เอาแต่มองหน้าหมอแล้วมองแฟ้มเอกซเรย์สลับกันไปมา

“ครับ ก้อนเนื้อยังไม่โตมากครับ เรายังมีทางรักษา คุณนุชต้องทำตามที่หมอสั่ง และกินยาที่หมอจัดให้นะครับ” คุณหมอหนุ่มไม่อยากจะพูดอะไรให้หญิงสาวตรงหน้ากลัว เขาใช้นิ้วมือเรียวยาวชี้ให้เจ้าหล่อนดูจุดดำบนแผ่นเอกสารเอกซเรย์

“นะ..เนื้องอกในสมองใช่ไหมคะหมอ?” เปรยเสียงสั่นเครือถามตากลมโตไหวระริกจ้องมองหน้าหมอที่พยายามพยักหน้าและอธิบายโรคแบบนี้ให้เธอฟังนุสบาหูหื้อตาลายพร่ามัวส่งเสียงสะอึกจนต้องใช้ฟันด้านบนกัดเม้มริมฝีปากด้านล่างเม้มเข้าหากันไว้แน่น

“นะ..เนื้องอกในสมองใช่ไหมคะหมอ?” เปรยเสียงสั่นเครือถามตากลมโตไหวระริกจ้องมองหน้าหมอที่พยายามพยักหน้าและอธิบายโรคแบบนี้ให้เธอฟังนุสบาหูหื้อตาลายพร่ามัวส่งเสียงสะอึกจนต้องใช้ฟันด้านบนกัดเม้มริมฝีปากด้านล่างเม้มเข้าหากันไว้แน่น

“ฮือๆ...อึกก..” นี่เธอกำลังจะตายใช่ไหมร่างน้อยยกมือขึ้นปิดดวงหน้างอตัวซุกใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาแนบชิดหน้าตักอยากจะกรีดร้องสิ่งที่มันอัดอั้นจุกอยู่ในอกออกมาแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่กักกลั้นเสียงสะอื้นไว้

“นุช!!” อัครเดชจอดรถใช้เท้าถีบขาตั้งให้ค้ำดินแล้วถอดหมวกกันน็อกออกวางไว้บนถังน้ำมันรถ มือเรียวใหญ่หยาบกร้านยกขึ้นเสยเส้นผมจัดให้อยู่ทรงพร้อมทั้งเรียกเมียรักที่นั่งหันหลังให้..เสียงเข้มของใครบางคนทำให้เจ้าหล่อนตื่นจากภวังค์แล้วเงยหน้าขึ้นเอียงใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตามองคนข้างหลังแล้วรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำออกจากพวงแก้ม เธอถอนหายใจเข้าออกแผ่วเบาพร้อมทั้งปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปรกติก่อนที่จะหันตัวไปมองชายร่างโตที่นั่งคล่อมอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ ‘สามีของเธอนั่นเอง’

“พิ..พี่เดช” เปรยเสียงสั่นเครืออยากจะร้องไห้ยามเห็นหน้าสามีแต่ก็ต้องอดทนฝืนยิ้มให้แล้วลุกขึ้นก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม..นุสบาซุกซ่อนห่อยาใส่ไว้ในกระเป๋าสะพาย

“เป็นอะไรครับทำไมตาแดงๆ?” คิ้วหนาขมวดเป็นปมเข้าหากัน คนหน้าหล่อเหล่ตาสีนิลมองเมียนึกสงสัยอยู่ในใจเมื่อกี้เรียกตั้งนานแต่เจ้าหล่อนกลับไม่ได้ยิน

“เปล่าค่ะ นุชขยี้ตาเพราะฝุ่นเข้าตานะคะ” ร่างบางยืนตัวสั่น กลัวสามีจะจับพิรุธได้จึงรีบก้มหน้างุดหลบสายตาของคนชอบสังเกตุ

“ไหนดูซิ” รั้งร่างน้อยเข้ามากอดด้วยแขนข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างยกขึ้นจับปลายคางมนเชยให้เงยขึ้นมองหน้าสบตากัน

“พิ..พี่เดช” เปรยเสียงสั่นเครือดวงตาแดงก่ำเพราะเจ้าหล่อนกักกลั้นสุดกำลังไม่อยากให้น้ำตาไหลออกมาให้สามีได้เห็นความเจ็บปวดนั้นแล้วรีบหลับเปลือกตาลง

“เจ็บไหมครับ..พี่เป่าออกให้นะครับ” ใบหน้าคมสันยื่นเข้าหาดวงหน้าหวานปลายจมูกโด่งเสียดสีกับปลายจมูกเชิดรั้นสัมผัสได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน..อัครเดชเป่าลมอุ่นออกจากผิวปากแผ่วเบาใส่ดวงตาของเมียที่มีน้ำตาหยดออกมาตรงปรายหางตาทำให้เห็นแพขนตางอนงามไหวระริกเพราะลมอุ่นๆ สัมผัส

“พิ..พี่เดชขา นุชอยากกลับบ้านค่ะ” น้ำตามันจะไหลออกมาให้ได้เมื่อได้สัมผัสความอ่อนโยนของสามีที่มอบให้..นุสบายกมือขึ้นดันมือของเขาออกจากดวงหน้าแล้วรีบโผล่เข้าไปกอดคนตัวโตใบหน้าอันซีดเซียวซบลงบนหน้าอกแกร่ง

“พี่ขอโทษนะครับที่มารับช้า” กระซิบเสียงเข้มชิดกระหม่อมบางริมฝีปากหยักจุมพิตลงบนเส้นผมหอมของเธอ รู้สึกผิดที่ทำให้เจ้าหล่อนรอ

“พี่เดชขา..นุชไม่อยากตาย” กลั้นเสียงสะอึกไว้ในทรวงพร้อมทั้งเปรยเสียงอันร้าวรานบอกชายหนุ่มอยู่ในใจ เธอไม่กล้าที่จะเอ่ยคำพูดแบบนี้ออกบอกเขา

“พอดีที่ทำงานมีปัญหานิดหน่อยนะ” วงแขนแกร่งโอบรอบหัวไหล่บางไว้หลวมๆ ปลายจมูกโด่งก็สูดดมกลิ่นหอมจากเรือนผมอ่อนนุ่ม

“มีปัญหา!! อะไรเหรอคะ?” แอบเช็ดน้ำตาอกจากพวงแก้มแล้วเงยหน้ามองสามี ดวงตากลมโตจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีเข้มค้นหาอยากรับรู้ปัญหาของชายหนุ่ม

“นุชอย่าสนใจเลยครับ งานที่รับเหมาลูกน้องมันไม่ทำตามคำสั่งของพี่น่ะเลยต้องแก้ไข” คนตัวโตแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาส่งยิ้มให้เมียเรียวมือใหญ่ยื่นเข้าไปแตะใช้เรียวนิ้วชี้กรีดสัมผัสพวงแก้มของเธออย่างนุ่มนวล

อัครเดชหันไปหยิบหมวกกันน็อกแล้วใส่ให้เมียพร้อมทั้งบอกให้เจ้าหล่อนขึ้นนั่งซ้อนท้ายรั้งมือบางให้มาโอบกอดเอว มือใหญ่กุมมือเล็ก เสียงบิดเครื่องยนต์ดังแข่งกับเสียงหัวใจของอัครเดชที่กำลังร้อนรนคิดไม่ตกกับงานที่มันกำลังจะล้มเหลวเขาไม่อยากจะเล่าเรื่องราวปัญหาหนักหนาที่มันเพิ่งจะเกิดขึ้นงานที่รับไว้ถูกยกเลิกและงานเก่าที่ทำก็ต้องแก้ไขและต้องหาเงินมาชดใช้ให้กับลูกค้าที่ว่าจ้างหลายสิบคน