หากันจนเจอ

หลินซูซินเดินเข้าไปในจวนเสนาบดีกรมคลัง แม้จะไม่อยากพบหน้าบิดา แต่เมื่อได้รับคำเชิญจากเขา นางก็ไม่อาจปฏิเสธได้

"ซูซิน เจ้ากลับมาแล้ว" หลินฮุ่ยเอ่ยทักทันทีที่เห็นบุตรสาว

"ท่านเสนาบดีหลิน" หลินซูซินโค้งคำนับอย่างสุภาพ แต่แววตาของนางยังคงเย็นชา

"เจ้าหายไปไหนมาหลายวัน" หลินฮุ่ยถามเสียงเข้ม "เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นห่วงเจ้ามากแค่ไหน"

"ข้าไปพักผ่อนที่จวนท่านตาเจ้าค่ะ" หลินซูซินตอบ

"แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่กลับมาบ้าน" หลินฮุ่ยถามต่อ

"ซูซินมีชีวิตของตัวเองแล้วเจ้าค่ะ" หลินซูซินตอบ "และข้าไม่อยากกลับมาอยู่ที่นี่อีก"

หลินฮุ่ยกำหมัดแน่น "ซูซิน เจ้าเป็นบุตรสาวของข้า เจ้าต้องเชื่อฟังข้าที่เป็นบิดาของเจ้าสิ"

หลินซูซินเงยหน้าขึ้นมองบิดา "ข้ามีสิทธิ์ที่จะเลือกชีวิตของตัวเอง"

"เจ้า!" หลินฮุ่ยชี้หน้าลูกสาวด้วยความโกรธ "เจ้ามันอกตัญญู เจ้าไม่รู้จักบุญคุณของข้าเลยหรือไง"

"บุญคุณ?" หลินซูซินแค่นเสียงหัวเราะ "ท่านเสนาบดีหลินเคยทำอะไรให้ซูซินบ้าง นอกจากทำให้ซูซินและท่านแม่ต้องเจ็บปวด"

หลินฮุ่ยหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ "เจ้าอย่ามาพูดจาอวดดีกับข้า"

"ข้าแค่พูดความจริงเจ้าค่ะ" หลินซูซินตอบอย่างไม่เกรงกลัว

หลินฮุ่ยทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตบโต๊ะเสียงดัง "หลินซูซิน ข้าสั่งให้เจ้ากลับมาอยู่ที่นี่เดี๋ยวนี้!"

"ไม่กลับเจ้าค่ะ" หลินซูซินตอบอย่างหนักแน่น

"ถ้าเจ้าไม่กลับ ข้าจะปิดร้านเครื่องหอมของเจ้าซะ" หลินฮุ่ยขู่

หลินซูซินยิ้มเยาะ "ท่านพ่อจะทำอะไรก็ทำเถอะเจ้าค่ะ ถ้าร้านของซูซินถูกปิดไปจริงๆ ท่านพ่อนี่แหละที่จะเป็นฝ่ายโดนประนาม"

หลินฮุ่ยหน้าถอดสี เขาไม่คิดว่าบุตรสาวของเขาจะกล้าพูดกับเขาเช่นนี้

หลินซูซินหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หลินฮุ่ยยืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

ขณะที่หลินซูซินกำลังจะเดินออกจากจวน นางก็ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง

"หลินซูซิน!"

หลินซูซินหันกลับไปมอง ก็เห็นเหม่ยหลัน อนุภรรยาของบิดา กำลังเดินเข้ามาหานาง

"เจ้ายังมีหน้ามาเหยียบที่นี่อีกหรือ" เหม่ยหลันเอ่ยเสียงแหลม สายตากระด้างจ้องมองหลินซูซินราวกับแมลงน่ารังเกียจ

หลินซูซินมองเหม่ยหลันกลับด้วยแววตาเย็นชา ความทรงจำเก่าๆ ของการถูกกลั่นแกล้งจากหญิงผู้นี้ผุดขึ้นมาในใจ นางยิ้มหยันมุมปาก "ข้ามาหาท่านพ่อของข้า ไม่ทราบว่าคนอย่างเจ้ามีปัญหาอะไร"

เหม่ยหลันหัวเราะเยาะหยัน "หึ! ยังกล้าเรียกเขาว่าพ่ออีกหรือ หลังจากที่เจ้าหนีออกจากบ้านไป ทิ้งให้ท่านพ่อต้องเดียวดายอยู่คนเดียว"

หลินซูซินหัวเราะในลำคอ "ท่านพ่อเดียวดายหรือ? มีคนชั้นต่ำที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาคอยปรนนิบัติเช้าเย็นให้ขนาดนี้ ท่านพ่อคงสุขสบายจนลืมลูกสาวคนนี้ไปแล้วกระมัง"

เหม่ยหลันหน้าซีดเผือดด้วยความโกรธ "นังสารเลว!"

"ข้าไม่ใช่เด็กโง่เง่าที่เจ้าเคยรังแกได้อีกแล้วนะ" หลินซูซินก้าวเข้าไปใกล้เหม่ยหลัน มองตรงเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย "คิดว่าข้าจะยอมให้ใครมาดูถูกฝ่ายเดียวหรือ? ฝันไปเถอะ!"

เหม่ยหลันอ้าปากค้าง นางไม่คิดว่าหลินซูซินจะกล้าท้าทายนางถึงเพียงนี้ นางได้แต่กำมือแน่นด้วยความโกรธแค้น แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

หลินซูซินเดินผ่านเหม่ยหลันไปโดยไม่สนใจ นางเดินออกจากจวนไปด้วยความรู้สึกขุ่นเคือง นางรู้ว่าบิดาของนางคงไม่ยอมแพ้ เพราะคนผู้นี้มีนิสัยชอบเอาชนะ เขาจะต้องหาทางทำร้ายนางกับท่านตาอีกแน่

หลินซูซินเดินออกจากจวนบิดาด้วยอารมณ์คุกรุ่น นางก้าวเท้าเร็วๆ มุ่งหน้าไปยังร้านเครื่องหอมทันที นางต้องการหาที่สงบจิตใจและหลีกหนีจากความวุ่นวายในจวน

เมื่อมาถึงร้าน หลินซูซินก็พบกับภาพที่ทำให้อารมณ์ของนางยิ่งแย่ลงไปอีก ชายหนุ่มรูปงามในชุดคลุมสีดำสนิทคนนั้น คนที่นางบังเอิญเจอที่หอคณิกา กำลังยืนอยู่หน้าร้านของนาง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าของเขา ราวกับว่าเขากำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

"แม่นาง เราพบกันอีกแล้ว" หวังหมิงหลงเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงร่าเริง

หลินซูซินมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "ท่านมาที่นี่ทำไม"

"ข้ามาหาเจ้ายังไงล่ะ แม่นาง" หวังหมิงหลงตอบ "ข้าตามหาเจ้าตั้งนาน ในที่สุดก็เจอ"

หลินซูซินขมวดคิ้ว "ท่านตามหาข้าทำไม"

หวังหมิงหลงยิ้มกว้าง "ก็เพราะข้าตกหลุมรักเจ้ายังไงล่ะ แม่นาง"

หลินซูซินรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา นางไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนี้ออกมาจากปากของชายเสเพล และนางเกลียดคนเสเพลมากที่สุด

"แต่ข้าหาไม่ได้สนใจ" นางพูดเสียงแข็ง "เชิญท่านกลับไปเถอะ"

หวังหมิงหลงไม่สนใจคำพูดของนาง เขาก้าวเข้ามาในร้านและมองไปรอบๆ "ร้านของเจ้านี่สวยดีนะ"

"ข้าไม่ได้ขอความเห็นจากท่าน" หลินซูซินตอบ

"ข้าชื่อหวังหมิงหลง เป็นพ่อค้าผู้มั่งคั่ง" หวังหมิงหลงแนะนำตัว เขาจงใจไม่เปิดเผยฐานะที่แท้จริงของตนเอง "ข้าสนใจเครื่องหอมของเจ้ามาก ข้าขอเลือกซื้อได้ไหม"

หลินซูซินถอนหายใจ นางรู้ว่าถ้าไม่ยอมขายของให้เขา เขาก็คงไม่ยอมไปง่ายๆ

"เชิญตามสบาย" นางพูดอย่างเสียไม่ได้

หวังหมิงหลงเดินไปสำรวจเครื่องหอมต่างๆ ในร้าน เขาหยิบขวดเครื่องหอมขึ้นมาดมทีละขวด ก่อนจะหันไปถามหลินซูซิน

"ขวดนี้กลิ่นอะไรหรือ แม่นาง"

"ดอกเหมยกุ้ย" หลินซูซินตอบสั้นๆ

หวังหมิงหลงยิ้ม "ข้าชอบกลิ่นนี้ ข้าขอซื้อขวดนี้"

หลินซูซินคิดเงินให้เขาอย่างรวดเร็ว นางอยากให้เขาออกไปจากร้านของนางบัดเดี๋ยวนี้

"ขอบใจมาก แม่นาง" หวังหมิงหลงรับขวดเครื่องหอมมาถือไว้ "ข้าจะมาอุดหนุนเจ้าอีกนะ"

หลินซูซินไม่ตอบ นางเพียงแต่จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

หวังหมิงหลงเดินออกจากร้านไป แต่เขาก็ยังคงหันกลับมามองหลินซูซินเป็นระยะๆ เขาไม่เคยรู้สึกท้าทายกับผู้หญิงคนไหนเท่านี้มาก่อน ยิ่งนางแสดงท่าทีรังเกียจเขา เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะใจนางมากขึ้นเท่านั้น

นับจากนั้นเป็นต้นมา หวังหมิงหลงก็หาเรื่องมาที่ร้านเครื่องหอมของหลินซูซินทุกวัน เขาจะซื้อเครื่องหอมกลับไปทุกครั้ง แม้หลินซูซินจะไม่เคยต้อนรับเขาอย่างดีเลยก็ตาม

"แม่นาง วันนี้ข้าอยากได้เครื่องหอมกลิ่นดอกมู่หลัน" หวังหมิงหลงพูด

"ไม่มี" หลินซูซินตอบห้วนๆ

"งั้นข้าขอดมกลิ่นดอกกุหลาบหน่อยได้ไหม" หวังหมิงหลงถาม

"ไม่ได้" หลินซูซินตอบ

หวังหมิงหลงยิ้มเจื่อนๆ "แม่นาง เจ้าใจร้ายกับข้าเหลือเกิน"