บทที่ 8 ต้อนรับการแก้แค้น

“เอาไฟมาเล่นในที่สาธารณะได้ยังไง”

ไม่รอให้คนอื่นพูด เย่เทียนหลงถือถังดับเพลิงแล้วก่นด่าสวี่ตงหลาย

“โตขนาดนี้แล้ว ไม่รู้เหรอว่าห้ามเล่นไฟมั่วซั่ว”

“คนอยู่ในห้องอาหารตั้งเยอะ อาจทำให้พวกเขาบาดเจ็บได้ ถึงพวกเขาไม่บาดเจ็บ ต้นไม้ใบหญ้าก็อาจโดนไฟเผาได้”

“ถ้าวันนี้ฉันดับไฟไม่ทัน ห้องอาหารคงโดนเผาจนหมด นายรับผิดชอบไหวไหม”

“ทุกคนต้องช่วยกันดูแลอัคคีภัย ถ้าครั้งหน้านายเล่นไฟอีก ฉันจะแจ้งตำรวจ”

เย่เทียนหลงไม่ลืมเตือนสวี่ตงหลาย “อีกอย่างวันนี้ฉันช่วยนายไว้ นายควรตอบแทนบุญคุณหน่อยไหม อย่างเช่นซองแดงอะไรทำนองนี้......”

“ไม่มีเงินสด......”

เขามองนาฬิกาโรเล็กซ์ที่ข้อมือสวี่ตงหลาย “นาฬิกาก็ได้”

หลินเฉินเสวี่ยเกือบขำออกมา เป็นครั้งแรกที่เห็นว่าชายหนุ่มน่ารักมาก แม้จะล่วงเกินสวี่ตงหลาย แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลาสนใจอะไรแล้ว

ให้ตายเถอะ!

สวี่ตงหลายสับสนไปหมด เขาเกือบกระอักเลือดออกมา

ป้ายบอกรักสุดโรแมนติก วงดนตรีกับนักเปียโนที่คอยส่งเสริม ดอกกุหลาบ 999 ดอกที่ขับให้โดดเด่น บวกกับเพื่อนอีกยี่สิบกว่าคนที่มาเชียร์ รวมถึงเสียงตะโกนดังสนั่น มองยังไงวันนี้ก็เป็นการขอแต่งงานที่โรแมนติกมาก ทำให้ทุกคนรู้สึกฮึกเหิมและตื่นเต้น เอาใส่ตำราการขอแต่งงานได้เลย

แต่ความตื่นเต้นของทุกคนโดนเย่เทียนหลงขัดจังหวะซะอย่างนั้น!

มันกลายเป็นความเงียบ เงียบเหมือนป่าช้าอย่างไรอย่างนั้น

นอกจากเจ้าของงานอย่างสวี่ตงหลายจะหดหู่แล้ว แขกที่เหลือรวมถึงผู้จัดการเหมือนตายไปแล้ว

ในโลกใบนี้ ไม่มีอะไรโหดร้ายไปกว่าการพังเรื่องราวดีๆ ต่อหน้าทุกคน เมื่อก่อนพวกเขาไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้ว

หลินเฉินเสวี่ยไม่เคยรู้สึกมีความสุขขนาดนี้มาก่อน

“เอ๊ะ ทำไมไม่พูดล่ะ”

เย่เทียนหลงจ้องสวี่ตงหลายแล้วตวาดว่า “เล่นไฟจนเพี้ยนไปแล้วเหรอ”

เขาเดินเข้ามาจิ้มหน้าสวี่ตงหลาย ทุกคนอึ้งอีกรอบ

สวี่ตงหลายรู้สึกเจ็บ เขาตั้งสติได้แล้วตวาดว่า “นายเป็นใครไม่ทราบ”

“เฮ้ย! พูดได้นี่นา”

เย่เทียนหลงทำเป็นตกใจ เขาสะดุ้งแล้วถอยไปด้านหลัง โยนถังดับเพลิงกระแทกขาสวี่ตงหลาย

สวี่ตงหลายร้องโอ๊ยแล้วกระโดดเหยงๆ

เย่เทียนหลงตะโกนอย่างมีความสุข “กระโดดได้ด้วย”

หลินเฉินเสวี่ยกลั้นขำ ความอึดอัดใจหายไปจนหมด ในเวลาเดียวกันก็ซึ้งใจที่เย่เทียนหลงช่วยไว้ ดีใจยิ่งกว่าออเดอร์ห้าล้านอีก

เพื่อนสองคนเข้ามาประคองสวี่ตงหลาย สวี่ตงหลายตวาดออกมาอีก “ผู้จัดการ ใครปล่อยไอ้เวรนี่เข้ามา”

ผู้จัดการเดินมาจากด้านหลัง เขากัดฟันพูดว่า “เขาเป็นเพื่อนของผู้จัดการหลิน”

“เหลวไหล”

สวี่ตงหลายมองเย่เทียนหลงแล้วตวาดว่า “เฉินเสวี่ยจะมีเพื่อนแบบนี้ได้ยังไง นายคิดว่าฉันโง่เหรอ”

เย่เทียนหลงหัวเราะคิกคักแล้วตอบว่า “นายโง่จริงๆ ฉันเป็นผู้ช่วยของผู้จัดการหลินจริงๆ ผู้ช่วยอันดับหนึ่ง ผู้ช่วยคนสนิท”

หลินเฉินเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา “เขาเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของฉันจริงๆ”

พอได้ยิน สวี่ตงหลายชะงักไป “เฉินเสวี่ย ทำไมเธอถึงรู้จักคนแบบนี้ ทำไมถึงให้คนแบบนี้มาเป็นผู้ช่วย”

“ไม่มีทั้งภาพลักษณ์และความสามารถ เธอเอาคนโง่มายังดีกว่าเขาเป็นสิบเท่า”

เย่เทียนหลงพูดด้วยความสงสัย “นายดีกว่าฉันเป็นสิบเท่าเลยเหรอ”

นี่กำลังด่าว่าสวี่ตงหลายโง่ชัดๆ สวี่ตงหลายโมโหมาก “นาย”

“นายอะไร”

เย่เทียนหลงยืนข้างหลินเฉินเสวี่ย พูดขัดสวี่ตงหลายอย่างไม่เกรงใจว่า “นายรู้จักผู้จัดการหลินสินะ แต่งตัวดูดี แต่มารยาทต่ำไปหน่อย ทำไมฉันจะเป็นเพื่อนผู้จัดการหลินไม่ได้ ฉันเป็นคนดี ซื่อสัตย์ หื่นกาม ไม่ใช่สิ มีเมตตา ทำงานเก่ง แถมยังทำงานบ้านได้ด้วย”

“คนโง่อย่างนายจะเก่งกว่าฉันสิบเท่าเหรอ”

“ฉันจะบอกให้นะ ฉันเป็นผู้ช่วยคนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของผู้จัดการหลิน”

พอพูดถึงตรงนี้ เขาโอบเอวบางของหลินเฉินเสวี่ยแล้วพูดว่า “ตอนบ่ายฉันยังป้อนแครอทให้ผู้จัดการหลินกินด้วย”

พอได้ยินประโยคนี้ นอกจากพวกสวี่ตงหลายจะอึ้งแล้ว หลินเฉินเสวี่ยยังโมโหแทบตาย เธอดึงมือเขาออกทันที “ใครกินแครอทนาย”

พอพูดออกมา เธอรู้สึกแปลกๆ ทันที

เย่เทียนหลงดึงมือกลับมา จากนั้นตบหัวตัวเองแล้วพูดว่า “ใช่สิ วันนี้ไม่ได้กินแครอท เราดื่มกาแฟอาลาซานโข่ว นั่นเป็นกาแฟที่เทียบได้กับยาปลุกเซ็กส์เลยนะ......”

หลินเฉินเสวี่ยสีหน้าเย็นชาทันที “หุบปาก!”

สวี่ตงหลายตัวสั่น สีหน้าโมโห “เฉินเสวี่ย ไอ้หมอนี่เป็นใครกันแน่”

หลินเฉินเสวี่ยสะกดกลั้นความโมโหที่มีต่อเย่เทียนหลง เธอเงยหน้ามองสวี่ตงหลายอย่างเย็นชา “เขาเป็นใครไม่เกี่ยวกับนาย สวี่ตงหลาย วันนี้ฉันมาเจอนายแล้ว ตอนนี้ฉันจะบอกนายสามข้อ ข้อหนึ่ง เราสองคนไม่เคยเป็นคนรักกัน นายเอาแต่ตามจีบฉันฝ่ายเดียว”

ตอนนี้เธอไม่อยากไว้หน้าใครแล้ว เพื่อไม่ให้เรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้

“ข้อสอง นายจะคบผู้หญิงคนไหนเป็นเรื่องของนาย ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”

“ข้อสาม จำไว้ว่าอย่ามาเซ้าซี้ฉันอีก ถ้านายยังมาวุ่นวายชีวิตฉันอีก ฉันจะแจ้งความว่านายก่อกวน”

“นายเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม อย่าทำให้ตัวเองกับตระกูลสวี่เสียชื่อเสียงเลย”

หลังจากพูดออกมา เธอหันไปหาเย่เทียนหลงแล้วพูดว่า “กลับ”

สวี่ตงหลายตวาดว่า “ไม่ ฉันไม่ยอมแพ้หรอก เฉินเสวี่ย ฉันรักเธอ”

“ผู้จัดการหลิน เรามากินข้าวกันไม่ใช่เหรอ”

เย่เทียนหลงจ้องอาหารบนรถเข็น “ยังไม่ได้กินข้าวเลย สเต๊กร้านนี้ดูน่ากินนะ”

“พนักงานสาวๆ ก็น่ารักมาก”

หลินเฉินเสวี่ยเดินไปที่ประตู “ถ้าอยากกินนายก็อยู่ต่อสิ”

เย่เทียนหลงถอนหายใจ ทำได้แค่ลูบท้องแล้วเดินตามไป “ท้องอันน่าสงสารของฉัน”

พอเห็นหลินเฉินเสวี่ยไปแล้ว สวี่ตงหลายมุมปากกระตุก เขาโมโหมาก จากนั้นเหมือนเขาคิดอะไรได้ จึงตะโกนออกมาว่า

“ไอ้หนุ่ม หยุดเดี๋ยวนี้!”

งานแสนโรแมนติกพังหมดแล้ว ชุด Armani ราคาแพงของเขาเต็มไปด้วยฟองขาว วันนี้เขาเสียหายหนักมาก และตัวการคือเย่เทียนหลง

สวี่ตงหลายกระทืบเท้าแล้วตวาดว่า “ไป่หลี่ฮวา ไปขวางเขาไว้”

“สวบ!”

บอดี้การ์ดสุดสวยปรากฏตัวออกมาจากความมืด ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความเย็นชา เธอกำลังจะเข้ามาจับเย่เทียนหลง เขาจะตะโกนให้หลินเฉินเสวี่ยช่วย แต่เธอเดินออกไปแล้ว

เขารู้ว่าเธอรังเกียจสวี่ตงหลายมาก จึงอยากออกไปให้เร็วที่สุด เขารู้สึกหดหู่ใจ เป็นผู้ช่วยไม่ง่ายจริงๆ

ตอนนี้บอดี้การ์ดสวมรองเท้าหนังเข้ามาใกล้แล้ว เธอกำมือจนเกิดเสียงดัง

ดูท่าน่าจะเป็นพวกผู้หญิงดุดันอะไรทำนองนั้น

บอดี้การ์ดสาวคนนี้สูงประมาณ 175 เซนติเมตร โครงหน้าสะสวย จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง บวกกับดวงตาอันเย็นชา มองแล้วไม่เบื่อเลย

พ่อของสวี่ตงหลายจ้างไป่หลี่ฮวามาเป็นบอดี้การ์ด ซึ่งมีเงินเดือนสูงมาก

เย่เทียนหลงพูดว่า “กลหญิงงามเหรอ ดีจังเลย ฉันชอบแผนซ้อนแผน”

สวี่ตงหลายเช็ดสูทตัวนอกแบรนด์ Armani ราคาแพง จากนั้นตวาดว่า “ไป่หลี่ฮวา จัดการเขาเลย!”

“ย๊าก!”

เมื่อสิ้นเสียง บอดี้การ์ดคนสวยแยกขาสองข้าง เหยียบบนโต๊ะอาหารที่เละเทะ แรงนี้ทำให้ร่างกายเธอลอยออกไปเหมือนว่าว

ระยะห่างของทั้งสองคนใกล้กันทันที

บอดี้การ์ดคนสวยยังแผดเสียงขู่ด้วย เธอถีบขาสองข้างที่ใส่ถุงน่องสีดำออกมา พื้นที่แคบๆ มีแต่เงาขาของเธอ

เย่เทียนหลงยังยิ้มสดใสเหมือนเดิม เขาไม่ขยับไปไหนเลยสักนิด ทำเพียงแค่เอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย

เมื่อขาสวยๆ ของไป่หลี่ฮวามาถึงหน้าอกตัวเอง เย่เทียนหลงยื่นมือซ้ายออกมาจับข้อเท้าของไป่หลี่ฮวา

จากนั้นดึงขึ้นด้านบนเล็กน้อย!

“พลั่ก”

เท้าซ้ายของไป่หลี่ฮวาวางอยู่บนไหล่ขวาของเย่เทียนหลง ทำให้ทุกคนเห็นต้นขาอวบอิ่มทันที ดึงดูดใจเป็นอย่างมาก

ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว เย่เทียนหลงก้าวเท้าขวาไปข้างหน้า ตัวของเขามาอยู่ใกล้ไป่หลี่ฮวาทันที!

การกระทำของเขาทำให้ทั้งสองคนใกล้กันมา ท่าทางดูล่อแหลม

สีหน้าคนเย็นชาอย่างไป่หลี่ฮวาเปลี่ยนไปทันที เพราะท่าทางแบบนี้ดูล่อแหลม ยั่วยวน ทำให้คนมโนไปไกล!

ขาซ้ายของไป่หลี่ฮวาวางอยู่บนไหล่ขวาของเย่เทียนหลง อีกทั้งเย่เทียนหลงยังเข้ามาใกล้อีก ตอนนี้ขาสองข้างของเธอกางออกเป็นเส้นตรงแล้ว

ตอนนี้ตัวของเธอกับเย่เทียนหลงแนบชิดติดกัน เอวแนบเอว ขาแนบขา ท้องแนบท้อง

ถ้าไม่ใช่เพราะไป่หลี่ฮวาสวมถุงน่องอยู่ ส่วนเย่เทียนหลงก็สวมกางเกงขาสั้นอยู่ ป่านนี้คนอื่นคงเข้าใจผิดว่าพวกเขาทำอะไรกันแล้ว

ตอนนี้สายตาผู้ชายหลายคนฉายแววอิจฉา ทำไมตัวเองถึงไม่ใช่เย่เทียนหลง ทำไมนะ

ไป่หลี่ฮวามาจากหน่วยรบพิเศษทีมหงส์ไฟ มีดีทั้งหน้าตาและฝีมือ แม้ผ่านสงครามมาเยอะ แต่ก็เจอผู้ชายมาไม่น้อย แล้วก็ปราบโจรไปไม่น้อย แต่เย่เทียนหลงกลับได้ใกล้ชิดขนาดนี้

เธอรู้สึกถึงความห้าวหาญที่ดุดัน รุนแรง และมีความพิเศษโถมเข้ามาใส่หน้า ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

“พลั่ก!”

ขณะที่ไป่หลี่ฮวาส่งเสียงร้องและดิ้นไปมา เย่เทียนหลงโยกตัวมาข้างหน้าและเอนตัวไปด้านหลัง แรงกระแทกทำให้ไป่หลี่ฮวาส่งเสียงร้องแล้วกระเด็นออกไป เธอทั้งอายทั้งโมโห

เย่เทียนหลงมองไป่หลี่ฮวาที่คุกเข่าบนพื้นแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ถ้าเธอลุกขึ้นมาตอนนี้ ผลที่ตามมาจะรุนแรงมาก”

ไป่หลี่ฮวาที่กำลังจะลุกขึ้นมาชะงักไป คุกเข่านิ่งอยู่บนพื้น คำพูดของเย่เทียนหลงทำให้เธอรู้สึกถึงความรุนแรง

เย่เทียนหลงพูดอีกว่า “เพราะถุงน่องเธอขาดแล้ว”

สายตานับไม่ถ้วนมองมา มีทั้งสายตาลุกโชนและคาดหวัง

พอไป่หลี่ฮวาใช้มือคลำดู ใบหน้าสวยยิ่งโมโห ตรงหว่างขามีรอยขาดจริงๆ

ไป่หลี่ฮวาตัวเกร็งนิดหน่อย แล้วกางเกงกับถุงน่องขาดตอนไหน

สมองเธอขาวโพลน

สวี่ตงหลายที่กำลังเช็ดเสื้อเงยหน้าขึ้นมา เห็นบอดี้การ์ดสองคนล้มลงบนพื้น เขาชะงักไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นตั้งสติแล้วตะโกนว่า

“ไม่ได้เรื่อง! เข้าไปพร้อมกัน!”

เพื่อนสิบกว่าคนของเขาโวยวาย ถกแขนเสื้อขึ้นมา จะไปสั่งสอนเย่เทียนหลง

“สวบ!”

เย่เทียนหลงเขย่งปลายเท้า หยิบถังดับเพลิงขึ้นมา

เขาหมุนตัวแล้วพ่นก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ออกมา สามคนด้านหน้าโดนเต็มๆ พวกเขาปัดมือไปมาแล้วถอยไปด้านหลัง

“ฟู่ว!”

เย่เทียนหลงหมุนตัวอีก พ่นก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่เหลือออกมา ทำให้ศัตรูที่ล้อมเข้ามาถอยไปด้านหลัง ทุกคนถอยไปด้านหลังอย่างทุลักทุเล เย่เทียนหลงปาถังดับเพลิงใส่คนจนกระเด็น แล้วใช้จังหวะนี้พุ่งออกไป

ความเร็วของเขาเร็วมาก หายไปจากห้องอาหารอย่างรวดเร็ว ทำให้คนรู้สึกเหมือนเจอผี

เขาวิ่งเร็วมากเลย

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง

สวี่ตงหลายกัดฟันแล้วตวาดว่า “ไอ้หนุ่ม นายรอก่อนเถอะ ฉันล้างแค้นแน่นอน”

“สวบ!”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง เย่เทียนหลงปรากฏตัวที่ประตูอีกครั้ง เขาเอาไม้กวาดขัดประตูกระจกสองบานของห้องอาหาร จากนั้นหยิบปากกาหมึกซึมที่ประตูขึ้นมา

เขาเขียนที่อยู่ไว้บนประตูกระจก: ลานไทรหมายเลข 8 ที่ไป่สือโจว

ทุกคนงง ไม่รู้ว่าเย่เทียนหลงทำอะไร บอดี้การ์ดที่ลุกขึ้นมาก็งงเหมือนกัน เธอทำอะไรไม่ถูก

สวี่ตงหลายตวาดว่า “ทำอะไร”

“นายจะจัดการฉันไม่ใช่เหรอ ฉันทิ้งที่อยู่ให้นายอย่างละเอียดเลยนะ”

เย่เทียนหลงทิ้งปากกาหมึกซึม ทำท่าเหมือนนักเลงแล้วพูดว่า “จะได้แก้แค้นสะดวกๆ”

ให้ตายเถอะ!

สวี่ตงหลายตัวเซจนเกือบล้ม

“อ้อ เอาเบอร์โทรด้วยไหม”

สวี่ตงหลายกระอักเลือดแล้ว