พิศวาสเร้น... 1/3

พะยอมยืนแสยะยิ้ม ดวงตาของเธอเบิกโต...แววตาโชนแสงและเปล่งแสงแห่งความแค้น เธอถูกคุมขังไว้และวันนี้ได้รับการปลดปล่อยจากไอ้วายร้าย...เมื่อก่อนแสดงอิทธิฤทธิ์ทำได้แค่เพียงภาพเงา เมื่อถูกอาคมร้อยรัดเอาไว้...แต่วันนี้...เธอเป็นอิสระ และออกมาปรากฏตัวได้เองตามใจชอบ...มันคงถึงเวลาท้วงแค้นแล้วสินะ...ไอ้อีคนไหนก็ตามที่ชะตาขาด ก้าวล่วงเข้ามาในอาณาเขตบ้านหลังนี้ มันจะต้องไม่มีลมหายใจกลับไป!!...

ดวงเดือนทอแสงสว่างไสว แสงเย็นตาส่องรอดบานหน้าต่างที่เปิดไว้ พะยอมเอนกายบนตั่ง นางทอดสายตาเหม่อลอยมองฝ่าความมืดมิดไปไกลแสนไกล หัวใจของพะยอมผูกสมัครรักใคร่ผู้ชายเพียงหนึ่งเดียว แต่เขาอ่อนแอจนไม่สามารถปกป้องเธอจากความโหดร้ายได้ เธอต้องจบชีวิตไปพร้อมกับความผิดบาป ถูกตราหน้าว่าร้อยชู้หลายผัว...จนแม้แต่ชายคนรักยังแหนงหน่าย...ต่อไปไม่ว่าจะไอ้ผู้ชายคนไหน เธอจะสูบเลือดสูบเนื้อมันให้สิ้นแรง และตายเพราะรสเสน่หา...ไหนๆ ก็กลายเป็นหญิงกากีแล้วนี่...

มันเป็นคราวเคราะห์ของทรงพล เพราะไอ้จันกับไอ้สม เอาถ้วยเบญจรงค์ไปขายให้เตี่ยที่ร้านรับซื้อของเก่า พร้อมทั้งคุยโอ่ว่ามีของเก่าโบราณแบบนี้อีกเป็นกุรุส...ชายหนุ่มจึงรับอาสาบิดา มาเพื่อค้นหาสมบัติที่ไอ้ขี้ยาสองคนคุยโอ่ มันกำลังสนุกกับยาเสพติดเมื่อเงินที่เตี่ยทรงพลมอบให้เป็นจำนวนเงินไม่ใช่น้อย

ทรงพลกราดไฟฉายพลังสูง แสงสว่างจ้าไปทั่วบริเวณบ้านไม้รกครึ้ม เขามุดรอดรั้วหักๆ ผุๆ เข้าไปด้านในได้สำเร็จ เขากวาดตามองหาทางเข้า มีรอยหญ้าแหวกเป็นทางเพราะไอ้สองคนก่อนหน้าไม่ได้กลบเกลื่อนร่องรอย ชายหนุ่มแหวกพงหญ้าเดินฝ่าความรกครึ้มและมุ่งตรงไปยังบันไดบ้านเรือนไทย แสงจันทร์สาดแสงเป็นทางยาว ส่องตัวบ้านให้สว่างจ้าโดดเด่นแปลกตา เหมือนมีแสงมะรังมะเรือง...เปล่งแสงออกมาจากตัวบ้าน

เพียงแตะปลายเท้าลงบนพื้นไม้กระดาน ทรงพลขนลุกซู่!! สายลมเย็นโชยมาปะทะใบหน้าเต็มๆ จนเขาต้องยกมือขึ้นป้องดวงตา ไม่ให้ฝุ่นผงปลิวเข้ามาในลูกนัยน์ตาดำ ชายหนุ่มหรี่ตามองฝ่าความมืด เขากราดไฟฉายกระบอกโตไปทั่วบริเวณชานบ้านและขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อมองเห็นแสงตะเกียงรำไร ทอดแสงออกมาจากห้องๆ หนึ่งไม่ไกลจากที่เขายืนอยู่เท่าไร

“ไอ้หัวขโมยมันจมูกไวขนาดนี้เชียวหรือ? ย่องมาก่อนหน้ากูอีก” ชายหนุ่มสบถงึมงำ เขาล้วงอาวุธคู่กายออกมาจากซอกเอวและจรดปลายเท้าแผ่วเบา ย่องเงียบเพื่อไปดูให้เห็นด้วยตาตัวเองว่าใคร? กันนะที่ชิงมาก่อนเขา มันขนของเก่าๆ ออกไปเท่าใดแล้ว...

แต่...

สิ่งที่ทรงพลเห็น...มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด กลางห้องโล่งๆ มีเสื่อเก่าๆและตะเกียงน้ำมันที่ให้แสงสว่างสลัวๆ เปลวไฟในตะเกียงสะบัดโบก ทำให้แสงสว่างเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างมีมิติซ้อนทับกัน กลางเสื่อเก่าๆ นั้นมีร่างของผู้หญิง!! ผู้หญิงแต่งตัวแปลกๆ เพราะเธอนุ่งห่มด้วยผ้าถุงและผ้าแถบคาดอก หญิงสาวนอนหันแผ่นหลังให้ ผมยาวสลวยตกอยู่บนผืนเสื่อ ทรงพลขมวดคิ้วเขาปิดไฟฉายและทอดมองหล่อนนิ่งๆ แปลก!! ใครกัน มานอนอยู่บนบ้านร้าง

“ผีหรือเปล่าว่ะ” เขารำพึงเสียงแหบ เพ่งมองจริงจังเพื่อเตรียมหาทางหนี ยามวิกาลผู้หญิงที่ไหนจะมาอยู่บนบ้านร้างคนเดียว

“แคกๆ...” เสียงไอคอกแคก และร่างบอบบางก็หยัดกายขึ้นนั่ง มือเธอเอื้อมหยิบขวดน้ำที่ตั่งอยู่ไม่ไกล ก่อนจะยกขึ้นจ่อปากและกระดกก้นขวดให้น้ำไหลเข้าปากและมันหกเปียกผ้าคา-ดอกของหล่อนเป็นเปื้อนใหญ่ๆ

ทรงพลยกมือขยี้ตา แม่เจ้า!! น้ำที่ไหลลงมาเปียกผ้า ทำให้ผืนผ้าเปียกชุ่มนั้นทำให้เขามองเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ยอดอกตูมเต่งดันผ้าดิบเปียกๆ มันตั้งชันและแข็งเป็นไต ชายหนุ่มกลืนน้ำลายฝืดๆ เขากระแอมไอ ให้สัญญาณ ว่าไม่ใช่เจ้าหล่อนเพียงผู้เดียวที่อยู่บนเรือนหลังนี้

“อะแห้ม!!”