พิศวาสเร้น... 2/3

“อุ้ย!!” หญิงสาวสะดุ้งโหยง เธอหมุนตัวกลับมามอง ดวงตากลมโตสะท้องแสงเปลวไฟในตะเกียงเป็นมันวาวและหยาดเยิ้ม เธอยกมือขึ้นปัดผมยาวสลวยที่คลอเคลียหัวไหล่ ให้พ้นไปจากด้านหน้า ทรงพลจึงได้ยลโฉมผู้หญิงแปลกหน้าเต็มตา ทรวงอกแรกผลิใต้ผ้าแถบสีไข่ไก่ ดันผ้าดิบสีตุ่นๆ นั้นและยิ่งผ้าเปียกชื้นทำให้เห็นรูปทรงเด่นชัด...

“เธอเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่หึ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามหลังจากควานหาคำพูดตัวเองอยู่นาน เขามัวแต่มองความเย้ายวนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ เธอสวยจนตกตะลึง!! ใบหน้าคมขำ ดวงตาดำขลับมีประกายแปลกๆ ผมยาวสยายคลอเคลียไหล่ และเนินทรวงอวบอิ่มใต้ผ้าแถบสีทึมๆ ผ้านุ่งปิดทับปลีน่องเรียวและเธอมองดูยวนตาชวนให้ลุ่มหลง

“พะยอมหลงทางมาค่ะ...ไม่รู้จะไปทางไหน? พะยอมจำอะไรไม่ได้เลยๆ มาอาศัยนอนบนบ้านหลังนี้” เสียงเย็นยะเยือกตอบกลับ เธอชะม้อยตาให้เขา และเสก้มหน้านิ่งๆ

เธอคงเกิดอุบัติเหตุและทำให้ความจำเสื่อมชั่วคราว...

ทรงพลทรุดตัวลงนั่ง เขาเริ่มสำรวจหญิงสาวอีกครั้ง มันเหมือนมีแรงดึงดูดดึงเขา ให้เข้าใกล้เจ้าหล่อน มือแข็งแรงเอื้อมจับแขนเรียว...เขาเกือบสะดุ้ง!! เมื่อมันเหมือนกับจับก้อนน้ำแข็งเย็นเฉียบ แต่พอวางมือไปอีกสักครู่มันก็กลับเป็นปรกติ เขาคงคิดมากไปเอง... และเธอก็ไม่ได้ปัดป้อง มือแข็งแรงจึงลูบไล้แผ่วๆ พรางขยับตัวเข้าใกล้อีกหน่อย

“น่าสงสารจัง...เธอคงกลัว?” เสียงแหบปร่าพูดปลอบใจ และร่างสูงใหญ่ของทรงพลกระเทิบเข้าใกล้อีกนิด...

“ค่ะ...พะยอมกลัวมาก พะยอมไม่รู้อะไรเลย” ทรงพลรู้สึกถึงความกลัวของหล่อน ผิวเนื้อของหญิงสาวสั่นระริกเขาจึงฉวยโอกาสดึงร่างอวบอัดเข้ามากอด มือแข็งแรงกดแผ่นหลังบอบบางแนบแผงอกอุ่น ทรงพลค่อยๆ ประคองร่างอวบอิ่มเอนกายลงบนเสื่อเก่าและเธอก็โอนอ่อนด้วยดี เขาค่อยๆ ล้มตัวลงทาบทับมือเริ่มไล่ปลดผืนผ้าที่คาดอกอิ่มเอาไว้

เพียงผ้าสีไข่ไก่ทึมๆ ของหญิงสาวหลุดออกจากเนินอกช้าๆ ทรงพลนิ่งขึ้ง...ใจเต้นตึกตัก... สมองหยุดสั่งการเมื่อความสวยสดตรงหน้าช่างน่าตื่นตาตื่นใจ เต่งเต้าอวบอิ่มดีดผึ่งออกมา จากแสงไฟจากตะเกียงน้ำมันเพิ่มความเย้ายวนทำให้ทรงพลชื่นชมความเต่งตึงตรงหน้าอย่างลุ่มหลง ...เอ๊ะ ...

มันมีอะไรแปลกๆ ชายหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับดวงตากลมโตที่กำลังมองมาด้วยแววตาหยาดเยิ้ม เขารีบสลัดความคิดที่เกิดขึ้นมาปุปปัป…มันอาจเป็นเพราะเขาตาฝาดจากแสงที่มันไม่เพียงพอ ชั่วแวบหนึ่ง!! เขาว่าเขาเห็นผิวยับย่น ไม่เนียนลออเหมือนตอนนี้ ในหัวเหมือนโดนค้อนทุบ!! เขารีบกระพริบเปลือกตาถี่ๆ และทุกอย่างก็คืนสู่สภาพเดิม ความอวบอิ่มตรงหน้าชวนให้กระโจนใส่มากกว่าถอยหลังหนี ปลายยอดอกเด้งดึ๋ง!! ทรวงอกอวบอิ่มครัดเคร่งชวนให้ฟอนเฟ้น จะรอช้าอยู่ทำไม...จัดไปตามความปรารถนาเลยสิ!!

มือเรียวบางยกปิดเนินถันที่ตั้งท้าทายสายตาเอาไว้…ใบหน้าหวานแดงซ่าน ผิวแก้มแดงก่ำ ทรงพลคลี่ยิ้มอ่อนๆ เขาก้มลงจุมพิตปลายนิ้วเรียวและปัดมือเรียวบางออกไปจนพ้น

“อย่าจ้องแบบนี้ซิคะ พะยอมอาย....” เสียงสั่นพร่าพูดออกมาเบาๆ เหมือนเสียงกระซิบ

ทรงพลแนบใบหน้ากับความนุ่มหยุ่น...เขาเคลื่อนมือแข็งแรงตามปลีน่องเรียวและฉกวูบฝ่ามือร้อนผ่าวจับเนินเนื้ออวบอิ่มนูนเด่นเขาเคล้นคลึงช้าๆ จนคนใต้ร่างครางเสียงผะแผ่ว...เรือนกายอวบอิ่มบิดส่าย แอ่นเนินทรวงอวบอัดให้ชายหนุ่มฟ้อนเฟ้นมากยิ่งขึ้น

“ร้อน!! พะยอมร้อนไปทั้งตัวเลยคะ คุณขา ช่วยพะยอมด้วย...” เสียงวอนขอระโหยเหมือนเจ้าตัวกำลังจะขาดใจ ทรงพลกระตุกยิ้ม เขากระดกปลายลิ้นไล้เลียยอดอกเต่งตึงถี่ๆ มือใหญ่ขยุ้มขยำเนินนางอวบอัดหนักๆ และเร่งปัดชายผ้าแหวกออก ล้วงมือเข้าไปด้านใน ขยำความโหนกนูนหนักมือขึ้น

“อู้...อ้ายยย...” เสียงครางกระเส่ากับร่างกายกระตุกสั่น เรียวขาเพรียวตวัดโอบร่างกายหนาหนักแอ่นบั้นท้ายขึ้นแนบชิดฝ่ามือร้อนผ่าว

ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลง เขาบดจูบปากสวยๆ ของเธออีกครั้ง ปลายลิ้นสอดแทรกเข้าไปในอุ้งปาก แลกลิ้น ล้วงลึกจนน้ำลายไหลหยดย้อย...