บทที่ 5

เช้าวันต่อมาจิราเข้าไปในครัว เธอลงมือทำสิ่งที่ปราณปรัชญ์ขอเมื่อคืน สาวน้อยวันนี้รู้สึกอารมณ์ดี เบิกบาน ห่วงโซ่ที่พันธนาการเธอไว้มาแปดปี ได้ถูกปลดล็อคคลายลงแล้ว

เขาไม่โกรธเธอ เขาไม่เกลียดเธอ มันคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

มันคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วจริงๆ ในชีวิตของจิรา

เมื่อคืนนี้เธอแทบจะนอนไม่หลับ ตั้งแต่ที่ได้พูดคุยกับเขา เธอฮัมเพลงและทำอาหารไปด้วยซ้ำ อาการรื่นเริงแบบนี้ทำให้ป้าเอียดหัวหน้าคนครัว ถึงกับขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะอดยิ้มไม่ได้ เพราะอาการร่าเริงของจิรา ที่นานครั้งหรอก สาวน้อยในอุปการะของพิทักษ์ราชสีห์ จะยิ้ม หัวเราะ ร้องเพลงนี่แทบจะไม่ต้องพูดถึง

"อารมณ์ดีอะไรหรือคะ คุณจ๋า"

"นิดหน่อยค่ะ" เธอตอบ แล้วยิ้มกว้างส่งให้กับเอียด

"ป้าเอียดช่วยจ๋าชิมหน่อยสิคะ อร่อยไหม จ๋าควรใส่อะไรเพิ่มอีกไหม?"

"อะไรคะนี่" เอียดถาม ขณะมองสิ่งที่จิราตัดแบ่งมาให้เธอชิม

"ข้าวผัดหรือคะคุณจ๋า อยากกินป้าทำให้ก็ได้ ไม่ต้องลำบากทำเองหรอกค่ะ"

"จ๋าทำให้อาปืนน่ะค่ะ"

เธอตอบ แล้วก็ต้องหน้าแดงนิดๆ เอียดมองสาวน้อยแล้วขมวดคิ้ว นึกสงสัยว่าสองคนนี้เจอกันตอนไหน เพราะจิราดูจะหลบหน้าปราณปรัชญ์อยู่ ไม่ได้เสนอหน้าแบบใครบางคน

มาพร้อมกัน ที่มาเดียวกัน แต่ก็แตกต่างกันเหลือเกิน

"อร่อยค่ะ คุณจ๋าทำอะไรก็อร่อยหมดนั่นแหละค่ะ สืบทอดฝีมือป้าไปได้หมดแล้วนะตอนนี้"

ชิมเข้าไปแล้วเอียดก็เอ่ยชม จิราเขินกับคำชมนั้น เธอตักอาหารใส่จาน จัดด้วยมะเขือเทศและแตงกวา เขาชอบกินมะเขือเทศ...ใช่เธอจำได้ และบางทีเขาก็บังคับให้เธอลองกินด้วย ทั้งที่ไม่ชอบรสชาติของมัน แต่เพราะอยากเอาใจเขา จิราก็ฝืนกิน

ภาพความหลังระหว่างกัน...ลอยฟุ้งขึ้นมาในความทรงจำ

'กินมะเขือเทศมากๆ ผิวจะสวย แก้มจะแดงน่ารักนะ หนูจ๋า'

'แต่มันไม่อร่อยเลยนะคะอาปืน'

'จ๋ากินทุกอย่างได้ แม้กระทั่งมะระ แต่จ๋าเขี่ยมะเขือเทศออกใช่ไหม?'

เขาถามพร้อมกับรอยยิ้ม และตัดเจ้ามะเขือเทศสีแดงใส่จานให้เธอ จิรายิ้มแหย เธอใช้ส้อมจิ้มๆ มัน เธอไม่ชอบกลิ่นของมัน และเธอไม่ชอบสีของมัน ไม่ชอบทุกอย่างที่เป็นมะเขือเทศ

'ถ้าจ๋ากินได้ ก็เท่ากับจ๋าเอาชนะตัวเองได้ เอาชนะอคติความไม่ชอบได้ ลองเปิดรับมันดูสิคนเก่ง มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอก'

'แต่...'

'ถ้าจ๋ายอมกิน อาจะมีรางวัลให้ อาอยากเห็นจ๋าเอาชนะสิ่งเล็กน้อยแบบนี้...เอาชนะความไม่ชอบของตัวเองดู อีกหน่อยมีสิ่งที่น่ากลัวกว่ามะเขือเทศ จ๋าจะได้กล้า...ที่จะลองเอาชนะมัน'

คำกระตุ้นและสายตาของเขา ทำให้เธอยอมกล้ำกลืนกินมัน แม้จะไม่ชอบในตอนแรก แทบจะอาเจียนด้วยซ้ำ แต่พอกินไปสักสองสามหนแล้ว เธอก็รับได้กับรสชาติของมัน มะเขือเทศมีหลายพันธุ์ หลากรสชาติที่แตกต่าง แม้จะมีกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ที่เธอไม่ค่อยชอบนัก แต่หลังๆ มา จิราก็กินมะเขือเทศราชินีเป็นของว่างกับปราณปรัชญ์ได้หน้าตาเฉย

เอาชนะความไม่ชอบ

เจ้าสิ่งเล็กๆ อย่างมะเขือเทศคงเป็นสิ่งแรกที่เธอก้าวผ่านมาได้

เพราะเขา

คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เธอเอาข้าวผัดไข่ของเธอไปขึ้นโต๊ะ เธอทำเหมือนที่เธอเคยทำให้เขารับประทาน อาหารจานแรกที่เธอทดลองทำ และเขาเป็นคนชิม ชมมันว่าอร่อย

เธอนั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะอาหาร ปรกติแล้วจิราจะเลี่ยงการรับประทานอาหารในตอนเช้าที่นี่ เพราะเธอกลัวจะเจอกับปราชญ์ ที่แม้จะนอนดึกขนาดไหน เขาก็จะมารับประทานอาหารเช้าตรงเวลา ก่อนจะไปทำงาน แต่วันนี้ไม่มีใครสักคนที่ห้องอาหาร คงจะเพราะเมื่อคืนนอนดึกกันจากปาร์ตี้ต้อนรับปราญปรัชญ์นั่นเอง

จิราก้มดูนาฬิกา ถอนใจนิดๆ เมื่อเห็นเข็มเคลื่อนไปเกือบเก้าโมงแล้ว อาหารของเธอเริ่มเย็น เธอควรจะลุกไปดีไหมหนอ เพราะมีงานต้องทำต่อ เธอได้รับมอบหมายให้ช่วยทำงานบัญชี ซึ่งปราชญ์ไม่เคยไว้ใจใครนอกจากเธอ เธอทำงานให้เขาได้ดีมาก จนแม้ว่าเขาจะไม่ชอบหน้าเธอ ก็ยังต้องทนมองหน้าเธอเพราะใช้เธอทำงานนี้อยู่

งานของเธอกองรออยู่ในห้องทำงาน ป่านนี้เขาคงจะไม่ลงมาแล้วกระมัง แล้วอาหารเช้าของเธอล่ะ? จิราเม้มปากเล็กน้อย หาฝาชีมาครอบไว้ แล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืน ทว่าเสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้น มันทำให้เธอใจเต้นแรง...

"ขอโทษอาตื่นสายไปหน่อย อายังจะได้กินอยู่ใช่ไหมครับ"

"ขอให้จ๋าเอาไปอุ่นก่อนได้ไหมคะ"

เธอข่มรอยยิ้มของตัวเองไม่ได้เลย ยามเห็นหน้าปราณปรัชญ์ รอยยิ้มมันช่างแยกกว้างขวาง และไม่ยอมหุบจริงๆ ทั้งที่เธอมีฉายาที่ยลดาตั้งให้ว่านางสาวตุ๊กตาหน้าตาย เพราะความที่จิรายิ้มน้อยหนนัก

"ไม่ต้องหรอก แค่สีก็น่าอร่อยแล้ว"

เขาทรุดลงนั่งข้างเธอ จิราเลื่อนจานให้เขา ปราณปรัชญ์มองสีสันหน้าตาของอาหารที่เธอจัดตบแต่งแล้ว ก็ใช้ส้อมจิ้มมะเขือเทศขึ้นมาแล้วยื่นมันส่งให้เธอ จิราทำตาปริบๆ แต่ก็อ้าปากรับ เมื่อมันถูกยื่นส่งมาแบบนั้น

รสชาติของมัน...เปรี้ยวนิดๆ หวานหน่อยๆ มีกลิ่นเฉพาะตัวอย่างมะเขือเทศ

แต่ทำไมเมื่อเขาเป็นคนป้อน

รสชาติหวานนี้ถึงลงซ่านไปทั้งใจกันนะ มันเป็นชิ้นมะเขือเทศที่อร่อยที่สุดในโลกสำหรับจิรา

สาวน้อยหน้าแดงก่ำ

"อาไปอยู่ที่อื่น" เขาเลี่ยงคำว่าติดคุกไว้ เพราะมันแสลงใจทั้งเขาและคนตัวเล็กที่กำลังนั่งข้างๆ

"จ๋าก็ยังกินมันอยู่ใช่ไหม?"

"ค่ะ มันเป็นของโปรดของจ๋า"

เธอตอบเสียงอ้อมแอ้ม หลังจากกลืนมันลงไปแล้ว ปราณปรัชญ์หัวเราะเบาๆ แล้วเริ่มรับประทานอาหารฝีมือเธอก่อนจะเอ่ยชม

"อื้ม...อร่อย เป็นอาหารเช้าที่ดีที่สุดในรอบแปดปีของอา"

"จ๋า...ขอโทษ"