บทที่ 4

"อาปืน"

เธอจ้องเขาด้วยนัยน์ตาตื่นตะลึง แขกยามวิกาลเองก็จ้องมองใบหน้ารูปไข่นั้นอย่างพินิจเช่นกัน...เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน จำได้ล่าสุดที่เธอไปเยี่ยมเขา ก็เกือบห้าปีผ่านมาแล้ว

เธอเปลี่ยนไปมาก จากเด็กน้อยตาแป๋วแก้มกลม กลายเป็นสาววัยสะพรั่งหน้าเรียวรูปไข่ เขาจำหล่อนได้จากนัยน์ตาแจ่มแจ๋วดำขลับคู่นั้น ที่มองเขาอย่างชื่นชมเสมอ จมูกของเธอโด่งเชิดเล็กน้อย ปากอิ่มรูปกระจับ ผมของเธอยาวสยายเกือบถึงสะโพก ตอนนี้มันยุ่งฟูเพราะเจ้าตัวเข้านอนไปได้เกือบชั่วโมงแล้ว

ตาคมมองกวาดไปทั่ววงหน้านั้น มองไล่ลงไปเรื่อยๆ เธอสวมชุดนอนเป็นเสื้อยืดตัวหลวมแบบแขนขายาว มันดูค่อนข้างเก่า แต่...เมื่อมาอยู่บนเรือนร่างแน่งน้อยนี่ กลับทำให้เขา...

ปราณปรัชญ์ข่มความรู้สึกบางอย่างลงไปอย่างลำบาก นี่เขาเป็นอะไรไปนะ วันนี้สาวสวยตัวท็อปของพี่ชาย ทำให้เขาไม่รู้สึกอะไรมากมาย ทั้งที่อดยากผู้หญิงมาถึงแปดปี แน่ล่ะว่าเขาก็ไม่ได้ถือเพศพรหมจรรย์ ต้องบำบัดอารมณ์เหล่านั้นด้วยตนเองบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก ด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่จำกัดในพื้นที่นั้น

แน่นอนว่าเขาไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้ตายด้าน และเขาก็รักษาอธิปไตยของตัวเองได้เป็นอย่างดี แม้จะไปอยู่ในพื้นที่เสี่ยงขนาดนั้น ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขา ตีนของเขาที่ถีบเข้าไปเต็มหน้าขาใหญ่ ที่เดินตรงเข้ามารับน้อง มันทำให้เขาเป็นที่โจษจัน และอำนาจเงินของพี่ชายที่ทุ่มเทให้ความสะดวกกับน้องเท่าที่ทำได้ ระบบราชการไทยที่ 'รู้ๆ' กันว่าเป็นแบบไหนยังไง การรั่วไหลนี้ทำให้เขาได้รับการปฏิบัติค่อนข้างดีจากผู้คุมและนักโทษคนอื่นที่ช่วยคุ้มครองดูแลเขา

"อาเอง"

เขาเอ่ยทักหล่อน ยิ้มนิดหนึ่งที่มุมปากให้หล่อน มือของเขาทำท่าจะเอื้อมเข้าไปดึงสาวน้อยมากอด...ใช่เขาอยากดึงเธอมากอด เขาคิดถึงเธอ คิดว่าเธอจะอยู่อย่างไร กับสภาพแบบหลานชังของปราชญ์ พี่ชายของเขาร้ายไม่หยอกหรอก เขานึกสงสารเธอมาก

"ทำไมไม่ลงไปรับอาเหมือนคนอื่น"

เขาถาม เสียงของเขายังคงทุ้มพร่านิดๆ แหบหน่อยๆ มันเป็นเสียงที่มีเสน่ห์มาก และใบหน้านี้ เสียงนี้ คือสิ่งที่ติดในใจสาวน้อยเสมอ เธอคิดถึงเขา อยากไปเยี่ยมเขา แต่ก็ไม่ได้ไป เพราะปราชญ์ห้ามขาด หลังจากทีปารมีเสีย เขาบอกว่าเธอคือตัวการให้ปราณปรัชญ์ติดคุก ฉะนั้นแล้วเธอไม่ควรจะเสนอหน้าไปให้ปราณปรัชญ์ยิ่งรู้สึกแย่

แปดปี...แปดปีเต็มๆ

เธอไม่กล้าไปรับหน้าเขา คอยช่วยในงาน มองเขาอยู่ห่างๆ อยากเหลือเกินที่จะคุยกับเขา ไถ่ถาม และ...

เกินที่จะเก็บกลั้นความรู้สึกว่า เธอโผเข้ากอดเขา ปราณปรัชญ์ตกใจมาก แต่ก็อ้าแขนรับร่างที่โผเข้ามา เธอกอดเขาแน่น ร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมๆ กันด้วยความดีใจเกินกลั้น เขาลูบผมยาวสวยนั้นเบาๆ ผมของเธอนิ่มมาก สวยมาก กลิ่นกายของเธอหอมกรุ่น เธอดูบอบบางน่าถนอม และน่าปรารถนาไปพร้อมกัน

เขาติดคุกนานเกินไปหรือเปล่านะ

อา...

ทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้กับจิรา

ร่างแน่งน้อยดูบอบบางแทบจะปลิว แต่เมื่อกอดเต็มอ้อมแขนแล้ว เธอนุ่มนิ่ม หอมกรุ่น จนทำให้เขาอารมณ์เตลิด จนต้องดันเธอให้ออกห่างจากตนเอง ใบหน้าคมสันแดงเล็กน้อย หัวใจเขาเต้นกระหน่ำ นึกดีใจที่ตรงนี้มีเพียงไฟสลัวเปิดไว้ตรงทางเดินระหว่างห้อง เธอจะได้ไม่มองเห็นหน้าของเขาเต็มที่นัก เธอคงจะมองไม่เห็นความผิดปรกตินั้น

"อาปืน จ๋าดีใจที่อาปืนพ้นโทษ กลับมาบ้านของเรา"

เธอยังคงเช็ดน้ำหูน้ำตาที่ไหลออกมา แล้วย่นจมูกน้อยๆ พลางยกมือไหว้ขอโทษเขา เมื่อเห็นว่าเขายืนนิ่ง...เขาคงจะยังโกรธเธอเหมือนที่ทุกคนพูดกระมัง ก็เธอคือสาเหตุที่ทำให้เขาติดคุก ทำให้เขาไร้อิสรภาพ เธอปล้นทุกอย่างไปจากเขาถึงแปดปี

เพราะเธอ เพราะเธอ

"จ๋าขอโทษนะคะ ที่ เอ่อ...ที่เมื่อกี้กอดอาปืน"

"ไม่เป็นไร อาแค่อยากถามว่าทำไมจ๋าถึงไม่ลงไปรับอาเหมือนคนอื่นๆ"

เขายังคงถามคำถามเดิม สาวน้อยก้มหน้า ก่อนจะเอ่ยอ้อมแอ้ม

"จ๋า จ๋าไม่กล้าลงไปเจอหน้าอาปืน จ๋าเป็นต้นเหตุ คือจ๋า"

น้ำตาของเธอไหลออกมาอีกแล้ว หนนี้ด้วยความหวาดกลัว ที่จะต้องยอมรับความจริง ว่าเขานั้นเกลียดเธอ

เธอร้องอุ้ย เมื่อถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนแข็งแกร่ง เขาสูงมาก เธอแม้ตอนนี้จะเติบโตเต็มที่แล้วความสูงของเธอก็ยังศีรษะอยู่ไม่พ้นอกของเขา...

เขาเหมือนปราการที่แข็งแกร่ง...

เขาก้มลงจุมพิตกลางกระหม่อมเธอ แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน

"ใครจะเกลียดจ๋า โกรธจ๋ากัน อาจะเกลียดจะโกรธตัวเองมากกว่า ถ้าเข้าไปจัดการไอ้อมนุษย์นั่นไม่ทัน นอกจากไม่ไปเยี่ยมอาแล้ว ก็ยังหลบหน้าเวลาที่อากลับมาบ้านอีก จ๋าทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย ต่อไปห้ามหลบหน้าอาอีก เราจะเป็นเหมือนเดิม จ๋าจะเป็นหลานสาวที่น่ารักของอาเหมือนเดิม"

"อาปืน"

เธอน้ำตาหมาด หัวใจพองฟู ก่อนจะเงยหน้ามองเขา เขาก้มลงจุมพิตหน้าผากมน สัมผัสแผ่วนั้น แผ่ซ่านเข้าไปในหัวใจของคนทั้งคู่ ก่อนที่เขาจะคลายอ้อมแขน แล้วกระซิบราตรีสวัสดิ์กับเธอ

"นอนได้แล้ว จริงสิ อาจำได้ ว่าจ๋าเคยทำข้าวผัดไข่อร่อยมาก พรุ่งนี้...ทำให้อากินเป็นมื้อเช้าได้ไหม"

"ได้ค่ะ"

"ฝันดีนะหนูจ๋า"

เขามองจ้องใบหน้าของเธอจิราก้มหน้าหลบตาเขา แล้วยิ้ม รอยยิ้มที่เขาอยากเห็นเหลือเกิน...

"ฝันดีค่ะอาปืน"

"พรุ่งนี้เจอกัน"

"ค่ะ"

เธอกลับเข้าห้องพลางปิดประตู รอยยิ้มนั้นยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปาก ใจของเธอโล่งเบา ทุกข์ที่เธอแบกไว้มาตลอดแปดปี ตอนนี้บรรเทาเบาบางลงแล้ว

ปราณปรัชญ์กลับเข้าห้องของตนเอง เขาเผลอแตะริมฝีปากของตนเอง พร้อมกับถอนใจเฮือก เมื่อครู่เขาทำอะไรลงไปนะ เธอไม่ใช่เด็กตัวเล็กแล้ว เธอเป็นสาว...สาวเต็มตัว

สวย...

หอมกรุ่น

น่าปรารถนา

ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำชำระล้างเนื้อตัว ภาพของจิรา...ทำให้คืนนี้เขาต้องนอนลงอย่างยากลำบาก

ให้ตายเถอะ!

เขากำลังคิดอะไรกับเด็กในบ้านอย่างจิรากันนะ