3

Chapter 3

“เหมือนรักษ์จะเสร็จแล้วค่ะ”

“อั้นอีกนิด พร้อมกับพี่” เพลิงขยับมานั่งกอดเธอเอาไว้แน่น ในขณะที่เธอนั่งยองๆ คร่อมร่างเขาเอาไว้พร้อมด้วยกระแทกตั่บๆ ไม่หยุดหย่อน เพลิงเองก็กระแทกขึ้นไปรับการกดคลึงของเธอเช่นกัน

“ไม่ไหวแล้วค่ะพี่เพลิง”

“พร้อมกัน บี้ลงมาให้มิด” เธอกดลงไปจนมิดร่องแต่ไม่มิดโคนเพราะเขาใหญ่มาก ก่อนจะครางเสียงหลง กอดรัดแขนแนบแน่นในขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งบนตักของเขาอยู่แบบนั้น

“สักพักนะรักษ์ให้รักษ์ดูดน้ำพี่ให้หมดก่อน” เขาแช่นิ่งเอาไว้แบบนั้น เธอหอบหายใจซบอยู่ที่อกอย่างเหนื่อยๆ นั่งนิ่งให้ร่องสาวดูดน้ำกามที่เขาฉีดเข้ามาจนหมดสิ้น

“เดี๋ยวพี่จะกดรักษ์ให้นอนหงายสักพักนะ” เขาดันร่างของเธอลง ถ้าเธอลุกจากตักของเขาน้ำกามจะไหลเยิ้มออกมา เขาจึงจำเป็นต้องกดให้เธอนอนลงแล้วโหย่งกายดึงท่อนชายอวบใหญ่และยาวออกมาจากร่อง ก่อนจะจับขาของเธอขึ้นชี้ฟ้าและใช้นิ้วสอดแทรกเข้าไป ดันน้ำสวาทเข้าไปให้ลึกที่สุด ไพรรักษ์ครางเพราะนิ้วที่ซอยเข้ามาถี่ๆ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาอย่างผ่อนคลายเมื่อเขาปล่อยขาของเธอลง

“เราต้องออกไปหาเสบียง ตอนเย็นพี่จะเอารักษ์ท่าคุกเข่า ที่บ้านสอนไหมว่าต้องทำยังไง” เขาเอ่ยถามเสียงทุ้มนุ่มหูกว่าที่เจอกันครั้งแรก มือหนาปัดปอยผมนุ่มไปเกี่ยวอยู่ที่ใบหูเล็กๆ สะอาดสะอ้าน

“คุกเข่ากระแทกสะโพกกลับไปตอนที่พี่เพลิงกระแทกเข้ามาค่ะ” เธอตอบอย่างอายๆ ตอนเรียนเพศศึกษาก็แค่จินตนาการ แต่พอมีอะไรกันจริงๆ ทั้งเสียวทั้งมันร่องไปหมด ทำเอาเธอตัวสั่นระริกแค่คิดว่าต้องหลอมรวมกับเขา

“ท่านี้จะเสียวมากเพราะพี่จะเข้าลึกมาก” เขาอธิบาย เธอกัดริมฝีปากเบาๆ ไม่กล้ามองสบตาเขาเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน

“ท่าไหนก็ลึกค่ะ ของพี่เพลิงยาวใหญ่จะตายไป” เธอพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะอุ้มไปอาบน้ำและแต่งเนื้อแต่งตัว

“พี่เพลิงเคยเข้ามาในป่าแถบนี้ไหมคะ”

“เคยมา”

“เคยมาเหรอคะ”

“มาแอบดูว่าที่เมีย”

“หือ...” เธอคราง

“อยากเห็นหน้าก็เลยมาแอบดู”

“แต่รักษ์ไม่เคยเห็นพี่เพลิงมาก่อน” เธอเห็นแค่ภาพวาดของเขาเท่านั้น เขาไม่ตอบอะไรแต่อมยิ้ม เห็นเขายิ้มแล้วนึกแปลกใจ ตอนแรกดูเขาขรึมๆ ดุๆ ปากเสีย ขี้แกล้งจะตายไป

“กินอะไร เดี๋ยวพี่ปีนไปเก็บให้”

“รักษ์ก็ปีนต้นไม้เก่งนะ ชอบปีนป่ายตั้งแต่เด็ก”

“รู้แล้วว่าเก่ง แต่พี่อยากทำให้”

“เงาะป่าก็ได้ค่ะ อยากกิน” เขาใช้หน้าไม้ยิงจนช่อของเงาะป่าตกลงมา

“ไหนบอกว่าจะปีนขึ้นไปเก็บให้ไงคะ” เธอตาโตเมื่อเห็นการกระทำของเขา

“นี่ไง ปีนกับหน้าไม้” เขาตอบอย่างเจ้าเล่ห์

“เจ้าเล่ห์จัง” เธอทำท่าจะกัดเอาเปลือกออกเพื่อกิน แต่เขาดึงไปกัดให้เสียก่อน

“ใจดีเหมือนกันนะคะ” เธอรับมากิน รสชาติเงาะป่าหวานๆ เปรี้ยวๆ กินแล้วทำให้รู้สึกสดชื่น

“น้ำตกที่นี่ปลาชุม กินปลาย่างไหม” เขาถามด้วยท่าทีใส่ใจไม่น้อย

“สงสารมันค่ะ กินผักผลไม้ หัวเผือก หัวมันก็ได้ รักษ์ไม่ชอบกินเนื้อกินปลามันคาวค่ะ” เธอชอบกินพืชผักมากกว่า มีผลไม้ก็อยู่ได้แล้ว

“งั้นเดี๋ยวทำมันเผาให้”

“แล้วแต่พี่เพลิงจ้ะ” เขาพาเธอไปขุดเผือกกับมัน มีวิธีการง่ายๆ คือใช้ดินดำเพราะดินดำมีกลิ่นหอม ขุดดินแล้วใส่หัวเผือกกับหัวมันลงไป ก่อไฟไว้ด้านบนให้ดินตรงส่วนนั้นมีความร้อน สุมไฟพักใหญ่ค่อยขุดเผือกกับมันขึ้นมา เผือกกับมันจะสุกกำลังดี เขาหยิบมันขึ้นมาด้วยใช้ใบตองห่อเพราะร้อน แล้วใช้มือบิออกมาให้เธอ

ด้านในมีควันร้อนๆ ออกมาจากตัวของเนื้อมันกับเนื้อเผือก ส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วบริเวณ

“ปกติไม่ชอบกินปลาหรือล่าสัตว์เหรอ”

“ค่ะ สงสารมัน นอกจากมันตายแล้วถึงกิน รักษ์ชอบกินผลไม้ป่า เผือก มัน หัวบอนมากกว่าจ้ะ โอ๊ย! ร้อน” เธอร้องทำหัวมันที่เนื้อด้านในเป็นสีส้มตกพื้น สะบัดมือไปมา

“ระวังด้วยสิ มัวแต่คุย” เขาดึงมือเธอไปดูดเบาๆ เพื่อให้คลายร้อน ไพรรักษ์มองแล้วแอบอมยิ้มในความห่วงใยเล็กๆ ของเขา

“ก็พี่เพลิงชวนคุย” เธอเถียงเมื่อเขาเงยขึ้น

“เด็กอะไรชอบเถียง”

“ทำไมพี่เพลิงไม่หมั้นกับคนอื่นล่ะ จะได้ผู้หญิงที่ไม่ชอบเถียงเป็นเมีย เห็นขี้โม้ว่าผู้ชายหมู่บ้านตัวเองได้เมียดี เรียบร้อยเป็นกุลสตรีไม่ชอบเถียง” เธอว่าอย่างงอนๆ

“พี่ชอบเถียงๆ แบบนี้แหละ มันดี” เขาเท้าแขนไปกับต้นไม้ ขยับใบหน้าเข้าไปหา เธอหน้าแดงหลบสายตาร้อนแรงของเขา

“จะกินกล้วย” เธอลุกหนีจากตรงนั้น ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาก็หน้างอเล็กน้อย

“แต่พี่จะกินรักษ์”

“ตรงนี้เหรอ”

“ไม่ให้เหรอ”

“ไม่ให้ได้ด้วยเหรอ” เธอถามกลับ รู้ดีว่าถูกสอนมาว่าต้องรักเดียวใจเดียว มีสามีคนเดียวจนตาย สามีต้องการก็ต้องยอม มันเป็นธรรมเนียมซึ่งคงจะมีแต่เธอที่ไม่อยากทำตามมากนัก

“ถ้าไม่ยินยอมพี่ก็ไม่บังคับ” เธอหันไปมองเขาอย่างแปลกใจ เธอเคยเห็นว่าผู้หญิงในหมู่บ้านถ้าสามีขอมีอะไรด้วยก็ต้องยินยอมเรียกว่าผู้หญิงเป็นช้างเท้าหลัง ผู้ชายเป็นช้างเท้าหน้า

“แต่ถ้าพี่ทำให้ยอมก็แสดงว่าไม่บังคับ”

“ก็บังคับอยู่ดี เช้าเย็นต้องเอากันอยู่แล้ว กลางวันพักบ้างเถอะ ปวดก้น”

เธอหน้างอ กล้าเถียงเพราะเขายอมให้เถียง แต่ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเธออาจจะไม่กล้าเถียงแบบนี้ เพราะตามธรรมเนียมสอนว่าผู้หญิงไม่ควรเถียงผู้ชายที่เป็นสามี ผู้ชายที่กลับมาบ้านทำงานมาเหนื่อยๆ เมียต้องเข้ามาปรนนิบัติพัดวี หาน้ำหาท่ามาให้ดื่ม เรียกว่าล้างเท้าให้สามีตั้งแต่ขึ้นเรือน

“เมื่อเช้าพี่บังคับเหรอ เราถ่างขาให้พี่เอาเอง แถมยังขึ้นมาขย่มเสียอีก”

เขาแหย่กลับ ไม่ได้ชอบผู้หญิงเรียบร้อยตามใจผัวทุกอย่างเหมือนคู่อื่นๆ เขาชอบแบบไพรรักษ์ ชีวิตดูตื่นเต้นมีรสชาติและไม่น่าเบื่อจำเจดี

“งั้นตอนเย็นจะไม่ยอม”

“พี่ไม่บังคับ” เขาดูมั่นใจว่าเธอต้องยอม ไพรรักษ์หน้างอใส่แทบจะทันที

“เราจะออกเดินทางกันวันไหนคะ”

“แล้วแต่ จะอยู่ต่อหรือเดินทางเลยก็ได้”

“งั้นพรุ่งนี้เดินทางกันเลยดีกว่านะคะ ต้องใช้เวลาอีกหลายวันแน่ะ ดงไพรของพี่เพลิงต้องข้ามภูเขาไปอีกนี่คะ”

“พี่ตามใจเมีย” เขาหยอด เธอหน้าแดง คนปากร้ายๆ ดูชอบแกล้งเวลาหยอดคำหวานว่าตามใจเมีย ทำเอาหัวใจของเธอสั่นไหวไปหมด

ถามว่ารักไหม ตอบเลยว่ายังไม่ได้รักเขา เพราะมันเป็นการแต่งงานที่ผู้ใหญ่หมั้นหมายและทำตามประเพณี พ่อแม่สอนว่าอยู่ๆ กันไปก็รักกันไปเอง ซึ่งเธอก็แอบเถียงอยู่ในใจว่าอาจจะไม่จริง แต่ทุกคนแต่งงานกันแล้วก็ต้องอยู่ด้วยกัน ผู้ชายบ้านป่าส่วนใหญ่ก็รักเดียวใจเดียว ถึงจะให้ผู้หญิงเป็นช้างเท้าหลังแต่ก็ดูแลอย่างดี จะมีก็แต่สามีของเธอเป็นข้อยกเว้น ทำไมชอบปากเสียใส่เธอก็ไม่รู้

“นินทาพี่อยู่ในใจเหรอ”

“อุ๊ย!” เธอหันมา แก้มสาวชนเข้ากับปากร้อนๆ ของเพลิงเต็มๆ

“อย่ามาสู่รู้”

“เกิดมาเพิ่งเคยเจอผู้หญิงปากจัด”

“ไม่น่ารักใช่ไหมล่ะ”

“น่ารัก”

“เอ๊ะ! แปลกคน พูดเหมือนไม่ชอบ”

“ไม่ชอบจะยอมหมั้นเหรอ จำไม่ได้เหรอว่าธรรมเนียมปฏิบัติคือพี่ต้องไปแอบเห็นหน้าว่าที่เจ้าสาวก่อนหมั้นและแต่งงานกัน”

“ไม่ยุติธรรมเลย ถ้าผู้หญิงไม่ชอบ ผู้ชายชอบฝ่ายเดียวก็เป็นการมัดมือชกนะคะ”

“แล้วชอบพี่ไหม” เขาไม่ตอบแต่ถามกลับ ขยับใบหน้าเข้าไปหา มองสบตาเธอนิ่ง เธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะแก้มแดงร้อนผ่าว

“ไม่รู้” เธอเบือนหน้าหนีหลบสายตาของเขาเป็นพัลวัน

“ช่วยหน่อยสิ” เขาเอ่ยขึ้นเสียงแหบพร่า

“ช่วยอะไร” เธอถามอย่างสงสัย เขาจับมือเธอไปกุมที่เป้ากางเกง ทำเอาเธอหน้าแดงร้อนเห่อ