บทที่ 5

ก่อนที่เวียงพิงค์จะได้ทันตอบโต้อะไร ริมฝีปากคู่นั้นก็ฉกวูบลงมาปิดปากเธอไว้ด้วยปากของเขา เธอถูกรัดเข้าไปในวงแขนร้อนผ่าวแข็งแกร่งเหมือนปราการเหล็ก เขาบดจูบเร่าร้อนลงมา กดน้ำหนักให้เธอแย้มเผยอปากโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ปลายลิ้นของเขาจะสอดเข้ามา ควานหาความหวานในริมฝีปากเธอไล่รุกเกี่ยวพันลิ้นของเธอและดูดดื่มจนเธอแทบจะเป็นลม...

โอ...

ใจของสาวน้อยเต้นแทบไม่เป็นจังหวะกับจูบวาบหวามนั่นไม่รู้ทำไม เธอถึงรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงที่จะผลักเขาออก เนื้อตัวสั่นเยือกไปกับจูบนั้น เขาทำราวกับจะดูดสูบกลืนทุกอย่างไปจากเธอ...

ปลัดหนุ่มเองเมื่อได้จูบ ตอนแรกเพียงแค่จะสั่งสอนยัยตัวร้าย แต่จูบไปแล้วก็ยั้งไม่อยู่ หล่อนหวาน หอม...น่ารักเหลือเกิน

หล่อนทำให้หัวใจอันแสนเย็นชา หมางเมินกับสาวๆ กลายเป็นเต้นร้อนเร่าด้วยความรู้สึกขึ้นมาอีกหน และจำเพาะต้องเป็นหล่อนเสียด้วย

ตัวแสบ...

เขาคำรามฮึ่มฮั่มกับปากเธอ คนถูกจูบดื่มด่ำเล่นงานกำลังเบลอไปหมดตอนนี้ เธอถูกเขางับปากล่างเอาเบาๆ อย่างมันเขี้ยว จนต้องเผลอครางออกมาเบาๆ มันเจ็บนิดๆ แต่ก็ปะปนด้วยความรู้สึกอื่นด้วย ความรู้สึกที่มีเขาคนแรกที่ปลุกมันให้ลุกโชนในกายของเธอ

มันร้อนวูบวาบแปลกๆ ร้อนแล่นไปยังบางจุดแม้ว่าเขาจะไม่ได้แตะต้องเธอเลยก็ตามที เธอเผลอหลับตาพริ้ม เคลิ้มคล้อยไปกับจูบนั้น ปลัดหนุ่มซุกหน้ากับกับซอกคอหอมไล้จมูกปากไปตามผิวเนียนละมุน กอดรัดร่างหอมกรุ่นแน่นเข้า ให้ตาย...เขากำลังจะลืมตัวไปกับความหอม ละมุนกรุ่นเข้าไปในใจนี้

มือของเขาลูบเลื่อนเข้าไปยังใต้เสื้อยืดของเธอไล้ไปตามแผ่นหลังนุ่มเนียน ปากของเขาประกบลงมาอีกหน หนนี้จูบหวาน หวาม...จนเธอแทบขาดใจ

มือของเขายังคงลูบไปตามสะเอวบางทางด้านหลัง พยายามเตือนสติตัวเองไม่ให้มือซุกซนอยากสำรวจนั่นไหลมาด้านหน้า เธอนุ่มเนียนไปหมดทั้งตัว

เขากำลังจะลืมตัว...

สติเขาเหลืออีกแค่นิดเดียวเท่านั้น

และเมื่อเธอเผลอจูบเขาตอบเข้า ปลัดหนุ่มก็ถึงจุดหลงลืมตน!

ไม้ที่วิ่งใส่เกียร์หมาแบบสับเท้าถี่ๆ พอนึกขึ้นได้ว่าวิ่งมาเพียงลำพังโดยไร้ลูกพี่ ไม้เห็นท่าไม่ดีก็วิ่งกลับ เอาวะ...กลัวก็กลัว แต่จะมาเอาตัวรอดแบบนี้มันไม่ได้ นึกแล้วไอ้ไม้ก็แหกปากแต่ไกล ตะโกนเรียกชื่อลูกพี่ดังลั่น

“พี่พิงค์ พี่พิงค์ อยู่ไหนคร้าบ ปลัดคร้าบ อย่าฆ่าลูกพี่ เราแค่ล้อเล่น”

เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของไม้ ทำให้ปลัดหนุ่มกับเวียงพิงค์สะดุ้งเฮือก เขาเม้มปากแล้วจับให้เธอพลิกหันหลังให้เขา พันธนาการสองมือของเธอไว้ให้ไพล่หลัง เวียงพิงค์ถึงกับร้องครางอย่างเจ็บปวด เธอหันมาโวยใส่เขาแต่ก็ไม่กล้าสบตากับเขา หน้าหวานแดงเรื่อ หัวใจยังคงเต้นเร็วจากการกระทำของเขาเมื่อครู่ โอย...นี่เธอถูกเขา...จูบอีกแล้วแถมยังไม่ใช่แค่จูบแป๊บเดียว มันเป็นจูบแล้วจูบเล่า จูบดูดดื่ม...อื้อ...คิดแล้วก็หูร้อน หน้าแดงแจ๋ยิ่งกว่าเดิม

อีตาปลัดบ้า! ควานลิ้นเข้าไปในปากเธอ

เขาทำให้เธอรู้สึกหวามหวิว ราวกับถูกปล้นเครื่องในไปหมดแล้วตอนนี้ ฮือ...แต่จูบเดียวทำไมรู้สึกได้ขนาดนั้นกันนะ ผิวเนื้อร้อนวูบไปหมด รู้สึกเหมือนถูกเขากิน...เขาทำยังกับจะกินเธออะ คนบ้า...

“ผู้ร้ายกลับมารับผิดอีกคนแล้ว”

“ปล่อยนะ อื้อ ปล่อยสิมันเจ็บนะ”

“ก็อย่าดิ้นสิ อยู่เฉยๆ”

เขาว่า เสียงเรียบ หน้าดุ เวียงพิงค์เม้มปากแน่น สะบัดก็ไม่หลุดแน่ล่ะ จำยอมต้องยืนนิ่งๆ ไอ้ไม้ลูกน้องแสนดีที่ไม่ทิ้งลูกพี่ วิ่งหน้าเริดกลับมาหาเวียงพิงค์ เธอควรจะตบรางวัลไม้หนักๆ ล่ะงานนี้

ข้อแรกกลับมาช่วยเธอ

ข้อที่สองคือกลับมาทำให้อีตาปลัดหยุด...การกระทำที่จะทำให้เธอแข้งขาอ่อนเปลี้ย ใจเต้นแทบจะทะลุออกมา แล้วก็ร้อนวูบวาบไปหมด

ทำไมเขาถึงกล้า...

คิดแล้วก็โมโห...อีกแล้ว เธอแก้แค้นเขาไม่สำเร็จ แถมยังถูกจับจูบอีกแล้ว แว๊ก...

“ไม่หนีหรอกน่า”

เธอว่าเสียงอ่อนลง ปลัดหาญชายได้ยิน แต่ก็แกล้งทำไม่ได้ยิน แถมยังปล่อยแขนเธอจากการไพล่หลัง แล้วโอบรอบเอวไว้แทน อาการแนบชิดขนาดนั้น ทำให้เวียงพิงค์ตัวแข็ง แล้วทำท่าจะเริ่มดิ้นหนีเขา แต่เสียงทุ้มนั่นกระซิบขู่ฟ่อข้างหู

“ดิ้นสิ ดิ้นอีกเลย จะจูบต่อหน้าลูกน้องเธอนั่นแหละ”

“...”

เจอเข้าไปแบบนี้ก็นิ่งสนิท ยอมให้เขาล็อคตัวด้วยท่าทีน่าอาย ไม้ที่วิ่งเข้ามาใกล้คนทั้งสอง เห็นเข้าว่าลูกพี่กับปลัดอยู่กันท่าไหนแบบไหนก็กะพริบตาปริบๆ แล้วก็อ้าปากค้าง...มองคนทั้งคู่ด้วยสายตาที่ทำให้ปลัดหาญชายถึงกับเกือบจะหลุดขำออกมา แต่เขาก็ข่มไว้ก่อนที่จะหัวเราะ แล้วทำหน้าดุใส่พ่อหนุ่มลูกสมุนของแม่เสือสาวที่เขากำลังกักเธอไว้ในอ้อมกอดนี่

ไม่อยากปล่อยจริงๆ ให้ตายเถอะ...

“คิดจะทำอะไรกัน จะหลอกผีผมอย่างนั้นเหรอ”

เขาถามขึ้น ยังไม่ปล่อยเวียงพิงค์จนแล้วจนรอด เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ทำตาดุใส่เขา แต่ปลัดหาญชายก็ยังคงโอบเธอต่อหน้าลูกน้องนั่นแหละ ไม่ยอมปล่อย ไอ้ไม้ก็เบิกตาโตจนแทบถลนแล้วมั้งตอนนี้อะ

“ก็...”

“เอ่อ ก็แค่แหย่เล่นนิดหน่อยเอง”

เวียงพิงค์เม้มปาก รับความผิดเถอะ จนมาถึงขนาดนี้แล้ว ปลัดหาญชายถอนใจ เขาปล่อยแขนจากเอวเธออย่างเสียดาย หล่อนเอวเล็กนิดเดียว...สะโพกผายกลมกลึง ทรวงอกก็พอเหมาะพอดี แม่สาวหุ่นนาฬิกาทรายชัดๆ เมื่อได้กอดรัดฟัดเหวี่ยงแบบจะๆ นี่

ตาคมหรี่ลง เขากอดอก ตอนนี้เวียงพิงค์วิ่งไปหลบหลังไม้ ที่ยืนขวางกลางระหว่างเขากับลูกพี่ ขาของไม้สั่นนิดๆ เมื่อสบตากับปลัดหนุ่ม

“คะ คือ เราก็แค่มาหยอกปลัดอะครับ แหะๆ แหย่ๆ นิดเดียวอย่าเคืองกันเลยเด้อ”

“ถ้าผมกลัวผี ช็อคตายไปล่ะใครจะรับผิดชอบ”

เขาว่าเสียงขรึมๆ ไม้กับเวียงพิงค์มองตากัน โธ่...จะมาแกล้งเค้า...กลับโดนเขา...จับได้ซะงั้น ฮือ...แถมโดนเขาทำโทษด้วยอะ นึกถึงตรงนี้แล้วก็ยกมือใช้แตะปากตัวเองเบาๆ ปลัดหนุ่มเห็นอาการนั้นเข้าพอดี ก็ลอบยิ้ม...

“ก็ขอโทษแล้วอะ แล้วปลัดกลัวผีที่ไหน เหอะ! ผีสางอะไรก็ทำปลัดไม่ได้หรอก มีแต่ปลัดแหละน่ากลัวกว่าผีอีก”

แม่ตัวดีว่าเขาฉอดๆ โดยอาศัยไม้เป็นกำบัง ลูกน้องหนุ่มทำหน้าไม่ถูกเมื่อลูกพี่ดันไปแขวะเขาแบบนั้นเข้า ได้แต่เกาหัวแกรกๆ แล้วก็ยกมือไหว้ปลัดหาญชาย

“ขอโทษอีกทีนะครับปลัด ผมกับพี่พิงค์ เราแบบว่า เรารักปลัดเลยอยากจะหยอกนิดเดียว ยกโทษให้เถอะนะครับ รักหรอกถึงหยอกเล่นน่ะครับแหะๆ”

“หึๆ ไม่ใช่ว่าเกลียดเหรอถึงได้มาหลอกผีกะให้กลัวช็อคไปน่ะ”

ขัดขึ้นมาอย่างนี้ ไม้ก็ไปไม่ถูกได้แต่ยืนหน้าซีด

“แล้วปลัดจะทำอะไรล่ะ ขอโทษก็ขอโทษแล้วอะ จะแจ้งตำรวจจับเราหรือยังไงกันถึงจะพอใจ ข้อหาหลอกผีคงจะมีตำรวจรับแจ้งความหรอกนะ”

แล้วก็ทำท่าจะดึงแขนไม้ให้ออกไปจากที่นี่ แต่ปลัดหาญชายพูดขัดขึ้นก่อน

“ไม่แจ้งตำรวจหรอก แต่จะฟ้องพ่อกำนันเพิ่ม ว่าลูกสาวมาก่อกวนผมอีกแล้ว”

“โอ๊ย...”

หนนี้เวียงพิงค์ลืมตัว เดินดุ่มหาเขา แล้วไปยืนเผชิญหน้ากับเขา ลืมตัวไปล่ะ ว่าเขาขู่ว่าจะทำอะไร แม่ตัวแสบทำท่าจะกางเล็บใส่เขาเสียด้วย เขามองอาการเธอแล้วก็ยิ้มเหมือนผู้ชนะส่งให้ ยิ่งทำให้เวียงพิงค์โมโหมากขึ้นไปอีก

“ห้ามฟ้องพ่อนะ อีตาบ้า! จะให้ทำยังไงถึงจะยกโทษให้เล่า”

“ก็...” ทำท่าคิด เหมือนว่าหล่อนจะงับเหยื่อเข้าให้แล้ว ยัยตัวร้ายที่ทำให้หัวใจเขาเต้นไม่เป็นปรกติ

“พรุ่งนี้ไปบ้านพักของผม ทั้งคู่นั่นแหละ ผมจะให้ทำงานชดใช้ความผิด”

“งาน...”

“ตกลงครับ แล้วก็ขอบคุณมากครับที่ไม่เอาความพวกเราสองคน แค่นี้นะครับ พรุ่งนี้เจอกัน”

ไอ้ไม้ออกรับแทน ก่อนที่ลูกพี่จะพูดอะไรให้ปลัดโมโหเอาแล้วโทษมันจะใหญ่ขึ้น ดึงแขนลูกพี่ออกไปเสียจากสถานการณ์ตรงนี้ เวียงพิงค์ค้อนเขาทำท่าฮึดฮัดใส่เขาแต่ก็ตามไม้ไปแต่โดยดี

ปลัดหนุ่มมองตาหลังคนทั้งคู่ แล้วยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก หัวใจพองโตขึ้นมากับแผนการของตนเอง

แม่ตัวร้ายเวียงพิงค์

แสบนัก น่ารักนัก หึ...

แบบนี้แหละที่จะทำให้ชีวิตของเขามีสีสันและหัวใจเขาเต้นแรงในแบบที่ผู้หญิงอื่นไม่เคยทำได้