บทที่ 6

วันต่อมาเวียงพิงค์ต้องไปที่บ้านของปลัดหาญชาย เธอไม่ได้อยากจะไปบ้านเขาตามลำพังเลย...เขาทำให้เธอนอนไม่หลับทั้งคืน ก็เพราะ...เพราะความรู้สึกแปลกๆ ที่เขาทำให้เกิดกับเธอนั่นแหละ

ร้อนวูบวาบไปทั้งกายแค่นึกถึงสัมผัสอันแสนดุเดือดของเขา...

นอนไม่หลับเลยจริงๆ เพราะมันเวียนแต่คิดถึงรสจูบอันแสนเร่าร้อนหากแต่ปนไปด้วยความวาบหวิวนั่น

เขาทำอะไรกับเธอกันนะ

สองหนแล้ว...

เขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเขาเป็นของต้องห้ามไม่ควรแตะต้องเปรียบกับผลแอปเปิลทองคำที่มีมังกรร้อยหัวเฝ้าแบบตำนานกรีก แต่เด็กซนอย่างเธอก็อยากรู้อยากเห็นอยากชิม...

เวียงพิงค์ได้แต่บอกตัวเองให้เลิกคิดวุ่นวาย กับอีตาปลัดบ้า...ผู้ปลุกไฟ...ไฟ...โอ๊ย...ถ้าเกิดนังหมิวเพื่อนกะเทยของเธอรู้เข้าจะต้องพูดแหละว่า มันคือไฟร่าน แอร๊...

เธอบอกกับบิดาว่าจะต้องไปทำธุระในช่วงบ่าย กำนันเพิ่มอนุมัติให้ลูกสาวไปโดยไม่ถามว่าไปทำอะไร เพราะพ้นโทษกักบริเวณแล้ว และกำชับกำชาว่าห้ามไปยุ่งวุ่นวายก่อเรื่องกับปลัดหาญชายอีก หนนี้ถ้าทำอีกล่ะก็ โดนโทษหนักกว่ากักบริเวณแน่ๆ

เฮ้อ...

พ่อน่ะลงโทษผิดคนล่ะ

เวียงพิงค์ย่นจมูกน้อยๆ ขืนไปฟ้องพ่อล่ะก็ มีท่าจะเรื่องใหญ่แหงตาปลัดบ้า หึ! ถ้าเกิดว่ามาทำลวนลามอะไรเธออีกล่ะก็ เธอจะฟ้องพ่อกำนันแน่ๆ

คิดอย่างเคืองๆ แล้วคิดถึงเขาไปก็ใจเต้นไปหน้าแดงไป เธอขี่มอเตอร์ไซค์ไปที่บ้านของไม้ พ่อลูกน้องตัวแสบดันท้องเสียหมดไส้หมดพุงไปด้วยไม่ได้ เธอเลยโทรไปหาเขา...ก็เรื่องอะไรจะไปคนเดียวฟะ ไม่ได้กลัว แต่ก็กันไว้ก่อนล่ะ

“ครับผม”

ปลายสายเสียงขรึมมาเชียว เธอพอจะนึกหน้าเขาออก คงจะทำหน้านิ่ง ตาดุวับๆ อย่างเคยนั่นแหละ คนอะไรดุยันเสียง

“ฉันเวียงพิงค์นะคะ คือว่าวันนี้อะ คงจะไปทำงานให้ปลัดไม่ได้แล้ว เพราะว่าไม้มันท้องเสีย ไปวันอื่นได้ไหม”

“เราตกลงกันแล้วนี่ครับว่าจะต้องมา”

“ก็บอกแล้วไงว่าไอ้ไม้มันไม่สบายอะ รอวันอื่นไม่ได้หรือไง งานของปลัดมันอะไรนักหนาจะต้องใช้วันนี้เลยหรือไง”

ชักจะหัวเสียเลยแว้นใส่เขาตามประสาคนไม่ค่อยโดนขัดใจ เวียงพิงค์โดนตามใจประคบประหงมเอาใจมาแต่เล็กแต่น้อยโดยคนรอบข้าง เธอจึงค่อนข้างเอาแต่ใจตัวและใจร้อน ยิ่งด้วยวัยที่ยังเพิ่งพ้นวัยรุ่นมาได้ไม่นาน ฮอร์โมนกำลังแล่นนั่นแหละ

คนแก่กว่าเกือบสิบปี ยิ้มนิดๆ นึกหน้าหล่อนออกว่าจะทำหน้าแบบไหน ยังไง แล้วก็รู้ทางด้วยหลังจากที่ปะทะกันมาหลายหน...หลายครั้ง ว่าเขาจะเอาชนะหล่อนได้ยังไง

“กลัวเหรอที่จะมาบ้านผมคนเดียว”

“หืม?”

“กลัวก็ไม่ต้องมา แค่มาทำงานให้ผมแล้วก็หมดโทษกัน ไม่อย่างนั้นผมจะคิดทดต้นทบดอกนะ ทบไปทบมา มากกว่าเดิมนะ”

“ใครกลัวปลัด”

เสียงของเวียงพิงค์สูงปรี๊ดเลยล่ะเมื่อตอบกลับมา ปลัดหนุ่มหัวเราะก่อนจะกรอกเสียงตอบกลับไป

“เธอไงสาวน้อย”

“ไม่ได้กลัวอะ รอตรงนั้นนะ เดี๋ยวจะไป ใช้ให้มันจบๆ”

หูเธอยังได้ยินเสียงตาบ้านั่นหัวเราะอยู่เลยก่อนจะวางสาย

เวียงพิงค์หันมาค้อนไม้ แล้วสั่งให้ลูกน้องว่ากินยาพักมากๆ เธอจะไปชำระสะสางหนี้กับตาปลัดหาญชายให้เสร็จๆ ไป

“ลูกพี่แน่ใจที่จะไปบ้านปลัดคนเดียวเหรอ”

ไม้ที่สภาพไม่พร้อมมองลูกพี่อย่างเป็นห่วง ก็นึกถึงหน้าแดงๆ ของเวียงพิงค์เมื่อคืน แถมด้วยตาวับๆ วาวๆ ของปลัดหาญชาย ตามประสาผู้ชายโธ่...มีหรือเขาจะมองไม่ออก

ปลัดหาญชาย

ลูกพี่เวียงพิงค์

ชักจะยังไงๆ ล่ะ

“เอ่อสิ ทำไม นึกว่าฉันกลัวตาบ้านั่นหรือไง” ทำตาดุใส่ลูกน้อง

“ไม่มีกลัวอะ หึ...แล้วก็อย่าคิดว่าจะเข็ดนะ ไอ้ไม้ ถ้าแกอะดีขึ้นแล้วก็ช่วยพี่คิดแผนจัดการตาบ้านั่นด้วย”

“ไม่เข็ดเหรอ” ถามเปรยๆ เวียงพิงค์สั่นหน้า

“ไม่เข็ด สิบปีล้างแค้นยังไม่สาย”

“เฮ้อ...ไปก็ระวังตัวนะลูกพี่”

ย้ำอีกหน เวียงพิงค์เม้มปาก ก่อนจะทำท่าเบ่งกล้ามให้กับลูกน้องได้ดู

“ทำอะไรนังพิงค์ไม่ได้หรอก ถ้าเกิดว่ามาจูบอีกทีจะต่อยเปรี้ยงให้”

เหมือนว่าเผลอพูดอะไรออกไปก็รีบเอามือปิดปากหน้าแดงก่ำ ไม้ที่ได้ยินไม่ชัดถนัดนัก ก็ขมวดคิ้ว ทำท่าจะถามว่าปลัดทำอะไรลูกพี่นะ ลูกพี่คนสวยสุดห้าว ก็เดินเร็วๆ ไปที่มอเตอร์ไซค์คันเก่ง ขับแล่นออกไปเสียแล้ว

“อะไรของลูกพี่วะ”

บ่นตามหลังก่อนจะเกาหัวแกรกๆ แล้วถอนใจพลางเดินกลับเข้าไปในบ้าน ปวดท้องจี๊ดขึ้นมาอีกแล้ว...สิน่า

ถ้าเกิดเขาตามไปไหวก็จะตามไปละนะ ก็ปลัดอะดูแปลกๆ กับลูกพี่สุดแสบของเขาจริงๆ นี่หว่า

หรือไม่ควรตามไปดีนะ?

บางทีปลัดหาญชายฟ้าอาจจะส่งมาปราบลูกพี่ของเขาก็ได้นะ อิอิ