บทที่ 3

"ฉันเปล่าสักหน่อย มากล่าวหากันลอยๆ ได้ไงอะ"

เธอยักไหล่ แล้วก่อนที่จะทันคาดคิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรแบบนั้น ปลัดหนุ่มที่หมั่นเขี้ยวยัยตัวแสบอยู่แล้วก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน เล่นเอาเธอตาเหลือก แล้วพยายามผลักเขาออก แต่ก็เหมือนผลักหินดีๆ นี่เอง

"ปากแข็ง ทำก็รับว่าทำ เจาะยางฉันยังไม่พอ ยังจะขโมยโทรศัพท์ฉันอีก ให้ติดต่อใครไม่ได้ ทำให้ฉันต้องลำบากขนาดนี้ หืม? ว่าไงจะยอมรับและจะขอโทษฉันดีๆ ไหม"

"ไม่ ก็ไม่ได้ทำ ปลัดน่ะประสาทหรือยังไงกัน ตัวเองลืมทิ้งไว้ไหม คนก็เขียนโน้ตบอกแล้วอะ"

เธอตกใจมากที่เขาทำแบบนี้ การใกล้ชิดแบบที่ไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน มันทำให้เวียงพิงค์รู้สึกแปลกๆ กับความเถื่อนของเขา ความกร้าวกระด้างที่ปะปนมากับความรู้สึกร้อนซ่านหวามเข้าไปในใจ

"หึ...อย่ามาตอแหลนะ แกล้งก็บอกว่าแกล้ง ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ เด็กแสบ"

เขาก้มลงจ้องหน้าเธอ ใบหน้าของเวียงพิงค์ตอนนี้ซีดเผือด เพราะกลัวเขา แต่ก็ยังปากเก่ง

"ไม่ขอโทษ ก็ไม่ได้ทำโว้ย ปลัดแหละปัญญาอ่อน ซุ่มซ่ามเอง แล้วจะมาว่าคนอื่น ปล่อยนะ ไม่งั้นจะฟ้องพ่อให้พ่อจัดการ พ่ออะดีดทีเดียวตำแหน่งปลัดปลิวเอานะ ปล่อยสิ ปล่อยโว้ย!"

ขู่เขาฟ่อๆ โดยคิดว่าเขาจะกลัว ปลัดหาญชายมีหรือจะกลัว เขาจะต้องสั่งสอนยัยเด็กปากเก่งนี่สักหน่อย ฮึ่ม!

เขาบีบคางหล่อน แล้วก้มลงฉกริมฝีปากร้อนๆ ลงบนปากอิ่มที่เจรจาฉอดๆ เมื่อครู่ เวียงพิงค์ตกใจจนตัวชาวาบ เผลอเผยอปากขึ้น เปิดโอกาสให้ลิ้นของเขาซอกซอนแทรกแซงเข้าไปรุกล้ำในโพรงปากหวาน เขาจูบเธอเร่าร้อนรุนแรง กระชากความรู้สึกของสาวน้อยไม่เคยชาย ให้พบประสบการณ์แปลกใหม่ ที่ทั้งรุนแรง เร่าร้อน วาบหวิวจนแทบจะเป็นลม

จูบที่ตั้งใจจะลงโทษหล่อน กลับกลายเป็นฉกชิงความหวานอย่างลืมตัวไปแล้วเช่นกัน ใครจะคิดว่ายัยเด็กปากดี จะหวานขนาดนี้กันนะ ปลัดหนุ่มละริมฝีปากมาแค่ชั่วครู่ แล้วกดลงไปใหม่หนนี้นุ่มนวล เรียกร้อง มือใหญ่ลูบไปตามแผ่นหลังของหล่อน เบามือ เหมือนจะปลอบประโลม กล่อมให้หล่อนเคลิ้มคล้อยตามรสจูบละมุนนั่น...

ใจของเวียงพิงค์เต้นจนเกือบจะโลดออกมานอกอก ร่างกายร้อนวูบวาบหวิวไหว บางส่วนที่เขาไม่ได้แตะต้องมันกลับรู้สึก...โอ...นี่เธอเป็นอะไรไป

"ลูกพี่ ลูกพี่คร้าบบบบบ ย่าให้เอาแกงไตปลาของโปรดลูกพี่มาฝาก ของฝากทางใต้มาตรึมเลย ลูกพี่ เปิดประตูหน่อย"

เสียงตะโกนเรียกพร้อมกับเสียงกดออด เหมือนการเรียกสติ ให้เขาปล่อยเธอ เวียงพิงค์เองมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนหน้าหน้าแดงจัดเธอหันหลังวิ่งไปยังหน้าบ้านที่มีลูกน้องคนสนิทมาตะโกนเรียก

ปลัดหาญชายใช้นิ้วเกลี่ยริมฝีปากตนเอง เหมือนสัมผัสแห่งความละมุนหวานยังติดอยู่ตรงนั้น

ตาคมมองตามร่างเพรียวของยัยตัวแสบไปอย่างไม่วางตา...

จูบนี้สร้างความรู้สึกบางอย่างให้กับปลัดหนุ่มเข้าเสียแล้ว

..................

"มาเปิดช้าจังลูกพี่"

ไม้ที่หอบของมาพะรุงพะรังบ่นลูกพี่ ที่ดูสภาพมอมแมมแปลกๆ แถมยังดูหน้าตาแดงๆ หูตาเลิ่กลั่ก เธอหยิบเอาของฝากจากเขา แล้วเดินนำเข้าบ้าน

"อะไรของนางหว่า?"

ขมวดคิ้วกับอาการแปลกๆ ของเวียงพิงค์ เขาเดินตามลูกพี่เข้าบ้านไปแล้วก็ต้องอุทานลั่นอย่างตกใจ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ที่ยืนตระหง่านอยู่กลางบ้าน

"เฮ้ย ปลัดหาญ"

"ไอ้ไม้ ไปส่งปลัดกลับบ้านที แล้วเรื่องรถอะก็ให้คนไปทำให้พรุ่งนี้ ซ่อมให้คุณปลัดให้เรียบร้อย"

เธอพูดโดยไม่ยอมมองหน้าเขา ขณะที่ปลัดหาญชายกอดอก มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเธอสายตาของเขาฉายประกายบางอย่าง ที่มันดูแวววาวไม่เหมือนเดิม

"เอ๋"

ไม้มองคนนั้นที คนนี้ที ลูกพี่ของเขาวางกองของฝากไว้บนโต๊ะแถวนั้น ก่อนจะวิ่งปร๋อขึ้นบันไดไป ไม่ถึงห้านาทีก็วิ่งกลับลงมาพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ ปลัดหาญชายมองก็รู้ว่าคือโทรศัพท์ของเขา หล่อนเอามันไปยัดใส่มือของลูกน้อง แล้วก็สั่งต่อโดยไม่มองหน้าคู่กรณีสักนิด

"เอ้า แกเอาไปคืนปลัด แล้วก็พาไปส่ง เรื่องรถอะ

เดี๋ยวจัดการตามไปให้ถึงบ้านเลย พอใจหรือยังล่ะ" ประโยคหลังว่า แล้วหันมาตวัดตามองเขา ปลัดหนุ่มยิ้มอย่างผู้ชนะ เขาเอ่ยต่อเธอเสียงเรียบ

"ยัง จนกว่าเธอจะขอโทษฉัน"

"ขอโทษ"

เวียงพิงค์ยกมือไหว้อย่างขอไปที แล้วก็วิ่งหายขึ้นไปบนชั้นสอง ทิ้งให้ปลัดหนุ่มมองตามด้วยสายตายิ้มๆ ไม้เกาหัว ไม่เคยเห็นลูกพี่เป็นแบบนี้แหะ นี่มันการยอมสยบในรูปแบบของเวียงพิงค์สินะ แล้วเขาก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้กับปลัดหนุ่ม

"เอ่อ โทรศัพท์ครับ"

"ขอบใจมาก"

"เดี๋ยวผมพาไปส่งบ้านนะครับ"

"อืม"

ไม้เดินนำปลัดหนุ่มออกจากบ้าน เขามีเรื่องจะต้องถามลูกพี่สักนิดล่ะ ถ้าเกิดว่ายอมบอกเขานะ ว่าทำไมถึงได้ยอมแพ้ปลัดหาญชายง่ายดายจังแหะ

"ฮึ่ย อีตาบ้า"

เสียงหวานพึมพำตามหลัง เมื่อแอบเปิดม่านดูแล้วพบว่าลูกน้องหนุ่มพาปลัดหาญชายซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านไปแล้ว

มองเขาอย่างแค้นๆ

มือของเธอเผลอแตะที่ปากนุ่มที่เหมือนยังจะช้ำเห่อนิดๆ เพราะแรงบดเคล้าดูดดึงนั่น

หน้าสาวแดงซ่านขึ้นมาทันที ก่อนจะสะบัดหน้าแรงๆ

โอ๊ย...ทำไมเขากล้าอะ กล้าทำแบบนี้กับเธอได้ยังไงกัน

กล้ามาทำให้สาวพรหมจารีแปดเปื้อนนะ ตาปลัดบ้า!

แค้นนี้จะต้องมีการชำระแน่นอนแหละ

หึ!

ยัยตัวร้ายมองตามอย่างอาฆาต หมายจะทำให้เขาได้รับผลที่กล้าจูบเธออย่างสาสม

โอ๊ย...โมโหโว้ย!