4 วาคิมตัวร้าย
“อะไรยะ ลันตา นี่เธอจะดึงเขาเอาไว้เพียงคนเดียว ไม่ปล่อยให้คนอื่นได้เชยชมพี่เขาบ้างหรือยังไง”
เสียงแจ๋น ๆ จากเพื่อนที่นั่งโต๊ะเดียวกันดังขึ้น ลันตาหันมามอง ค้อนควัก ท่าทางร้าย ๆ ของเธอทำให้เพื่อน ๆ ต่างหัวหด ทำอะไรไม่ถูก
“มีปัญหาอะไร ในเมื่อฉันเป็นคนชวนพี่เขาก่อน”
“เออน่า อย่าตาเขียวอย่างนั้นสิ ไม่มีอะไรหรอกน่า เอาเป็นว่าฉันครั้งถัดไปก็แล้วกัน มีของดีก็ต้องแบ่งกันกิน แบ่งกันใช้”
“ย่ะ พวกแกก็ร่านไม่ต่างจากฉันหรอก”
“อู้ย นังเลว”
“เออ แกนั่นแหละ นังชั่ว”
สองสาวต่างพากันส่งเสียงด่ากัน แต่ไม่จริงจังนัก กลายเป็นว่าตกอยู่ในสายตาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในร้าน จ้องตาเป็นมันวาววับ
ต้องการที่จะหิ้วสองสาวออกไปต่อด้วยกัน แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อรู้ว่าลันตาจะไปกับวาคิม เด็กเสิร์ฟหน้าตาหล่อ ส่วนอีกคนก็มีผู้ชายที่รู้ใจรออยู่แล้ว
เกือบตีสองเมทินียังไม่กลับบ้าน มารดาโทร. มาตามบ่อยครั้ง เพราะกลัวว่าพ่อรู้เรื่องว่าเธอออกมาเที่ยวกลางคืน
“เมื่อไหร่จะกลับ”
“แม่ เดี๋ยวก่อน รอให้พี่ไปส่ง”
“ใครจะไปส่ง”
“มีก็แล้วกันน่า ไม่ต้องห่วงหรอก ดูแลตัวเองได้”
“เฮ้ย! จะกลับกี่โมงกันแน่ พ่อรู้เข้า แกเอ๊ย แม่จะอยู่ได้ไหมเนี่ย ระเบิดลงเลยนะ รู้ยังงี้ไม่ให้ไปหรอก”
มารดาบ่นตามสายด้วยความไม่พอใจ เมื่อรู้ว่าลูกสาวเถลไถล กลับบ้านไม่ตรงตามเวลาที่กำหนดเอาไว้ บิดาของเธอจะกลับจากงานเลี้ยงก็ประมาณตีสาม หากว่าถามหาลูกสาว คราวนี้จะต้องมีเรื่องวุ่นวายจนถึงขั้นทำโทษทั้งเธอและลูก
“แม่ก็ จะกลัวทำไม ยังไงก็กลับตรงเวลาอยู่แล้ว”
“เชื่อได้เสียที่ไหนล่ะ เธอมันก็เป็นแบบนี้ เจอเพื่อนไม่ได้ เมา”
“แม่ เพิ่งจะกินนี่แหละ อีกสองวันหยุดทุกอย่างตั้งใจเรียนเพียงอย่างเดียว เข้าใจไหมจ๊ะ ลูกไม่ใช่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่ใครจะมาทำร้ายได้นะ”
หญิงสาวทำเสียงเฉียบ มีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่มารดายังไม่เชื่อว่าลูกจะดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดีเพราะยังเป็นเด็ก
ไม่ว่าลูกอายุเท่าไหร่ สำหรับเธอก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำ แม้ว่าแต่งงานมีครอบครัวแล้วก็ตามยังคงเป็นห่วงตลอดเวลา
“กลับเร็ว ๆ นะเป็นห่วง”
“จ้ะ ไม่ต้องห่วงมากหรอก ลูกสาวคนนี้ รักดีไม่เหลวไหล”
“ให้เป็นจริงอย่างที่พูดเถอะ กลัวว่าจะดีแต่ปาก”
“แม่ก็ ไม่เป็นอย่างนั้นหรอกน่า นอนหลับซะไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้วันเสาร์ เมไม่ได้ไปเรียน หากว่าเมไม่กลับ แสดงว่านอนกับพี่รัก”
“ไม่ได้นะเม กลับเถอะ แม่ขอร้องเป็นห่วงลูกมากนะ”
เสียงเว้าวอนของมารดา สร้างความร้าวรานให้แก่บุตรสาวไม่น้อย รู้ว่าท่านหวังดี แต่เธอจะทำอย่างไร ในเมื่อรอให้วาคิมไปส่ง แต่เวลานี้ยังหวานกับสาวสวยที่ชื่อลันตาอยู่เลย
“ลันตา เฮอะ ชื่อก็ไม่เข้าท่าเลย”
“ทำไมพี่รัก พูดอะไร อิจฉาคุณลันตาเหรอ”
“ไม่ต้องเรียกมันว่าคุณ พี่รู้ว่าอดีตของมันเคยเป็นสาวโคโยตี้มาก่อน”
“แล้วไง โคโยตี้ไม่มีหัวใจเหรอ”
“ยายเม นี่แกเข้าข้างแม่นั่นนักเลยน่า แหม...เบื่อจริงที่ต้องรอไอ้เพื่อนตัวดีของพี่พาไปส่งบ้าน แต่มันก็ดันเจ๊าะแจ๊ะ ไม่ไปส่งนังคนนี้เสียที เมื่อไหร่จะถึงคิวเรานะ”
ท่าทางรักเบื่อหน่ายไม่น้อยที่จะต้องทนรอเพื่อนชายให้ไปส่ง ขณะเดียวกันเมทินีใจหายวาบที่เห็นลันตายืนโน้มคอวาคิมลงมาจูบ โดยไม่มีความอายสายตาคนรอบข้าง
อาจเป็นเพราะความใจกล้าบวกกับอาการเมาก็ได้ ทำให้เธอกล้าที่จะเป็นฝ่ายเชื้อเชิญผู้ชายก่อน
“วาคิม มีความสุขจังที่ได้อยู่ด้วยกัน”
“ผมก็เหมือนกันครับ มีความสุขมาก รักคุณจังเลย”
“จริง ๆ นะ อย่าปากหวาน ล้อเล่นล่ะ”
“ไม่หรอก คนน่ารักอย่างลันตา วาคิมคนนี้ยินดีมอบหัวใจให้ทั้งดวงครับ”
ความเจ้าชู้ของชายหนุ่มที่แสดงออกมา สาวสวยดีใจเสียจนแทบจะกรี๊ดเสียเดี๋ยวนั้น เดินรั้งเอวเขาออกไปด้านนอก ผ่านโต๊ะของรินที่ยังคงมองตาขวาง
“หน้าไม่อาย”
“เอ๊ะ! ว่าใครคะ”
“ฉันไม่ได้ว่าใครหรอก หากว่าเธอจะรับไปก็ไม่ว่าเหมือนกัน”
“หรือคะ แต่ฉันบังเอิญไม่รับเสียด้วยสิ”
หญิงสาวที่ชื่อลันตาไม่แยแสแต่อย่างใด รู้แต่เพียงว่า เวลานี้มีความสุขมากที่ได้อยู่ใกล้ ๆ กับหนุ่มหล่อวาคิม คืนนี้จะดึงให้อยู่กับตัวเองให้นานที่สุด