บทที่ 5 ปรับความเข้าใจ 5/1

บทที่ 5 ปรับความเข้าใจ

หลังจากกินมื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้ว ชุยเหมยฮวายังไม่คิดที่จะกลับบ้านเธอคงช่วยครอบครัวของสามีพลิกหน้าดิน เพื่อปลูกผลผลิตกันต่อ แม้ว่าครอบครัวจะปลูกถั่ว แต่เธอกลับค้านเพื่อจะให้ปลูกผักและปลูกข้าวโพดแทน

“รอบนี้เราแบ่งกันปลูกข้าวโพดสักส่วน และปลูกผักสักส่วนดีไหมค่ะ” แปลงนานั้นเธอไม่ห้าม เพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องมิติ แต่ข้าวโพดนั้นนอกจากปลูกง่ายแล้ว รวมเวลาที่จะสามารถเก็บเกี่ยวได้ก็แค่แปดสิบห้าถึงเก้าสิบวัน เท่านั้น

สามคนพ่อลูกมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ แม้ว่าการปลูกข้าวโพดจะไม่ยุ่งยาก แต่ปลูกธัญพืชอย่างอื่น ไม่ดีกว่าหรือ ก่อนจะหันมามองหน้าชุยเหมยฮวาเหมือนเป็นคำถาม

“การที่ฉันให้ปลูกข้าวโพดนั้น ฉันมีวิธีแปรรูปให้เป็นทั้งอาหารและขนมหลายชนิด ส่วนผักชนิดอื่น ๆ ฉันตั้งใจจะทำอาหารขาย หมู่บ้านใกล้ ๆ มีตลาดนัด และหากวันไหนไม่มี เราสามารถขายที่ทางเข้าหมู่บ้านได้ไม่ใช่หรือคะ ทางเข้าหมู่บ้านแม้ว่าจะไม่ใช่ในตัวอำเภอ แต่ก็เป็นถนนเส้นหลักที่ชาวบ้านสัญจรผ่าน ฉันว่าน่าจะขายได้นะ”

เธอมองว่าหมู่บ้านแห่งนี้แม้จะเป็นชนบทแต่ทางเข้าหมู่บ้านนั้นเป็นถนนหลังของอีกหลายหมู่บ้าน ซึ่งหากจะค้าขายเล็ก ๆ ไม่ใช่ปัญหา เมื่อไรที่เก็บเงินได้สักก้อนค่อยหาเช่าร้านในอำเภอ บ้านกับอำเภอก็อยู่ไม่ไกลกันมาก เดินทางได้สบาย

“ขายอาหาร!” สามคนพ่อแม่ลูกร้องเสียงหลง ลูกสะใภ้คนเดียวของบ้านจะขายอาหาร

“ใช่ค่ะ ฉันพอจะทำอาหารได้บ้าง แต่ฉันรู้นะคะว่าชาวบ้านไม่ชอบฉัน เมื่อก่อนฉันร้ายจะตายไป แต่คนเรามันต้องสู้ใช่ไหมล่ะคะ ไม่ลองไม่รู้ เย็นนี้ฉันจะลองทำให้ทุกคนกินดูว่าอร่อยและพอจะขายได้หรือเปล่า วัตถุดิบก็ไม่เยอะ ฉันพอจะมีร้านซื้อวัตถุดิบอยู่” ร้านที่จะซื้อนั้นมีของครบเลยล่ะ เพราะมันคือร้านอาหารของเธอเองที่อยู่ในมิติ

“อืม ลองดู เหมยฮวาทำอาหารอร่อย พ่อเชื่อว่าต้องขายได้ บ้านเราพอจะมีเงินเก็บเล็กน้อย พ่อจะให้แม่เอาเงินออกมาให้ อย่าปฏิเสธเลย ให้บ้านเซียวของพ่อช่วยอะไรบ้าง”

พ่อเซียวยอมที่จะเอาเงินเก็บของบ้านมาให้ลูกสะใภ้ เพื่อให้เธอทำอย่างที่ตั้งใจ แม้ว่าเงินนี้จะเป็นเงินที่เก็บไว้เพื่อใช้จ่ายยามที่ทุกคนป่วยก็ตาม อีกทั้งตั้งแต่แต่งงานเข้ามาสามเดือน เขาเพิ่งจะเห็นลูกสะใภ้ตั้งใจสร้างเนื้อ สร้างตัวก็วันนี้ หวังว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเองจริง ๆ ก็พอ แม่เซียวพยักหน้าเห็นด้วย และยิ้มส่งให้อย่างอ่อนโยน

“แล้วเหมยฮวาน้องจะให้พี่ช่วยอะไรบ้าง พี่ยินดีช่วย”

แม้ว่าเขาไม่ใช่คนฉลาดมากนัก แต่เขาเชื่อว่าแววตาของภรรยาตอนนี้ไม่เหมือนเดิม เธอคงเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วจริง ๆ หากวันหนึ่งเธอกลับมาร้ายดั่งเก่าก็คิดว่าเขาโง่เองที่มองไม่ออก

“พี่ทำรถเข็นและทำเตาเล็ก ๆ ให้หน่อยได้ไหม ที่พอจะตั้งกระทะได้”

ตอนนี้ในหัวเธอนึกถึงผัดไทยอาหารจานโปรดของตัวเอง ของก็ไม่ยุ่งยาก การทำก็ง่ายแสนง่ายแถมอร่อยด้วยและเชื่อว่ายุคนี้ยังไม่มีขาย ใจจริงของเธออยากได้กระทะแบนมากกว่า แม้ว่าในมิติจะมีแต่คงต้องหาเหตุผลต่างๆ นานา เช่นกัน เพื่อบอกกับครอบครัวว่าเธอเอามาจากไหน

“เจ้าใหญ่ งานที่ไร่เสร็จแล้ว พ่อว่าเราขึ้นเขาไปตัดไม้กันเถอะ จะได้รีบมาทำรถเข็นให้กับเหมยฮวา” พ่อเซียวยิ้มรีบและรีบเร่งลูกชาย เขาตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าใครเมื่อได้ยินว่าลูกสะใภ้จะทำการค้า แม้ว่าจะเป็นเพียงการค้าขายตามตลาดนัดก็ตาม

“ไม่ค่อยเห่อเลยนะ ฉันรู้หรอกว่าฉันทำอาหารไม่อร่อย แต่ไม่ต้องดีใจจนออกนอกหน้าก็ได้”

แม่เซียวทำเสียงรู้ทันสามีตัวเอง เธอทำอาหารรสชาติพอกินได้เท่านั้น แต่อาหารที่เหมยฮวาลูกสะใภ้ของเธอทำมันอร่อยจริง ๆ

“แม่ก็ทำอร่อยครับ ไม่อย่างนั้นผมและน้องจะโตขนาดนี้หรือ”

เซียวหย่งเสียนกล่าวยิ้ม ๆ พูดไปก็นึกถึงน้องสาวที่แต่งงานออกไปแล้วย้ายตามสามีไปอยู่ต่างเมือง ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างเขียนจดหมายไปก็ไม่ตอบกลับมา หากมีโอกาสเขาคงต้องขอไปเยี่ยมเยียนสักครั้ง

“มัวแต่ชมกันไปมาวันนี้คงไม่ได้ขึ้นเขาแน่ อาหลานน้องและลูกสะใภ้กลับไปรอที่บ้านก่อน พี่ขึ้นเขากับ เจ้าใหญ่เอง” พ่อเซียวรีบบอก ตอนนี้บ่ายกว่าแล้ว หากมัวลีลาคงกลับมาค่ำแน่

“ค่ะพ่อ ฉันกับแม่จะทำอาหารรออยู่ที่บ้านนะคะ เย็นนี้จะได้กินผัดไทย รับรองว่าอร่อยค่ะ” ชุยเหมยฮวากล่าวด้วยรอยยิ้ม สามคนพ่อแม่ลูกได้แต่สงสัยกับคำว่าผัดไทย นี่คือชื่ออาหารใช่ไหม