ชุยเหมยฮวานางร้ายกลับใจ ยุค 80

เพล้ง! เสียงแก้วน้ำตกแตก พนักงานในร้านต่างก็ชินกันแล้วกับเสียงพวกนี้ หากวันไหนลูกค้าเยอะและพี่ตาหรือสุมิตาเจ้าของร้านเข้าไปช่วยในครัว ไม่มีวันไหนที่ของไม่แตกหรือมีดไม่บาดมือ หากไม่เกิดเรื่องนั่นไม่ใช่พี่ตาสุดสวยของทุกคน

“ใบที่สองแล้วนะวันนี้ เฮ้อ...”

เธอจะขาดทุนเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเองนี่แหละ

“คุณตาครับ ผมว่าคุณไปนั่งที่เคาน์เตอร์คิดเงินดีกว่าไหม หากอยากจะกินผัดไทยผมทำให้เองครับ” น้าแขกพ่อครัวคนหนึ่งพูดอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะสงสารเจ้านายหรือว่าเสียดายของที่แตกไปดี

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะน้าแขก แค่ทำผัดไทยงานถนัดของหนูเอง หนูทำได้สบายมาก โอ๊ย!” นั่นไงพูดขาดคำเสียที่ไหน สุมิตาร้องเสียงหลงเพราะมีดบาดนิ้วอีกแล้ว

“พี่ตาทำไมครั้งนี้เลือดไหลเยอะละครับ ดูแผลก็ไม่ลึกนี่น่า” ผู้ช่วยพ่อครัวรีบวิ่งไปหยิบกระดาษทิชชูมาให้ ก่อนจะกลับไปหยิบเอาอุปกรณ์ทำแผลมาอีกรอบ

“ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยฉันคงจะกินน้ำหวานเยอะมั้ง ช่างเถอะ น้าแขกค่ะ ทำผัดไทยให้หนูหน่อยนะ หิวจนตาลายแล้วตอนนี้” สุมิตาหันไปบอกน้าแขกพ่อครัวของเธอ ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

สุมิตาไม่รู้เลยว่าวันนี้คือตัวกำหนดของเธอว่าจะต้องทะลุมิติไปอีกยุคหนึ่งในเวลาอันใกล้นี้ เธอยังคงทำงานอย่างมีความสุข

“พี่เชน วันนี้ร้านวัตถุดิบมาส่งของใช่ไหม หากในร้านขาดอะไรพี่สั่งมาด้วยนะ จริงสิพี่ช่วยสั่งรายการตามนี้มาให้หน่อย เก็บไว้ที่ห้องด้านหลังนะ ฉันตั้งใจว่าอีกสามวันจะไปบริจาคของที่ภาคเหนือ ใกล้หน้าหนาวแล้ว”

เธอยื่นรายการให้กับผู้จัดการร้าน ตั้งใจว่าอีกสามวันเธอและเพื่อนจะขึ้นเหนือเพื่อเอาของไปบริจาค เพื่อหวังว่าชาติหน้าเธอจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์

หลังจากจัดการเรื่องของที่จะนำไปบริจาคแล้วเธอยังให้ซื้อจักรยานอีกหลายคันทั้งแบบสองล้อและสามล้อ โดยไม่รู้เลยว่าเธอจะได้เอามาใช้กับตัวเอง

คืนนี้ไม่รู้คิดอะไรเธอนั่งเขียนพินัยกรรมเผื่อไว้ หากเกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมา ทรัพย์สินทุกอย่างเธอขอมอบให้กับมูลนิธิบ้านเด็กกำพร้า ส่วนร้านอาหารเธอมอบให้พี่เชนโดยที่รายได้ส่วนหนึ่งมอบให้กับมูลนิธิเด็กกำพร้า การที่เธอทำแบบนี้เพราะกลัวว่าวันไหนที่ซุ่มซ่ามขึ้นมาแล้วตกบันไดคอหักตายจะได้ไปแบบไม่มีห่วง

เมื่อจัดการทุกอย่างแล้ว เธอจึงหลับพักผ่อนเพื่อเริ่มต้นใหม่ในเช้าวันพรุ่งนี้ที่สดใส คืนนั้นเธอฝันเห็นสถานที่หนึ่งคล้ายกับยุคแปดศูนย์ของจีน บ้านหลังนั้นอยู่กันเพียงสี่คน มีพ่อแม่ ลูกชายพร้อมกับสะใภ้ ดูแล้วคงไม่ใช่คนมีเงิน น่าจะลำบากพอตัว

แต่เดี๋ยวนะ ลูกสะใภ้เหรอ? ใช่เหรอ ทำไมทำตัวน่ารังเกียจขนาดนี้ล่ะ มีสามีอยู่แล้วยังเล่นหูเล่นตากับลูกพี่ลูกน้องกับสามีตัวเองอีก

“โอ้โห! แม่เจ้า อะไรจะสิบเอ็ดร.ด ขนาดนั้น”

ภาพตัดมาที่อีกครอบครัวซึ่งเป็นครอบครัวเดิมของหญิงสาว

“แล้วนี่อะไร บ้านสามีก็จนแสนจน ยังหอบหิ้วของมากมายมาบ้านเดิมตัวเองอีกที่สำคัญให้แม่เลี้ยงจ้า แม่แท้ๆ ก็ไม่ใช่ นี่นางร้ายประจำหมู่บ้านจริงๆ เหรอ เหอะๆๆ แบบนี้เขาเรียกโง่ รู้ไว้ด้วย แม่สามีนั้นดีแสนดีกลับร้ายใส่ แม่เลี้ยงใส่หน้ากากเข้าหากลับเทิดทูนไว้บนหิ้ง”

สุมิตายังคงเห็นภาพต่างๆ จนรู้ว่าหญิงสาวคนนั้นชื่อเหมยฮวา อายุยี่สิบปี แต่งงานได้เพียงสามเดือนเท่านั้น เธอไม่ได้รักสามีคนนี้เลย คนที่เธอต้องการที่จะแต่งงานด้วยคือลูกพี่ลูกน้องของสามี แต่ดันเกิดความผิดพลาดจนต้องแต่งงานกับเซียวหย่งเสียนแทน

เธอยังคงฝันถึงเรื่องพวกนี้ตลอดคืน เมื่อตื่นมาตอนเช้าจึงคิดว่าควรจะไปใส่บาตรดีไหม เผื่อว่าเป็นบรรพบุรุษของใคร อยากให้เธอทำบุญไปให้ เมื่อตัดสินใจว่าต้องใส่บาตร เธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวและเดินลงมาที่ร้านเพื่อทำอาหารใส่บาตรตามที่ตั้งใจ