บทที่ 4 ปะทะแม่เลี้ยง 4/1

บทที่ 4 ปะทะแม่เลี้ยง

เซียวหย่งเสียนมองหน้าภรรยาด้วยสายตาที่ล้ำลึก ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ชุยเหมยฮวาและพ่อเซียวรวมทั้งแม่เซียวไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ทั้งสามคนตั้งตั้งหน้ากินอาหารกันอย่างอร่อย

“ไม่รู้เลยนะว่าเหมยฮวานั้นจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้ แต่ว่าอาหารมื้อหน้าไม่ต้องมีเนื้อแล้วก็ได้นะ แม่เสียดายเงิน” นางหลินหลันหรือแม่เซียวบอกกล่าวอย่างเกรงใจ เธอไม่อยากใช้เงินลูกสะใภ้เพื่อปากท้องของครอบครัวตัวเอง

“แม่คะ แม่ฟังฉันนะ ฉันแต่งงานกับพี่หย่งเสียนแล้วตายไปก็ต้องเป็นคนของพี่หย่งเสียนอยู่ดี แม้ว่าฉันจะใช้เงินตัวเองซื้อหาอาหารมาบำรุงคนในครอบครัว ฉันคิดว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่คะ พ่อกับแม่เป็นพ่อแม่สามี ฉันก็เหมือนกับเป็นพ่อแม่ฉันเช่นกัน

ในอดีตฉันอาจจะเลวร้ายและทำนิสัยไม่ดี แต่ตอนนี้ฉันสำนึกผิดแล้วค่ะ ถ้าพี่หย่งเสียนไม่เจอผู้หญิงที่รักและอยากจะใช้ชีวิตด้วย ฉันไม่ยอมหย่าและจากทุกคนไปแน่นอน แม่กับพ่อให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม”

ในเมื่อมีครอบครัวแล้วต่อให้เป็นครอบครัวของสามี พ่อเซียวและแม่เซียวนั้นดีกับร่างเดิมมาก ดังนั้นเธอจะคิดจะชดใช้แทนเอง ถ้าสามีเธอไม่เจอหญิงสาวที่เขารักเสียก่อนนะ

“หยุดพูดจาเหลวไหลและกินข้าวต่อได้แล้ว ผมแต่งงานครั้งเดียวเท่านั้น แล้วก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องหย่าอีก”

ชายหนุ่มทำเสียงดุใส่ มันใช่เรื่องไหมที่พูดถึงเรื่องหย่า หากคิดจะเปลี่ยนตัวเองจริง ๆ ก็ขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปก็แล้วกัน อย่ากลับไปร้ายเหมือนเก่าก็พอ

ชุยเหมยฮวาทำปากยู่และเบะปากอย่างไม่พอใจ นี่มันใช่คำพูดของสามีที่พูดกับภรรยาหรือไม่ “พ่อกับแม่ดูสิคะ พี่หย่งเสียนพูดเหมือนฉันไม่ใช่เมีย ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กข้างบ้านอย่างนั้นแหละ คุณกับผมมันใช่คำพูดที่ต้องพูดกับเมียตัวเองไหม”

“อืม พี่แต่งงานครั้งเดียวเท่านั้น มีแค่คนเดียวก็ปวดหัวพอแล้ว”

เซียวหย่งเสียนยอมแทนตัวเองว่าพี่ในที่สุด ใครกันล่ะที่แสดงความห่างเหินใส่ก่อนตั้งแต่แต่งงาน ตอนนี้ เขาเองก็ปรับตัวไม่ทันเมื่อเจอกับความเปลี่ยนเปลงของเธอ

เมื่อพ่อเซียวเห็นความปรองดองของลูกชายและลูกสะใภ้ หลังจากนี้ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็หมดห่วงแล้วพ่อเซียวจึงมองหน้ากับภรรยาและหัวเราะชอบใจสองคน ก่อนจะมีเสียงแหลมของใครบางคนดังเข้ามา

“แหม…มีความสุขจริง ๆ เลยนะ ตายแล้ว! มีเนื้อกินด้วยหรือ เหมยฮวาไม่คิดจะเอาไปให้พ่อกับแม่กิน บ้างหรือ” นางเมิ่งเสียแม่เลี้ยงของชุยเหมยฮวาเดินเข้ามา พร้อมลูกสาวตัวเองที่ชื่อชุยเผยหราน จีบปากจีบคอพูด

บ้านเซียวต่างมองหน้ากันและมองไปทางลูกสะใภ้ ถ้าเกิดเป็นชุยเหมยฮวาคนเดิม เธอคงรีบเอาอาหารให้ แม่เลี้ยงที่แสนดีแล้ว แต่ไม่ใช่ชุยเหมยฮวาคนนี้

“ตาก็ไม่ได้บอด เห็น ๆ อยู่ว่าพวกเรากินอะไรกันยังจะถามเหมือนคนปัญญาอ่อน แล้วคำว่าตายแล้ว ถ้าตายมีหรือจะมายืนพูดรบกวนคนอื่นเวลากินอาหารแบบนี้หรือ และไม่ต้องกลัวฉันไม่มีทางลืมพ่อตัวเองกับพี่ใหญ่แน่” ชุยเหมยฮวาย้อนกลับ บรรยากาศกำลังดี ๆ แม่เลี้ยงมาทีเดียวเล่นเอาฟ้าครึ้มเลย

นางเมิ่งเสียยืนนิ่งและหาคำตอบกลับไม่ทัน พลางคิดในใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกเลี้ยงถึงกล้าย้อนกลับเธอ

“พี่สาว ทำไมถึงพูดกับแม่แบบนั้นล่ะ” ชุยเผยหรานถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเจือไปด้วยความอ่อนโยน พร้อมส่งสายตาให้เซียวหย่งเสียน

“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่สาว คำ ๆ นี้มันคือคำของเมียน้อยพูดกับเมียหลวง และพี่หย่งเสียนสามีของฉันมีเมีย คนเดียว ส่วนเรื่องแม่ ตอนนี้ฉันมีแค่แม่สามี แม่ฉันจริง ๆ ท่านไปอยู่บนสวรรค์นานแล้ว อีกเรื่องลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกมา ฉันชุยเหมยฮวาแต่งงานกับพี่หย่งเสียน เป็นทรัพย์สินของตระกูลเซียว ตายไปก็เป็นผีตระกูลเซียว”

“นี่หล่อนเป็นอะไรไปเหมยฮวา หรือว่าบ้านเซียวทำอะไร หล่อนจึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้”