บท
ตั้งค่า

บทที่ 3 พบหน้าสามี (3/2)

“แหก!” ชุยเหมยฮวาเผลอร้องอุทานออกมาด้วยความเคยชิน เซียวหย่งเสียนจึงมองหน้าเธอด้วยความฉงนว่าสิ่งที่พูดออกมาคืออะไร

“แหะๆๆ ไม่มีอะไรหรอกพี่ หนูว่าเรารีบไปหาพ่อกับแม่กันเถอะ ป่านนี้น่าจะหิวแล้ว” เธอรีบดึงมือสามีไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่ มาที่นี่นึกว่าความซุ่มซ่ามของตัวเองจะหายไปที่ไหนได้ ยังมีอยู่อีก

เมื่อมาถึงเซียวจ้ายซวนและนางหลินหลานตกใจตาแทบถลนเมื่อเห็นลูกชายเดินมาพร้อมกับลูกสะใภ้ ไม่ใช่แค่บ้านใหญ่เซียวเท่านั้นที่ตกใจ บ้านชุยที่ทำไร่อยู่ไม่ไกลก็มองมาเช่นกัน

“พ่อคะ แม่คะ หนูทำอาหารมาให้ ล้างมือมากินกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียก่อน”

ชุยเหมยฮวาเรียกพ่อและแม่สามีมากินอาหาร คนอื่นจะมองยังไงเธอไม่สน หากกล้ามาแย่งอาหารไปเธอตบหน้าคว่ำจริงๆ

“เหมยฮวาทำเองเหรอ”

นางหลินหลานถามย้ำอีกครั้ง ตั้งแต่แต่งเข้าบ้านมาเธอไม่เคยเห็นลูกสะใภ้หยิบจับงานบ้านเลยสักอย่าง แล้วทำไมวันนี้ถึงได้ทำอาหารเองล่ะหรือเพราะว่าที่ล้มหัวฟาดเมื่อวานจนสมองของเธอจึงได้รับความกระทบกระเทือน ยิ่งเห็นลูกสะใภ้หยิบถ้วยอาหารออกมาจากตะกร้าที่มีผ้าปิดอยู่ ทำให้เธอจะหัวใจวายตาม อาหารทุกอย่างเต็มไปด้วยเนื้อทั้งนั้น

“เนื้อทั้งนั้นเลย!”

เซียวจ้ายซวนกับนางหลินหลานร้องเสียงดัง นานแค่ไหนแล้วที่บ้านใหญ่เซียวไม่ได้กินเนื้อหมูชิ้นใหญ่แบบนี้ นอกเสียจากหย่งเสียนจะเข้าป่าล่าสัตว์ ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังได้กิน ที่สำคัญหากได้เนื้อมาลูกสะใภ้คนนี้จะแย่งชิงไปให้แม่เลี้ยง

“ใช่ค่ะ พอดีเมื่อเช้าหนูไปในอำเภอเลยซื้ออาหารมาเติมเพราะเห็นในครัวอาหารหมดแล้ว และที่ผ่านมาบ้านเราแทบจะไม่ได้กินเนื้อกัน วันนี้หนูเลยซื้อมาทำอาหารเพื่อบำรุงพ่อกับแม่และพี่หย่งเสียน”

ชุยเหมยฮวายังคงพูดอย่างไหลลื่น มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะบอกทุกคน ขอเวลาอีกหน่อยก่อนก็แล้วกัน

เซียวหย่งเสียนมองภรรยาที่แต่งเข้ามาเมื่อสามเดือนก่อนด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ยิ่งมองเขากลับยิ่งคิดว่าชุยเหมยฮวาคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกันกับที่แต่งเข้ามา แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อรูปร่างหน้าตาเหมือนกันยังกับแกะ

‘แต่ช่างเถอะ หากเธอเปลี่ยนนิสัยและเปลี่ยนตัวเองใหม่เขาพร้อมที่จะเป็นสามีของเธอ และจะทำหน้าที่ของสามีให้ดีที่สุด’ เมื่อคิดว่าตัวเองบ้าเพราะคิดว่าภรรยาไม่ใช่ภรรยาคนเดิม เขาจึงส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงและรับถ้วยใส่ข้าวสวยที่ยังร้อนกรุ่นจากมือของภรรยา

เซียวจ้ายซวนยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับลูกสะใภ้ตอนที่เธอส่งถ้วยข้าวมาให้ แม้แต่นางหลินหลานก็เช่นกัน

“ขอบใจมากนะ ที่ทำให้พวกเราขนาดนี้ แล้วเสี่ยวฮวามีเงินเหรอลูก ราคาเนื้อหมูไม่ใช่ถูกๆ เลยนะ”

พ่อเซียวถามอย่างเกรงใจ แทนที่แต่งเข้ามาลูกสะใภ้จะอยู่อย่างสุขสบายแต่กลับต้องเอาเงินส่วนตัวมาซื้ออาหารและเนื้อเพื่อมาบำรุงทุกคนในบ้าน ยิ่งคิดชายแก่เช่นเขายิ่งปวดใจ

“หนูพอจะมีเงินอยู่บ้างค่ะพ่อ อย่าห่วงเลยนะคะ หนูตั้งใจทำให้เลยนะ ไม่รู้จะอร่อยหรือเปล่า ดูสิพ่อกับแม่ร่างกายผ่ายผอมจะแย่แล้ว พี่หย่งเสียนก็เหมือนกัน หากไม่บำรุงหนูว่าอีกห้าปีก็คงไม่มีลูกแน่ อายุก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ”

“ฮ่าๆๆ จริงที่สุด พ่อกับแม่รอหลานๆ จากเราทั้งสองคนอยู่นะ” เซียวจ้ายซวนหัวเราะชอบใจก่อนจะรับเนื้อชิ้นใหญ่มาจากลูกสะใภ้

“กำลังจะว่าผมแก่เหรอ”

เซียวหย่งเสียนหันมาถาม เขาแค่สามสิบเขายังไม่แก่เสียหน่อย

“เปล่านะ หนูไม่ได้ว่าพี่แก่ แต่บอกว่าหลังจากนี้ไง ใช่แล้วหลังจากนี้ไปอีกห้าปีถ้ายังไม่มีลูก พี่ก็แก่แล้วกว่าลูกจะโต พี่ก็วิ่งตามลูกไม่ทัน”

ชุยเหมยฮวารีบหาคำแก้ตัว สำหรับเธออายุสามสิบยังไม่ถึงสามสิบห้านั้นยังไม่แก่เลย พี่หย่งเสียนเพิ่งจะสามสิบปีจะแก่ได้ยังไง ก่อนจะแลบลิ้นให้ด้วยความทะเล้นตามนิสัยเดิมของตัวเอง

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel