Ep. [3] : ข้อแลกเปลี่ยน

แพรววนิตจ้องมองห้องหรูหราที่เขาพาตนมา ตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัว อยากจะขอตัวกลับ แต่เพราะห่วงพี่ชายจึงทำให้ได้แต่นั่งตัวเกร็งอยู่บนโซฟาในห้องนี้ และตอนนี้เจ้าของห้องก็เดินมากระแซะนั่งเบียดข้างเธอ ทั้ง ๆ ที่โซฟาออกจะใหญ่

“ขะ...คุณ...ไม่เห็นต้องมานั่งเบียดฉันเลยค่ะ” เสียงหวาดติดขัด

“หึหึ ฉันอยากเบียด เธอมีอะไรไหม แล้วอยากพบฉันไม่ใช่เพราะเรื่องอย่างว่าหรอกเหรอ”

ถามพลางยกมือหยาบกร้านลูบไล้ลำคอระหง เจ้าหล่อนห่อตัวงอด้วยความตื่นกลัว

“ชูว์! อยากเจอฉันก็ต้องเตรียมตัวมาก่อนแล้วไม่ใช่เหรอคนสวย” พลางกรีดนิ้วใหญ่ของตัวเองมายังแอ่งชีพจรที่สั่นไหวตามแรงลมหายใจเข้าออกของคนตัวเล็ก

“มะ...ไม่...ฉันอยากจะคุยเรื่องพี่ชายของฉัน” หล่อนรีบพูดสิ่งที่ตนต้องการทันที พร้อมกับลุกขึ้นยืน

“พี่ชาย...ใครพี่ชายเธอ คนสวย” ถามพลางหยักยิ้มเจ้าเล่ห์สำรวจมองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า

“พี่ชร พี่ชายของฉันเขา...”

“พชรน่ะเหรอ มันตายแล้ว” เรณุวัฒน์เอ่ยแทรกประโยคตัวเล็กทันทีเมื่อรู้แล้วว่าอีกฝ่ายนั้นตามหาใคร...พชร

“ไม่จริง!"

หล่อนส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เชื่อ พลางก้าวถอยห่างคนตรงหน้าที่กำลังยิ้มให้ตนออกไปด้วยความหวาดกลัว เธอจ้องมองประตูห้องทางหนีรอดของตัวเอง แต่มันช่างอยู่ไกลยิ่งนักสำหรับแพรววนิตในตอนนี้

“จริงสิ เพราะพี่ชายของเธอเป็นหนี้ฉันสองล้านบาท”

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นเดินก้าวตามหญิงสาวที่ถอยห่างจากตนไป มือใหญ่ตวัดคว้าเอวเล็กเข้ามากอดแนบร่างของตนไว้อย่างรวดเร็ว

"ว้าย!"

เมื่อเสียหลักให้แล้วมือเล็กก็ตวัดเกี่ยวลำคอชายหนุ่มไว้อย่างลืมตัว ด้วยกลัวว่าตนจะล้ม

“ปล่อยฉันนะ ถ้าให้คำตอบเรื่องพี่ชรไม่ได้ก็ปล่อยฉัน” มือเล็กทุบตีอกแกร่งแรง ๆ

“ฉันไม่ได้บังคับเธอมาสักหน่อย เธอชื่ออะไร”

หาได้สนใจคำพูดของสาวเจ้า มือใหญ่ยกขึ้นลูบไล้แก้มนวลเนียนที่กำลังแหงนเงยจ้องเอาเรื่องตนอย่างไม่แยแส

“ฉันจะกลับ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปตามหาพี่ชร” เธอดิ้นรนขัดขืน เมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดเอวของตัวแรงขึ้น

“ฉันตามหาไอ้คนขี้โกงนั่นได้ถ้าเธอยอม...”

หยุดพูดพร้อมกับยกมือมาแตะปากอิ่มสีชมพูระเรื่อของคนตัวเล็กในอ้อมกอด

“ฉันตามหาเองได้ ฉันขอตัวกลับค่ะ”

หล่อนยังยืนยันคำเดิม แม้ว่าตอนนี้เรี่ยวแรงจะก้าวเดินหนีและดิ้นหนีไม่มีแล้ว แถมชายคนนี้ก็หล่อร้ายแบบแปลก หล่อจนน่ากลัว นี่สินะเขาเรียกว่า 'หล่อวัวตายควายล้ม’

เรณุวัฒน์หยักยิ้มทรงเสน่ห์ให้คนตัวเล็กในอ้อมกอด พลางโน้มใบหน้าที่สวรรค์ปั้นแต่งของตัวเองลงจะจุมพิตปากอิ่มช่างพูด ทว่าก็มีเสียงขัดจังหวะเสียก่อน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“อุวะ!"

สบถออกมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะร้องถามคนที่มาเคาะห้องรบกวนด้วยน้ำเสียงเดือดดาล พลางกอดรัดร่างเล็กแนบแน่นขึ้นกว่าเดิม จนตอนนี้ทรวงอวบหยุ่นดันเสื้อตัวเล็กของเธอบิดเบียดแนบกับอกแกร่งของเขา แม้ว่าจะมีมือเล็กดันอกไว้ก็ตาม

“อะไรอีก!"

“พวกเราเจอไอ้พชรแล้วครับ” เสียงลอดผ่านประตูห้องเข้ามา ทำให้เรณุวัฒน์ผลักร่างเล็กออกห่างตนราวกับสาวเจ้าเป็นของร้อน

“ดี! ฉันจะไปจัดการมันเอง” เสียงเข้มตะโกนตอบลูกน้องหน้าห้อง เดินไปหยิบของสำคัญในการเดินทาง แล้วเดินกลับมาหาสาวที่บอกว่าเป็นน้องของไอ้ระยำนั่น

“ไปกับฉัน อยากเห็นพี่ชายไม่ใช่เหรอ”

ไม่สนใจว่าเจ้าหล่อนจะดิ้นรนขัดขืน เขาฉุดกระชากร่างเล็กปลิวตามแรงไปยังหน้าห้อง

“ฉันเจ็บนะ ปล่อย!" พยายามแกะมือใหญ่ออกจากมือตน แต่ก็ไม่ไร้ประโยชน์

“อานัส ฉันจะเอายัยเด็กนี่ไปด้วย จัดการเรื่องเดินทางให้เรียบร้อย เราจะไปด้วยเครื่องบินส่วนตัว สั่งหังสากับคนของเราพามันไปเจอฉันที่พนมเปญ”

เปิดประตูห้องออกมาเจออานัสก็สั่งอย่างเผด็จการ แล้วเดินนำทุกคนไป โดยไม่สนว่าคนที่ตนฉุดกระชากมาด้วยจะเต็มใจหรือไม่ เพราะสิ่งที่เขาสนใจตอนนี้คือร่างกายของหล่อนมากกว่า