Ep. [4] ข้อแลกเปลี่ยน

ด้วยอำนาจเงินตราจึงไม่ยากที่เพียงเวลาไม่ถึงชั่วโมง อานัสก็จัดการกับเอกสารการเดินทางของแพรววนิต และตอนนี้ทุกคนก็มาถึงกาสิโนที่กรุงพนมเปญเรียบร้อย ระหว่างทางเดินฉุดกระชากลากถูเข้ามานั้นเจ้าหล่อนผ่านผู้คนมากมาย ต่างคนต่างมาแสวงโชคกันทั้งนั้น และเพราะกาสิโนแห่งนี้แหละทำให้พชร พี่ชายที่แสนดีเปลี่ยนไป หล่อนเกลียดการพนันทุกชนิด

"ว้าย!"

ทันทีที่เข้าในส่วนของห้อง น่าจะเป็นห้องทำงาน ร่างน้อยก็ถูกผลักแรง ๆ เมื่อเงยหน้าลุกขึ้นตั้งหลักได้ก็เห็นพี่ชายของตนนั่งอยู่กลางห้อง

“พี่ชร...”

รีบลุกขึ้นสาวเท้าไปหาพี่ชายที่ถูกผูกมัดทั้งมือและเท้า มือใหญ่ถูกมัดไว้ด้านหลัง ส่วนเท้าก็ถูกมัดไว้ จนไม่อาจขยับไปไหนได้ ปากของพี่ชายก็มีผ้าปิดไว้

"อื้อ!"

พชรได้แต่เบิกตามองน้องสาว อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ได้เพราะมีผ้าปิดปากไว้

“หึ! นี่ไงพี่ชายเธอ คนสวย”

เรณุวัฒน์เห็นภาพของพี่น้องกอดกันกลมแล้วรู้สึกสมเพชและอิจฉา ในชีวิตนี้เขาไม่เคยมีครอบครัว ภาพตรงหน้า ภาพที่เจ้าหล่อนกำลังกอดพี่ชายและกำลังแกะผ้าปิดปากออกให้มันช่างน่าขันสิ้นดี

“หังสา อานัส ไปจัดการดูแลความเรียบร้อยข้างล่างไป ทางนี้ฉันจัดการเอง” ก่อนจะเดินไปหาสองพี่น้องกลางห้องทำงานของตนก็สั่งให้ลูกน้องออกไปจากห้องนี้

“ครับ คุณอาร์ต” สองหนุ่มรับคำกันแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของผู้เป็นนาย แต่ก่อนจะเดินออกไปก็มีคำสั่งมาอีก

“บอกพี่ซุกด้วยนะว่าฉันอยู่พนมเปญ” ไม่ลืมสั่งให้ลูกน้องโทร.แจ้งพี่ชายบุญธรรมของตน

“ครับคุณอาร์ต” หังสารับคำ แล้วเสียงประตูห้องทำงานก็ถูกปิดดัง

ปัง!

“แพรวมาได้ยังไง ทำไมแพรว...” พอปากเป็นอิสระ พชรก็ละล่ำละลักพูดทันทีด้วยความห่วงน้องสาว

“แพรวห่วงพี่ชร พี่หายไปเกือบเดือนนะ แพรวเลย...”

“โง่ทั้งพี่ทั้งน้อง หึ!"

แพรววนิตยังพูดไม่ทันสุดความก็มีเสียงเข้มดังแทรกขึ้นมา พร้อมกับถูกกระชากปอยผมจากด้านหลัง

"โอ๊ย!"

“ไอ้พชรมึงคิดว่ามึงจะหาเงินมาให้กูได้ไหม เงินตั้งสองล้านนะเว้ย! ดอกก็ต้องแพงหน่อย” ย่อตัวลงพูดกับคนไม่ซื่อสัตย์ที่คิดมาโกงเงินถึงถิ่นของเขา

“จะ...เจ็บนะ...” ใบหน้าสวยแหงนเงยขึ้นมองเพดาน เพราะด้านหลังถูกกระชากผมให้แหงนเงยขึ้น ทั้งเจ็บ ทั้งแค้นคนที่กำลังพูดอยู่ในตอนนี้

“ปล่อยน้องกูนะไอ้อาร์ต” พชรกัดฟันแน่น เขาเกลียดตัวเองที่ตอนนี้ไม่สามารถช่วยน้องสาวตัวเองได้

“หึ! กูจะทำมากกว่านี้ให้มึงดูอีก ไอ้พชร” ไม่พูดเปล่าเข้ายื่นหน้าไปชิดลำคอระหง พลางตวัดลิ้นสากไล่เลียคอสาวเจ้าต่อหน้าคนเป็นพี่ชายอวดเย้ยหยัน

“อึก! พะ...พี่ชรช่วยแพรวด้วย...” รู้ว่าพี่ชายช่วยไม่ได้แต่ก็ยังอยากขอร้อง

“หยุดนะไอ้อาร์ต!" สั่งเสียงแข็ง

“หึ! มึงจะมีปัญญาที่ไหนมาช่วยน้องมึงได้ เงินสองล้านมันมีดอกนะเว้ย! ถ้าอยากช่วยน้องมึงต้องหาเงินมาชดใช้กู ส่วนน้องมึงคือดอกเบี้ยว่ะ!" พูดจบก็บังคับใบหน้าสาวเจ้ามารับจูบจาบจ้วงจากตน

“อะ! อือ!"

พชรได้แต่ดิ้นพล่านเมื่อช่วยอะไรแพรววนิตไม่ได้ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลอาบสองแก้มสาก ไม่ต่างจากคนเป็นน้องสาวที่ถูกบังคับจูบอย่างต่ำช้า

“อ่า! ปากน้องมึงหวานดีว่ะ! จริง ๆ มึงไม่ทำงานก็ได้นะ แต่กูจะเอาน้องมึงจนเบื่อ แล้วหนี้ทุกอย่างจะถูกลดทอนลงเอง มึงว่าไง ไอ้พชร” พอถอนริมฝีปากออกมาก็ใช้มืออีกข้างลูบเคราสากของพชรอย่างสมเพช

"ถุย!"

“ไอ้พชร! มึง!”

ด้วยความโมโหจึงกระตุกมือที่กระชากผมคนตัวเล็กอีกครั้ง

“โอ๊ย! พะ...พี่ชรช่วยแพรวด้วย”

“คนสวย มันช่วยเธอไม่ได้หรอก แม้แต่ตัวมันเองมันยังเอาไม่รอดเลย ถ้าฉลาด เธอน่าจะรู้นะว่าใครช่วยเธอได้” เรณุวัฒน์เอ่ยพลางสูดดมกลิ่นกายสาวแรง ๆ เข้าปอด “อ่า! หอมจนกูขึ้นเลยไอ้พชร!"

“มึงอย่าทำอะไรน้องกูนะ น้องกูไม่เกี่ยว” พชรพยายามพูดช่วยน้องสาว

“เกี่ยวแน่ ๆ เพราะเป็นน้องมึง อีกอย่าง มึงมีน้องน่าเอาขนาดนี้ ทำไมไม่พามาขายให้กูวะ บางทีหนี้สองล้านอาจจะหมดเลยก็ได้ถ้ากูถูกใจน้องมึง” พูดพลางลูบไล้เรียวขาคนตัวเล็กอวดโชว์ต่อหน้าคนเป็นพี่ของเธอ

โธ่เว้ย!

พชรเจ็บใจและเกลียดตัวเองนักที่เป็นสาเหตุทำให้น้องสาวต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้

“ฮือ ๆ พี่ชร...อึก! ว้าย!”

แพรววนิตเอ่ยเสียงคลอสะอื้นไห้ แล้วก็ต้องร้องออกมาเมื่อถูกร่างใหญ่ฉุดกระชากลากถอยห่างจากพี่ชายไป หล่อนเจ็บหนังหัวไปหมดแล้วในตอนนี้

“กูจะคิดดอกเบี้ยมึงก่อนแล้วกันไอ้พชร กูจะทำให้มึงดู” ว่าแล้วก็จับร่างน้อยยกขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานของตน พร้อมจับเรียวขาหล่อนแยกกว้าง

"กรี๊ดดดด ยะ...อย่าทำอะไรฉันนะ” สาวเจ้าดิ้นพล่าน แต่ก็ไม่เป็นผล

“อยากช่วยพี่ไม่ใช่เหรอ อยากให้มันเป็นศพหรืออยากให้มันหายใจอยู่รอดก็ขึ้นอยู่กับเธอแล้วคนสวย” มือใหญ่สอดแทรกเข้าไปในชายเสื้อยืดตัวเก่าของเธอด้วยความร้อนเร่า

“ไอ้อาร์ต! มึง!...”

“ฮ่า ๆ มึงอะไร ไอ้พชร มึงช่วยน้องมึงไม่ได้หรอก ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วดูกูเอาน้องมึงเลยก็แล้วกัน”

แควก!

เสียงเสื้อยืดตัวเก่าของแพรววนิตถูกฉีกกระชากขาดผ่ากลางกาย จนเปิดเผยให้เห็นบราเซียตัวเก่าที่ปกปิดเต้างามไว้

“ฮือ ๆ พี่ชร...แพรวกลัว อึก!" หล่อนดิ้นถอยหนี พลางร้องบอกพี่ชายที่อยู่กลางห้องด้วยความหวาดกลัว

“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษแพรว พี่ขอโทษที่พี่ทำให้เราต้องมาตกในสภาพแบบนี้ ไอ้อาร์ต ไอ้ระยำ! มึงอย่าทำอะไรน้องกูนะเว้ย! กูยอมแล้ว กูจะทำงานทุกอย่างชดใช้หนี้ กูจะไม่หนีอีกแล้ว”

“หึ! ช้าไปแล้วไอ้พชร น้องมึงทำให้กูตื่น และกูก็จะเอาน้องมึงให้มึงดูด้วย คนสวยพร้อมจะรับพี่อาร์ตเข้าไปในตัวรึยัง หึหึ!" ท้ายประโยคเอ่ยรถใบหน้างามที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือใหญ่ลูบไล้เอวคอดเลื้อยขึ้นมายังเต้างาม พร้อมเอี้ยวไปกอดรัดปลดตะขอเสื้อในของเจ้าหล่อนออก

“อะ! ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ อึก! ฮือ ๆ ๆ” แพรววนิตเอ่ยพลางยกมือขึ้นไหว้ขอร้อง

ด้านพชรได้แต่กัดฟันเบือนหน้าหนี ด้วยไม่อาจทนมองคนย่ำยีน้องสาวตัวเองต่อหน้าต่อตาได้ เพราะเขาคนเดียวที่ทำให้เรื่องเลวทรามแบบนี้เกิดขึ้นกับแพรววนิต หากไม่มีกาสิโนบ้า ๆ นี่ก็คงไม่ทำให้น้องสาวที่แสนดีมาตกในสภาพนี้หรอก