บทที่ 2

.

..

...

“ท่านอ๋องไม่คิดจะเปิดผ้าคลุมหน้าหม่อมฉันก่อนหรือเพคะ”

“ไม่ใช่เรื่องจำเป็นสำหรับข้า” น้ำเสียงอันไร้เยื่อใยนั่นทำให้ดวงใจน้อย ๆ แตกสลาย ทั้งที่ยังไม่ได้รู้สึกรักเขาเลยสักนิด เคยโดนบุรุษปฏิเสธมาหลายต่อหลายคนแล้ว หากทว่าเขาคนนี้ทำให้นางเจ็บปวดที่สุด

จางลี่ตัดสินใจยกมือขึ้นจับชายผ้าก่อนจะดึงมันออก ทำให้ใบหน้าของนางปรากฏต่อสายตาของท่านอ๋อง เมื่อได้เห็นใบหน้าชายาของตนแล้วก็เบิกตามองด้วยความตกใจ อึ้งจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาได้ ตอนแรกเข้าใจว่าฮ่องเต้ได้คัดเลือกชายาผู้มีใบหน้างดงามมาให้ ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่คิด ไม่ชอบใจอยู่แล้วยิ่งไม่ชอบเข้าไปอีก พาลโกรธไปถึงฮ่องเต้เสียด้วยซ้ำ

“อย่างน้อยท่านอ๋องควรจะได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหม่อมฉัน หม่อมฉันมิใช่สตรีผู้มีใบหน้างดงาม แต่หม่อมฉันจะพยายามทำหน้าที่ชายาของพระองค์ให้ดีที่สุดเพคะ”

“ข้ารู้สึกสมเพชเจ้ายิ่งนัก ใบหน้าอัปลักษณ์เช่นนี้แล้วเหตุใดจึงบังอาจมาเป็นชายาของข้า เห็นอย่างนี้แล้วข้ายิ่งจะไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวเจ้าแม้แต่น้อย หากยังอยากอยู่ในตำแหน่งชายาของข้าต่อไป ให้นำผ้ามาปกปิดใบหน้าอันอัปลักษณ์ของเจ้าไว้ อย่าให้ผู้ใดเห็นมันเป็นอันขาด หากไม่เช่นนั้นข้าคงต้องรู้สึกอับอายขายขี้หน้าอย่างแน่นอน”

กล่าวจบแล้วก็เดินออกไป ทิ้งให้จางลี่จมอยู่กับความทุกข์ระทมที่ต้องโดนเมินตั้งแต่คืนแรกที่เข้าห้องหอ นางทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอีกครั้ง หยาดน้ำตาหยดแหมะลงก่อนที่เปลือกตาสวยจะปิดตามลงมา มือเรียวเลื้อยขึ้นไปสัมผัสที่แก้มข้างที่มีปานสีดำบดบังความงามเอาไว้ เหตุใดนางจึงต้องเกิดมาอาภัพเยี่ยงนี้ เหตุใดไม่เกิดมามีใบหน้างดงามไร้ที่ติเหมือนคนอื่นเขาบ้าง

“ฮือ ๆ ทำไม ทำไมฟ้าต้องส่งให้ข้าเกิดมาอัปลักษณ์เช่นนี้ ทำไมต้องเป็นข้า”

จางลี่ฟุบตัวลงก้มหน้าร้องไห้เจียนจะขาดใจ หากนางตัดสินใจปฏิเสธการวิวาห์ในครั้งนี้คงจะไม่ต้องเจ็บปวดและเสียใจ หากทว่าไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นนางจะต้องอดทนให้ถึงที่สุด ทำหน้าที่ชายาให้ดีที่สุด และพิสูจน์ให้ท่านอ๋องยอมรับนางด้วยความดี มันคือสิ่งเดียวที่นางจะทำได้ แม้ว่าโอกาสที่จะเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะนั้นแทบไม่มีเลย

*-*-*-*-*-*-*-*-*

เช้าวันต่อมาจางลี่รู้สึกตัวเพราะมีสาวน้อยนางหนึ่งเข้ามาทำอะไรเสียงดังกุกกักอยู่ไม่ไกลจากเตียง นางลุกขึ้นโดยไม่ลืมที่จะนำผ้าคลุมหน้าเอาไว้ เพราะกลัวว่านางกำนัลจะเห็นแล้วตกใจ อีกอย่างนางยังจำคำสั่งของเว่ยอ๋องได้ดีว่าห้ามให้ใครเห็นใบหน้าอันอัปลักษณ์นี้

“เจ้าเข้ามาทำอะไร”

“หม่อมฉันได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องให้เข้ามาเตรียมน้ำให้พระชายาเพคะ”

“อ้อ งั้นหรือ เตรียมเสร็จแล้วออกไปข้างนอกได้เลย เดี๋ยวข้าจัดการเอง”

“เพคะพระชายา”

นางกำนัลผู้นั้นกำลังจะเดินออกไป ทว่าจางลี่จำได้ว่าเว่ยอ๋องได้ส่งนางกำนัลมารับใช้ จึงคิดว่าน่าจะเป็นนางผู้นี้และควรจะผูกมิตรเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว”

“พระชายามีอะไรให้หม่อมฉันรับใช้อีกหรือเพคะ”

“เจ้าคือคนที่ท่านอ๋องส่งมารับใช้ข้าใช่ไหม”

“เพคะ”

“แล้วเจ้าชื่ออะไร”

“หม่อมฉันผิงเอ๋อร์เพคะ ต่อไปนี้หม่อมฉันมีหน้าที่รับใช้พระชายา หากประสงค์สิ่งใดบอกหม่อมฉันได้ทุกเมื่อเลยเพคะ”

“ขอบใจเจ้ามาก ข้ายังไม่คุ้นชินกับตำแหน่งพระชายาสักเท่าไหร่ หากมีอะไรที่ข้าทำไม่ถูกไม่ควรรบกวนเจ้าช่วยกล่าวเตือนข้าด้วย” แม้ว่าก่อนมาฮองเฮาได้ให้คนมาช่วยสอนเรื่องการวางตัวในฐานะพระชายามาอย่างเข้มข้นแล้ว หากทว่านางยังคงต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมายจากที่นี่ และการที่จะทำมันออกมาดีนั้นต้องให้เจ้าถิ่นเป็นผู้ช่วยแนะแนวทาง

“หม่อมฉันมิบังอาจ แต่หากเป็นความประสงค์ของพระชายา หม่อมฉันจะพยายามทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดเพคะ” แม้จะกล่าวด้วยวาจาที่คล่องแคล่ว ทว่าสิ่งที่นางกำนัลผู้นี้อยากจะรู้คือเหตุใดพระชายาจึงต้องนำผ้ามาคลุมศีรษะเอาไว้ด้วย

“เจ้าอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมข้าต้องเอาผ้าปิดหหน้าไว้เช่นนี้”

“หม่อมฉันมิบังอาจเพคะ”

“ข้าไว้ใจเจ้าได้ใช่ไหมผิงเอ๋อร์”

“เพคะพระชายา”

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้เจ้าได้เห็นสิ่งที่คนอื่นจะไม่มีวันได้เห็น” กล่าวจบแล้วจางลี่ได้เปิดผ้าคลุมศีรษะออกเพื่อให้ผิงเอ๋อร์ได้เห็น นางจะได้ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดใจเวลาอยู่ด้วยกัน อยากจะมีใครสักคนคอยเป็นที่ปรึกษาและพูดคุยได้ทุกเรื่อง หากจะไปพึ่งพาคนเป็นสามีนั้นคงเป็นเรื่องยากยิ่งนัก

ผิงเอ๋อร์เบิกตามองแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงด้วยความตกใจ เกิดมายังไม่เคยเห็นสตรีนางใดมีปานดำบนใบหน้าใหญ่โตเช่นนี้ ทั้งตกใจและเห็นใจพระชายา นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดท่านอ๋องจึงไม่ยอมมาค้างคืนที่นี่ แยกห้องนอนทั้งที่เพิ่งจะเข้าพิธีวิวาห์

“เห็นแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง เจ้ากลัวข้าหรือไม่”

“เหตุใดหม่อมฉันต้องกลัวด้วยเพคะ พระชายาไม่ใช่คนใจร้ายเสียหน่อย ไม่ว่าอย่างไรหม่อมฉันจะขอรับใช้พระชายาต่อไป คนเราเกิดมาย่อมมีความไม่สมบูรณ์แบบกันทั้งนั้น มีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันไป ถึงแม้พระชายาจะไม่ได้มีใบหน้าที่งดงามเหมือนสตรีนางอื่น แต่หม่อมฉันเชื่อว่าพระชายาจะต้องเป็นสตรีที่มีความงดงามภายในใจอย่างแน่นอนเพคะ”