8.ไม่เข้าใจ

เสี่ยวจูแม้จะอายุมากกว่านายของตนถึง 4 ปี แต่เพราะถูกส่งให้เขาวังตั้งแต่เล็กเพื่อเป็นเพื่อนเล่น และคอยดูแลองค์หญิงเหม่ยอิง จึงไม่ประสีประสาเรื่องนี้เท่าไหร่ จึงไม่สามารถตอบคำถามของอีกคนได้

"เช่นนั้นพระชายาจึงวิ่งเข้าไปกอดท่านอ๋อง แล้วพูดเช่นนั้นหรือเพคะ มิหนำซ้ำยังจูบท่านอ๋องอีก "

"อื้อ พี่อย่าพูดถึงเรื่องนี้ได้ไหมข้าอายจะแย่ ท่านอ๋องถามข้าเมื่อเช้า ข้าบอกว่าข้าจำอะไรไม่ได้ ข้ากลัวว่าท่านอ๋องจะคิดว่าข้าเป็นผู้หญิงใจง่าย และอิจฉาหญิงนางอื่น”

"พระชายาเพคะ นั้นนะพระสวามีของพระชายานะเพคะ ท่านจะทำอะไรก็ได้ คนอื่นต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์"

"แต่ข้าอาจจะไปขัดความสุขของท่านอ๋องนี่ "

เสี่ยวจูมองนายของตนพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่จะเตรียมน้ำไว้ให้นายของตนชำระล้างร่างกาย และออกไปเตรียมอาหารให้

อ๋องฟู่จินเมื่อแต่งตั้งเจ้าเมืองคนใหม่เรียบร้อย ก็ได้สั่งให้สร้างเรือนไว้ที่น้ำตกที่ตนไปเมื่อวาน โดยมีคำสั่งว่าต้องให้เสร็จภายในห้าวัน

" หม่อมฉันมิคิดว่าท่านอ๋องจะใจร้อนถึงเพียงนี้นะพะยะค่ะ "

" จัดการทุกอย่างเรียบร้อยข้าก็คิดว่าจะพักที่เมืองนี้สักระยะ "

"ทรงอยากอยู่กับพระชายาใช่หรือไม่พะยะค่ะ เพราะหากกลับเมืองหลวงก็คงต้องไปทำศึกที่ทางใต้อีกเป็นแน่ "

" นั้นสิ ข้าเองก็อยากจะพักผ่อนบาง "

" แต่ก่อนไม่เห็นท่านอ๋องจะอยากพักผ่อนแบบนี้เลยนะพะยะค่ะ แต่พอได้พบพระชายาก็ดูเหมือนจะอยู่ติดจวนได้ "

" ข้าว่าที่คอกม้าน่าจะขาดคนให้อาหารม้าอยู่นะ เจ้าอยากจะลองไปให้อาหารม้าดูไหม "

"แฮะๆ ไม่พะยะค่ะ มีจดหมายจากหยางอี้บอกว่าจะตามมาหลังจากฝังศพพ่อแม่แล้วพะยะค่ะ "

" อืม หยางอี้คงจะเสียใจมากที่ต้องสูญเสียพ่อแม่ไปพร้อมกัน "

ฟู่จินเอ่ยถึงทหารคนสนิทอีกคน ที่กลับบ้านเกิดไปหลายเดือนแล้วเพราะพ่อแม่ล้มป่วยและตายลงไล่เลียกัน

" เตรียมม้าหรือยัง ข้าจะกลับจวนแล้ว "

" ทำไมท่านอ๋องรีบกลับล่ะพะยะค่ะ หม่อมฉันจัดเตรียมหญิงสาวไว้ให้ที่เรือนด้านหลัง เพราะเห็นว่าช่วงนี้ท่านอ๋องไม่ได้ปลดปล่อยเลย "

ท่านเจ้าเมืองที่สังเกตว่าอ๋องฟู่จิน ที่มักจะเรียกหาหญิงสาวมาปรนนิบัติอยู่เสมอ ตามประสาชายหนุ่ม อ๋องฟู่จินกลับตอบออกไปจนทำให้คนฟังหน้าถอดสี

" ต่อไปอย่าเอาเรื่องเช่นนี้มาพูดกับกับข้าอีก โดยเฉพาะต่อหน้าชายาของข้า หวังว่าท่านจะจำได้นะท่านเจ้าเมือง "

" ขออภัยท่านอ๋องพะยะค่ะ หม่อมฉันจะไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก "

อ๋องฟู่จินเอ่ยจบก็เดินไปขึ้นม้าที่ถูกเตรียมไว้ เฉินห้าวยิ้มก่อนที่จะหันไปเอ่ยกับท่านเจ้าเมือง

" ต่อไปก็อย่าเอ่ยเรื่องนี้อีก ท่านอ๋องไม่เหมือนเดิมแล้ว "

" เจ้าจะไปพร้อมข้า หรือจะอยู่ที่นี่เฉินห้าว "

"ไปแล้วพะยะค่ะ "

เฉินห้าวรีบขึ้นม้าก่อนจะควบตามคนที่ควบออกไปก่อนทันที เหม่ยอิงแม้จะโตเป็นสาวเต็มตัว แต่ก็ยังดื้อและซนอยู่เช่นเดิม สิ่งไหนเคยทำก็ยังทำโดยเฉพาะยิงหน้าไม้ที่ทำขึ้นมาเอง

"พี่เสี่ยวจูเอาผลส้มวางที่กิ่งไม้ดีๆ นะ "

"พระชายาแบบนี้ได้ไหมเพคะ พี่ว่ามันไกลไปหรือเปล่าเพคะ จะยิงถูกหรือเพคะ "

"แค่นี้เองไม่ถูกก็ยิงใหม่สิ จะไปอยากอะไร ฮ่าฮ่า'"

เหม่ยอิงเอ่ยพร้อมกับเสียงหัวเราะ ภายในป่าไผ่ที่ไม่ไกลจากจวนรับรอง เหล่าองครักษ์ที่ถูกสั่งให้ติดตาม ต่างก็ทึ่งกับความสามารถของพระชายา อีกทั้งยังแอบหนีเก่งอีกต่างหาก

"เจ้าดูพระชายาของท่านอ๋องสิ รูปโฉมก็งดงาม ซ้ำยังเก่งเรื่องหน้าไม้นี่อีก "

" นั้นสิขนาดวางส้มไว้ตั้งไกลยังยิงถูกอีก หนำซ้ำยังสามารถยิงออกมาได้ตั้งห้าดอกโดยที่ไม่ต้องใส่ใหม่อีก "

"นั้นสิ แม่นางเสี่ยวจูบอกว่าพระชายาเป็นคนทำขึ้นมาเองด้วยนะ"

องครักษ์ที่ยืนเฝ้าพระชายาอยู่ไม่ห่าง พูดคุยกันเกี่ยวกับคนที่กำลังสนุกกับแข่งขันกันกับเสี่ยวจู โดยที่ไม่รู้ว่านายของตนนั้นยืนอยู่ด้านหลัง เฉินห้าวสะกิดองครักษ์ทั้งสามให้หันมา

"จะสะกิดอะไรนักหนา มีอะไรเจ้าก็พูดมาสิ "

" พวกเจ้าทำไมถึงปล่อยให้พระชายาออกมาจากจวนรับรองเช่นนี้ "

ทั้งสามเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูของหัวหน้าตน ก็รีบหันไปมองทันที ก่อนที่จะหน้าถอดสีเมื่อเห็นว่าท่านอ๋องก็ยืนอยู่ด้วย

" ท่านอ๋องขออภัยพะยะค่ะ พระชายาทรงแอบออกมาตอนไหนไม่รู้พะยะค่ะ พวกหม่อมฉันตามออกมาเจอก็เห็นว่าอยู่ที่นี่แล้ว"

" แล้วพวกเจ้าก็ไม่สามารถพาพระชายากลับได้สินะ "

อ๋องฟู่จินเอ่ยกับองครักษ์ของตน แต่สายตากลับจ้องมองคนที่สนุกกับการแข่งขันของตนและองครักษ์อีกสองคน ความรู้สึกที่ไม่พอใจเริ่มเกิดขึ้นภายในใจ ท่านอ๋องจึงเดินเข้าไปหาชายาของตน

" ขอข้าร่วมแข่งด้วยได้หรือไม่ เห็นคนของข้าบอกว่าเจ้ายิงหน้าไม้แม่นมาก "

องครักษ์เมื่อเห็นอ๋องฟู่จินเอ่ยขึ้น ก็รีบถอยออกลีกทางให้กับเจ้านายของตน เหม่ยอิงเมื่อเห็นคนตัวโตเดินเข้ามาหา ก็ทำตัวไม่ถูกยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อวานก็ยิ่งหน้าแดง

" ดูเหมือนเจ้าจะไม่สบายนะ หน้าแดงเชียว "

อ๋องฟู่จินไม่เอ่ยเปล่า ใช้มือเรียวสัมผัสที่แก้มที่กำลังแดงระเรื่อ นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม

" ข้าว่าเจ้าไม่สบายมากแล้วล่ะ ดูแก้มเจ้าสิ "

อ๋องฟู่จินที่ไม่รู้ว่าอีกคนนั้นกำลังอายตนอย่างหนัก ก็ก้มลงไปมองใบหน้าคนตัวเล็กใกล้ๆจนลมหายใจรดกัน

" อื้อ หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรเพคะ หากอยากยิงหน้าไม้ก็ยิงเถอะเพคะ "

เหม่ยอิงส่งหน้าไม้ให้กับคนตัวโต ก่อนที่ตนจะหันไปเอาหน้าไม้กับเสี่ยวจูแทน

อ๋องฟู่จินได้แต่แปลกใจกับท่าทีของคนตัวเล็ก แต่ก็รับหน้าไม้มาถือไว้พร้อมกับพลิกดูหน้าไม้ไปมา

" สิ่งนี่เจ้าเป็นคนทำเองหรือ ทำไม่ถึงได้ดูแปลกตาเช่นนี้ "

" เพคะ ท่านอ๋องพระชายาเป็นคนทำขึ้นมาเองเพคะ แต่อันนี้เป็นอันเก่าเพคะ แล้วพระชายาก็ทรงรักมากด้วยนะเพคะ "

เสี่ยวจูเอ่ยบอกเมื่อเห็นว่าพระชายานั้นไม่เอ่ยอะไร เอาแต่ก้มหน้าอยู่เช่นนั้น

" เราจะแข่งเอาอะไรกันดีล่ะ เอาอย่างนี้ไหม ถ้าข้าชนะคืนนี้ข้าขอนอนกอดเจ้าอีก แต่ถ้าข้าแพ้ข้าจะให้เจ้านอนกอดข้าทั้งคืน "

อ๋องฟู่จินเอ่ยออกมาเพราะอยากแกล้งคนที่เอาแต่ก้มหน้า และหวังว่าองครักษ์หนุ่มที่คอยดูแลพระชายาของตนนั้นจะได้รับรู้เช่นกัน

เฉินห้าวเมื่อได้เห็นการกระทำของนายตน ก็อดที่จะนึกขำไม่ได้ที่ท่านอ๋องไม่ได้รู้ตัวเลย ว่าตนนั้นกำลังแสดงท่าทีหวงพระชายาออกมา

" ท่านอ๋องยิงไปคนเดียวเถอะเพคะ พี่เสี่ยวจูเราไปกันเถอะ "

อ๋องฟู่จินเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินหนีไปก็เดินตามกลับจวนทันที บรรยากาศข้างทางที่เดินกลับมีลำธาร และศาลาริมน้ำอยู่

ทิวทัศน์ที่นี่ไม่ว่ามองไปทางไหนก็ดูงดงามไปหมด อ๋องฟู่จินที่เดินตามาจนทันก็จับมือคนตัวเล็กเดินไปที่ศาลาริมน้ำ ก่อนจะพาคนตัวเล็กนั่งลง

" เจ้ารังเกียจข้ามากเช่นนั้นหรือ ถึงไม่อยากอยู่ใกล้ข้าเช่นนี้ อยู่ใกล้ข้าทีไร ก็ดูเจ้าจะเงียบไม่พูดอะไรทุกครั้ง "

อ๋องฟู่จินที่ทนความอึดอัดไม่ได้จนต้องเอ่ยออกมา เพราะทุกครั้งที่อยู่ใกล้คนตัวเล็กหากไม่ต่อว่าตน ก็จะนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเช่นนี้

" หม่อมฉันไม่ได้รังเกียจท่านอ๋องเพคะ "

" เจ้าบอกไม่ได้รังเกียจข้า แต่ทำไมทุกครั้งเจ้าถึงไม่อยากให้ข้าเข้าใกล้ล่ะ "

" หม่อมฉันไม่เคยเอ่ยเลยนะเพคะ ว่าไม่อยากให้ท่านอ๋องเข้าใกล้ ท่านต่างหากที่ทำเช่นนั้น อ่ะ"

เมื่อหลุดปากเอ่ยออกไปก็ต้องรีบปิดปากไว้ทันที จนคนฟังนั้นยิ้มกริ่มออกมา ก่อนที่จะใช้มือเรียวดึงมือเล็กออก มือเรียวอีกข้างเชยค้างคนตรงหน้าขึ้นให้สบตา เหล่าองครักษ์และผู้ติดตามถูกเฉินห้าวสั่งให้หันหนีทันที

" พูดแบบนี้ก็แสดงว่าถ้าข้าจูบเจ้า เจ้าก็ไม่รังเกียจสินะ "

อ๋องฟู่จินเอ่ยจบก็โน้มปากลงมาหาปากอวบอิ่มตรงหน้า แต่กลับถูกคนตัวเล็กพลักออก เมื่อเหม่ยอิงคิดถึงภาพที่อ๋องฟูจินกำลังกอดกับหญิงอื่น ก็ทำให้ใจดวงน้อยรู้สึกขุ่นเคือง

" ถ้าอยากจูบทำไมไม่ไปจูบกับหญิงสาวของท่านอ๋องละเพคะ "

พูดจบเหม่ยอิงก็ลุกขึ้นจะเดินหนีทันที แต่กลับถูกมือเรียวดึงกลับมาจนเซนั่งลงบนตักคนตัวโตแทน อ๋องฟู่จินไม่ปล่อยโอกาสกอดเอวเล็กไว้ทันที

“ข้าไม่เคยจูบกับใครนอกจากเจ้า เป็นเจ้าที่ได้จูบแรกของข้าไป และข้าอยากให้เจ้ารู้ไว้ ข้าไม่ได้หลับนอนกับใครอีก ตั้งแต่ตอนที่อยู่เมืองหลวง ตอนนั้นเพราะข้าเห็นเจ้าอยู่ในชุดนั้น ข้าก็เลยให้เฉินห้าวหาหญิงสาวมาให้”

" แล้วก็ส่งเสียงดังออกมาทั่วจวนนะหรือเพคะ "